ANG LALAKI na nasa kanyang harapan ngayon ay tulad pa rin sa kanyang ala-ala. Marahil dahil na rin sa lumipas na panahon, mas naging mature ang mukha nito kay sa dati. Ang maamo nitong mukha dati ngayon ay naglaho na.Abala itong nakikinig sa reports ng mga subordinate nito. Paminsan-minsan tumatango ito at nagbibigay ng ilang instructions. Parang ang mga nata nito ay hindi gustong tumingin sa kanya at diretsong naglakad papunta sa opisina nito na napapalibutan ng mga ibang ibang empleyado.Ramdam ni Amelia ang pagkaputla ng kanyang mukha sa mga oras na iyon.Jerome... Anas ng isipan niya.Kailan pa siya bumalik at bakit pa siya bumalik?Umalis ito at iniwan siya nito noon ng walang paalam, pero bakit ito ngayon bumalik?Dalawang taon na ang nakalipas at humigit-kumulang ay pinabayaan na niya ito, ngunit hindi niya inaasahan ang pagbabalik nito at ang muli nilang pagkikita.Sa pagkikita nila ngayon, hindi niya alam kung nakilala ba siya nito sa una nilang pagkikita tulad ng pagkakila
TUMATAKBONG lumabas ng company building si Amelia. Pagkalabas niya sinalubong siya ng malakas na ulan, at nakalimutan pa niya ang payong niya sa opisina pero hindi na niya magawang bumalik sa loob para kunin ang payong dahil alam niyang kasalukuyan pang nandoon si Jerome.Napaka-duwag niya talaga.Dahil malakas ang ulan, gusto ni Amelia ang sumakay ng taxi pero malabo sa mga oras na iyon, maliban sa rush hour ay sobrang traffic naman, idagdag pa ang malakas na ulan.Wala siyang pagpipilian kundi ang sumugod sa malakas na ulan. Ginawa niyang payong ang bag niya at kagat ang ibabang labi na tinakbo niya ang daan papunta sa subway station.Pagkarating niya sa subway station, hinihiling niya na sana huminto na ang ulan, pero mukhang gusto siyang parusahan ng kalangitan at gustong makiramay sa nararamdaman niya sa mga oras na iyon.Dahil hindi pa rin siya makakuha ng taxi wala siyang pagpipilian kundi ang maghintay sa gilid ng subway station.Doon tila bumalik sa ala-ala niya dalawang taon
KINABUKASAN, bumuti na ang pakiramdam ni Amelia matapos siya malagyan ng IV drip. Dahil 'dun nagpasya siyang pumasok na.Nang aayusin na niya ang mga gamit niya para sa pagpasok sa trabaho, doon lang niya namalayan na wala bag niya at napalitan ng isang mamahaling bag.Eksakto naman ang pagpasok ni Nanay Maris para asikasuhin siya."Nay, nasaan ho ang bag ko?" tanong niya rito."Nasira ang bag mo dahil sa ulan kagabi, Señorita. Kaya nag-utos si Señorito para bilhin ang bagong bag na 'yan," anito na tinuro ang hawak niyang bag.Biglang nakaramdam ng hiya si Amelia.Isang kilalang bag ang binili sa kanya ni Cormac. Isa iyong Channel na nagkakahalaga ng ilang dolyares. Paano niya iyon babayaran sa pamamagitan lang ng sahod niya? Pero wala na yung dati niyang bag kaya wala siyang choice kundi gamitin ang ibinili sa kanya ni Cormac.Pagkatapos niyang maligo at mag-ayos ay bumaba na siya para mag-almusal. Nang matapos, tatawag na sana siya ng taxi gamit ang cellphone niya nang may magsalita
KUNG dati, palaging nag oovertime si Amelia ngayon maaga na siya umuuwi mula noong si Jerome na bagong boss ng kumpanya.Pagka-uwi niya sa mansion, agad niyang binagsak ang katawan sa malabot na sofa. Dahil sa hindi pa siya gaanong gumagaling, pakiramdam niya masakit ang buo niyang katawan.Mabilis na bumangon si Amelia nang marinig niyang merong papalapit sa kinaroroonan niya, doon nakita niya si Cormac sakay ng wheelchair nito na palapit sa kanya at huminto sa tabi niya.Hindi tulad ng palagi nitong suot na kulay puting t-shirt, ang suot niya ngayon ay isang casual gray sweater na bumabagay sa perpektong pangangatawan nito.Bahagya siyang nagulat dahil hindi nito ugaling umuwi ng maaga. "Maaga ka atang umuwi ngayon?" aniya. Tinitigan ni Cormac ang mukha ni Amelia. Maputla ito at ang mga mata nito at bahagyang namumula, halatang galing ito sa pag-iyak."Yeah." Tulad pa rin noong una, walang kaemo-emosyon si Cormac."Handa na ang hapagkainan, kumain na tayo," anito na nagpatiuna.Nat
Sa puntong ito, napansin ni Aurora na nakahawak sa braso ni Amelia ang pagkabigla sa mukha nito, ngunit bigla siyang ngumiti. “Oo nga pala, halos makalimutan ko. Parang nag-aral si Jerome noon sa Jurian S University, di ba? Journalism din ang course niya, at siya pa ngang senior ng kapatid ko.”“Ah, oo, tama,” pilit na pinigilan ni Amelia ang kirot sa kanyang dibdib at kunwaring kalmado ang boses. “Matagal ko na rin siyang hindi nakikita.”Dahil sa malamig na tugon ni Amelia, naningkit ang mga mata ni Jerome. “Aurora, may gusto lang sana akong sabihin kay Amelia. Okay lang ba?”Bahagyang nag-iba ang ekspresyon ni Aurora, pero pinanatili nito ang banayad na anyo. “Sige, Jerome. Titingnan ko na lang kung may kailangan ng tulong sa kusina.” Sa isang iglap, naiwan sina Amelia at Jerome sa sala.“Ano, Amelia? Wala ka bang reaksyon na naging bayaw mo ako?” Habang nakatingin nang pababa kay Amelia, may halong sarkasmo ang tono ni Jerome.“Ano bang gusto mong i-react akot? Tatawagin kitang ba
Bago pa makapag-react si Amelia, bigla niyang narinig ang isang malakas na sigaw. Napatingin siya at nakita si Elena na nagmamadaling tumatakbo papunta sa kanila.Si Elena ang asawa ng kanyang ama at ina ni Aurora, pero hindi niya ito tunay na ina.Ang totoo, ang ina ni Amelia ay kasalukuyang nasa ospital at halos umaasa na lang sa gamot para mabuhay.Agad na inalalayan ni Elena si Aurora na nakahandusay sa sahig. Lumapit din si Jerome, at nang makita ang kalagayan ni Aurora na tila naiiyak, Hereramiklab ang galit sa kanyang mga mata. "Amelia, ano bang ginawa mo?!"Kabaligtaran sa pagiging sensitibo ni Aurora, kahit nabuhusan ng red wine si Amelia, nanatili siyang matatag. "Sinabi niya ang mga bagay na nakakasakit, kaya hindi ko sinasadya na maitulak siya. Pasensya na," paliwanag niya nang mahinahon."Hindi sinadya?" Napataas ang boses ni Elena at galit na tiningnan si Amelia. "Anong hindi sinasadya?! Sa tingin ko ginawa mo 'yan ng sadya! Naiinggit ka kay Aurora dahil ikakasal siya sa
"Sa tingin ko, hindi ko kaya kumain." Sinabi niya, pilit ginagawang maayos ang tono ng kanyang boses. "Kasi may sipon ako, ayokong makahawa ng iba."Saglit na natahimik si Cormac sa kabilang linya bago magtanong, "Nasaan ka ngayon?""Nandito ako sa Sandelian Villa. Ahm... Kumain ka na muna, sabihin mo na lang kay Nanay Maris na magtira ng lugaw para sa akin. Uuwi rin ako kaagad."Pagkatapos sabihin iyon, nanatiling tahimik ang kabilang linya. Nagtaka si Amelia, kaya tiningnan niya ang kanyang telepono at natuklasang namatay ito dahil sa low battery."Diyos ko naman! Bakit naubos ang battery sa ganitong oras?"Pinindot niya ang telepono nang paulit-ulit sa inis, pero hindi pa rin ito bumukas. Napabuntong-hininga siya, halatang na-frustrate."Walang battery ang phone ko... Paano na ako makakauwi nito?"Walang magawa si Amelia kundi alalahanin ang pinakamalapit na bus stop mula sa Sandelian Villa at nagsimulang maglakad papunta roon.Ang problema, naka-high heels siya. Ilang hakbang pa l
“Uuwi na?”Napahinto si Amelia sa pagtangkang bumangon nang marinig ang sinabi ni Cormac.Mayroon pa ba siyang maituturing na tahanan?kahit nakatira na siya sa villa ni Cormac, mula sa simula, tinuring lang niya itong bagong paupahang bahay—hindi isang tahanan.Tinitigan niya si Cormac, ang lalaking nasa malapit, at bigla niyang naramdaman na ang malamig niyang puso ay unti-unting lumalambot.Kahit ang simula ng kasal nila ni Cormac ay puno ng nakakatawang pangyayari, napagtanto ni Amelia na baka nga ang pagkakaroon ng asawa ay hindi ganoon kasama.Dahil sa iniisip niya, unti-unting nawala ang paninigas ng kanyang katawan, at dahan-dahan niyang iniakbay ang kanyang mga braso sa leeg ni Cormac.Ramdam ni Cormac ang pagbabagong ito, at kahit malamig pa rin ang ekspresyon niya, may bahagyang ngiti na sumilay sa malalim niyang mga mata.Nang makasakay na sila sa kotse, agad na pinaandar ng driver ang sasakyan, at umalis sila mula sa Sandelian Villa.Habang papalayo ang sasakyan, isang pi
Biglang naging tense ang atmosphere sa ward. "Jerome?" Nang makita ni Cormac si Jerome, bahagyang itinaas niya ang kanyang kilay at nagtanong sa hindi inaasahang tono, "Bakit ka nandito?" Malinaw na hindi maitago ni Jerome ang kanyang emosyon tulad ni Cormac. Nang makita ang ekspresyon ni Cormac sa oras na ito, hindi niya maiwasang makaramdam ng kaunting kakaiba, ngunit sumagot pa rin: "May mga lalaki ang umatake sa akin sa opisina ng magazine. Si Amelia ay nasugatan upang protektahan ako, kaya ipinadala ko siya sa ospital." Bumilis ang tibok ng puso ni Amelia. Sinadya ba ito ni Jerome? Bakit pa nito sinabi ang mga bagay na iyon? Hindi ba siya natakot na hindi maintindihan ni Cormac? Kinakabahang tumingin si Amelia kay Cormac, sinusubukang tingnan ang kanyang reaksyon, ngunit ang mga itim na mata ni Cormac ay parang isang napakalamig na lawa, at hindi niya ito makita. Amelia. Para protektahan ako. Bahagyang naging mabigat ang paghing
Nakita rin ng mga tao mula sa ibang magazine na nasa paligid niya ang lalaki na nakakalat habang sumisigaw. Halatang si Jerome ang target ng lalaki. Nang humiwalay ang mga tao, agad niyang binilisan ang kanyang lakad at dumiretso patungo kay Jerome sa gitna, sumisigaw sa hindi gaanong karaniwang salita: "Jerome! Walanghiya kang tarantado ka! Dahil sa'yo wala akong suweldo! Gusto kong mamatay kasama ka!" Si Jerome ay namumuhay ng marangyang buhay mula pa noong bata pa siya. Kahit na siya ay nagpanggap na isang mahirap na bata, siya ay nagpapanggap lamang bilang isang ordinaryong estudyante. Kaya naman, hindi pa siya nakakita ng ganoong eksena. Siya ay ganap na tulala sa oras na ito at walang oras upang mag-react. Nakikita lamang niya ang matalim na punyal na tumutusok sa kanya! Sa kabilang panig, si Amelia, habang sumisigaw, halos hindi nag-iisip, ay sumugod patungo sa lalaki nang napakabilis. Hindi sila magkalayo, at mabilis siyang naabutan ni Amelia. Wal
"Salamat." Mahinang sinabi ni Amelia, nakatingala sa mga bisig ni Cormac, habang kumikinang ang kanyang mga mata, "Mag-o-overtime ako." Naramdaman niya ang malambot na katawan sa kanyang mga bisig, ang mga sulok ng bibig ni Cormac ay hindi maiwasang bahagyang umangat, "Okay, hihintayin kita sa bahay." Tumango si Amelia at lumabas ng sasakyan. Pagkababa ng sasakyan, hindi na siya nagmamadaling bumalik, ngunit nakatayo lang doon, pinapanood ang pag-alis ng sasakyan ni Cormac. Ang temperatura ng lunch box sa kanyang mga bisig ay dumaan sa kanyang damit, napakainit. Parang... Ang yakap ni Cormac ngayon lang. Sa pag-iisip muli sa naganap na yakap kanina, tila ang masarap na amoy ni Cormac ay nananatili pa rin sa kanyang katawan, at hindi napigilan ni Amelia na bahagyang mamula. Okay, okay, sapat na ang pagkahumaling dito. Tinapik ni Amelia ang kanyang mukha at nagmamadaling umakyat. Kahit na siya mismo ay hindi napansin na ang mood na orihinal na
Naroon si Jerome, may hawak na isang bento, malinaw na pupunta siya sa pantry upang initin ito sa microwave. Hindi niya inaasahang makakasalubong si Amelia, kaya't saglit siyang natigilan.Agad namang lumamig ang ekspresyon ni Amelia. Walang sinabi, agad siyang tumalikod upang umalis, ngunit mabilis siyang pinigilan ni Jerome."Amelia!"Hindi siya huminto at patuloy na naglakad palabas, ngunit biglang hinawakan ni Jerome ang kanyang pulso, dahilan upang mapilitang huminto at lumingon. Sa harapan niya, nakita niya ang malamlam na ekspresyon ni Jerome."Amelia," madiin ang tono ni Jerome, may bahid ng inis sa kanyang mukha. "Tinatawag kita, hindi mo ba ako narinig?""Narinig kita," malamig na sagot ni Amelia. "Pero wala akong balak makinig."Tila tinamaan si Jerome sa sagot ni Amelia. Lalong humigpit ang hawak niya sa pulso ng babae, hindi niya napigilang ilabas ang inis sa kanyang boses."Galit ka pa rin? Tungkol ba ito sa nangyari sa handaan?" Pilit niyang pinakalma ang sarili. "Alam
Narinig ni Amelia ang sinabi ni Cormac at napatingin siya rito nang masama, pero wala naman siyang magagawa sa sitwasyong iyon kaya pinili na lang niyang magpalit ng damit.Kagabi, naghanda rin si Nanay Maris ng damit para sa kanya bago siya umuwi.Matapos silang ikasal ni Cormac, ipinamili siya nito ng maraming bagong damit, pero dahil masyadong mamahalin at elegante ang mga iyon, hindi niya madalas isuot. Pakiramdam niya kasi ay masyadong marangya ang mga iyon para sa kanya.Isa sa mga iyon ang damit na hinanda ni Nanay Maris—isang simpleng sundress na bagama’t mukhang ordinaryo, ay halatang mamahalin ang tela at disenyo. Nang isuot niya ito, mas lalong lumutang ang mahinhing ganda niya.Ang tanging problema lang ay dahil sundress ito, hindi natakpan ang marka sa kanyang leeg.Wala siyang dalang concealer, kaya ginamitan na lang niya ito ng foundation upang kahit papaano ay matakpan, saka siya bumaba kasama si Cormac.Pagdating nila sa hapag-kainan, nadatnan nila sina Cornel, Domini
Kung naging katulad lang sana ni Amelia si Aurora—kung kaya niyang mahalin ang sarili niya nang lubusan at gawin ang kahit ano para sa sarili niya—gaano kaya kaganda ang buhay niya…Sa isang saglit ng pag-aalinlangan, napailing si Jerome at sinabing, "Kalimutan na natin ito ngayon, pero sa susunod, huwag mo nang gagawin ang ganito nang hindi ako kinokonsulta, okay?"Nang marinig iyon, nagliwanag ang mukha ni Aurora sa tuwa at agad na niyakap si Jerome. "Siyempre hindi na!" Masaya niyang sagot. "Jerome, ang bait mo talaga sa akin."Tinitigan ni Aurora si Jerome, at biglang kumislap ang kanyang mga mata. Umayos siya ng upo, at sa mapanuksong tinig ay sinabi, "Jerome, simula nang bumalik tayo sa bansa, parang matagal na nating hindi nagagawa ‘yun..."Sandaling natigilan si Jerome.Tanging ilaw mula sa lampshade ang nagbibigay liwanag sa kwarto, kaya’t bahagyang madilim ang paligid. Sa malabong liwanag, tila naghalo ang mukha ni Aurora sa imahe ng isang taong nasa kanyang alaala.Dahan-da
Kung ikukumpara sa tahimik na kwarto ni Amelia, napaka-tense ng atmosphere sa kabilang kwarto ng lumang mansyon ng pamilya Fortalejo.Pumasok si Jerome sa kwarto na namumula ang mukha. Agad siyang sinalubong ni Aurora na nakasuot na ng silk lace pajamas. Yumakap ito sa braso niya at malambing na nagsabi, "Jerome, saan ka ba galing? Kanina pa kita hinihintay matapos kong maligo."Sa ilalim ng dim na ilaw, mas lalong lumitaw ang kagandahan ni Aurora. Ang malambot nitong dibdib ay bahagyang dumidiin sa braso ni Jerome.Ngunit kahit nasa tabi na niya ang kagandahan, nanatili itong walang pakialam. Malamig ang boses nang tanungin si Aurora, "Aurora, may gusto ka bang ipaliwanag sa akin?"Bahagyang nagulantang si Aurora, "I-I-ipaliwanag? Anong ibig mong sabihin, Jerome?""Tungkol sa mga litrato kanina," madiing sabi ni Jerome, nawawalan na ng pasensya. "Sino ang nagbigay sa'yo ng karapatang ipakalat ang mga litratong iyon ni Amelia?"Nanlumo si Aurora."Jerome… ikaw… baka naman nagkakamali
Ang nangyari dalawang taon na ang nakalilipas ay ang pinakamasamang bangungot para kay Amelia. At hindi lang ito dahil nawala sa kanya ang pinakamahalagang bagay nang isang iglap. Sa gabing iyon, tila nawasak ang kanyang pagkatao.Matagal bago siya naka-recover. Hindi niya nagawang makalapit sa sinumang lalaki; kahit ang simpleng pakikipagkamay ay nagbibigay sa kanya ng takot.Kahit pa unti-unti na siyang bumabalik sa dati, inakala niyang kaya na niyang tanggapin si Cormac. Pero nang mapunta na sila sa sitwasyon, tila biglang tumanggi ang kanyang katawan.Nang makita niyang nagiging malamig muli ang tingin ni Cormac, napuno si Amelia ng matinding pagkailang at guilt. Siguradong iniisip ni Cormac na nagda-drama siya, hindi ba? Kasal na sila, nagkasundo na rin naman sila, pero sa huling sandali, tinanggihan niya ito.Sino bang lalaki ang hindi masasaktan sa ganito?Napaisip si Amelia. Gusto niyang bumawi. Kaya dahan-dahan siyang lumapit kay Cormac, yumakap sa kanyang leeg, at kusang hin
Amelia ay natigilan.Gagawin namin ngayong gabi?!Bago pa siya makareact sa gulat, biglang sumigaw si Cornel nang malakas. "Kyel!"Bumukas ang pinto ng study, at mabilis na pumasok ang matandang butler."Kyel, dali! Dalhin mo na sina Amelia at Cormac sa kwarto." Hindi mapigilan ni Cornel ang ngiti sa kanyang mukha. "Doon sa kwartong 'yon!"Nataranta si Amelia. Wala na siyang pagkakataong magtanong kung anong kwarto ang tinutukoy nito, dahil bago pa siya makapagsalita, hinila na siya palabas ng study ng butler. Habang naglalakad palabas, rinig pa rin niya ang malakas na halakhak ni Cornel.Dinala si Amelia sa ikatlong palapag, sa harap ng isang kwarto. Bago sila pumasok, sinabi ni Kyel sa mahinahong boses, "Kayong dalawa lang ng pangalawang batang master ang nandito sa floor na 'to, kaya malaya kayong gawin ang gusto niyo. Wala rin kayong dapat ipag-alala, walang makakarinig o manggugulo sa inyo."Nanlaki ang mata ni Amelia sa narinig. Alam niya ang gustong ipahiwatig ni Kyel, kaya nam