KINABUKASAN, bumuti na ang pakiramdam ni Amelia matapos siya malagyan ng IV drip. Dahil 'dun nagpasya siyang pumasok na.Nang aayusin na niya ang mga gamit niya para sa pagpasok sa trabaho, doon lang niya namalayan na wala bag niya at napalitan ng isang mamahaling bag.Eksakto naman ang pagpasok ni Nanay Maris para asikasuhin siya."Nay, nasaan ho ang bag ko?" tanong niya rito."Nasira ang bag mo dahil sa ulan kagabi, Señorita. Kaya nag-utos si Señorito para bilhin ang bagong bag na 'yan," anito na tinuro ang hawak niyang bag.Biglang nakaramdam ng hiya si Amelia.Isang kilalang bag ang binili sa kanya ni Cormac. Isa iyong Channel na nagkakahalaga ng ilang dolyares. Paano niya iyon babayaran sa pamamagitan lang ng sahod niya? Pero wala na yung dati niyang bag kaya wala siyang choice kundi gamitin ang ibinili sa kanya ni Cormac.Pagkatapos niyang maligo at mag-ayos ay bumaba na siya para mag-almusal. Nang matapos, tatawag na sana siya ng taxi gamit ang cellphone niya nang may magsalita
KUNG dati, palaging nag oovertime si Amelia ngayon maaga na siya umuuwi mula noong si Jerome na bagong boss ng kumpanya.Pagka-uwi niya sa mansion, agad niyang binagsak ang katawan sa malabot na sofa. Dahil sa hindi pa siya gaanong gumagaling, pakiramdam niya masakit ang buo niyang katawan.Mabilis na bumangon si Amelia nang marinig niyang merong papalapit sa kinaroroonan niya, doon nakita niya si Cormac sakay ng wheelchair nito na palapit sa kanya at huminto sa tabi niya.Hindi tulad ng palagi nitong suot na kulay puting t-shirt, ang suot niya ngayon ay isang casual gray sweater na bumabagay sa perpektong pangangatawan nito.Bahagya siyang nagulat dahil hindi nito ugaling umuwi ng maaga. "Maaga ka atang umuwi ngayon?" aniya. Tinitigan ni Cormac ang mukha ni Amelia. Maputla ito at ang mga mata nito at bahagyang namumula, halatang galing ito sa pag-iyak."Yeah." Tulad pa rin noong una, walang kaemo-emosyon si Cormac."Handa na ang hapagkainan, kumain na tayo," anito na nagpatiuna.Nat
Sa puntong ito, napansin ni Aurora na nakahawak sa braso ni Amelia ang pagkabigla sa mukha nito, ngunit bigla siyang ngumiti. “Oo nga pala, halos makalimutan ko. Parang nag-aral si Jerome noon sa Jurian S University, di ba? Journalism din ang course niya, at siya pa ngang senior ng kapatid ko.”“Ah, oo, tama,” pilit na pinigilan ni Amelia ang kirot sa kanyang dibdib at kunwaring kalmado ang boses. “Matagal ko na rin siyang hindi nakikita.”Dahil sa malamig na tugon ni Amelia, naningkit ang mga mata ni Jerome. “Aurora, may gusto lang sana akong sabihin kay Amelia. Okay lang ba?”Bahagyang nag-iba ang ekspresyon ni Aurora, pero pinanatili nito ang banayad na anyo. “Sige, Jerome. Titingnan ko na lang kung may kailangan ng tulong sa kusina.” Sa isang iglap, naiwan sina Amelia at Jerome sa sala.“Ano, Amelia? Wala ka bang reaksyon na naging bayaw mo ako?” Habang nakatingin nang pababa kay Amelia, may halong sarkasmo ang tono ni Jerome.“Ano bang gusto mong i-react akot? Tatawagin kitang ba
Bago pa makapag-react si Amelia, bigla niyang narinig ang isang malakas na sigaw. Napatingin siya at nakita si Elena na nagmamadaling tumatakbo papunta sa kanila.Si Elena ang asawa ng kanyang ama at ina ni Aurora, pero hindi niya ito tunay na ina.Ang totoo, ang ina ni Amelia ay kasalukuyang nasa ospital at halos umaasa na lang sa gamot para mabuhay.Agad na inalalayan ni Elena si Aurora na nakahandusay sa sahig. Lumapit din si Jerome, at nang makita ang kalagayan ni Aurora na tila naiiyak, Hereramiklab ang galit sa kanyang mga mata. "Amelia, ano bang ginawa mo?!"Kabaligtaran sa pagiging sensitibo ni Aurora, kahit nabuhusan ng red wine si Amelia, nanatili siyang matatag. "Sinabi niya ang mga bagay na nakakasakit, kaya hindi ko sinasadya na maitulak siya. Pasensya na," paliwanag niya nang mahinahon."Hindi sinadya?" Napataas ang boses ni Elena at galit na tiningnan si Amelia. "Anong hindi sinasadya?! Sa tingin ko ginawa mo 'yan ng sadya! Naiinggit ka kay Aurora dahil ikakasal siya sa
"Sa tingin ko, hindi ko kaya kumain." Sinabi niya, pilit ginagawang maayos ang tono ng kanyang boses. "Kasi may sipon ako, ayokong makahawa ng iba."Saglit na natahimik si Cormac sa kabilang linya bago magtanong, "Nasaan ka ngayon?""Nandito ako sa Sandelian Villa. Ahm... Kumain ka na muna, sabihin mo na lang kay Nanay Maris na magtira ng lugaw para sa akin. Uuwi rin ako kaagad."Pagkatapos sabihin iyon, nanatiling tahimik ang kabilang linya. Nagtaka si Amelia, kaya tiningnan niya ang kanyang telepono at natuklasang namatay ito dahil sa low battery."Diyos ko naman! Bakit naubos ang battery sa ganitong oras?"Pinindot niya ang telepono nang paulit-ulit sa inis, pero hindi pa rin ito bumukas. Napabuntong-hininga siya, halatang na-frustrate."Walang battery ang phone ko... Paano na ako makakauwi nito?"Walang magawa si Amelia kundi alalahanin ang pinakamalapit na bus stop mula sa Sandelian Villa at nagsimulang maglakad papunta roon.Ang problema, naka-high heels siya. Ilang hakbang pa l
“Uuwi na?”Napahinto si Amelia sa pagtangkang bumangon nang marinig ang sinabi ni Cormac.Mayroon pa ba siyang maituturing na tahanan?kahit nakatira na siya sa villa ni Cormac, mula sa simula, tinuring lang niya itong bagong paupahang bahay—hindi isang tahanan.Tinitigan niya si Cormac, ang lalaking nasa malapit, at bigla niyang naramdaman na ang malamig niyang puso ay unti-unting lumalambot.Kahit ang simula ng kasal nila ni Cormac ay puno ng nakakatawang pangyayari, napagtanto ni Amelia na baka nga ang pagkakaroon ng asawa ay hindi ganoon kasama.Dahil sa iniisip niya, unti-unting nawala ang paninigas ng kanyang katawan, at dahan-dahan niyang iniakbay ang kanyang mga braso sa leeg ni Cormac.Ramdam ni Cormac ang pagbabagong ito, at kahit malamig pa rin ang ekspresyon niya, may bahagyang ngiti na sumilay sa malalim niyang mga mata.Nang makasakay na sila sa kotse, agad na pinaandar ng driver ang sasakyan, at umalis sila mula sa Sandelian Villa.Habang papalayo ang sasakyan, isang pi
Kinabukasan, nagising si Amelia nang mas maaga nang kalahating oras, binuksan ang kanyang laptop, at nagsulat ng resignation letter.Kahit sabihing duwag siya o umiiwas, alam niyang hindi na niya kayang magtrabaho under kay Jerome.Ngunit bago pa man niya ma-print ang resignation letter, nakatanggap siya ng tawag mula sa ospital."Miss Herera? Oo, napansin namin kaninang umaga na may pagbabago sa EEG ng iyong ina, tila may mga senyales na maaaring mapabuti siya.""Ano?" Napuno ng tuwa si Amelia. "Totoo po ba, doc? Magiging maayos na po ba si Mama?""Masasabi lang namin na posible, Miss Herera. Huwag po sana kayong masyadong umasa.""Doc, kahit maliit na pag-asa, sapat na iyon para sa akin. Pakisuyo po, gawin ninyo ang lahat ng makakaya ninyo.""Siyempre, gagawin namin ang lahat, pero..." Medyo nag-atubili ang doc. "Dahil sa mga senyales ng paggaling, susubukan namin ang ibang mga paggamot, ngunit ang gastos nito ay..."Sandaling natigilan si Amelia, pero mabilis din niyang naintindiha
Magkatabi sina Amelia at Jerome sa eroplano, at hindi maipaliwanag ni Amelia ang nararamdaman niyang pagkailang. Ang tanghalian sa eroplano ay seafood rice, na labis niyang kinaiinisan, kaya halos hindi siya kumain."Bakit?" tanong ni Jerome nang mapansin niyang halos hindi nagalaw ang plato ni Amelia. Ngingisi-ngising dagdag nito, "Ayaw mo pa rin pala ng seafood?"Pagod na si Amelia sa paulit-ulit na panunukso ni Jerome, kaya malamig niyang sagot, "Mukhang naalala mo pa.""Oo naman." Dahan-dahang humigop si Jerome ng kape. "Ikaw ang first love ko, paano ko makakalimutan?"Napakuyom si Amelia sa tinidor na hawak niya."At higit pa roon," patuloy ni Jerome na parang walang napapansin, "niloko mo ako mula umpisa hanggang dulo. Hindi madaling kalimutan 'yon."Namutla nang bahagya si Amelia. "Jerome, sino ba talaga ang niloko? Hindi ko itinago ang pagkatao ko sa'yo."Nag-iba ang ekspresyon ni Jerome, ngunit agad ding napalitan ng mapait na ngiti. "Oo nga naman. Kung nalaman mo lang ang to
"Uy, nandito ka na?" Saka lang napansin ni Amelia si Cormac at agad na lumapit. "Hugasan mo na agad 'yung kamay mo at kumain ka na. Maraming pagkain, kaya kain ka lang nang kain. Kung hindi natin maubos, gagawa na lang ako ng baon mo para sa opisina.""Hindi na, huwag na." Umupo si Cormac. "Kumain na ako."Hindi sang-ayon si Amelia. Kahit apat na tao siguro, hindi nila mauubos ang dami ng nilutong pagkain, paano pa silang dalawa lang?Pero nagkamali siya. Hindi niya inaasahan na ganun pala kalakas kumain si Cormac. Nilantakan nito lahat ng niluto niyang pagkain.Nakatulala si Amelia. Sa dami na ng beses nilang sabay kumain, ngayon lang niya napansin na malakas palang kumain si Cormac.Kinabukasan, Linggo, naging abala ulit si Amelia sa pagluluto para kay Cormac. Hindi niya namalayan na mabilis na lumipas ang weekend.Lunes ng umaga, pumunta na sa trabaho si Amelia.Dati, gustong-gusto ni Amelia ang pumunta sa trabaho. Pero simula nang maging editor-in-chief si Jerome, parang naging na
Naalala bigla ni Amelia na nagmamadali siyang umalis kahapon ng tanghali. Ang dalawang mangkok ng fried rice na niluto niya para sana sa lunch ay nakalimutan niyang kainin at naiwan lang sa bahay.Kung iisipin, pag-uwi ni Cormac kagabi, kinain nito ang isa at inilagay ang natira sa refrigerator.Lalo siyang nakaramdam ng hiya. Tumayo siya sa dulo ng mga paa niya, pilit inaabot ang fried rice sa kamay ni Cormac. "Wala namang tao sa bahay kahapon, pero ngayon nandito na ako. Hayaan mo na akong magluto ng bago."Nakita ni Cormac ang pagpupumilit ni Amelia habang pilit inaabot ang pagkain. Bahagyang pinatulis niya ang labi niya, pero hindi pa rin ibinaba ang kamay. Sa halip, yumuko siya nang bahagya, eksaktong tapat sa mukha ni Amelia na patuloy na nagpupumilit umabot.Dahil sa biglaang paglapit ni Cormac, nagulat si Amelia. Nawalan siya ng balanse at muntik nang matumba. Buti na lang, mabilis ang kilos ni Cormac. Agad nitong hinawakan ang manipis niyang baywang at itinayo siya nang maayo
Namuti nang bahagya ang mukha ni Amelia. "Mom, imposible ‘yan. May marriage certificate na kami.""At ano naman kung may marriage certificate?" Matalas ang boses ni Alena. "Baka naman kailangan lang niya ng asawa sa papel." Kahit dalawang taon siyang walang malay, malinaw pa rin ang pag-iisip niya. "Sabihin mo sa’kin, sa estado niya sa buhay, bakit siya mai-in love sa isang ordinaryong babae na tulad mo?"Hindi agad nakasagot si Amelia.Sa totoo lang, tama ang sinabi ni Alena. Alam niyang ang pagpapakasal nila ni Cormac ay hindi dahil sa pagmamahal kundi dahil may kailangan lang sila sa isa't isa. Pero ang hindi alam ni Alena, alam na ito ni Amelia mula pa noong una. Wala silang karapatang husgahan ang isa’t isa dahil pareho silang may dahilan sa kasal na iyon."Mom," umiwas siya sa usapan at mahinang sinabi, "Mabait naman sa’kin si Cormac..."Totoo naman ang sinabi niya. Kahit hindi pa sila lubos na magkakilala, lagi siyang nandiyan si Cormac tuwing kailangan niya ng tulong—katulad n
"Iyon ay, kung kailangan mo ako balang araw, sasabihin mo ba talaga sa akin?" Tinitigan ni Cormac ang umiwas na tingin ng maliit na babaeng nasa harapan niya. May bahagyang inis na dumaan sa kanyang mga mata bago niya hinawakan ang kanyang baba at iniangat ito upang mapaharap siya rito. "Amelia, gusto kong maging totoo ka sa akin. Ituring mo akong asawa mo."Napatingin si Amelia sa malalim na itim na mata ni Cormac at sandaling nawala sa sarili."Hmm." Maya-maya, ibinaba niya ang kanyang tingin. "Pangako, kung kailangan ko ng tulong balang araw, ikaw ang una kong sasabihan."Sa wakas, isang maliit na ngiti ang sumilay sa labi ni Cormac. "Good."Binitiwan niya ang kanyang baba at tumalikod para umalis. Ngunit bago siya tuluyang makalabas, biglang tinawag siya ni Amelia."Cormac!"Bahagyang tumigil ito at lumingon. Nakita niya ang mukha ni Amelia na may bahagyang pamumula, halatang hindi sanay sa sasabihin."Salamat... sa lahat ng ginawa mo."Isang simpleng pasasalamat, ngunit hindi niy
Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban
Pinaharap ni Cormac si Amelia sa kanya, pero nang makita niya ang mukha nitong punong-puno ng luha, saglit siyang natigilan.Hindi na napigilan ni Amelia ang sarili at napasigaw, "Bitawan mo ako! Kailangan nang operahan si Mama! Pakawalan mo ako!"Naningkit ang mga mata ni Cormac, pero hindi niya binitiwan si Amelia. Sa halip, mas hinigpitan pa niya ang yakap dito at mariing sinabi, "Amelia, kalma ka! Paano ka pupunta sa ospital mag-isa? Tatawagan ko si Pablo para maayos na agad ang lahat!""’Di na kailangan—" Instintibong tumanggi si Amelia, pero hindi pa siya tapos magsalita nang makita niya ang matinding galit sa mga mata ni Cormac."Amelia! Hanggang kailan mo ipipilit ang pagiging matigas ang ulo mo? Gusto mo bang gumaling ang mama mo o hindi?" galit na tanong ni Cormac. Pero nang makita niyang sobrang namumutla si Amelia, lumambot nang bahagya ang tono niya. "Tandaan mo, asawa mo ako. Sa ganitong oras, hayaan mong umasa ka sa akin”Parang biglang tumigil ang mundo ni Amelia haban
Narinig iyon ni Jerome, at biglang may naisip siya. Mas lalo pang lumalim ang sarkastikong ngiti sa kanyang labi."Oh, tama. Nakalimutan ko. Ganito rin ang presyo mo noon, dalawang taon na ang nakalipas," aniya, puno ng panunukso. "Pero noon, first time mo pa lang, 'di ba? Samantalang 'yung nabili ko ngayon, isang sirang sapatos na hindi ko na alam kung ilang lalaki na ang gumamit. Sa presyong ito, dapat masaya ka na—"Pak!Hindi pa man natatapos si Jerome sa pagsasalita, hindi na nakapagpigil si Amelia. Mabilis niyang itinataas ang kanyang kamay at pinadausdos ang isang malutong na sampal sa mukha ni Jerome.Hindi inasahan ni Jerome ang biglaang kilos ni Amelia. Nanlaki ang kanyang mga mata, hawak ang pisngi habang nakatitig sa babaeng nakasandal sa pader.Nakita niyang namumula sa galit ang dating maputlang mukha ni Amelia. Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, ngunit pilit niyang kinakagat ang kanyang labi upang hindi ito bumagsak.Para bang may bumagsak sa puso ni Jerome.Ang
Hindi mapigilan ni Amelia ang pakiramdam na parang umiinit na ang kanyang mga tainga."Ha? Naliligo ka, di ba??" Hindi na niya kayang tumingin sa kanya at mabilis na isinara ang pinto ng banyo.Si Cormac, nakatingin lang sa namumulang mukha ni Amelia, hindi maiwasang mapangiti. Hinayaan na lang niya itong isara ang pinto.Pagbalik sa kama, pakiramdam ni Amelia ay parang nag-aapoy pa rin ang kanyang mukha, kaya't sinubukan niyang mag-scroll sa social media para kumalma.Ilang minuto lang, lumabas na si Cormac mula sa banyo. Sa pagkakataong ito, hindi na naglakas-loob si Amelia na tumingin sa kanya at nagpatuloy lang na naglalaro sa cellphone."Matulog ka na," sabi ni Cormac ng mahina. Nang makita niyang tumango ito nang hindi man lang tumitingin, pinatay na niya ang ilaw.Gabi iyon na hindi nakatulog nang maayos si Amelia.Sa tuwing ipipikit niya ang kanyang mga mata, naaalala niya ang matipunong katawan ni Cormac at ang bahagyang ngiti nito. Paulit-ulit siyang nagdasal sa kanyang isip
Napatingin ng masama si Amelia sa kanya, pero hindi na siya nagtanong pa.Matapos ang mahabang diskusyon nila ni Cormac, ang masamang pakiramdam ni Amelia, na dulot ni Jerome, ay biglang nawala. Sa halip, napabuti pa ang kanyang mood, at sa biyahe, naidlip siya habang nakasandal sa bintana ng sasakyan.Habang natutulog si Amelia, si Pablo, na kanina pa tahimik sa unahan, ay nagsalita nang pabulong, "Sir Cormac, may nahanap na ako tungkol sa nangyari sa dalaga dalawang taon na ang nakalipas."Kanina’y nakatingin si Cormac sa maamong mukha ni Amelia habang natutulog, ngunit nang marinig ito, bumaling siya kay Pablo, at biglang tumigas ang kanyang ekspresyon. "Nahanap mo na ba ang taong sangkot noon?""Nahanap ko na.""Nasaan siya ngayon?""Ayon sa utos mo, nakakulong na siya. Anong gagawin natin? Gusto mo bang turuan siya ng leksyon muna?""Turuan ng leksyon?" May malupit na ngiti sa labi ni Cormac. "Masyado ‘yang magaan para sa kanya. Pagkatapos nating ihatid si Amelia, pupunta tayo do