SCARLETT Napasapo ako sa aking dibdib habang sumasagap ng hangin. Anong nangyari sa akin? Bakit ako pumayag na mahalikan muli ng lalaking ‘yun? At higit sa lahat bakit ako bumigay? Argh! napasabunot na lang ako sa aking buhok. Sana lang talaga hindi maalala ni Lucien ang nangyari dahi kung hindi wala akong mukhang ihaharap sa kanya! Ilang minuto pa akong nagtagal doon bago napag-pasyahan na bumalik sa loob. Hindi ko pwedeng iwan ang lalaki ganong hindi pa siya tuluyang gumagaling. Baka ano pa ang mang-yari sa kanya at konsensya ko pa. Hindi na lang ako lalapit kay Lucien para makaiwas sa pwede na naman nitong gawin. Bahala na siya kung magsalita man siya habang tulog basta hindi na ako lalapit! Dahan-dahan kong hinila ang upuan na gamit ko kanina palayo sa kama. Saka muling naupo doon. Ilang minuto rin akong nagmuni-muni hanggang sa hindi kona namalayan na hinahatak na ako ng antok. Nagising ako dahil sa tumatamang liwanag sa aking mukha. Bigla akong napabalikwas ng
LUCIEN Bago lumabas ng kwarto, kinuha ko muna ang cellphone ko saka dumeretso sa kusina para makapag luto na. Naabutan ko sa kusina si Manang. Medyo nagulat pa nga ito ng makita ako. “Magandang umaga, Iho, Ayos na ba ang pakiramdam mo?” Tanong ni manang. “Magandang umaga din manang, Opo ayos na ang pakiramdam ko.” “Nagugutom kana ba? Ipaghahanda kita ng almusal.” Umiling naman ako saka lumapit sa kitchen Island. “Ako na manang, wag na kayo mag abala pa.” “Sigurado ka ba Iho? Baka mabinat ka niyan. Kagagaling mo lang sa sakit.” Matamis akong ngumiti kay Manang. “Wag ho kayong mag alalala manang magaling na ako. Mahusay kaya ang nurse ko.” Proud kong sabi. Napailing lang naman si Manang. “Siguraduhin mo lang Iho, dahil hindi mo alam kung gaano nag alala sayo si Louise. Inalagaan ka talaga niya. Masyadong nag alalala sayo ang dalaga. Halos lahat ng kinain mo ay siya ang nagpiprisinta na magluto. Inaalalayan ko lang siya.” Mas napangiti ako dahil sa narinig
LUCIEN Nasa kalagitnaan kami ng pinapanood ay ang ingay-ingay ni Hermosa. Akala ko pa naman ayaw niya ng Mystery pero grabe kung mang-hula sa susunod na mangyayari. Kulang na lang ay pumasok siya sa loob ng TV para siya na ang tumulong sa bida. Nasa ganoon akong tagpo ng biglang tumunog ang aking cellphone kaya kinuha ko iyon sa aking bulsa. Napatigil ako ng makitang si Claire ang caller. Dahil hindi ko pa sinasagot ang tawag napalingon na sa akin si Hermosa. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag? Sino ba iyan? Client?” Nagtatakang tanong niya. Napalunok ako saka nagsalita. “It's Claire.” Pagkasabing pagkasabi ko ng pangalan ng babae ay lumiwanag ang mukha niya. Biglang na-excite. “Sagutin muna! Baka handa na siyang makipag usap sayo. Atleast magkaayos man lang kayong dalawa. Kahit maging magkaibigan.” Bumuntong hininga ako. Mahalaga talaga kay Hermosa si Claire. Parang hindi nga lang kaibigan kung ituring, parang kapatid na rin. Sinagot ko ang tawag.
SCARLETT Nasa loob ako ng sasakyan at nakatingin sa loob ng cafe kung nasaan sila Lucien at Claire. Sana maging maayos ang pag-uusap nilang dalawa. Alam kong mahirap ang pinag-dadaanan ngayon ni Claire dahil hindi niya inaasahan ang nangyari. Biglaan ang lahat. Sa isang iglap ay nagkahiwalay sila ni Lucien. Ilang minuto ang lumipas napaayos ako ng upo ng makitang tumayo na ang dalawa at si Claire ay lumabas na ng Cafe. Tapos na agad sila mag-usap? Ganon kabilis? Nang mapagtanto kong sa sasakyan na kinaroroonan ko siya papunta ay mabilis akong lumabas ng kotse para salubungin ang dalaga. Tipid siyang ngumiti. “Hi, Louise.” Matamlay niyang bati sa akin. “Claire tapos na kayo mag-usap ni Lucien?” Tumango naman siya. “Ang bilis naman ata? Wait, ok ka lang?” Tanong ko ng mapansin na nangingilid ang kanyang mga luha. Nagulat ako ng bigla niya akong niyakap saka mahinang umiyak sa aking balikat. Lumamlam ang mga mata ko, saka tinaas ang isang kamay para hagur
SCARLETTContinuation.. “So, bro bakit napadalaw ka? Hindi ka man lang nagtext sa amin na pupunta ka.” “Biglaan lang din.” “I see, anyway mukhang ok na kayo ni Louise ah? Mukhang nagbago ka simula nung huli niyong bangayan noong nasa isang Bar tayo ni Ace.” Nakangising anas ni Isaiah. Hindi naman ako kumibo. “Well I realized na tama naman si Hermosa. Saka maraming nang-yari nitong mga nakaraang araw.” “Wait, totoo ba iyong nabalita na wala na daw kayo ni Claire? Actually, hindi kami naniniwala ni Ace dahil hindi galing sa‘yo. Pwede kasing tsismis lang iyon.” Sambit ni Isaiah. Napailing na lang ako dahil kalalaking tao ang daldal at tsismoso. Isa pa pala naging balita nga ang hiwalayan ni Lucien at Claire. Nagawan naman na agad ng paraan ng manager ni Claire ang lahat kaya hindi na masyadong big deal. Tumulong din si Lucien para hindi masira ng tuluyan ang career ng dating kasintahan. “Yeah, Claire and I are already broke up.” “Really? So, totoo nga ang balitan
SCARLETT BINUBUKSAN ni Lucien ang sasakyan pero hindi niya mabuksan. Naparami nga ang inom nito dahil hindi man lang naisip na nasa akin ang susi. Tsk, kabilin-bilinan ko pa sa kanya kanina na ‘wag iinom dahil kagagaling lang sa sakit pero ang hudyo matigas talaga ang ulo. Hindi ko lang nabantayan ginawa na ang gusto. Naku! Ang sarap sapakin ng lalaki. Mabilis akong humakbang palapit sa kanya saka siya marahang hinawi. “Ako ang magdadrive. Lumipat ka sa passenger seat.” Anas ko saka pinindot ang lock ng sasakyan. “Tsk, what are you doing here? Diba hindi kapa tapos makipag usap doon sa kaibigan mo? Kaya kong umuwi mag isa.” Iritableng sambit niya at bubuksan na sana ang sasakyan ng hampasin ko ang kamay niya. “Ouch! What"s that for?!” Angil niya habang hinahawan ang nasaktan na kamay. Namewang ako sa harap niya saka siya dinuro. “Ako tigilan mo sa ganyan mo ha! Sinabihan kita kanina na ‘wag ka maginom pero uminom ka? Alam mong kagagaling mo lang sa sakit! Ta
Nang tumapat ako sa pinto ng aking kwarto ay nagsalita siya ulit. “Hermosa, you heard what I said earlier. Why did you avoid it? Why didn't you say anything else?” Napapikit ako ng mariin saka nagsalita. “Lasing ka lang kaya mo nasabi ang mga bagay na iyon. Sigurado bukas makakalimutan mona.” Pagtanggi ko. “Don't ignore what I said, ‘wag kang magbingi-bingihan at bulag-bulagan. Tell me how you felt when you heard it. You know what I mean.” Dumilat ako saka seryoso siyang hinarap. Sinalubong ko ang mga mata niyang malamlam. “Uunahan na kita. Pigilan mo kung ano man ‘yang nararamdaman mo. Magkalayo ang agwat ng mga buhay natin. Hindi habang buhay ay magtatrabaho ako dito bilang personal maid mo. Darating din ang araw na aalis ako. Isa pa ‘wag mo akong isali sa koleksyon mo ng mga babae. Kaka-break niyo lang ni Claire tapos ganito ang sasabihin mo sa akin? Ikalma mo ‘yang puso mo. Ipahinga mo muna..At hindi ako pumapatol sa amo ko. Itatak mo ‘yan sa isip mo.”
SCARLETT NANG maibaba ang paso ay agad kong nilapitan ang matanda. “Lo,ok lang ba kayo? hindi naman sumakit ang balakang niyo?” Nag-aalala kong tanong. “Ayos lang ako, Iha. Sanay na sanay ako sa ganitong klaseng trabaho. Sanay ako magbuhat ng mabibigat.” Nakangiting turan naman nito. Nakahinga ako ng maluwag. Buti naman kung ganon. Nakikita ko sa matanda ang aking lolo. Hindi ko nga alam bakit magaan ang loob ko sa kanya. O, sadyang pag dating talaga sa matanda ay malambot ang puso ko. “Mabuti naman ho kung ganon, Kayo ho ba ang bagong hardenero dito? Bakit naman Lo nagtatrabaho pa kayo sa edad niyong ‘yan? Dapat ho ay nagpapahinga na lang kayo. Nasaan po ba ang mga anak o apo niyo?” Sunod-sunod kong tanong. Napansin ko na natigilan ang matanda, tapos bahagyang natawa. Akala ko ay sasagutin niya ang tanong ko kaso hindi. Binalikan niya ang ginagawa tapos naglagay ulit ng lupa sa malaking paso. Mukhang hindi pa pala siya tapos. Tinignan ko ang natitirang pa
KINABUKASAN Maaga dumating ang isang doktor — kasamahan ni Kuya. Maingat siyang pumasok sa kwarto, may hawak na clipboard, at ngumiti nang magaan sa amin. Lumakad siya papalapit sa kama ni Dad. “Good morning, Doc Santillan,” bati ng doktor kay Kuya. “Good morning, Doc Rivera,” magalang na sagot naman ni Kuya. Hinayaan ni Kuya si Doc Rivera na mag-check kay Dad. Sa ibang doktor na kasi inassign ni Kuya si Dad para sa monitoring, para makapag-focus si Kuya sa pagbabantay kela Lolo at Dad. Gusto raw niya na sa pagkakataong ito, sa pamilya muna siya. Matapos icheck si Dad, sumunod namang nilapitan ni Doc Rivera si Lolo. Tahimik kaming nagmasid habang tinitignan niya ang kalagayan ng aming lolo.Nang matapos ang pagsusuri, humarap ang doktor sa amin. Umayos ako ng tayo at handang makinig sa sasabihin ng doctor. “Doc Santillan,” umpisa niya habang nakatingin kay Kuya, “maganda ang initial response ng katawan ng ama ninyo. Wala naman akong nakitang problema sa ngayon. Hihint
When they finally disappeared from my view, I leaned weakly against the wall. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng tuhod ko. Yumuko ako saka umiyak.“Bakit?” bulong ko sa sarili. “Bakit kailangang mangyari ‘to? Why my dad and grandpa?” “Louise, ok ka lang ba?” Nag angat ako ng tingin at nilingon ang pinagmulan ng boses. At doon ko nakita si Lucien na nagaalalang nakatingin sa akin. Mabilis naman akong umayos ng tayo at pinunasan ang mga luha.. Ayoko ipakita sa kanya ang ganitong side ko. Ayokong makita niya akong mahina. Ayokong kaawaan niya ako o ano man. Sa totoo lang nawala sa isip ko na kasama ko nga pala silang pumunta dito. Kung hindi siya nag pakita sa akin ay hindi ko maaalala. Tumikhim ako saka seryosong nagsalita. “Sorry if I brought you guys here. There’s an emergency. I’ll call Thunder to pick you up and drop you to the mansion… For the meantime, he’ll stay with you.” “It’s okay, I understand, Don’t worry about it.” he said, then slowly walked toward me. “I’ll
LOUISE Walang nagbago mula noong gabing nagkaroon kami ng sagutan ni Lucien. Hindi pa rin niya ako pinapansin, at ako naman, pilit na lumalayo sa kanya. Pinanindigan ko ang lahat ng sinabi ko. Ayokong guluhin pa ang lahat. Napapagod na ako. Pero kahit anong iwas ko... kahit anong lakas ng loob ang ipakita ko sa iba... gabi-gabi ko pa rin siyang naiisip. Minsan, hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya mula sa malayo. Tahimik lang siya at abala sa kanyang trabaho. Naalala ko pa yung gabing tinalikuran ko siya, masakit–mahirap pero kailangan ko gawin dahil kung hindi ko pinigilan ang sarili baka ano na ang nagawa/nasabi ko—na pagsisisihan ko lang din. Pagod na akong umasa. Pagod na akong masaktan. Ngayon hinahanda ko ang sarili, dalawang araw na lang at ikakasal na si Lucien at Crystal. Mas lalo kong natanggap na talo talaga ako dahil hindi ako nagawang maalala ni Lucien. In the past few days, I kept myself busy reading the reports that Night delivered to me. I found out th
LUCIEN Shit, what’s happening to me? Why am I like this? Earlier, while I was in the car with Louise and she was talking to Night, I felt this sudden irritation—I just didn’t show it dahil baka mahalata ni Louise. Hindi ko maintindihan ang sarili ko, kung ano-ano ang sinabi ko sa kanya kanina tapos ngayon para akong tanga na hindi mapakali. Alam kong nasa baba na si Night at kausap si Louise. “Fvck.” Inis akong tumayo saka lumabas ng kwarto. Sa sala na lang ako tatambay. Pagbaba ko pasimple kong sinilip kung nasaan ‘yung dalawa. Nandoon sila sa labas mabilis akong naupo saka binuksan ang TV. Ano kaya ang pinag-uusapan nila? Tungkol kaya sa date nila bukas? Saan kaya sila mag-dedate? Tsk, nakakainis! Sinabihan ko si Louise na layuan ako pero ako naman ‘tong tanga na hindi mapakali ngayon. Napapala ng bigla-biglang nagdedesisyon. Nang marinig kong may papasok na ay umayos ako ng upo at kunwari ay seryosong nanonood ng TV. Akala ko ay magtatanong si Louise kung anong g
LOUISE Pagkapasok na pagkapasok ko ng kwarto ay napasandal ako sa pinto habang sapo ang dibdib na naninikip. Mapait akong napangiti, hindi ko inaasahan ang mga nangyari. Hindi ko akalain na kumikilos si Crystal para sirain ako kay Lucien. Sinigurado na talaga ng babaeng ‘yon na siya ang mananalo sa puso ni Lucien. Gumawa pa talaga siya ng kwento na ako ang dahilan ng hiwalayan nila. In the first place naman talaga hiwalay na sila ni Lucien ng dumating ako sa buhay nito. Si Claire ang girlfriend ng lalaki ng mga panahon na ‘yon. At kung hindi ako nagkakamali ang dahilan naman ng hiwalayan nila noon ay si Crystal. Nanghihina akong naglakad patungo sa aking kama at pabaksak na humiga. Mukhang kailangan ko ng tanggapin na talo ako sa labang ito. Harap harapan na niyang sinabi na mahal niya si Crystal at ayaw na niyang masaktan ito. Nalalapit na rin ang kanilang kasal. Wala sa sarili akong napahawak sa aking labi, I miss him, I miss him so much, but there’s nothing I can
LUCIEN Nasa sasakyan na kami pero sa unahan lang ang tingin ko. Sa buong hapon na dumaan ang mga nalaman ko ang naglalaro sa aking isip. Gusto ko ng komprontahin si Louise pero pinipigilan ko ang sarili. Gusto ko din alamin kung may nararamdaman pa ba ako sa babae dahil sa tuwing naaalala ko ang sinabi ni Crystal na minahal ko si Louise ay bumibilis ang tibok ng puso ko. Hanggang sa makauwi kami ng mansion, katulad ng kinagawian. Nauna akong bumaba habang siya ay pinarada ang sasakyan.Habang paakyat ng hagdan hindi ako mapakali, may gusto akong gawin. Kapag hindi ko to ginawa paniguradong hindi ako makakatulog ngayong gabi. Kailangan ko ng kasagutan. Hindi ko na kaya maghintay pa. Akala ko hindi ko siya kokomprontahin ngayon araw pero hindi ako tinatantanan ng magulo kong isip. Kaya pag dating sa tapat ng aking kwarto hinintay ko si Louise na umakyat. Hindi naman ako nag hintay ng matagal dahil maya maya nakita kona itong naglalakad palapit habang nagtatakang nakatingin sa
LUCIEN Hindi ako nakatulog ng maayos dahil sa pag-iisip. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. I think Crystal is the first person I need to talk to. I need to clarify whether we really broke up or not. I need answers to all the questions running through my mind. I’ll invite her to lunch at my office. I’ll ask Louise to buy lunch so I can talk to Crystal privately, just the two of us. That’s the only opportunity I see to get some answers. Good thing at sumunod sa akin si Louise. Kahit na kita ko sa mga mata niya ang pagtutol. Sinadya kong marami ang ipabili at sa malalayo lahat para matagal siyang makabalik. Tok! Tok! “Come in.” Sagot ko saka umayos ng upo. “Hi Babe! Sorry, I got delayed because I had to deliver a report to the marketing department. So, what got into you that you invited me for lunch? Did you miss me?” Masayang bati ni Crystal saka dire-diretsong pumasok. Napansin kong napalingon siya sa pwesto kung saan lagi nakaupo si Louise. “Oh where is your
Mabilis akong bumaba ng sasakyan at sumunod sa lalaki. Baka magbago pa ang isip. “You like K-restaurant, right? Then order whatever you want. It’s on me,” He said bossily as we sat down. Instead of getting annoyed, I just smiled and shook my head. I think I already know why he’s acting like this—it’s because of Night. “Why are you shaking your head? Don’t you want to eat here? Where do you want to go? Let’s go there instead,” he said.“Nah, I like it here,” I replied with a smile. “Tss. Stop smiling.” “Why? I’m happy.” “Really, huh?”“Yeah, good thing you asked me to join you. I didn’t eat properly earlier. I didn’t even finish my food.” “Huh, paano enjoy na enjoy ka makipag usap sa Night na 'yon. May pa punas punas pa sa gilid ng labi mo.” I grinned at his reaction. He looked like a jealous boyfriend. “Why? Are you jealous? Do you want to be the only one to do that for me? Why? Are you in love with me?” I teased him.“What the… In your dreams. I’m loyal to Crystal,” he s
UWIAN Nakasunod ako kay Lucien at Crystal na magkahawak ang kamay. Patungo kami sa paborito nilang kainan para mag dinner. Well, Sila lang ang kakain dahil hindi naman nila ako niyaya. Hindi pa rin kami nagpapansinan ni Lucien. Isa pa ayoko din silang makasabay. Sa bahay na lang siguro ako kakain or bibili na lang ako. Nasa harap na kami ng restaurant ng biglang tumunog ang cellphone ko. Shit, nakalimutan kong i-silent. Naka-agaw tuloy ako ng atensyon. Tumigil ako saglit at nagmamadaling kinuha sa bulsa ang phone. Napansin kong tumigil din ang dalawa at sinulyapan ako ni Lucien. Hindi ko siya pinansin, nang makitang si Night ang tumatawag ay agad ko iyong sinagot. “Hello Night?” “Hi, Are you guys having dinner?” Nangunot naman ang noo ko. “Huh? No, just them. I’m not joining. Why?” “Good, then let’s eat together. I’ll come to you.” “Huh? Where are you?” “Same place kung nasaan kayo. wait for me there.” “Naku, ‘wag na sa bahay na ako kakain ok—” Hindi kona nata