Magkatabi sina Amelia at Jerome sa eroplano, at hindi maipaliwanag ni Amelia ang nararamdaman niyang pagkailang. Ang tanghalian sa eroplano ay seafood rice, na labis niyang kinaiinisan, kaya halos hindi siya kumain."Bakit?" tanong ni Jerome nang mapansin niyang halos hindi nagalaw ang plato ni Amelia. Ngingisi-ngising dagdag nito, "Ayaw mo pa rin pala ng seafood?"Pagod na si Amelia sa paulit-ulit na panunukso ni Jerome, kaya malamig niyang sagot, "Mukhang naalala mo pa.""Oo naman." Dahan-dahang humigop si Jerome ng kape. "Ikaw ang first love ko, paano ko makakalimutan?"Napakuyom si Amelia sa tinidor na hawak niya."At higit pa roon," patuloy ni Jerome na parang walang napapansin, "niloko mo ako mula umpisa hanggang dulo. Hindi madaling kalimutan 'yon."Namutla nang bahagya si Amelia. "Jerome, sino ba talaga ang niloko? Hindi ko itinago ang pagkatao ko sa'yo."Nag-iba ang ekspresyon ni Jerome, ngunit agad ding napalitan ng mapait na ngiti. "Oo nga naman. Kung nalaman mo lang ang to
Bahagyang nataranta si Amelia, pero sa labas, sinubukan niyang magpanggap na kalmado. "Sir Enrique, magbabanyo ka rin ba?" tanong niya."Hindi ako pupunta sa banyo," sagot ni Editor-in-Chief Enrique habang papalapit. Humigop siya ng alak at sinabuyan ang mukha ni Amelia ng amoy nito. "Hinihintay talaga kita."Halos masuka si Amelia.Halos kasing edad na ni Editor-in-Chief Enrique ang tatay niya, at nakakahiya na may gana pa itong magsalita ng ganito."Sir Enrique, mahilig ka talagang magbiro," sabi ni Amelia habang pilit na ngumingiti. Unti-unti siyang umatras, nagbabadyang bumalik sa loob ng pambabaeng banyo.Ngunit hindi niya inaasahang hahawakan ni Editor-in-Chief Enrique ang kanyang pulso. "O, Amelia, bakit ka umiiwas? Hindi mo ba ako gusto?"Syempre hindi!Halos mapamura si Amelia, pero naalala niyang kailangan niyang mag-ingat dahil sa kanyang trabaho. Pinilit niyang kumalma. "Sir Enrique, mukhang lasing ka na.""Kahit lasing, madali pa rin kitang maayos, maliit na sirena," sago
Mr. Fortalejo ?Natulala si Amelia sa narinig. Mabilis niyang iminulat ang kanyang mga mata at nakita ang isang wheelchair sa kanyang harapan, at ang lalaking may seryosong ekspresyon na nakaupo dito.Sa isang iglap, nanlaki ang kanyang mga mata."Cormac?" tanong niya na puno ng hindi makapaniwala, na parang nasa panaginip lamang siya.Tinitigan ni Cormac si Amelia. Nakita niyang lasing ito, namumula ang maliit nitong mukha, ang mga mata’y tila malalambot, at ang suot nitong manipis na suit ay humuhubog sa kanyang maselang pigura na nagdadagdag ng kakaibang alindog.Ngunit ang alindog na ito ang mas lalong nagpagalit sa kanya.Ganito ba siya palagi? Ito ba ang dahilan kung bakit siya pinagnanasaan ng mga lalaki?Humigpit ang ekspresyon sa gwapong mukha ni Cormac, at hindi niya pinansin si Amelia. Sa halip, nakatuon ang malamig niyang tingin kay Editor-in-Chief Enrique.Si Editor-in-Chief Enrique, na kanina’y handang sampalin si Amelia, ay hindi inasahang dumating si Cormac. Hinawakan
Bahagyang natigilan si Amelia, tumagilid siya at sa liwanag ng poste ng ilaw na sumisilip sa bintana ng kotse, napansin niyang tila malamig ang mukha ni Cormac. Iba ito sa karaniwang kawalang-pakialam niya; parang may ikinainis ito.Bahagyang luminaw ang isip ni Amelia mula sa kalasingan, kaya't nagtanong siya nang maingat, "Cormac, galit ka ba?"Habang iniisip niya, asawa nga naman niya ito. Sino ba ang hindi magagalit kung makikita ang asawa niyang pinapatos ng iba, hindi ba?"Ano sa tingin mo?" malamig na tugon ni Cormac, at biglang bumaba ang temperatura sa loob ng sasakyan."Pasensya na?" mahina niyang sagot."Pasensya na lang?" bahagyang tinaas ni Cormac ang kilay.Natigilan si Amelia, tinitigan si Cormac, at biglang naisip ang nangyari."Hindi iyon ang iniisip mo, promise!" nagmadali si Amelia. "Akala ko kasi ordinaryong dinner lang iyon. Hindi ko inakala na gano’n si Editor-in-Chief Enrique."Biglang kinabahan si Amelia na baka isipin ni Cormac na kagaya siya ng iniisip ni Jer
Maluwag talaga ang shirt ni Cormac sa katawan ni Amelia. Kahit na nakabotones ang lahat, lantad pa rin ang kanyang payat na collarbone. Nang bumangon siya mula sa kama, kitang-kita ang mahahaba niyang mga binti, na parang nang-aakit sa bawat galaw.Hindi maiwasan ni Cormac na ilihis ang tingin.Kahit ipinagmamalaki niya ang kanyang mahusay na self-control, naramdaman niyang uminit ang pakiramdam niya kaya’t agad siyang uminom ng malamig na tubig para kumalma. Hindi napansin ni Amelia ang kakaibang kilos ni Cormac at tahimik lang itong umupo para kumain.“Babalik na tayo mamayang hapon,” sabi ni Cormac habang kumakain. “Sasama ka ba sa akin?”Naalala ni Amelia ang nangyari sa dinner kagabi, kaya’t agad siyang tumango. “Sasama ako.”Sa pagkakataong ito, hindi na siya magdadalawang-isip. Kahit na kailangan niya ang trabahong ito, hindi niya kayang tiisin ang ginagawa ni Jerome.“Okay.”Biglang naalala ni Amelia ang isang bagay. “Ah, bakit ka nga pala nandito sa France?”Halos di halata a
Pagbalik sa Pilipinas, nag-aalala si Amelia na baka ang kanilang pamamaalam sa France ay nagdulot ng kahihiyan kay Jerome. Ngunit sa hindi inaasahan, sa pagkakataong ito ay hindi siya pinag-initan ng lalaki.***Dumating agad ang weekend.Maaga pa lang ng umaga, isinuot na ni Amelia ang burgundy na damit na inihanda ni Cormac para sa kanya, may kaakibat na kwintas na may mga brilyante, at pares ng sapatos na may laso. Dahan-dahan siyang bumaba ng hagdan.Naghihintay na si Cormac sa ibaba. Nang marinig ang mga yabag, tumingin siya pataas nang kaswal, ngunit nang makita si Amelia pababa ng hagdan, napahinto siya saglit sa gulat.Alam niya namang maganda si Amelia, ngunit dati’y hindi ito masyadong nag-aayos ng sarili, minsan pa nga’y parang sinasadya nitong itago ang kanyang kagandahan. Kaya ang ganda nito ay parang lihim at walang pag-iimbot.Ngunit sa oras na ito, suot ang eleganteng damit na pinili niya para sa kanya at may magaan na makeup, tila naging makinang na brilyante si Ameli
"Hindi, seryoso, hindi talaga maganda ang pakiramdam ko," sabi ni Amelia nang may halatang kaba habang paatras siyang umatras nang di niya namamalayan. "Lolo, pasensya na po, bigla po akong nahilo at parang masusuka. Mauna na po ako, babalik na lang po ako sa ibang araw para personal na humingi ng paumanhin."Pagkatapos sabihin iyon, hindi na siya tumingin kay Cormac o kay Cornel. Agad siyang lumabas ng kwarto, halos tumatakbo pa sa pagmamadali.Pagkaalis ni Amelia, napailing si Cornel at napangiti nang malamig. "Pumili ka ng ganitong babae na wala man lang kaalam-alam sa tamang asal?"Lumingon si Cormac kay Cornel, ang kanyang mga mata ay malamig. "Kung hindi dahil sa pangungulit ninyo, hindi ko siya hahanapin.""Ikaw talaga!" galit na sagot ni Cornel, kitang-kita sa mukha nito ang pagkadismaya. Matagal na niyang gustong alagaan ang kanyang bunsong apo, ngunit mula nang magkaroon ng aksidente sampung taon na ang nakakaraan, naging mailap ito at mahirap basahin ang ugali. Kahit siya n
Ang sinabi ni Cormac ay biglang nagpatahimik kay Amelia. Nakalimutan niyang isipin ang tungkol sa mga paa ni Cormac at sa halip ay napasigaw siya sa kaba, "Ano ang balak mong gawin—"Ngunit bago pa niya matapos ang tanong, bigla na lang napunit ang kanyang kulay burgundy na damit!Mabilis na pinigilan ni Cormac si Amelia, at ang kanyang malakas na katawan ay dumikit sa kanya. Ang amoy ng pagiging isang ganap na lalaki ay bumalot sa kanya nang buo."Cormac, anong ginagawa mo—"Gustong sumigaw ni Amelia, ngunit bago pa niya masabi ang mga susunod na salita, tinakpan ng mga labi ni Cormac ang kanya.Ang halik na iyon ay puno ng pagmamatigas at tila may halong parusa, kaya wala nang espasyo para kay Amelia na makaligtas. Unti-unti siyang nadadala sa sitwasyon."’Wag, tama na…"Ang nararamdaman niyang ito ay nagbalik ng alaala ng nangyari dalawang taon na ang nakalilipas. Bigla siyang nanginig sa takot, at ang mga luha niya ay sunod-sunod na tumulo.Napansin ni Cormac ang panginginig ni Am
Naramdaman ni Cormac na lalong uminit ang taong nasa kanyang mga bisig, tumawa, at sa wakas ay tumigil sa pagpapahirap sa kanya. Tinulungan lang niya itong takpan ang kubrekama at bumulong, "Matulog ka na." Sumandal si Amelia sa dibdib ni Cormac at narinig niya ang malakas na tibok ng kanyang puso. Bigla na naman siyang natahimik at inaantok. Ito ay talagang nakapagtataka. Kapag nasa tabi niya si Cormac, maaaring siya ay labis na kinakabahan na ang kanyang puso ay malakas na tumitinok, o kaya siya ay napakalma na siya ay nakatulog nang mahimbing. Noong gabing iyon, napakasarap ng tulog niya. Ang ikinagulat ni Amelia ay talagang nanatili si Cormac sa ward sa mga susunod na araw. Paminsan-minsan, may pumupunta para kay Cormac upang pag-usapan ang tungkol sa kumpanya, ngunit gaano man kalaki ang negosyo, walang balak umalis si Cormac sa kanyang tabi. At tuwing gabi, natutulog sila sa iisang kama kasama nito. Si Amelia ay hindi naapektuhan, ngunit palagi s
"Ang kwintas na ito ay may espesyal na bahagi sa puso ko." Nagulat si Amelia, direktang inamin ito ni Cormac. Nkaramdam ng kalungkutan si Amelia na halos nangingilid na ang luha sa kanyang mga mata, ngunit nawala iyon nang marinig niya ang aunod na sinabi ni Cormac, "Ngunit kung ipagsapalaran mo ang buhay mo para sa kuwintas na ito sa susunod, mas gugustuhin kong basagin na lang ito." Natigilan si Amelia. Tila may sinabi si Cormac sa isang katulad na bagay noong araw, ngunit sa oras na iyon, naisip niya na siya ay pabigla-bigla lamang, kaya hindi niya ito inisip. Ngunit sa oras na ito, talagang seryoso iyong sinabi ni Cormac. Sa tahimik na gabi, tila may kapangyarihan ito, at bawat salita ay tumatak sa puso ni Amelia. "Kaya sa hinaharap, anuman ito, huwag mong ipagsapalaran ang iyong buhay para dito. Kung talagang nagmamalasakit ka sa aking nararamdaman, protektahan mo ang iyong sarili, dahil sa akin, ikaw ang pinakamahalaga," sabi pa nito sa mababang boses
Si Cormac ay karaniwang nagsusuot ng mga kamiseta at pormal na damit, ngunit ang pakiramdam sa ilalim ng kanyang kamay ay napakakinis at maluwag. Ito ay malinaw na sutla na pajama na karaniwang isinusuot ni Cormac. Ngunit bakit hindi umuwi si Cormac para matulog, pero heto katabi pa niya sa kama at naka-pajama? Habang iniisip ito ni Amelia, mas kakaiba ang pakiramdam nito. Hindi niya maiwasang gamitin ang dalawang kamay para mas maingat na maramdaman si Cormac. Ngunit pagkatapos ng pagpindot na ito, ang focus sa kanyang isip ay biglang naging mali - well, bagama't nakita na niya ang magandang pigura ni Cormac noon, iba talaga ang pakiramdam kapag nahahawakan. Palagi niyang naririnig na sinasabi ng mga tao na parang ice cubes ang eight-pack abs, at palagi niyang iniisip na exaggerated ito, pero napatunayan niya na ganu'n pala talaga iyon. Naroon din ang linya sa may bandang puson nito, na may kakaibang kurba at bangin, ito ay simpleng... Medyo nasas
Matapos iyon marinig ni Cormac ay inihinto niya ang wheelchair at pagkatapos ay ngumisi siya.Si Tatay Ben ay talaga namang tapat kay Dominic. "Isinasaalang-alang ang pamilya?" Puno ng panunuya ang boses ni Cormac, "Tatay Ben, mukhang hindi ka oa rin pinagkakatiwalaan ni Dominic, dahil hindi niya sinabi sa iyo ang totoong nangyari sa kaso ng kidnapping sampung taon na ang nakalipas." Biglang namutla ang mukha ni Tatay Ben, "Anong ibig mong sabihin..." Hindi pinansin ni Cormac ang matanda, pinadulas lang ang wheelchair at lumabas ng bodega. Bumalik siya sa koridor ng ospital, at tsaka niya inutusan si Pablo, "Tulungan mo akong harapin ito." "Sige ho, Señorito." Sumang-ayon si Pablo, ngunit hindi pa rin maiwasang sumimangot, "Pero, Señorito, hindi mo ba ito aasikasuhin?" Ang reaksyon ni Cormac sa pagkakataong ito ay mas kalmado kaysa noong nasugatan si Amelia noon. Akala niya magagalit siya. Ngumisi si Cormac, "Chess piece lang 'yan, bakit mo kailang
Nanlaki ang mga mata ni Cormac, "Sigurado ka ba?" Natural na naiintindihan ni Pablo ang iniisip ni Cormac, at tumango siya ng mariin. Ang anti-theft equipment sa villa ni Cormac ay masasabing world-class. Kung walang pinsala, kung gayon mayroon lamang isang posibilidad para sa sunog na ito - ito ay itinakda ng isang tagaloob. Bahagyang kumuyom ang mga kamay ni Cormac sa mga armrest ng wheelchair, at nang magsalita siyang muli, ang kanyang boses ay napakalamig, "Tawagan mo sina Nanay Maris at Tatay Ben." Makalipas ang kalahating oras, inayos ni Cormac ang ilang security guard para bantayan ang ward ni Amelia, at mag-isa siyang pumunta sa bodega sa ilalim ng ospital. Sa bodega, dalawang tao ang nakatali sa lupa, nakayuko, isang lalaki at isang babae. Bumukas ang pinto ng bodega, at dahan-dahang pumasok ang isang payat na lalaki, nakaupo sa wheelchair, at huminto sa harap ng dalawang tao. Nang makitang malinaw ang taong nasa harapan niya, nangingi
Naramdaman ni Amelia na isang maliit na buto ang itinanim sa kanyang puso, at patuloy itong sinusubukang kumawala sa lupa. Ang ilang mga bagay ay medyo malinaw, ngunit hindi siya nangahas na harapin ito. Bago siya magkaroon ng oras para pag-isipan ito ng mabuti, biglang may napagtanto si Cormac, hinawakan niya ang kanyang baba, kumunot ang noo at tumingin sa kanya, "Amelia, anong problema?" Ngayon lang, dahil sa sobrang galit, hindi niya napansin na sobrang pula ng mga mata ni Amelia. Ngayon lang niya napagtanto na hindi lang iyon, medyo malabo pa ang mga mata niya. Agad siyang nataranta, at mabilis na binuhat si Amelia sa kama at inihiga, winawagayway ang kamay sa harap niya. Mabilis na sumimangot si Amelia, "Huwag mo akong tratuhin na parang isang bulag, nakakakita ako, ngunit malabo ko lang itong makita." "Malabo?" Medyo mahina ang boses ni Cormac, "Damn it, bakit hindi mo agad sinabi sa'kin at nang tumawag ako ng doktor." Habang sinasabi niya iyon,
Saglit na natigilan si Amelia. Hindi pa niya narinig na nagmumura si Cormac sa ganoong kagalit na tono matapos siyang makilala nang matagal. Hindi niya maiwasang sumimangot, "Cormac, bakit ka--" Ngunit bago pa niya matapos ang kanyang mga salita, patuloy siyang sinigawan ni Cormac, "Para lang sa ganoong kwintas! Tumakbo ka pabalik sa ating silid? Alam mo bang maswerte ka sa pagkakataong ito? Kung walang tumulong sa'yo, maaari patay ka na sana ngayon!" Talagang galit na galit si Cormac sa oras na iyon. Ang babaeng takagang ito! Para lang sa pendant na iyan, wala iting pakialam sa sarili nitong buhay! Oo, importante talaga sa kanya ang pendant na ito, dahil ito lang ang iniwan ng taong iyon para sa kanya. Ngunit gaano man kahalaga ang isang kuwintas, paano ito maihahambing kay Amelia! Mula nang malaman niyang nasusunog ang kanyang bahay hanggang ngayon, nag-aalala siya kay Amelia mula simula hanggang katapusan, at nakalimutan pa niya ang pagkakar
"Anong sabi mo?" Hindi siya lumingon, bagkus ay nagtanong siya sa malamig na boses. Hindi sumagot si Jerome. Nakilala niya ang kwintas na pilit na sinisikap na iligtas ni Amelia. Minsan nang nalasing si Jerome, sinabi niya sa panunuya na si Cormac ay isang walang kwentang lalaki. Si Sirena ay patay na sa loob ng sampung taon, ngunit siya ay may katangahang pinahahalagahan pa rin ang isang walang kwentang kristal na kuwintas. Samakatuwid, ang kwintas na sinubukang iligtas ni Amelia ay pagmamay-ari ni Cormac. Halos mag-alab ang selos sa kanyang puso. Ayaw sagutin ni Jerome ang tanong ng tiyuhin, kaya napangiti na lang siya: "Kung gusto mong malaman, tanungin mo na lang si Amelia." Bahagyang kumunot ang noo ni Cormac, masyadong tamad na magsalita pa kay Jerome, at pinalabas ang wheelchair palabas ng ward. Bumalik si Cormac sa ward ni Amelia, mahimbing pa ring natutulog ang asawa, nakabaon ang maliit na mukha nito sa puting unan ng kama, parang medyo ma
"Mukhang may concern ka talaga sa asawa ko." Pagkaraan ng mahabang oras, dahan-dahang nagsalita si Cormac, ang kanyang tono ay sobrang kalmado, ngunit sa ilang kadahilanan, nagkaroon ng mahinang pakiramdam ng pang-aapi. Naririnig ni Jerome na ang tono ni Cormac ay palaging naghahayag na pag-aari nito si Amelia, at sa walang dahilan, isang pagdagsa ng masamang apoy ang umusbong sa kanyang puso. Pagkatapos ng lahat, ang relasyon nina Jerome at Cormac ay palaging tense. Wala talaga siyang respeto sa tiyuhin, kaya hindi siya nag-abala na magpanggap sa oras na ito. Ngumuso lang siya, "Oo nga, after all, first love yun, siyempre mas may pakialam talaga ako." Sinabi niya ito para galitin ang tiyuhin, ngunit si Cormac ay may malamig na ngiti at dahan-dahang sinabi, "Salamat sa iyong pag-aalala." Tumikhim si Jerome at hindi makapagsalita. Sa pagtingin sa likas na pagmamataas sa mga kilay ni Cormac, sa wakas ay nainis siya at umupo ng tuwid sa kama, sumisigaw, "Uncle,