"Sa tingin ko, hindi ko kaya kumain." Sinabi niya, pilit ginagawang maayos ang tono ng kanyang boses. "Kasi may sipon ako, ayokong makahawa ng iba."Saglit na natahimik si Cormac sa kabilang linya bago magtanong, "Nasaan ka ngayon?""Nandito ako sa Sandelian Villa. Ahm... Kumain ka na muna, sabihin mo na lang kay Nanay Maris na magtira ng lugaw para sa akin. Uuwi rin ako kaagad."Pagkatapos sabihin iyon, nanatiling tahimik ang kabilang linya. Nagtaka si Amelia, kaya tiningnan niya ang kanyang telepono at natuklasang namatay ito dahil sa low battery."Diyos ko naman! Bakit naubos ang battery sa ganitong oras?"Pinindot niya ang telepono nang paulit-ulit sa inis, pero hindi pa rin ito bumukas. Napabuntong-hininga siya, halatang na-frustrate."Walang battery ang phone ko... Paano na ako makakauwi nito?"Walang magawa si Amelia kundi alalahanin ang pinakamalapit na bus stop mula sa Sandelian Villa at nagsimulang maglakad papunta roon.Ang problema, naka-high heels siya. Ilang hakbang pa l
“Uuwi na?”Napahinto si Amelia sa pagtangkang bumangon nang marinig ang sinabi ni Cormac.Mayroon pa ba siyang maituturing na tahanan?kahit nakatira na siya sa villa ni Cormac, mula sa simula, tinuring lang niya itong bagong paupahang bahay—hindi isang tahanan.Tinitigan niya si Cormac, ang lalaking nasa malapit, at bigla niyang naramdaman na ang malamig niyang puso ay unti-unting lumalambot.Kahit ang simula ng kasal nila ni Cormac ay puno ng nakakatawang pangyayari, napagtanto ni Amelia na baka nga ang pagkakaroon ng asawa ay hindi ganoon kasama.Dahil sa iniisip niya, unti-unting nawala ang paninigas ng kanyang katawan, at dahan-dahan niyang iniakbay ang kanyang mga braso sa leeg ni Cormac.Ramdam ni Cormac ang pagbabagong ito, at kahit malamig pa rin ang ekspresyon niya, may bahagyang ngiti na sumilay sa malalim niyang mga mata.Nang makasakay na sila sa kotse, agad na pinaandar ng driver ang sasakyan, at umalis sila mula sa Sandelian Villa.Habang papalayo ang sasakyan, isang pi
Kinabukasan, nagising si Amelia nang mas maaga nang kalahating oras, binuksan ang kanyang laptop, at nagsulat ng resignation letter.Kahit sabihing duwag siya o umiiwas, alam niyang hindi na niya kayang magtrabaho under kay Jerome.Ngunit bago pa man niya ma-print ang resignation letter, nakatanggap siya ng tawag mula sa ospital."Miss Herera? Oo, napansin namin kaninang umaga na may pagbabago sa EEG ng iyong ina, tila may mga senyales na maaaring mapabuti siya.""Ano?" Napuno ng tuwa si Amelia. "Totoo po ba, doc? Magiging maayos na po ba si Mama?""Masasabi lang namin na posible, Miss Herera. Huwag po sana kayong masyadong umasa.""Doc, kahit maliit na pag-asa, sapat na iyon para sa akin. Pakisuyo po, gawin ninyo ang lahat ng makakaya ninyo.""Siyempre, gagawin namin ang lahat, pero..." Medyo nag-atubili ang doc. "Dahil sa mga senyales ng paggaling, susubukan namin ang ibang mga paggamot, ngunit ang gastos nito ay..."Sandaling natigilan si Amelia, pero mabilis din niyang naintindiha
Magkatabi sina Amelia at Jerome sa eroplano, at hindi maipaliwanag ni Amelia ang nararamdaman niyang pagkailang. Ang tanghalian sa eroplano ay seafood rice, na labis niyang kinaiinisan, kaya halos hindi siya kumain."Bakit?" tanong ni Jerome nang mapansin niyang halos hindi nagalaw ang plato ni Amelia. Ngingisi-ngising dagdag nito, "Ayaw mo pa rin pala ng seafood?"Pagod na si Amelia sa paulit-ulit na panunukso ni Jerome, kaya malamig niyang sagot, "Mukhang naalala mo pa.""Oo naman." Dahan-dahang humigop si Jerome ng kape. "Ikaw ang first love ko, paano ko makakalimutan?"Napakuyom si Amelia sa tinidor na hawak niya."At higit pa roon," patuloy ni Jerome na parang walang napapansin, "niloko mo ako mula umpisa hanggang dulo. Hindi madaling kalimutan 'yon."Namutla nang bahagya si Amelia. "Jerome, sino ba talaga ang niloko? Hindi ko itinago ang pagkatao ko sa'yo."Nag-iba ang ekspresyon ni Jerome, ngunit agad ding napalitan ng mapait na ngiti. "Oo nga naman. Kung nalaman mo lang ang to
Bahagyang nataranta si Amelia, pero sa labas, sinubukan niyang magpanggap na kalmado. "Sir Enrique, magbabanyo ka rin ba?" tanong niya."Hindi ako pupunta sa banyo," sagot ni Editor-in-Chief Enrique habang papalapit. Humigop siya ng alak at sinabuyan ang mukha ni Amelia ng amoy nito. "Hinihintay talaga kita."Halos masuka si Amelia.Halos kasing edad na ni Editor-in-Chief Enrique ang tatay niya, at nakakahiya na may gana pa itong magsalita ng ganito."Sir Enrique, mahilig ka talagang magbiro," sabi ni Amelia habang pilit na ngumingiti. Unti-unti siyang umatras, nagbabadyang bumalik sa loob ng pambabaeng banyo.Ngunit hindi niya inaasahang hahawakan ni Editor-in-Chief Enrique ang kanyang pulso. "O, Amelia, bakit ka umiiwas? Hindi mo ba ako gusto?"Syempre hindi!Halos mapamura si Amelia, pero naalala niyang kailangan niyang mag-ingat dahil sa kanyang trabaho. Pinilit niyang kumalma. "Sir Enrique, mukhang lasing ka na.""Kahit lasing, madali pa rin kitang maayos, maliit na sirena," sago
Mr. Fortalejo ?Natulala si Amelia sa narinig. Mabilis niyang iminulat ang kanyang mga mata at nakita ang isang wheelchair sa kanyang harapan, at ang lalaking may seryosong ekspresyon na nakaupo dito.Sa isang iglap, nanlaki ang kanyang mga mata."Cormac?" tanong niya na puno ng hindi makapaniwala, na parang nasa panaginip lamang siya.Tinitigan ni Cormac si Amelia. Nakita niyang lasing ito, namumula ang maliit nitong mukha, ang mga mata’y tila malalambot, at ang suot nitong manipis na suit ay humuhubog sa kanyang maselang pigura na nagdadagdag ng kakaibang alindog.Ngunit ang alindog na ito ang mas lalong nagpagalit sa kanya.Ganito ba siya palagi? Ito ba ang dahilan kung bakit siya pinagnanasaan ng mga lalaki?Humigpit ang ekspresyon sa gwapong mukha ni Cormac, at hindi niya pinansin si Amelia. Sa halip, nakatuon ang malamig niyang tingin kay Editor-in-Chief Enrique.Si Editor-in-Chief Enrique, na kanina’y handang sampalin si Amelia, ay hindi inasahang dumating si Cormac. Hinawakan
Bahagyang natigilan si Amelia, tumagilid siya at sa liwanag ng poste ng ilaw na sumisilip sa bintana ng kotse, napansin niyang tila malamig ang mukha ni Cormac. Iba ito sa karaniwang kawalang-pakialam niya; parang may ikinainis ito.Bahagyang luminaw ang isip ni Amelia mula sa kalasingan, kaya't nagtanong siya nang maingat, "Cormac, galit ka ba?"Habang iniisip niya, asawa nga naman niya ito. Sino ba ang hindi magagalit kung makikita ang asawa niyang pinapatos ng iba, hindi ba?"Ano sa tingin mo?" malamig na tugon ni Cormac, at biglang bumaba ang temperatura sa loob ng sasakyan."Pasensya na?" mahina niyang sagot."Pasensya na lang?" bahagyang tinaas ni Cormac ang kilay.Natigilan si Amelia, tinitigan si Cormac, at biglang naisip ang nangyari."Hindi iyon ang iniisip mo, promise!" nagmadali si Amelia. "Akala ko kasi ordinaryong dinner lang iyon. Hindi ko inakala na gano’n si Editor-in-Chief Enrique."Biglang kinabahan si Amelia na baka isipin ni Cormac na kagaya siya ng iniisip ni Jer
Maluwag talaga ang shirt ni Cormac sa katawan ni Amelia. Kahit na nakabotones ang lahat, lantad pa rin ang kanyang payat na collarbone. Nang bumangon siya mula sa kama, kitang-kita ang mahahaba niyang mga binti, na parang nang-aakit sa bawat galaw.Hindi maiwasan ni Cormac na ilihis ang tingin.Kahit ipinagmamalaki niya ang kanyang mahusay na self-control, naramdaman niyang uminit ang pakiramdam niya kaya’t agad siyang uminom ng malamig na tubig para kumalma. Hindi napansin ni Amelia ang kakaibang kilos ni Cormac at tahimik lang itong umupo para kumain.“Babalik na tayo mamayang hapon,” sabi ni Cormac habang kumakain. “Sasama ka ba sa akin?”Naalala ni Amelia ang nangyari sa dinner kagabi, kaya’t agad siyang tumango. “Sasama ako.”Sa pagkakataong ito, hindi na siya magdadalawang-isip. Kahit na kailangan niya ang trabahong ito, hindi niya kayang tiisin ang ginagawa ni Jerome.“Okay.”Biglang naalala ni Amelia ang isang bagay. “Ah, bakit ka nga pala nandito sa France?”Halos di halata a
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,
Masyadong tamad si Amelia para bigyang pansin ang mga sinabi ni Aurora sa kanya, ngunit nang marinig niya ito ng nga sinabi nito, nanlamig ang kanyang mga mata, "Aurora, maging tapat ka naman sa iyong sarili, mula pagkabata hanggang sa pagtanda, sino ang mahilig mang-agaw ng pag-manay-ari ng iba?" Si Amelia ay pumasok sa mga pribadong paaralan para sa elementarya at junior high school, at nag-aral kasama ni Aurora. Sa oras na iyon, hindi niya alam kung gaano karaming hinaing ang dinanas niya dahil kay Aurora. Nagkaroon siya ng crush sa isang senior, at si Aurora ay inakit ang lalaki, kaya ipinagpalit siya ng lalaki pagkatapos ng tatlong araw na pakikipag-date rito; gusto nitong makuha ang tatlong magagaling na estudyante, hiniling ni Aurora si James na magbigay ng mga regalo, at siya ang naging tatlong mabubuting estudyante; sumali siya sa isang club, at direktang hiniling ni Aurira sa guro na buwagin ang club. Hindi niya naiintindihan mula noong bata pa sila, si
Sa katunayan, nang iligtas niya si Amelia, malinaw niyang nakita na ang bagay na itinaya ni nito sa kanyang buhay para makabalik ay isang kristal na kuwintas? Bahagyang hinawakan ng mga kamay ni Amelia ang kanyang hospital gown, at bumulong: "Sa totoo lang, hindi mo kailangang gawin ito." "Hindi kailangan?" Biglang nagtaas ng kilay si Jerome, "Amelia, kailangan ba ang tanong na ito? Sa tingin mo ba ay talagang panoorin kitang mamatay?" Biglang hindi alam ni Anelia kung paano haharapin ang tingin ni Jerome, kaya kinailangan niyang italikod, "Sa totoo lang, kailangan mo lang alagaan ang iyong sarili. Hindi ako karapat-dapat sa iyong buhay upang iligtas." Naririnig ang mga salita ni Su Kexin tulad ng "hindi kailangan" at "hindi katumbas ng halaga" sa lahat ng oras, bagama't patuloy na pinapaalalahanan ni Jerome ang kanyang sarili na huwag magalit kay Amelia, hindi niya maiwasang magalit. Tumayo siya, at gamit ang kanyang kamay sa gauze, hinawakan niya ang baba n
Kinaladkad lang niya si Jerome palabas ng villa, at wala siyang lakas para tingnan ang kalagayan nito. Napagtanto ng bumbero na nagtatanong siya tungkol kay Jerome, kaya mabilis niyang tiningnan at sinabing, "Ayos lang siya, nahimatay lang siya, huwag kang mag-alala!" Nakahinga ng maluwag si Amelia, nanginginig ang kanyang mga talukap, at sa wakas ay nahimatay siya. ... Nang magising si Amelia, nakahiga na siya sa hospital ward. Si Pablo ay nakaupo sa tabi ng kama. "Madam, gising na po kayo!" Tumayo agad si Pablo nang makita siyang nagising, "Ano ang pakiramdam mo? Nakikita mo ba nang malinaw?" Napagtanto ni Amelia na talagang malabo ang kanyang mga mata at hindi siya makakita ng malinaw. Ngunit wala siyang pakialam, hinawakan lang niya si Pablo at tuyong lalamunan na sinabi, "Nasaan si Jerome?" Pagbuka pa lang niya, napagtanto niyang parang sirang gong ang boses niya. Saglit na napahiya ang mukha ni Pablo, ngunit sinabi pa rin niya,
Habang siya ay umiiyak at nag-iisip ng mga random na bagay, bigla siyang nakarinig ng isang malakas na dagundong - "Amelia!" Si Amelia ay ganap na natigilan. Nang tumingala siya, nakita niya ang isang pigura na tumatakbo sa labas ng apoy. "Jerome!" Nagmamadali siyang tumawag, ngunit matagal nang namamaos ang kanyang lalamunan dahil sa usok. "Nandito ako!" nauubo niyang sigaw. Narinig pa rin ni Jerome ang boses ni Amelia, at kaagad siyang sumugod. Ngunit ang apoy sa pinto ay masyadong malaki, at hindi siya makapasok. Gusto niyang gamitin ang kanyang flamethrower, ngunit ang flamethrower ay wala na sa oras na ito. Desperado si Amelia. Parang gusto talaga siyang mawala ng Diyos? Sa hindi inaasahang pagkakataon, sa sandaling ito, bigla niyang nakita si Jerome sa labas ng apoy, direktang inihagis sa kanyang kamay ang fire extinguisher, at ang buong tao ay direktang sumugod sa apoy! May putok sa ulo ni Su Kexin, at sumigaw siya nang may basag
Ang puting ambon mula sa fire extinguisher ay bahagyang nagpagaan ng apoy sa hagdan. Agad na nakita ni Amelia si Jerome na tumatakbo patungo sa kanya, ngunit sa sandaling ito, ang rehas ng koridor sa tabi nila ay biglang nabasag ng apoy, at bigla silang nahiwalay sa isa't isa, at muling sumiklab ang apoy. "Damn it!" Narinig ni Amelia na tinakpan ni Jerome ang kanyang bibig at nagmumura, at umungal, "Amelia, manatili ka diyan, pupuntahan kita kaagad!" Gustong tumango ni Amelia, ngunit bigla siyang may naisip. Sandali, nasa kwarto pa ba ang kwintas ni Cormac? Ito ay dapat. Pinahahalagahan ni Cormac ang kuwintas na iyon at kadalasan ay hindi ito inaalis sa bahay. Karaniwang inilalagay niya ito sa isang drawer kapag papasok siya sa trabaho o sa isang business trip. Napakalaki ng apoy, at pagkatapos masunog ang mesa, tiyak na nasira ang kristal na kuwintas. Tapos si Cormac.... masasaktan ba ito kapag nasira ang kwintas? Hindi niya maiwasang isipi