PAKIRAMDAM ni Amelia ay lutang ang isip niya sa mga sandaling iyon. Hindi siya naka-react nang ngitian sila ni Cormac. "Fashion magazine? Please sit down."
"Ate Amelia, ano ba ang iniisip mo?"
Kung hindi lang siya pinaalalahanan ni Matet na nasa tabi niya ay hindi pa siya babalik sa tamang kaisipan niya. Kurap-kurap na naupo siya sa sofa kasama ni Matet at ng iba pa.
Pinagulong naman ni Cormac ang wheelchair palapit sa kanila.
"Mr. Fortalejo, can we start?" Excited na tanong naman ni Matet. Halatang interisado na itong may malaman tungkol sa lalaki.
"Please," walang emosyong sagot nito.
Hindi man lang tiningnan ni Cormac si Amelia mula umpisa hanggang dulo, na para bang hindi sila magkakilalang dalawa.
Dahil sa malayong ugali na pinapakita ni Cormac sa mga oras na iyon, naisip ni Amelia kung ang lalaking kaharap nila ngayon ay kamukha lang ba ng kanyang asawa na si Cormac?
Tumikhim si Matet. "Um... Mr. Fortalejo, you are so mysterious that no one even knows your full name. Do you mind telling us your name?" namumula ang mukhang tanong nito.
"Cormac Fortalejo," mabilis nitong sagot.
Ang dalawang eleganteng salita ay maayos na lumabas mula sa manipis na mga labi ng lalaki na nasa kanyang harapan ngayon na agad na bumasag sa huling pantasya ni Amelia. Cormac Fortalejo.
Siya nga talaga si Cormac Fortalejo. Ang lalaking pinakasalanan niya!
"Cormac Fortalejo, it's really a nice name." Mapangakit na ngumiti si Dona, "Next, we want to ask you a few questions," sabi pa nito.
Nang matapos magsalita ni Dona ay agad na napatingin ito sa kanya, ngunit nang makitang nakatulala pa rin siya kay Cormac ay hindi nito maiwasang mabalisa at palihim siyang kinurot.
"Aray!" Mahinang daing niya sa sakit.
Para sa interview ngayon, napagkasunduan kasi nila na siya ang gagawa ng interview habang sina Matet at Dona naman ang magsusulat.
Nang makita niya ang pagtatakang tingin ni Dona sa kanya ay mabilis niyang pinakalma ang naguguluhan niyang puso at professional na humarap kay Cormac. "Mr. Fortalejo, may I ask if you are from Alta Syudad?" pag-uumpisa niya.
"I guess so." Hindi tulad ng pagkabalisa ni Amelia, si Cormac ay kalmado lang mula umpisa hanggang dulo. "Ipinanganak ako sa Alta Syudad, pero nagpunta ako sa America noong bata pa ako."
Nang marinig ni Amelia ang sagot nito, hindi niya maiwasang hindi matawa. Ang lalaking nakaupo sa tapat niya ay ang kanyang asawa, pero wala man lang siyang kaalam-alam na kahit na anong impormasyon tungkol sa lalaki.
Dahil nasa trabaho siya ngayon, mabilis na inalis ni Amelia ang magulong kaisipan at pinagpatuloy ang pagtatanong isa-isa ng mga inihanda niyang tanong kanina
Naging maayos ang interview. Bagama't napakalamig ni Cormac pero ito ay napaka-cooperative, na itinama ang mga hindi magandang imahe ng lalaki ayon sa kumakalat na balibalita.
Pinilit ni Amelia magseryoso sa oras ng interview at pansamantalang kinalimutan na ang lalaking nasa harapan niya ay ang kanyang asawa, ngunit nang tumuon ang mga mata niya sa susunod na tanong ay bigla siya muling nabulunan at natahimik ang lahat.
Siniko siya ni Matet. "Ate Amelia, anong ginagawa mo?" May pagtatakang tanong nito.
"I'm sorry, Mr. Fortalejo, this question is a bit personal, pero naniniwala ako na marami sa aming mambabasang babae ang magiging interesado sa tanong na ito." Pilit na pinipigilan ni Amelia ang kakaibang nararamdaman sa puso niya at tsaka nagpatuloy sa pagtanong, "Are you single?"
Sa sandaling lumabas ang katanungan na iyon sa bibig niya ay gusto niyang kagatin ang dila sa mga oras na iyon.
Alam niyang wala itong kabuluhan dahil alam naman kasi niya kung single pa si Cormac o hindi na, pero dahil walang kaalam-alam sila Matet at Dona na nasa tabi niya ay hindi niya iyon maiwasang itanong.
Pagkatapos tanungin ni Amelia si Cormac ay kinabahan siya. Hindi niya alam kung ilusyon lang ba ang nakita niya dahil ang mga mata ni Cormac na kanina pa kalmado ay tila may sumilip na ngiti sa mga sandaling iyon.
Ngunit ang ngiti na iyon ay panandalian lang, napakabilis kaya hindi maiwasan ni Amelia na mag-isip kung ito ba ay sariling ilusyon lang o hindi.
"This question..." Marahang sagot ni Cormac, na may hindi mahuhulaang tono sa boses nito. "I wonder what do you think, Miss Reporter?"
SA SANDALING iyon ay naramdaman ni Amelia ang pagbilis ng tibok ng kanyang puso.Siya ba ang pinapahula nito? Ano naman kaya ang dapat niyang isagot? Dapat ba niyang sabihin na ikinasal na ito gayong ikinasal naman na sila?Kahit pa walang kasiguraduhan ang sasabihin niya ay kusang buka ang kanyang bibig para sagutin ang tanong nito."Y-you look handsome... I guess... I guess you're married?"Dahil sa sinabi niya ay nakaramdam siya ng pagkakunsensya at hiya at hindi na magawang tumingin pa kay Cormac. Pero mapaisipsiya. Bakit naman siya makokonsensya at mahihiya? Kasalanan ba niya na wala siyang kaalam-alam sa pagkato nito? Isa pa, ito naman ang unang nagkunwaring hindi sila magkakilala.Habang nagtatalo ang sarili at isipan ni Amelia, nakita ni Cormac ang pagbabago ng ekspresyon sa kanyang mukha.Lihim na napangiti si Cormac. Bago pa man maganap ang interview, alam na niya na si Amelia ang isa sa mag-iinterview sa kanya. Nang malaman niya na sa Fashion magazine ito nagtatarabaho ay p
SA MGA oras na iyon, ayaw isipin ni Amelia kung tama nga ba ang nakikita niya na may pagnanasa sa mga mata ni Cormac dahil hiya ang nararamdaman niya sa mga oras na iyon. Ni hindi nga siya naglakad ng loob na tingnan ito.Umalis siya mula sa pagkakaupo sa kandungan nito at nagmamadaling tumakbo papasok sa loob ng banyo.Nang maisara ni Amelia ang pinto, dinama niya ang kanyang dibdib. Parang nasa karera ang puso niya sa sobrang bilis ni'yon. Alam niyang kapag hindi siya umalis sa tabi ni Cormac alam na niya ang pwedeng mangyari.It was almost...Hindi niya mapigilan na matakot kanina pero sa kabila ni'yon ay napaisip siya. Legal na silang mag-asawa ni Cormac kaya wala naman sogurong mali kung meron mang mangyari sa kanilang dalawa. Pero hindi niya maiwasang makaramdam ng takot nang makita niya ang pagnanasa sa mga mata ni Cormac kanina.Isa pa, ito ang ikatlo palang pagkikita nila ng lalaki kaya hindi pa niya makuhang masanay sa mga pangyayari nagaganap sa buhay niya ngayon.Pero kung
DAHIL sa pagkabigla niya nakalimutan na niya ang umupo sa hapagkainan. Doon nagtaas ng tingin sa kanya si Cormac."May problema ba?" kunot ang noong tanong nito.Nakita niya ang pagtaas ng isa nitong kilay nang dumapo ang mga mata nito sa kaliwang palasing-singan niya na walang laman. "And where is your wedding ring?"Nakaramdam siya ng hiya, tinago nga niya iyon dahil pakiramdam niya hindi bagay kay Cormac ang binili niyang wedding ring, pero hindi niya akalain na mahahanap nito ang sing-sing na tinago niya.Nahihiyang kinuha niya ang sing-sing na itinago niya bag at agad iyong sinuot. "Pasensya na, mumurahing sing-sing lang ang binili ko."Tumaas ang sulok ng labi nito. "Ayos lang. Maganda nga siya.Hindi alam ni Amelia kung ano ang isasagot niya kay Cormac kaya minabuti na lang niya ang maupo sa katabing upuan na kinaroroonan nito at tahimik lang siyang kumain."Ihahatid na kita sa trabaho mo," anito na tiniklop na ang hawak na peryodiko. Tapos na itong kumain tulad niya."Naku! Hi
"MERON ng mga nakuhang inpormasyon," maikli niyang sagot."Mabuti naman kung ganu'n," anito pagkakuway tumawa ito ng pagak. "Iniisip ko nga kung paano mo ko masusuklian. Akala ko papakasalan mo ko pero hindi ko akalain na mas pipiliin mong maikasal sa iba."Hindi na lang niya pinansin ang nakakahiyang pinagsasasabi ni Lance.Umiling-iling si Lance at bumaba ang tingin nito sa wheelchair na kinauupuan niya kuway pumalatak ito. "Umh... Sinabi mo na ba sa asawa mo ang tungkol sa legs mo?Nagsimula na siyang mag-browse para mag sumite sa Finance Department. Pero napahinto siya nang marinig niya ang tanong nito."Hindi," mahina niyang sabi.Nangunot ang noo ni Lance. "Cormac, hindi ko gustong mangialam sa'yo kahit pa anong dahilan mo kung bakit mo siya pinakasalan, pero mag-asawa na kayo. Pero balak mo bang ilihim sa kanya?" Saglit itong tumigil at muling nagpatuloy. "Siguro, subukan mong tanggapin at mahalin ang asawa mo. Hindi pwedeng patuloy kang mabuhay sa anino ng nakaraan habang buha
ANG LALAKI na nasa kanyang harapan ngayon ay tulad pa rin sa kanyang ala-ala. Marahil dahil na rin sa lumipas na panahon, mas naging mature ang mukha nito kay sa dati. Ang maamo nitong mukha dati ngayon ay naglaho na.Abala itong nakikinig sa reports ng mga subordinate nito. Paminsan-minsan tumatango ito at nagbibigay ng ilang instructions. Parang ang mga nata nito ay hindi gustong tumingin sa kanya at diretsong naglakad papunta sa opisina nito na napapalibutan ng mga ibang ibang empleyado.Ramdam ni Amelia ang pagkaputla ng kanyang mukha sa mga oras na iyon.Jerome... Anas ng isipan niya.Kailan pa siya bumalik at bakit pa siya bumalik?Umalis ito at iniwan siya nito noon ng walang paalam, pero bakit ito ngayon bumalik?Dalawang taon na ang nakalipas at humigit-kumulang ay pinabayaan na niya ito, ngunit hindi niya inaasahan ang pagbabalik nito at ang muli nilang pagkikita.Sa pagkikita nila ngayon, hindi niya alam kung nakilala ba siya nito sa una nilang pagkikita tulad ng pagkakila
TUMATAKBONG lumabas ng company building si Amelia. Pagkalabas niya sinalubong siya ng malakas na ulan, at nakalimutan pa niya ang payong niya sa opisina pero hindi na niya magawang bumalik sa loob para kunin ang payong dahil alam niyang kasalukuyan pang nandoon si Jerome.Napaka-duwag niya talaga.Dahil malakas ang ulan, gusto ni Amelia ang sumakay ng taxi pero malabo sa mga oras na iyon, maliban sa rush hour ay sobrang traffic naman, idagdag pa ang malakas na ulan.Wala siyang pagpipilian kundi ang sumugod sa malakas na ulan. Ginawa niyang payong ang bag niya at kagat ang ibabang labi na tinakbo niya ang daan papunta sa subway station.Pagkarating niya sa subway station, hinihiling niya na sana huminto na ang ulan, pero mukhang gusto siyang parusahan ng kalangitan at gustong makiramay sa nararamdaman niya sa mga oras na iyon.Dahil hindi pa rin siya makakuha ng taxi wala siyang pagpipilian kundi ang maghintay sa gilid ng subway station.Doon tila bumalik sa ala-ala niya dalawang taon
KINABUKASAN, bumuti na ang pakiramdam ni Amelia matapos siya malagyan ng IV drip. Dahil 'dun nagpasya siyang pumasok na.Nang aayusin na niya ang mga gamit niya para sa pagpasok sa trabaho, doon lang niya namalayan na wala bag niya at napalitan ng isang mamahaling bag.Eksakto naman ang pagpasok ni Nanay Maris para asikasuhin siya."Nay, nasaan ho ang bag ko?" tanong niya rito."Nasira ang bag mo dahil sa ulan kagabi, Señorita. Kaya nag-utos si Señorito para bilhin ang bagong bag na 'yan," anito na tinuro ang hawak niyang bag.Biglang nakaramdam ng hiya si Amelia.Isang kilalang bag ang binili sa kanya ni Cormac. Isa iyong Channel na nagkakahalaga ng ilang dolyares. Paano niya iyon babayaran sa pamamagitan lang ng sahod niya? Pero wala na yung dati niyang bag kaya wala siyang choice kundi gamitin ang ibinili sa kanya ni Cormac.Pagkatapos niyang maligo at mag-ayos ay bumaba na siya para mag-almusal. Nang matapos, tatawag na sana siya ng taxi gamit ang cellphone niya nang may magsalita
KUNG dati, palaging nag oovertime si Amelia ngayon maaga na siya umuuwi mula noong si Jerome na bagong boss ng kumpanya.Pagka-uwi niya sa mansion, agad niyang binagsak ang katawan sa malabot na sofa. Dahil sa hindi pa siya gaanong gumagaling, pakiramdam niya masakit ang buo niyang katawan.Mabilis na bumangon si Amelia nang marinig niyang merong papalapit sa kinaroroonan niya, doon nakita niya si Cormac sakay ng wheelchair nito na palapit sa kanya at huminto sa tabi niya.Hindi tulad ng palagi nitong suot na kulay puting t-shirt, ang suot niya ngayon ay isang casual gray sweater na bumabagay sa perpektong pangangatawan nito.Bahagya siyang nagulat dahil hindi nito ugaling umuwi ng maaga. "Maaga ka atang umuwi ngayon?" aniya. Tinitigan ni Cormac ang mukha ni Amelia. Maputla ito at ang mga mata nito at bahagyang namumula, halatang galing ito sa pag-iyak."Yeah." Tulad pa rin noong una, walang kaemo-emosyon si Cormac."Handa na ang hapagkainan, kumain na tayo," anito na nagpatiuna.Nat
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,
Masyadong tamad si Amelia para bigyang pansin ang mga sinabi ni Aurora sa kanya, ngunit nang marinig niya ito ng nga sinabi nito, nanlamig ang kanyang mga mata, "Aurora, maging tapat ka naman sa iyong sarili, mula pagkabata hanggang sa pagtanda, sino ang mahilig mang-agaw ng pag-manay-ari ng iba?" Si Amelia ay pumasok sa mga pribadong paaralan para sa elementarya at junior high school, at nag-aral kasama ni Aurora. Sa oras na iyon, hindi niya alam kung gaano karaming hinaing ang dinanas niya dahil kay Aurora. Nagkaroon siya ng crush sa isang senior, at si Aurora ay inakit ang lalaki, kaya ipinagpalit siya ng lalaki pagkatapos ng tatlong araw na pakikipag-date rito; gusto nitong makuha ang tatlong magagaling na estudyante, hiniling ni Aurora si James na magbigay ng mga regalo, at siya ang naging tatlong mabubuting estudyante; sumali siya sa isang club, at direktang hiniling ni Aurira sa guro na buwagin ang club. Hindi niya naiintindihan mula noong bata pa sila, si
Sa katunayan, nang iligtas niya si Amelia, malinaw niyang nakita na ang bagay na itinaya ni nito sa kanyang buhay para makabalik ay isang kristal na kuwintas? Bahagyang hinawakan ng mga kamay ni Amelia ang kanyang hospital gown, at bumulong: "Sa totoo lang, hindi mo kailangang gawin ito." "Hindi kailangan?" Biglang nagtaas ng kilay si Jerome, "Amelia, kailangan ba ang tanong na ito? Sa tingin mo ba ay talagang panoorin kitang mamatay?" Biglang hindi alam ni Anelia kung paano haharapin ang tingin ni Jerome, kaya kinailangan niyang italikod, "Sa totoo lang, kailangan mo lang alagaan ang iyong sarili. Hindi ako karapat-dapat sa iyong buhay upang iligtas." Naririnig ang mga salita ni Su Kexin tulad ng "hindi kailangan" at "hindi katumbas ng halaga" sa lahat ng oras, bagama't patuloy na pinapaalalahanan ni Jerome ang kanyang sarili na huwag magalit kay Amelia, hindi niya maiwasang magalit. Tumayo siya, at gamit ang kanyang kamay sa gauze, hinawakan niya ang baba n
Kinaladkad lang niya si Jerome palabas ng villa, at wala siyang lakas para tingnan ang kalagayan nito. Napagtanto ng bumbero na nagtatanong siya tungkol kay Jerome, kaya mabilis niyang tiningnan at sinabing, "Ayos lang siya, nahimatay lang siya, huwag kang mag-alala!" Nakahinga ng maluwag si Amelia, nanginginig ang kanyang mga talukap, at sa wakas ay nahimatay siya. ... Nang magising si Amelia, nakahiga na siya sa hospital ward. Si Pablo ay nakaupo sa tabi ng kama. "Madam, gising na po kayo!" Tumayo agad si Pablo nang makita siyang nagising, "Ano ang pakiramdam mo? Nakikita mo ba nang malinaw?" Napagtanto ni Amelia na talagang malabo ang kanyang mga mata at hindi siya makakita ng malinaw. Ngunit wala siyang pakialam, hinawakan lang niya si Pablo at tuyong lalamunan na sinabi, "Nasaan si Jerome?" Pagbuka pa lang niya, napagtanto niyang parang sirang gong ang boses niya. Saglit na napahiya ang mukha ni Pablo, ngunit sinabi pa rin niya,
Habang siya ay umiiyak at nag-iisip ng mga random na bagay, bigla siyang nakarinig ng isang malakas na dagundong - "Amelia!" Si Amelia ay ganap na natigilan. Nang tumingala siya, nakita niya ang isang pigura na tumatakbo sa labas ng apoy. "Jerome!" Nagmamadali siyang tumawag, ngunit matagal nang namamaos ang kanyang lalamunan dahil sa usok. "Nandito ako!" nauubo niyang sigaw. Narinig pa rin ni Jerome ang boses ni Amelia, at kaagad siyang sumugod. Ngunit ang apoy sa pinto ay masyadong malaki, at hindi siya makapasok. Gusto niyang gamitin ang kanyang flamethrower, ngunit ang flamethrower ay wala na sa oras na ito. Desperado si Amelia. Parang gusto talaga siyang mawala ng Diyos? Sa hindi inaasahang pagkakataon, sa sandaling ito, bigla niyang nakita si Jerome sa labas ng apoy, direktang inihagis sa kanyang kamay ang fire extinguisher, at ang buong tao ay direktang sumugod sa apoy! May putok sa ulo ni Su Kexin, at sumigaw siya nang may basag
Ang puting ambon mula sa fire extinguisher ay bahagyang nagpagaan ng apoy sa hagdan. Agad na nakita ni Amelia si Jerome na tumatakbo patungo sa kanya, ngunit sa sandaling ito, ang rehas ng koridor sa tabi nila ay biglang nabasag ng apoy, at bigla silang nahiwalay sa isa't isa, at muling sumiklab ang apoy. "Damn it!" Narinig ni Amelia na tinakpan ni Jerome ang kanyang bibig at nagmumura, at umungal, "Amelia, manatili ka diyan, pupuntahan kita kaagad!" Gustong tumango ni Amelia, ngunit bigla siyang may naisip. Sandali, nasa kwarto pa ba ang kwintas ni Cormac? Ito ay dapat. Pinahahalagahan ni Cormac ang kuwintas na iyon at kadalasan ay hindi ito inaalis sa bahay. Karaniwang inilalagay niya ito sa isang drawer kapag papasok siya sa trabaho o sa isang business trip. Napakalaki ng apoy, at pagkatapos masunog ang mesa, tiyak na nasira ang kristal na kuwintas. Tapos si Cormac.... masasaktan ba ito kapag nasira ang kwintas? Hindi niya maiwasang isipi