PAKIRAMDAM ni Amelia ay lutang ang isip niya sa mga sandaling iyon. Hindi siya naka-react nang ngitian sila ni Cormac. "Fashion magazine? Please sit down."
"Ate Amelia, ano ba ang iniisip mo?"
Kung hindi lang siya pinaalalahanan ni Matet na nasa tabi niya ay hindi pa siya babalik sa tamang kaisipan niya. Kurap-kurap na naupo siya sa sofa kasama ni Matet at ng iba pa.
Pinagulong naman ni Cormac ang wheelchair palapit sa kanila.
"Mr. Fortalejo, can we start?" Excited na tanong naman ni Matet. Halatang interisado na itong may malaman tungkol sa lalaki.
"Please," walang emosyong sagot nito.
Hindi man lang tiningnan ni Cormac si Amelia mula umpisa hanggang dulo, na para bang hindi sila magkakilalang dalawa.
Dahil sa malayong ugali na pinapakita ni Cormac sa mga oras na iyon, naisip ni Amelia kung ang lalaking kaharap nila ngayon ay kamukha lang ba ng kanyang asawa na si Cormac?
Tumikhim si Matet. "Um... Mr. Fortalejo, you are so mysterious that no one even knows your full name. Do you mind telling us your name?" namumula ang mukhang tanong nito.
"Cormac Fortalejo," mabilis nitong sagot.
Ang dalawang eleganteng salita ay maayos na lumabas mula sa manipis na mga labi ng lalaki na nasa kanyang harapan ngayon na agad na bumasag sa huling pantasya ni Amelia. Cormac Fortalejo.
Siya nga talaga si Cormac Fortalejo. Ang lalaking pinakasalanan niya!
"Cormac Fortalejo, it's really a nice name." Mapangakit na ngumiti si Dona, "Next, we want to ask you a few questions," sabi pa nito.
Nang matapos magsalita ni Dona ay agad na napatingin ito sa kanya, ngunit nang makitang nakatulala pa rin siya kay Cormac ay hindi nito maiwasang mabalisa at palihim siyang kinurot.
"Aray!" Mahinang daing niya sa sakit.
Para sa interview ngayon, napagkasunduan kasi nila na siya ang gagawa ng interview habang sina Matet at Dona naman ang magsusulat.
Nang makita niya ang pagtatakang tingin ni Dona sa kanya ay mabilis niyang pinakalma ang naguguluhan niyang puso at professional na humarap kay Cormac. "Mr. Fortalejo, may I ask if you are from Alta Syudad?" pag-uumpisa niya.
"I guess so." Hindi tulad ng pagkabalisa ni Amelia, si Cormac ay kalmado lang mula umpisa hanggang dulo. "Ipinanganak ako sa Alta Syudad, pero nagpunta ako sa America noong bata pa ako."
Nang marinig ni Amelia ang sagot nito, hindi niya maiwasang hindi matawa. Ang lalaking nakaupo sa tapat niya ay ang kanyang asawa, pero wala man lang siyang kaalam-alam na kahit na anong impormasyon tungkol sa lalaki.
Dahil nasa trabaho siya ngayon, mabilis na inalis ni Amelia ang magulong kaisipan at pinagpatuloy ang pagtatanong isa-isa ng mga inihanda niyang tanong kanina
Naging maayos ang interview. Bagama't napakalamig ni Cormac pero ito ay napaka-cooperative, na itinama ang mga hindi magandang imahe ng lalaki ayon sa kumakalat na balibalita.
Pinilit ni Amelia magseryoso sa oras ng interview at pansamantalang kinalimutan na ang lalaking nasa harapan niya ay ang kanyang asawa, ngunit nang tumuon ang mga mata niya sa susunod na tanong ay bigla siya muling nabulunan at natahimik ang lahat.
Siniko siya ni Matet. "Ate Amelia, anong ginagawa mo?" May pagtatakang tanong nito.
"I'm sorry, Mr. Fortalejo, this question is a bit personal, pero naniniwala ako na marami sa aming mambabasang babae ang magiging interesado sa tanong na ito." Pilit na pinipigilan ni Amelia ang kakaibang nararamdaman sa puso niya at tsaka nagpatuloy sa pagtanong, "Are you single?"
Sa sandaling lumabas ang katanungan na iyon sa bibig niya ay gusto niyang kagatin ang dila sa mga oras na iyon.
Alam niyang wala itong kabuluhan dahil alam naman kasi niya kung single pa si Cormac o hindi na, pero dahil walang kaalam-alam sila Matet at Dona na nasa tabi niya ay hindi niya iyon maiwasang itanong.
Pagkatapos tanungin ni Amelia si Cormac ay kinabahan siya. Hindi niya alam kung ilusyon lang ba ang nakita niya dahil ang mga mata ni Cormac na kanina pa kalmado ay tila may sumilip na ngiti sa mga sandaling iyon.
Ngunit ang ngiti na iyon ay panandalian lang, napakabilis kaya hindi maiwasan ni Amelia na mag-isip kung ito ba ay sariling ilusyon lang o hindi.
"This question..." Marahang sagot ni Cormac, na may hindi mahuhulaang tono sa boses nito. "I wonder what do you think, Miss Reporter?"
SA SANDALING iyon ay naramdaman ni Amelia ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso.Siya ba ang pinapahula nito? Ano naman kaya ang dapat niyang isagot? Dapat ba niyang sabihin na ikinasal na ito gayong ikinasal naman na sila?Kahit pa walang kasiguraduhan ang sasabihin niya ay kusang buka ang kanyang bibig para sagutin ang tanong nito."Y-you look handsome... I guess... I guess you're married?"Dahil sa sinabi niya ay nakaramdam siya ng pagkakunsensya at hiya at hindi na magawang tumingin pa kay Cormac. Pero mapaisipsiya. Bakit naman siya makokonsensya at mahihiya? Kasalanan ba niya na wala siyang kaalam-alam sa pagkato nito? Isa pa, ito naman ang unang nagkunwaring hindi sila magkakilala.Habang nagtatalo ang sarili at isipan ni Amelia, nakita ni Cormac ang pagbabago ng ekspresyon sa kanyang mukha.Lihim na napangiti si Cormac. Bago pa man maganap ang interview, alam na niya na si Amelia ang isa sa mag-iinterview sa kanya. Nang malaman niya na sa Fashion magazine ito nagtatarabaho ay p
SA MGA oras na iyon, ayaw isipin ni Amelia kung tama nga ba ang nakikita niya na may pagnanasa sa mga mata ni Cormac dahil hiya ang nararamdaman niya sa mga oras na iyon. Ni hindi nga siya naglakad ng loob na tingnan ito.Umalis siya mula sa pagkakaupo sa kandungan nito at nagmamadaling tumakbo papasok sa loob ng banyo.Nang maisara ni Amelia ang pinto, dinama niya ang kanyang dibdib. Parang nasa karera ang puso niya sa sobrang bilis ni'yon. Alam niyang kapag hindi siya umalis sa tabi ni Cormac alam na niya ang pwedeng mangyari.It was almost...Hindi niya mapigilan na matakot kanina pero sa kabila ni'yon ay napaisip siya. Legal na silang mag-asawa ni Cormac kaya wala naman sogurong mali kung meron mang mangyari sa kanilang dalawa. Pero hindi niya maiwasang makaramdam ng takot nang makita niya ang pagnanasa sa mga mata ni Cormac kanina.Isa pa, ito ang ikatlo palang pagkikita nila ng lalaki kaya hindi pa niya makuhang masanay sa mga pangyayari nagaganap sa buhay niya ngayon.Pero kung
DAHIL sa pagkabigla niya nakalimutan na niya ang umupo sa hapagkainan. Doon nagtaas ng tingin sa kanya si Cormac."May problema ba?" kunot ang noong tanong nito.Nakita niya ang pagtaas ng isa nitong kilay nang dumapo ang mga mata nito sa kaliwang palasing-singan niya na walang laman. "And where is your wedding ring?"Nakaramdam siya ng hiya, tinago nga niya iyon dahil pakiramdam niya hindi bagay kay Cormac ang binili niyang wedding ring, pero hindi niya akalain na mahahanap nito ang sing-sing na tinago niya.Nahihiyang kinuha niya ang sing-sing na itinago niya bag at agad iyong sinuot. "Pasensya na, mumurahing sing-sing lang ang binili ko."Tumaas ang sulok ng labi nito. "Ayos lang. Maganda nga siya.Hindi alam ni Amelia kung ano ang isasagot niya kay Cormac kaya minabuti na lang niya ang maupo sa katabing upuan na kinaroroonan nito at tahimik lang siyang kumain."Ihahatid na kita sa trabaho mo," anito na tiniklop na ang hawak na peryodiko. Tapos na itong kumain tulad niya."Naku! Hi
"MERON ng mga nakuhang inpormasyon," maikli niyang sagot."Mabuti naman kung ganu'n," anito pagkakuway tumawa ito ng pagak. "Iniisip ko nga kung paano mo ko masusuklian. Akala ko papakasalan mo ko pero hindi ko akalain na mas pipiliin mong maikasal sa iba."Hindi na lang niya pinansin ang nakakahiyang pinagsasasabi ni Lance.Umiling-iling si Lance at bumaba ang tingin nito sa wheelchair na kinauupuan niya kuway pumalatak ito. "Umh... Sinabi mo na ba sa asawa mo ang tungkol sa legs mo?Nagsimula na siyang mag-browse para mag sumite sa Finance Department. Pero napahinto siya nang marinig niya ang tanong nito."Hindi," mahina niyang sabi.Nangunot ang noo ni Lance. "Cormac, hindi ko gustong mangialam sa'yo kahit pa anong dahilan mo kung bakit mo siya pinakasalan, pero mag-asawa na kayo. Pero balak mo bang ilihim sa kanya?" Saglit itong tumigil at muling nagpatuloy. "Siguro, subukan mong tanggapin at mahalin ang asawa mo. Hindi pwedeng patuloy kang mabuhay sa anino ng nakaraan habang buha
ANG LALAKI na nasa kanyang harapan ngayon ay tulad pa rin sa kanyang ala-ala. Marahil dahil na rin sa lumipas na panahon, mas naging mature ang mukha nito kay sa dati. Ang maamo nitong mukha dati ngayon ay naglaho na.Abala itong nakikinig sa reports ng mga subordinate nito. Paminsan-minsan tumatango ito at nagbibigay ng ilang instructions. Parang ang mga nata nito ay hindi gustong tumingin sa kanya at diretsong naglakad papunta sa opisina nito na napapalibutan ng mga ibang ibang empleyado.Ramdam ni Amelia ang pagkaputla ng kanyang mukha sa mga oras na iyon.Jerome... Anas ng isipan niya.Kailan pa siya bumalik at bakit pa siya bumalik?Umalis ito at iniwan siya nito noon ng walang paalam, pero bakit ito ngayon bumalik?Dalawang taon na ang nakalipas at humigit-kumulang ay pinabayaan na niya ito, ngunit hindi niya inaasahan ang pagbabalik nito at ang muli nilang pagkikita.Sa pagkikita nila ngayon, hindi niya alam kung nakilala ba siya nito sa una nilang pagkikita tulad ng pagkakila
TUMATAKBONG lumabas ng company building si Amelia. Pagkalabas niya sinalubong siya ng malakas na ulan, at nakalimutan pa niya ang payong niya sa opisina pero hindi na niya magawang bumalik sa loob para kunin ang payong dahil alam niyang kasalukuyan pang nandoon si Jerome.Napaka-duwag niya talaga.Dahil malakas ang ulan, gusto ni Amelia ang sumakay ng taxi pero malabo sa mga oras na iyon, maliban sa rush hour ay sobrang traffic naman, idagdag pa ang malakas na ulan.Wala siyang pagpipilian kundi ang sumugod sa malakas na ulan. Ginawa niyang payong ang bag niya at kagat ang ibabang labi na tinakbo niya ang daan papunta sa subway station.Pagkarating niya sa subway station, hinihiling niya na sana huminto na ang ulan, pero mukhang gusto siyang parusahan ng kalangitan at gustong makiramay sa nararamdaman niya sa mga oras na iyon.Dahil hindi pa rin siya makakuha ng taxi wala siyang pagpipilian kundi ang maghintay sa gilid ng subway station.Doon tila bumalik sa ala-ala niya dalawang taon
KINABUKASAN, bumuti na ang pakiramdam ni Amelia matapos siya malagyan ng IV drip. Dahil 'dun nagpasya siyang pumasok na.Nang aayusin na niya ang mga gamit niya para sa pagpasok sa trabaho, doon lang niya namalayan na wala bag niya at napalitan ng isang mamahaling bag.Eksakto naman ang pagpasok ni Nanay Maris para asikasuhin siya."Nay, nasaan ho ang bag ko?" tanong niya rito."Nasira ang bag mo dahil sa ulan kagabi, Señorita. Kaya nag-utos si Señorito para bilhin ang bagong bag na 'yan," anito na tinuro ang hawak niyang bag.Biglang nakaramdam ng hiya si Amelia.Isang kilalang bag ang binili sa kanya ni Cormac. Isa iyong Channel na nagkakahalaga ng ilang dolyares. Paano niya iyon babayaran sa pamamagitan lang ng sahod niya? Pero wala na yung dati niyang bag kaya wala siyang choice kundi gamitin ang ibinili sa kanya ni Cormac.Pagkatapos niyang maligo at mag-ayos ay bumaba na siya para mag-almusal. Nang matapos, tatawag na sana siya ng taxi gamit ang cellphone niya nang may magsalita
KUNG dati, palaging nag oovertime si Amelia ngayon maaga na siya umuuwi mula noong si Jerome na bagong boss ng kumpanya.Pagka-uwi niya sa mansion, agad niyang binagsak ang katawan sa malabot na sofa. Dahil sa hindi pa siya gaanong gumagaling, pakiramdam niya masakit ang buo niyang katawan.Mabilis na bumangon si Amelia nang marinig niyang merong papalapit sa kinaroroonan niya, doon nakita niya si Cormac sakay ng wheelchair nito na palapit sa kanya at huminto sa tabi niya.Hindi tulad ng palagi nitong suot na kulay puting t-shirt, ang suot niya ngayon ay isang casual gray sweater na bumabagay sa perpektong pangangatawan nito.Bahagya siyang nagulat dahil hindi nito ugaling umuwi ng maaga. "Maaga ka atang umuwi ngayon?" aniya. Tinitigan ni Cormac ang mukha ni Amelia. Maputla ito at ang mga mata nito at bahagyang namumula, halatang galing ito sa pag-iyak."Yeah." Tulad pa rin noong una, walang kaemo-emosyon si Cormac."Handa na ang hapagkainan, kumain na tayo," anito na nagpatiuna.Nat
"Uy, nandito ka na?" Saka lang napansin ni Amelia si Cormac at agad na lumapit. "Hugasan mo na agad 'yung kamay mo at kumain ka na. Maraming pagkain, kaya kain ka lang nang kain. Kung hindi natin maubos, gagawa na lang ako ng baon mo para sa opisina.""Hindi na, huwag na." Umupo si Cormac. "Kumain na ako."Hindi sang-ayon si Amelia. Kahit apat na tao siguro, hindi nila mauubos ang dami ng nilutong pagkain, paano pa silang dalawa lang?Pero nagkamali siya. Hindi niya inaasahan na ganun pala kalakas kumain si Cormac. Nilantakan nito lahat ng niluto niyang pagkain.Nakatulala si Amelia. Sa dami na ng beses nilang sabay kumain, ngayon lang niya napansin na malakas palang kumain si Cormac.Kinabukasan, Linggo, naging abala ulit si Amelia sa pagluluto para kay Cormac. Hindi niya namalayan na mabilis na lumipas ang weekend.Lunes ng umaga, pumunta na sa trabaho si Amelia.Dati, gustong-gusto ni Amelia ang pumunta sa trabaho. Pero simula nang maging editor-in-chief si Jerome, parang naging na
Naalala bigla ni Amelia na nagmamadali siyang umalis kahapon ng tanghali. Ang dalawang mangkok ng fried rice na niluto niya para sana sa lunch ay nakalimutan niyang kainin at naiwan lang sa bahay.Kung iisipin, pag-uwi ni Cormac kagabi, kinain nito ang isa at inilagay ang natira sa refrigerator.Lalo siyang nakaramdam ng hiya. Tumayo siya sa dulo ng mga paa niya, pilit inaabot ang fried rice sa kamay ni Cormac. "Wala namang tao sa bahay kahapon, pero ngayon nandito na ako. Hayaan mo na akong magluto ng bago."Nakita ni Cormac ang pagpupumilit ni Amelia habang pilit inaabot ang pagkain. Bahagyang pinatulis niya ang labi niya, pero hindi pa rin ibinaba ang kamay. Sa halip, yumuko siya nang bahagya, eksaktong tapat sa mukha ni Amelia na patuloy na nagpupumilit umabot.Dahil sa biglaang paglapit ni Cormac, nagulat si Amelia. Nawalan siya ng balanse at muntik nang matumba. Buti na lang, mabilis ang kilos ni Cormac. Agad nitong hinawakan ang manipis niyang baywang at itinayo siya nang maayo
Namuti nang bahagya ang mukha ni Amelia. "Mom, imposible ‘yan. May marriage certificate na kami.""At ano naman kung may marriage certificate?" Matalas ang boses ni Alena. "Baka naman kailangan lang niya ng asawa sa papel." Kahit dalawang taon siyang walang malay, malinaw pa rin ang pag-iisip niya. "Sabihin mo sa’kin, sa estado niya sa buhay, bakit siya mai-in love sa isang ordinaryong babae na tulad mo?"Hindi agad nakasagot si Amelia.Sa totoo lang, tama ang sinabi ni Alena. Alam niyang ang pagpapakasal nila ni Cormac ay hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil may kailangan lang sila sa isa't isa. Pero ang hindi alam ni Alena, alam na ito ni Amelia mula pa noong una. Wala silang karapatang husgahan ang isa’t isa dahil pareho silang may dahilan sa kasal na iyon."Mom," umiwas siya sa usapan at mahinang sinabi, "Mabait naman sa’kin si Cormac..."Totoo naman ang sinabi niya. Kahit hindi pa sila lubos na magkakilala, lagi siyang nandiyan si Cormac tuwing kailangan niya ng tulong—katulad n
"Iyon ay, kung kailangan mo ako balang araw, sasabihin mo ba talaga sa akin?" Tinitigan ni Cormac ang umiwas na tingin ng maliit na babaeng nasa harapan niya. May bahagyang inis na dumaan sa kanyang mga mata bago niya hinawakan ang kanyang baba at iniangat ito upang mapaharap siya rito. "Amelia, gusto kong maging totoo ka sa akin. Ituring mo akong asawa mo."Napatingin si Amelia sa malalim na itim na mata ni Cormac at sandaling nawala sa sarili."Hmm." Maya-maya, ibinaba niya ang kanyang tingin. "Pangako, kung kailangan ko ng tulong balang araw, ikaw ang una kong sasabihan."Sa wakas, isang maliit na ngiti ang sumilay sa labi ni Cormac. "Good."Binitiwan niya ang kanyang baba at tumalikod para umalis. Ngunit bago siya tuluyang makalabas, biglang tinawag siya ni Amelia."Cormac!"Bahagyang tumigil ito at lumingon. Nakita niya ang mukha ni Amelia na may bahagyang pamumula, halatang hindi sanay sa sasabihin."Salamat... sa lahat ng ginawa mo."Isang simpleng pasasalamat, ngunit hindi niy
Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban
Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban
Narinig iyon ni Jerome, at biglang may naisip siya. Mas lalo pang lumalim ang sarkastikong ngiti sa kanyang labi."Oh, tama. Nakalimutan ko. Ganito rin ang presyo mo noon, dalawang taon na ang nakalipas," aniya, puno ng panunukso. "Pero noon, first time mo pa lang, 'di ba? Samantalang 'yung nabili ko ngayon, isang sirang sapatos na hindi ko na alam kung ilang lalaki na ang gumamit. Sa presyong ito, dapat masaya ka na—"Pak!Hindi pa man natatapos si Jerome sa pagsasalita, hindi na nakapagpigil si Amelia. Mabilis niyang itinataas ang kanyang kamay at pinadausdos ang isang malutong na sampal sa mukha ni Jerome.Hindi inasahan ni Jerome ang biglaang kilos ni Amelia. Nanlaki ang kanyang mga mata, hawak ang pisngi habang nakatitig sa babaeng nakasandal sa pader.Nakita niyang namumula sa galit ang dating maputlang mukha ni Amelia. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, ngunit pilit niyang kinakagat ang kanyang labi upang hindi ito bumagsak.Para bang may bumagsak sa puso ni Jerome.Ang
Hindi mapigilan ni Amelia ang pakiramdam na parang umiinit na ang kanyang mga tainga."Ha? Naliligo ka, di ba??" Hindi na niya kayang tumingin sa kanya at mabilis na isinara ang pinto ng banyo.Si Cormac, nakatingin lang sa namumulang mukha ni Amelia, hindi maiwasang mapangiti. Hinayaan na lang niya itong isara ang pinto.Pagbalik sa kama, pakiramdam ni Amelia ay parang nag-aapoy pa rin ang kanyang mukha, kaya't sinubukan niyang mag-scroll sa social media para kumalma.Ilang minuto lang, lumabas na si Cormac mula sa banyo. Sa pagkakataong ito, hindi na naglakas-loob si Amelia na tumingin sa kanya at nagpatuloy lang na naglalaro sa cellphone."Matulog ka na," sabi ni Cormac ng mahina. Nang makita niyang tumango ito nang hindi man lang tumitingin, pinatay na niya ang ilaw.Gabi iyon na hindi nakatulog nang maayos si Amelia.Sa tuwing ipipikit niya ang kanyang mga mata, naaalala niya ang matipunong katawan ni Cormac at ang bahagyang ngiti nito. Paulit-ulit siyang nagdasal sa kanyang isip
Napatingin ng masama si Amelia sa kanya, pero hindi na siya nagtanong pa.Matapos ang mahabang diskusyon nila ni Cormac, ang masamang pakiramdam ni Amelia, na dulot ni Jerome, ay biglang nawala. Sa halip, napabuti pa ang kanyang mood, at sa biyahe, naidlip siya habang nakasandal sa bintana ng sasakyan.Habang natutulog si Amelia, si Pablo, na kanina pa tahimik sa unahan, ay nagsalita nang pabulong, "Sir Cormac, may nahanap na ako tungkol sa nangyari sa dalaga dalawang taon na ang nakalipas."Kanina’y nakatingin si Cormac sa maamong mukha ni Amelia habang natutulog, ngunit nang marinig ito, bumaling siya kay Pablo, at biglang tumigas ang kanyang ekspresyon. "Nahanap mo na ba ang taong sangkot noon?""Nahanap ko na.""Nasaan siya ngayon?""Ayon sa utos mo, nakakulong na siya. Anong gagawin natin? Gusto mo bang turuan siya ng leksyon muna?""Turuan ng leksyon?" May malupit na ngiti sa labi ni Cormac. "Masyado ‘yang magaan para sa kanya. Pagkatapos nating ihatid si Amelia, pupunta tayo do