Mamamatay Na Ako... Bukas!

"For I am with you, no one will attack and harm you, for many people in this city belong to me."Acts 18:10***Pito kami sa barkada: sina Laila, Janine, Eve, Alden, Dan, Jomari at ako --si Bianca!Si Laila. Siya ang pinakamatalino sa barkada. Hangang-hanga kami sa kanya dahil sa dedikasyon at sipag niya sa pag-aaral. Sa kanya kami nagpapaturo kapag nahihirapan kami sa lessons o kapag may iniwang gawain ang professor na hindi naman itinuro. Minsan nga, kapag tinatamad yung iba sa aming gumawa ng assignment, siya na ang gumagawa. Sabi ng mga kaibigan namin, hindi siguro sila makaka-survive sa College kung wala siya. Magkakaiba man kami ng kurso, Laila always finds a way para makatulong sa amin.

Noong gabing iyon, nanaginip ako. Naglalakad daw ako sa isang palapag ng University. Nakasalubong ko si Jude. Binati ko siya, pero hindi niya ako pinansin. Maya-maya, lumitaw si Laila sa panaginip ko. Nilapitan niya ako.“Bianca!” pagtawag niya sa akin. “Nagpahula ako,&r

Nanaginip ako. Nakatayo kami nina Laila at Janine sa isang tulay. Yari sa bato ang tulay; magaspang ito at bitak-bitak. Nagbahagi si Laila ng impormasyon tungkol sa tulay, na isandaang taon na itong nakatayo rito. Makasaysayan daw ang tulay sabi niya. Hindi raw iyon basta-basta magigiba, parang pagkakaibigan namin.Dumungaw ako sa ibaba; gumaya sila. Nakita kong malinaw ang tubig. Ganoon din ang sinabi nila. Sabi ni Janine gusto niyang maligo. Naka-e-engganyo kasing maligo, lalo na kung malinaw ang tubig. Nagulat na lang kami nang bigla siyang tumalon sa tulay! Napasigaw kami ni Laila!Tumingin kami pareho ni Laila sa ibaba ng tulay. Hindi namin nakita si Janine sa ibabaw ng tubig. Nakaramdam ako ng malakas na kabog sa dibdib ko. Nalunod na kaya siya? Patay na kaya siya? Sinigaw namin ang pangalan niya; tinawag namin siya, pero hindi siya sumagot.Maya-maya, lumitaw si Jani

Nang mabalitaan naming patay na si Eve, pinuntahan namin nina Dan at Jomari si Alden sa isang presinto sa Tagaytay kung saan siya dinala. Kasama ko si Dan, samantalang nagsabi si Jomari sa pamamagitan ng text message na susunod na lang siya sa amin. Wala kasi siya sa bahay nila nang puntahan ko siya.Habang nasa biyahe kami ni Dan sakay ng kotse niya, nakatulog ako at nanaginip. Naglalakad ako sa isang building; hindi ko alam kung saan. Sabi ng isip ko, nasa isang hotel ako. Umakyat ako sa hagdanan papunta sa second floor. Naglakad ako sa pasilyo at huminto sa isang silid.Bumukas ang pinto at nakita ko si Eve, umiiyak."Pabayaan mo na kami!" sabi niya. "Mahal ko si Alden!"Hindi ako na

Labinlimang minuto makalipas ang hatinggabi, eksaktong pagdating ko sa presinto, naabutan kong nagkakagulo ang mga tao. Lakas-loob akong nagtanong sa isang pulis na nakasalubong ko."Ano po'ng nangyayari?" tanong ko sa pulis na naabutan kong papalabas."May lalaki roon sa loob, bumula yung bibig. May nakain yatang hindi maganda. Tumawag na kami ng ambulansya," sagot nito.Kinabahan ako bigla. "Si Alden!" isip ko.Nagtangka akong pumasok, pero hinarang ako ng isang pulis at hindi ako pinayagan dahil nga sa nangyayaring komosyon. Sinabihan din ako ng isa pang huwag akong pahara-hara sa daan at ilalabas na yung lalaking nagsuka kani-kanina lang. Tumayo na lang ako sa gilid at hinintay na ilabas nila kung sino man yung tinutukoy nilang lalaking bumula ang bibig."Sana hindi si Alden... Sana hindi si Alden," panalangin ko.Ilang sandali pa, inilabas na nila yung lalaki. Nasurpresa ako nang makita ko kung sino ang inilalabas sa presinto. Hindi nga s