Chapter 1

"Where's the new janitress here?" Galit na sigaw ni Jeho sa kan'yang opisina. Sobrang dami ng kalat na kan'yang pinaghahagis sa kung saan saan. Palaging mainit ang kan'yang ulo sa hindi malamang dahilan at walang araw na hindi ito nagwawala sa kan'yang opisina kaya walang nagtatagal na janitress sa kan'ya.

Nginig na pumasok ang kan'yang secretary nang siya ay makapasok sa loob ng opisina ng kan'yang boss. "S-sir umalis po agad yung bagong hired na janitress dito," na may panginginig ang kan'yang boses.

"What?!" Matigas nitong tanong. "Fired her and find some other who's willing in this job, 30k is enough for his salary."

Lumaki ang dalawang mata ng kan'yang secretary dahil sa laki ng kan'yang offer sa sahod ng janitress halos katumbas lang ng sinasahod nito bilang secretary ngunit kawawa naman 'yung babaeng kakapasok lang at baka mamulubi pa lalo ito pag natanggal agad sa trabaho. Malaking pera ang pangangailangan ng babae para sa kan'yang anak na may sakit.

"Sir ako na lang po muna maglilinis ng opisina niyo habang inaantay po natin 'yung bagong hired na janitress. Kawawa po kasi siya," lakas loob na sabi ng secretary ni Jeho.

Matalim niyang tinignan ang kan'yang secretary. "And who are you para pangunahan mo ko sa mga desisyon ko? You're only my secretary, Isn't it?!" Madiin nitong sabi.

"Sir sorry po, hindi po kasi ganun kadali ang maghanap ng bagong janitress_____"

"Para ano pa ang perang ipapasahod na ganun kalaki Yvete? No one interested for that 30k," pagsisingit niya.

"Sir kawawa naman po si Kayrelle kung paaalisin niyo siya agad," yuko nitong sabi. Sumeryoso ang mukha ni Jeho nang marinig niya ang pangalan na Kayrelle. "May anak po siyang nasa hospital na nangangailangan ng dugo para sa kan'yang anak." Matapang nitong sabi. "Sir maawa naman po kayo sa kan'ya," pagmamakaawa nito.

Tumayo si Jeho sa kan'yang swivel chair. Kinabahan si Yvete ang kan'yang secretary. Nangangatog na din ang kanyang dalawang tuhod ng makalapit na ito sa kanya.

"What hospital?" Diretsahan nitong tanong.

"Saint Anthony Medical Center po sir," agad nitong sagot. Napawi din ang kan'yang kaba ng tuluyan na nga itong lumabas si Jeho sa kan'yang opisina. Takang napatingin siya sa kan'yang boss nang makalabas na ito sa opisina pagkatapos niyang sabihin 'yon. Umalis agad si Jeho at iniwan na lang niya ang kan'yang secretary na puno pa ng kalat ang kan'yang opisina.

Hindi nagkakamali si Jeho na ang nag ngangalang Kayrelle ay ang kasintahan niya noon at siya ang first love nito noong panahong nag aaral pa lang siya sa kolehiyo kaya ito nagmadaling puntahan upang makita kung sino ang babaeng 'yon. Hindi naging balakid sa kan'ya kung ano ang estado ng pamumuhay ng babae lalo na't mas matanda pa ito sa kan'ya ng limang taon. Siya ang babaeng nagpabago sa magulong mundo ni Jeho na dati siya ay basagulero noon kaya siya pinatapon ng kan'yang lola sa isang public school sa Probinsiya at doon niya nakilala ang babaeng si Kayrelle.

Puno ng pananabik na makikita niyang muli ang kan'yang iniirog noon. Pero ang hindi niya alam ay nakapag asawa na ito agad matapos niyang saktan ang babaeng minamahal niya dati.

Tutol ang Mommy nito sa pagmamahalan ng dalawa. Ayaw niya sa babaeng mas matanda pa sa anak niya lalo na't mahirap lamang ang babae. Hindi matanggap ni Jeho kung ano ang mga maasasakit na salitang binibitawan niya kay Kayrelle para layuan lang siya. Tanda niya pa ito kung paano niya saktan si Kayrelle noon. Labag sa kan'yang loob ang kan'yang mga ginawang mali para lang masunod ang kagustuhan ng kan'yang Mommy.

Nasa mismong hospital na si Jeho. Binati pa siya ng mga ilang staff na makakasalubong sa kan'ya. Isa ito sa pag mamay ari ng kan'yang lola na hawak na ngayon ng kan'yang pinsang si Lucio pero nasa ibang bansa ito. Tinanong niya ang isa sa mga nurse staff sa medical receptionist sa may front desk kung may nag ngangalang Kayrelle Silvestre. Nang malaman niya ang pangalan ng pasyente na si Johann Silvestre at ang pangalan ng kanyang ina na si Kayrelle Silvestre ay dali dali itong nagtungo sa silid kung saan ito naconfine ang kan'yang anak.

Maingat niyang binuksan ang nakaawang na pintuan at nakita ng dalawang mata niya si Kayrelle na umiiyak habang kinakausap ito ng Doctor. Hindi naramdaman ng dalawa ang pagdating ni Jeho kaya dinig na dinig niya ang lahat ng mga sinabi sa kan'ya ng Doctor.

"Ako Doc, type AB ako!" Pagsisingit ni Jeho sa nag uusap na dalawa.

Napalingon ang dalawa sa nagsalitang si Jeho Saavedra

"Oh ikaw pala yan Mr. Jeho Saavedra," ani ng Doctor ng pasyente.

Hindi makapaniwala si Kayrelle na makikita niya ang lalaking nagbigay sa kan'ya ng pasakit kaya siya ngayon naghihirap pero hindi 'yon naging pabigat sa kan'ya sapagkat may biyaya siyang natanggap at iyon ay ang kan'yang anak na si Johann at Joharra.

Flashback 4 years ago

Nasa kalagitnaang paglalakad si Kayrelle ng may makita ito sa daan na may limang kalalakihan laban sa isa ang nakikipag basag bungo na halos duguan na ang mukha nito. Agad siyang lumapit sa anim na lalaki na hanggang ngayon ay nagpapalitan pa din ng suntok. Lakas loob niyang nilabas ang itak sa kanyang bolo at matapang niyang hinarap ang mga ito.

"Hoy! Magsitigil kayong lahat!" Matigas na sigaw ko habang nakataas ang itak sa kanang kamay ko. Sabay silang lumingon ang limang lalaki sa akin. Hindi ko ba alam kung bakit ko ito ginagawa. Lakas loob kong iwinasiwas sa kanila ang dala kong itak para matakot ang lima. Kunwaring galit galitan ang aking mukha para mas makatotohanan upang masindak sila sa akin.

"Naku takbo na, nariyan na si manang Kay!" Sabi ng isa sa mga nakakakilala sa akin. Tumakbo na nga ang limang lalaki ng makita nila ako na may hawak na itak.

"Hoy Luis!" matigas kong sigaw sa kan'ya ngunit nakalayo na ang mga ito. "Humanda ka kapag nakita kita ulit," sigaw ko sa kan'ya pero hindi na niya ito narinig.

Kilala ko si Luis dahil malapit lang bahay nila sa boarding house ng aunte ko. Manang na ang tawag sa akin ng mga taong naroon sa boarding house ng aunte ko at doon na ko halos nakatira at siya ang kapatid ng aking papa.

Ibinaon ko na ang itak sa aking bolo na nakatali pa sa aking bewang. Patungo sana ako sa bukid ngayon para kunin ang nahihinog na mga saging doon pero ito ang naabutan ko sa may daanan. Tumingin ako sa lalaking nakaupo sa daan na halos duguan ang mukha nito. Hindi ko gaanong makita ang buo nitong mukha dahil sa dugong umaagos sa kan'yang ulo.

"Halla! kaya mo pa bang tumayo?" Lumuhod ako para alalayan siyang makatayo para idala na lang siya sa center at malunasan agad ang mga natamong mga sugat sa mukha nito. Pero tinabig niya lang ang aking kamay pagkahawak ko sa braso niya.

"Stay away from me! I don't need your help. Get out of my sight!" Madiing sabi nito.

Napasingahal na lang ako sa sinabi niya. "Ikaw na nga 'tong tinutulungan ikaw pa 'tong galit."

Diretsong tumingin ito sa akin. Halatang kumunot ang noo nito. "Did I tell you to help me?" Tumayo siya at nakita kong matangkad pala ito.

"Huwag kang lalampa lampa riyan para hindi ka nila pagtulungan. Kalaki laki mong tao hindi mo pa sila kayang labanan. Ay bahala ka na nga diyan," inis kong sabi sa kan'ya.

Tumayo na ko para iwanan na lang siya. Hindi ko alam kung saan ko ilalagay ang pagkainis ko sa kan'ya. Tinignan niya lang ako gamit ang isang mata nito dahil yung isa ay hindi na niya maimulat dahil sa natamo nitong mga suntok.

Lumakad na ako pero nakasunod lang ito sa akin. Huminto ako at pakiramdam kong huminto din siya.

"Sinusundan mo ba ko ha?!" Nakapameywang akong humarap sa kan'ya.

Nginisian niya ko, nakita ko ang pantay pantay nitong mga ngipin na puting puti. "Ano ba sa tingin mo, ha manang?!" Matigas na sabi niya.

Naiawang ko ng konti ang aking labi at kumurap ng tatlong beses dahil sa naiinis akong marinig ang salitang manang. "Pwede bang ate na lang ang itawag mo sa akin para maiba naman. Nakakasawa na marinig ang manang eh," reklamo ko.

"I don't!" Tipid nitong sagot.

"Sige kung ayaw mo, huwag mo na kong susundan." Pasuplada kong sabi pero nilagpasan niya lang ako at tuwid na itong maglakad habang ako ay nasa kalsada pa din naiwan. Tanging likod na lang niya ang natatanaw ko. Lumiko na siya sa kabilang kalsada sa tapat ng mga apartment.

Naiawang ko ang aking bunganga nang makita kong sumakay ito sa magara nitong sasakyan habang ako ay naiwan akong nakatulala lang.

Hindi ko akalain na ang yaman pala ng lalaking 'yon at siya pala ang nagmamay ari ng sasakyan na yon na pinag-uusapan kamakailan lang dito sa aming bayan na may isang mayamang tao sa lugar namin ang napadpad dito. Masaya akong nakausap ko siya ngunit hindi ko masyadong mamemorya ang itsura niya dahil sa dugong umaagos sa kan'yang ulo. Pero ang tangkad niya kung isa sa man siyang estudyanteng nag aaral dito sa Augustus College.