Sa puntong ito, napansin ni Aurora na nakahawak sa braso ni Amelia ang pagkabigla sa mukha nito, ngunit bigla siyang ngumiti. “Oo nga pala, halos makalimutan ko. Parang nag-aral si Jerome noon sa Jurian S University, di ba? Journalism din ang course niya, at siya pa ngang senior ng kapatid ko.”“Ah, oo, tama,” pilit na pinigilan ni Amelia ang kirot sa kanyang dibdib at kunwaring kalmado ang boses. “Matagal ko na rin siyang hindi nakikita.”Dahil sa malamig na tugon ni Amelia, naningkit ang mga mata ni Jerome. “Aurora, may gusto lang sana akong sabihin kay Amelia. Okay lang ba?”Bahagyang nag-iba ang ekspresyon ni Aurora, pero pinanatili nito ang banayad na anyo. “Sige, Jerome. Titingnan ko na lang kung may kailangan ng tulong sa kusina.” Sa isang iglap, naiwan sina Amelia at Jerome sa sala.“Ano, Amelia? Wala ka bang reaksyon na naging bayaw mo ako?” Habang nakatingin nang pababa kay Amelia, may halong sarkasmo ang tono ni Jerome.“Ano bang gusto mong i-react akot? Tatawagin kitang ba
Bago pa makapag-react si Amelia, bigla niyang narinig ang isang malakas na sigaw. Napatingin siya at nakita si Elena na nagmamadaling tumatakbo papunta sa kanila.Si Elena ang asawa ng kanyang ama at ina ni Aurora, pero hindi niya ito tunay na ina.Ang totoo, ang ina ni Amelia ay kasalukuyang nasa ospital at halos umaasa na lang sa gamot para mabuhay.Agad na inalalayan ni Elena si Aurora na nakahandusay sa sahig. Lumapit din si Jerome, at nang makita ang kalagayan ni Aurora na tila naiiyak, Hereramiklab ang galit sa kanyang mga mata. "Amelia, ano bang ginawa mo?!"Kabaligtaran sa pagiging sensitibo ni Aurora, kahit nabuhusan ng red wine si Amelia, nanatili siyang matatag. "Sinabi niya ang mga bagay na nakakasakit, kaya hindi ko sinasadya na maitulak siya. Pasensya na," paliwanag niya nang mahinahon."Hindi sinadya?" Napataas ang boses ni Elena at galit na tiningnan si Amelia. "Anong hindi sinasadya?! Sa tingin ko ginawa mo 'yan ng sadya! Naiinggit ka kay Aurora dahil ikakasal siya sa
"Sa tingin ko, hindi ko kaya kumain." Sinabi niya, pilit ginagawang maayos ang tono ng kanyang boses. "Kasi may sipon ako, ayokong makahawa ng iba."Saglit na natahimik si Cormac sa kabilang linya bago magtanong, "Nasaan ka ngayon?""Nandito ako sa Sandelian Villa. Ahm... Kumain ka na muna, sabihin mo na lang kay Nanay Maris na magtira ng lugaw para sa akin. Uuwi rin ako kaagad."Pagkatapos sabihin iyon, nanatiling tahimik ang kabilang linya. Nagtaka si Amelia, kaya tiningnan niya ang kanyang telepono at natuklasang namatay ito dahil sa low battery."Diyos ko naman! Bakit naubos ang battery sa ganitong oras?"Pinindot niya ang telepono nang paulit-ulit sa inis, pero hindi pa rin ito bumukas. Napabuntong-hininga siya, halatang na-frustrate."Walang battery ang phone ko... Paano na ako makakauwi nito?"Walang magawa si Amelia kundi alalahanin ang pinakamalapit na bus stop mula sa Sandelian Villa at nagsimulang maglakad papunta roon.Ang problema, naka-high heels siya. Ilang hakbang pa l
“Uuwi na?”Napahinto si Amelia sa pagtangkang bumangon nang marinig ang sinabi ni Cormac.Mayroon pa ba siyang maituturing na tahanan?kahit nakatira na siya sa villa ni Cormac, mula sa simula, tinuring lang niya itong bagong paupahang bahay—hindi isang tahanan.Tinitigan niya si Cormac, ang lalaking nasa malapit, at bigla niyang naramdaman na ang malamig niyang puso ay unti-unting lumalambot.Kahit ang simula ng kasal nila ni Cormac ay puno ng nakakatawang pangyayari, napagtanto ni Amelia na baka nga ang pagkakaroon ng asawa ay hindi ganoon kasama.Dahil sa iniisip niya, unti-unting nawala ang paninigas ng kanyang katawan, at dahan-dahan niyang iniakbay ang kanyang mga braso sa leeg ni Cormac.Ramdam ni Cormac ang pagbabagong ito, at kahit malamig pa rin ang ekspresyon niya, may bahagyang ngiti na sumilay sa malalim niyang mga mata.Nang makasakay na sila sa kotse, agad na pinaandar ng driver ang sasakyan, at umalis sila mula sa Sandelian Villa.Habang papalayo ang sasakyan, isang pi
Kinabukasan, nagising si Amelia nang mas maaga nang kalahating oras, binuksan ang kanyang laptop, at nagsulat ng resignation letter.Kahit sabihing duwag siya o umiiwas, alam niyang hindi na niya kayang magtrabaho under kay Jerome.Ngunit bago pa man niya ma-print ang resignation letter, nakatanggap siya ng tawag mula sa ospital."Miss Herera? Oo, napansin namin kaninang umaga na may pagbabago sa EEG ng iyong ina, tila may mga senyales na maaaring mapabuti siya.""Ano?" Napuno ng tuwa si Amelia. "Totoo po ba, doc? Magiging maayos na po ba si Mama?""Masasabi lang namin na posible, Miss Herera. Huwag po sana kayong masyadong umasa.""Doc, kahit maliit na pag-asa, sapat na iyon para sa akin. Pakisuyo po, gawin ninyo ang lahat ng makakaya ninyo.""Siyempre, gagawin namin ang lahat, pero..." Medyo nag-atubili ang doc. "Dahil sa mga senyales ng paggaling, susubukan namin ang ibang mga paggamot, ngunit ang gastos nito ay..."Sandaling natigilan si Amelia, pero mabilis din niyang naintindiha
Magkatabi sina Amelia at Jerome sa eroplano, at hindi maipaliwanag ni Amelia ang nararamdaman niyang pagkailang. Ang tanghalian sa eroplano ay seafood rice, na labis niyang kinaiinisan, kaya halos hindi siya kumain."Bakit?" tanong ni Jerome nang mapansin niyang halos hindi nagalaw ang plato ni Amelia. Ngingisi-ngising dagdag nito, "Ayaw mo pa rin pala ng seafood?"Pagod na si Amelia sa paulit-ulit na panunukso ni Jerome, kaya malamig niyang sagot, "Mukhang naalala mo pa.""Oo naman." Dahan-dahang humigop si Jerome ng kape. "Ikaw ang first love ko, paano ko makakalimutan?"Napakuyom si Amelia sa tinidor na hawak niya."At higit pa roon," patuloy ni Jerome na parang walang napapansin, "niloko mo ako mula umpisa hanggang dulo. Hindi madaling kalimutan 'yon."Namutla nang bahagya si Amelia. "Jerome, sino ba talaga ang niloko? Hindi ko itinago ang pagkatao ko sa'yo."Nag-iba ang ekspresyon ni Jerome, ngunit agad ding napalitan ng mapait na ngiti. "Oo nga naman. Kung nalaman mo lang ang to
Bahagyang nataranta si Amelia, pero sa labas, sinubukan niyang magpanggap na kalmado. "Sir Enrique, magbabanyo ka rin ba?" tanong niya."Hindi ako pupunta sa banyo," sagot ni Editor-in-Chief Enrique habang papalapit. Humigop siya ng alak at sinabuyan ang mukha ni Amelia ng amoy nito. "Hinihintay talaga kita."Halos masuka si Amelia.Halos kasing edad na ni Editor-in-Chief Enrique ang tatay niya, at nakakahiya na may gana pa itong magsalita ng ganito."Sir Enrique, mahilig ka talagang magbiro," sabi ni Amelia habang pilit na ngumingiti. Unti-unti siyang umatras, nagbabadyang bumalik sa loob ng pambabaeng banyo.Ngunit hindi niya inaasahang hahawakan ni Editor-in-Chief Enrique ang kanyang pulso. "O, Amelia, bakit ka umiiwas? Hindi mo ba ako gusto?"Syempre hindi!Halos mapamura si Amelia, pero naalala niyang kailangan niyang mag-ingat dahil sa kanyang trabaho. Pinilit niyang kumalma. "Sir Enrique, mukhang lasing ka na.""Kahit lasing, madali pa rin kitang maayos, maliit na sirena," sago
Mr. Fortalejo ?Natulala si Amelia sa narinig. Mabilis niyang iminulat ang kanyang mga mata at nakita ang isang wheelchair sa kanyang harapan, at ang lalaking may seryosong ekspresyon na nakaupo dito.Sa isang iglap, nanlaki ang kanyang mga mata."Cormac?" tanong niya na puno ng hindi makapaniwala, na parang nasa panaginip lamang siya.Tinitigan ni Cormac si Amelia. Nakita niyang lasing ito, namumula ang maliit nitong mukha, ang mga mata’y tila malalambot, at ang suot nitong manipis na suit ay humuhubog sa kanyang maselang pigura na nagdadagdag ng kakaibang alindog.Ngunit ang alindog na ito ang mas lalong nagpagalit sa kanya.Ganito ba siya palagi? Ito ba ang dahilan kung bakit siya pinagnanasaan ng mga lalaki?Humigpit ang ekspresyon sa gwapong mukha ni Cormac, at hindi niya pinansin si Amelia. Sa halip, nakatuon ang malamig niyang tingin kay Editor-in-Chief Enrique.Si Editor-in-Chief Enrique, na kanina’y handang sampalin si Amelia, ay hindi inasahang dumating si Cormac. Hinawakan
Si Amelia, na kanina’y bahagyang nahihiya sa sinabi ni Cormac, ay biglang napakunot ang noo nang marinig ang mga sinabi ni Jerome.Kahit nasanay na siya sa ganitong tono ni Jerome mula nang muling magkita sila, hindi niya mapigilang mainis. Pero ngayon, mas nararamdaman niya ang pagkainis—lalo na’t sinasabi ito ni Jerome sa harap ni Cormac.“Jerome, ano bang ibig mong sabihin?” diretsahang tanong ni Amelia, sukdulan na ang inis niya.Jerome ay ngumiti nang malamig. “Ano, Amelia? Hindi mo na kayang magpigil?”Sa totoo lang, hindi rin alam ni Amelia kung bakit siya galit.Marahil ayaw niya lang na magkaroon ng maling impresyon si Cormac sa kanya. Ayaw niyang isipin nito na siya ang tipo ng babaeng inuuna ang pera o nakikisangkot sa mga kung anu-anong gulo.“Ang sinasabi ko lang, dapat maging responsable ka sa mga sinasabi mo,” malamig na sagot ni Amelia.“Responsible?” Tumawa nang mapait si Jerome. Hindi na siya nag-abala pang magpigil. “Hindi mo ba naisip, Amelia, na hindi ka na pweden
Hindi nakasagot si Amelia, ngunit pakiramdam niya ay hindi maipaliwanag ang pagod sa kanyang puso. Binuksan niya ang mga kamay ni Cormac, tumayo at umalis sa harap ng hapag-kainan.Tinitigan ni Cormac ang kanyang papalayong likuran, ngunit hindi siya tumayo para habulin ito.Kinagabihan, hindi na bumalik si Cormac sa master bedroom, at si Amelia ay mag-isa, gising at balisa sa kama.Kinabukasan, maagang umalis si Cormac, at nagising si Amelia na wala na siya roon.Pagkatapos kumain ng almusal nang mag-isa, pumunta si Amelia sa opisina. Ngunit bago pa man siya makaupo, nakita niyang nagmamadaling lumabas si Jerome mula sa kanyang opisina.Nagtaka si Amelia, at balak sanang pumunta ng banyo para iwasan ang posibleng harapan nila ni Jerome. Ngunit bago siya makalakad, itinuro siya nito."Amelia, may gagawin ka ba mamayang hapon? Sumama ka sa akin sa Brightonix Group para sa interview.""Brightonix Group?"Napatigil si Amelia, at nang lingunin niya ito, nakita niyang nakatingin sa kanya s
Sandaling tumigil si Pablo bago maka-react, "Iyong tungkol sa dalaga dalawang taon na ang nakalipas?""Hmm," sagot ni Cormac."Matagal na kasi ang nangyari, kaya medyo matrabaho ang paghanap.""Simulan mo kay Jerome. Mukhang may email siyang natanggap kamakailan na may kaugnayan sa mga pangyayari noong mga panahong iyon.""Okay, naiintindihan ko," sagot ni Pablo.Ang mahahabang daliri ni Cormac ay mahinang tumapik sa armrest ng kanyang wheelchair habang bahagyang nakayuko ang tingin."Sino man ang nagtatangkang guluhin ang babae ko, hindi ko palalagpasin," malamig niyang sabi.At saka…Napatingin si Cormac kay Jerome, na noon ay palabas na ng café. Ang titig niya ay mas naging malamig.Ayon sa balitang narinig niya, si Jerome daw ay tila sumuko na kay Amelia at nakatakda na raw itong magpakasal sa ibang babae. Pero sa nakikita ngayon, parang sobra pa rin ang pakikialam ni Jerome sa relasyon nila ni Amelia?Napangisi si Cormac. Hindi niya inakala na darating ang araw na pagseselosan ni
"Tungkol saan?" tanong ni Cormac na kalmado pa rin. Wala siyang interes sa laman ng sobre, pero inulit niya ang tanong.Hindi alam ni Jerome kung paano sisimulan, kaya nagpaikot-ikot na lang siya. "Narinig ko, uncle... na meron kang babae ngayon?"Sinubukan niyang gawing magaan ang tono, pero noong una niyang nalaman iyon, talagang nabigla siya.Kilalang-kilala niya si Cormac. Hindi ito mahilig makipaglapit sa mga babae. Maging ang ama nitong si Dominic ay minsang nagduda kung ang aksidente sa sasakyan sampung taon na ang nakakaraan ay hindi lang nagresulta sa pagkaparalisa ng mga binti ni Cormac, kundi pati na rin sa kakayahan nitong makipag-relasyon.Hanggang sa malaman nilang ikinasal si Cormac. At ang mas nakakagulat para kay Jerome, konektado rin si Amelia sa lalaking ito.Tiningnan ni Cormac si Jerome habang nagsasalita, bahagyang itinaas ang kilay. "Alam mo naman pala ang tungkol sa akin."Maiksi ang sagot niya, pero ang mababang tono nito ay nagbigay kay Jerome ng hindi maipal
Inakala ni Amelia na nakita siya ni Cormac habang may kausap siya sa telepono sa may hagdan, pero hindi niya alam kung paano ipapaliwanag. Kaya ang nasabi niya na lang, "Ah, sa company, wala naman ‘yun, hindi importante."Hindi naman sinasadya ni Amelia na itago ang tungkol sa kalagayan ng kanyang ina kay Cormac. Hindi lang niya talaga alam kung paano sisimulan ang usapan.Sasabihin ba niyang ang kanyang ina ay may malubhang karamdaman at kailangan ng pera para sa gamot? Kahit anong isipin, parang lalabas na humihingi siya ng pera kay Cormac.Kahit mag-asawa na sila at unti-unti na niyang nararamdaman ang kaunting pagkakampi at tiwala kay Cormac, hindi pa rin niya magawa ang magmukhang mahina sa harap ng iba.Siguro’y dala na rin ito ng nakasanayan niya noong bata pa siya. Lagi siyang pinapaalalahanan ng kanyang ina na kahit pagtawanan siya ng iba dahil wala siyang ama, o sabihang isa siyang anak sa labas na walang karapatan, hindi siya dapat magpakita ng kahinaan. Kailangang panatili
Bumigat ang pakiramdam ni Amelia. Paano nalaman ni Aurora ang tungkol sa kalagayan ng kanyang ina?“Anong gusto mo?” tanong niya, mas malamig na ngayon ang boses niya.“Ay, ate naman, wag kang ganyan. Concerned lang din naman ako kay Tita Vilma,” sagot ni Aurora gamit ang peke niyang tono. “Kaya nga nung narinig kong tumaas na naman ang medical expenses niya, naisip ko agad kung paano kita matutulungan.”Tutulungan siya ni Aurora?Napangisi si Amelia. “At paano mo naman ako tutulungan?”“Naku, sakto lang! May kilala kasi akong kaibigan na nagmamay-ari ng magazine company, at nagha-hire daw sila ngayon. Maganda ang offer. Kaya naisip ko, ate, sobrang galing mo naman kaya, siguradong mas maganda ang opportunity mo doon,” ani Aurora, sa wakas sinasabi na ang pakay niya.Ngayon lang naintindihan ni Amelia ang lahat.Kaya pala kung ano-anong sinasabi si Aurora. Gusto lang nitong alisin siya sa fashion magazine na pinagtatrabahuhan niya.At ang dahilan? Siyempre, si Jerome.Napagtanto iyon
Naalala ni Amelia ang biglang pagtayo ni Cormac noong gabing iyon, kaya’t bahagyang namula ang kanyang pisngi. Ngunit pilit siyang ngumiti, "Sa pagitan ng mag-asawa, dapat lang na magtiwala sa isa’t isa."Tinitigan ni Iandrex ang babae sa kanyang harapan, bahagyang napalalim ang kanyang iniisip bago muling nagsalita, "Sinabi ba ni Cormac kung bakit siya nagpapanggap na disabled?"Napakunot ang noo ni Amelia at umiling.Sinabi noon ni Cormac na may mga bagay na hindi pa niya kailangang malaman, kaya hindi na siya nagtanong pa."Sampung taon na ang nakararaan, naaksidente si Cormac sa sasakyan," walang alinlangan na paliwanag ni Iandrex. "Akala ng lahat, naparalisa na siya sa aksidenteng iyon, pero sa totoo lang, nasugatan lang siya at naipagamot na ang lahat nang magpunta siya sa Amerika."Naalala ni Amelia ang balita noon tungkol sa pagkakaaksidente ng ikalawang anak ng pamilya Fortalejo.Noong panahong iyon, wala pang dalawampung taong gulang si Cormac, bagong pasok pa lang sa kolehi
"Century Hotel," sagot ni Amelia nang hindi namamalayan, pero matapos niyang sabihin iyon, napahinto siya at tumingin kay Cormac. "Bakit mo tinatanong 'yan?""Wala naman." Ang sagot ni Cormac na tila walang emosyon. "Hindi mo ba naisip kung sino ang may gawa nito sa'yo noon? May naglagay ng gamot sa inumin mo, dinala ka sa hotel room, at pagkatapos ay ipinamukha pa sa lahat sa eskuwelahan. Malinaw na may gustong manira sa'yo.”"Hindi ko alam. Gusto ko rin sanang alamin, pero wala akong nahanap," ani Amelia. Bigla niyang napagtanto ang isang bagay at tumingin kay Cormac. "Cormac, naniniwala ka ba sa mga sinasabi ko?"Nakatingin lang si Cormac kay Amelia na nakasandal pa sa kanyang balikat. May kakaibang ginhawang dulot ang pakiramdam na iyon, kaya mababa ang kanyang boses nang sumagot, "Asawa kita. Bakit naman hindi ako maniniwala?"Isang simpleng pangungusap iyon, ngunit parang mabigat ang naging dating kay Amelia.Naniniwala siya.Si Jerome, kahit ilang taon na silang magkasama, hind
Sa restaurant, tanging tunog lang ng mga kubyertos nina Amelia at Cormac ang naririnig habang kumakain sila."Ahm…" Sa huli, hindi na kinaya ni Amelia ang katahimikan at nagdesisyong magsalita, "Tungkol doon sa gabing iyon—""Pasensya na."Nag-aalangan pa si Amelia kung paano sisimulan ang usapan, pero hindi niya inakala na sasalubungin siya ni Cormac ng ganoong sagot."H-ha?" Halos hindi makapaniwala si Amelia.Nagso-sorry ba talaga si Cormac sa kanya?"That night, naging padalos-dalos ako." Tapos na si Cormac sa pagkain at eleganteng kinuha ang napkin para punasan ang kanyang bibig, pagkatapos ay nagsalita ng mababa ngunit malinaw. "May mga bagay rin akong hindi nagawa nang tama."Siyempre, hindi pwedeng hindi magpakita ng mabuting pag-uugali si Amelia matapos mag-sorry si Cormac. "Nagkulang din ako. Hindi tama na iniwan ko ang family party nang basta-basta. Kapag nagkaroon ng pagkakataon, magso-sorry din ako sa lolo mo."Sa mga nakaraang araw, pinag-isipan nang mabuti ni Amelia ang