SCARLETT NADATNAN kong mahimbing na natutulog si Lucien kaya ma-ingat kong nilapag ang tray sa side table tapos yumuko para idikit ang likod ng palad sa kanyang noo para alamin ang temperatura nito. Napabuntong hininga ako ng mas uminit ito. Sunod ko namang ginawa ay kinapa ang kanyang leeg. Naku! Basang basa na ng pawis! Pumunta ako sa walking closet niya para kumuha ng t-shirt. Pagkabalik ay marahan ko siyang tinapik sa balikat para gisingin. “Sir, gising na. Nandito na ang pagkain. Kumain ka muna para makainom ng gamot. Saka magpalit ka ng damit basang basa na ‘yang suot mo dahil sa pawis.” Dahan-dahan naman dumilat ang lalaki, tinulungan ko siyang makaupo saka sinandal sa headboard ng kama. “S-salamat, Hermosa.” “Sige na, Magpalit kana ng damit mo. Baka matuyuan ka ng pawis.” Sambit ko saka inabot sa kanya ang T-shirt. Kinuha naman niya yun. “Kaya mo ba?” “Y-yeah.” Nang huhubarin na niya ang suot na damit ay agad kong iniwas ang tingin at binaling sa da
SCARLETT Napasapo ako sa aking dibdib habang sumasagap ng hangin. Anong nangyari sa akin? Bakit ako pumayag na mahalikan muli ng lalaking ‘yun? At higit sa lahat bakit ako bumigay? Argh! napasabunot na lang ako sa aking buhok. Sana lang talaga hindi maalala ni Lucien ang nangyari dahi kung hindi wala akong mukhang ihaharap sa kanya! Ilang minuto pa akong nagtagal doon bago napag-pasyahan na bumalik sa loob. Hindi ko pwedeng iwan ang lalaki ganong hindi pa siya tuluyang gumagaling. Baka ano pa ang mang-yari sa kanya at konsensya ko pa. Hindi na lang ako lalapit kay Lucien para makaiwas sa pwede na naman nitong gawin. Bahala na siya kung magsalita man siya habang tulog basta hindi na ako lalapit! Dahan-dahan kong hinila ang upuan na gamit ko kanina palayo sa kama. Saka muling naupo doon. Ilang minuto rin akong nagmuni-muni hanggang sa hindi kona namalayan na hinahatak na ako ng antok. Nagising ako dahil sa tumatamang liwanag sa aking mukha. Bigla akong napabalikwas ng
LUCIEN Bago lumabas ng kwarto, kinuha ko muna ang cellphone ko saka dumeretso sa kusina para makapag luto na. Naabutan ko sa kusina si Manang. Medyo nagulat pa nga ito ng makita ako. “Magandang umaga, Iho, Ayos na ba ang pakiramdam mo?” Tanong ni manang. “Magandang umaga din manang, Opo ayos na ang pakiramdam ko.” “Nagugutom kana ba? Ipaghahanda kita ng almusal.” Umiling naman ako saka lumapit sa kitchen Island. “Ako na manang, wag na kayo mag abala pa.” “Sigurado ka ba Iho? Baka mabinat ka niyan. Kagagaling mo lang sa sakit.” Matamis akong ngumiti kay Manang. “Wag ho kayong mag alalala manang magaling na ako. Mahusay kaya ang nurse ko.” Proud kong sabi. Napailing lang naman si Manang. “Siguraduhin mo lang Iho, dahil hindi mo alam kung gaano nag alala sayo si Louise. Inalagaan ka talaga niya. Masyadong nag alalala sayo ang dalaga. Halos lahat ng kinain mo ay siya ang nagpiprisinta na magluto. Inaalalayan ko lang siya.” Mas napangiti ako dahil sa narinig
LUCIEN Nasa kalagitnaan kami ng pinapanood ay ang ingay-ingay ni Hermosa. Akala ko pa naman ayaw niya ng Mystery pero grabe kung mang-hula sa susunod na mangyayari. Kulang na lang ay pumasok siya sa loob ng TV para siya na ang tumulong sa bida. Nasa ganoon akong tagpo ng biglang tumunog ang aking cellphone kaya kinuha ko iyon sa aking bulsa. Napatigil ako ng makitang si Claire ang caller. Dahil hindi ko pa sinasagot ang tawag napalingon na sa akin si Hermosa. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag? Sino ba iyan? Client?” Nagtatakang tanong niya. Napalunok ako saka nagsalita. “It's Claire.” Pagkasabing pagkasabi ko ng pangalan ng babae ay lumiwanag ang mukha niya. Biglang na-excite. “Sagutin muna! Baka handa na siyang makipag usap sayo. Atleast magkaayos man lang kayong dalawa. Kahit maging magkaibigan.” Bumuntong hininga ako. Mahalaga talaga kay Hermosa si Claire. Parang hindi nga lang kaibigan kung ituring, parang kapatid na rin. Sinagot ko ang tawag.
SCARLETT Nasa loob ako ng sasakyan at nakatingin sa loob ng cafe kung nasaan sila Lucien at Claire. Sana maging maayos ang pag-uusap nilang dalawa. Alam kong mahirap ang pinag-dadaanan ngayon ni Claire dahil hindi niya inaasahan ang nangyari. Biglaan ang lahat. Sa isang iglap ay nagkahiwalay sila ni Lucien. Ilang minuto ang lumipas napaayos ako ng upo ng makitang tumayo na ang dalawa at si Claire ay lumabas na ng Cafe. Tapos na agad sila mag-usap? Ganon kabilis? Nang mapagtanto kong sa sasakyan na kinaroroonan ko siya papunta ay mabilis akong lumabas ng kotse para salubungin ang dalaga. Tipid siyang ngumiti. “Hi, Louise.” Matamlay niyang bati sa akin. “Claire tapos na kayo mag-usap ni Lucien?” Tumango naman siya. “Ang bilis naman ata? Wait, ok ka lang?” Tanong ko ng mapansin na nangingilid ang kanyang mga luha. Nagulat ako ng bigla niya akong niyakap saka mahinang umiyak sa aking balikat. Lumamlam ang mga mata ko, saka tinaas ang isang kamay para hagur
SCARLETTContinuation.. “So, bro bakit napadalaw ka? Hindi ka man lang nagtext sa amin na pupunta ka.” “Biglaan lang din.” “I see, anyway mukhang ok na kayo ni Louise ah? Mukhang nagbago ka simula nung huli niyong bangayan noong nasa isang Bar tayo ni Ace.” Nakangising anas ni Isaiah. Hindi naman ako kumibo. “Well I realized na tama naman si Hermosa. Saka maraming nang-yari nitong mga nakaraang araw.” “Wait, totoo ba iyong nabalita na wala na daw kayo ni Claire? Actually, hindi kami naniniwala ni Ace dahil hindi galing sa‘yo. Pwede kasing tsismis lang iyon.” Sambit ni Isaiah. Napailing na lang ako dahil kalalaking tao ang daldal at tsismoso. Isa pa pala naging balita nga ang hiwalayan ni Lucien at Claire. Nagawan naman na agad ng paraan ng manager ni Claire ang lahat kaya hindi na masyadong big deal. Tumulong din si Lucien para hindi masira ng tuluyan ang career ng dating kasintahan. “Yeah, Claire and I are already broke up.” “Really? So, totoo nga ang balitan
SCARLETT BINUBUKSAN ni Lucien ang sasakyan pero hindi niya mabuksan. Naparami nga ang inom nito dahil hindi man lang naisip na nasa akin ang susi. Tsk, kabilin-bilinan ko pa sa kanya kanina na ‘wag iinom dahil kagagaling lang sa sakit pero ang hudyo matigas talaga ang ulo. Hindi ko lang nabantayan ginawa na ang gusto. Naku! Ang sarap sapakin ng lalaki. Mabilis akong humakbang palapit sa kanya saka siya marahang hinawi. “Ako ang magdadrive. Lumipat ka sa passenger seat.” Anas ko saka pinindot ang lock ng sasakyan. “Tsk, what are you doing here? Diba hindi kapa tapos makipag usap doon sa kaibigan mo? Kaya kong umuwi mag isa.” Iritableng sambit niya at bubuksan na sana ang sasakyan ng hampasin ko ang kamay niya. “Ouch! What"s that for?!” Angil niya habang hinahawan ang nasaktan na kamay. Namewang ako sa harap niya saka siya dinuro. “Ako tigilan mo sa ganyan mo ha! Sinabihan kita kanina na ‘wag ka maginom pero uminom ka? Alam mong kagagaling mo lang sa sakit! Ta
Nang tumapat ako sa pinto ng aking kwarto ay nagsalita siya ulit. “Hermosa, you heard what I said earlier. Why did you avoid it? Why didn't you say anything else?” Napapikit ako ng mariin saka nagsalita. “Lasing ka lang kaya mo nasabi ang mga bagay na iyon. Sigurado bukas makakalimutan mona.” Pagtanggi ko. “Don't ignore what I said, ‘wag kang magbingi-bingihan at bulag-bulagan. Tell me how you felt when you heard it. You know what I mean.” Dumilat ako saka seryoso siyang hinarap. Sinalubong ko ang mga mata niyang malamlam. “Uunahan na kita. Pigilan mo kung ano man ‘yang nararamdaman mo. Magkalayo ang agwat ng mga buhay natin. Hindi habang buhay ay magtatrabaho ako dito bilang personal maid mo. Darating din ang araw na aalis ako. Isa pa ‘wag mo akong isali sa koleksyon mo ng mga babae. Kaka-break niyo lang ni Claire tapos ganito ang sasabihin mo sa akin? Ikalma mo ‘yang puso mo. Ipahinga mo muna..At hindi ako pumapatol sa amo ko. Itatak mo ‘yan sa isip mo.”