Chapter Three

Gutom na gutom na ako. Alas-dos na ng madaling araw, pero ang tiyan ko ay parang kumakalam na leon. Hindi ko na kaya pang pigilan, kaya dahan-dahan akong lumabas ng kwarto ko. Pero habang naglalakad ako pababa ng hagdan, parang may kakaibang kaba ang bumabalot sa akin. Mas mabilis ang tibok ng puso ko kaysa sa normal.

Nang marinig ko ang kakaibang ingay mula sa sala, parang tumigil ang mundo ko. Biglang nanikip ang dibdib ko. May tao ba sa bahay? Agad kong naramdaman ang takot na kumakalat sa katawan ko. Parang nanigas ako sa kinatatayuan ko, at dali-dali akong umakyat pabalik sa kwarto ko.

Sumilip ako mula sa hagdanan, sinusubukang makita ang mga anino sa sala. Kahit madilim, nakikita ko ang mga anino ng mga tao. Parang may alon ng kaba ang dumaan sa akin. Baka magnanakaw? O baka magnanaka?

Mabilis na tumingin ako sa hagdan. May nakita akong umaakyat, tahimik at mabilis ang galaw. Parang gusto kong sumigaw.

Pero nang sisigaw na ako, may kamay na pumigil sa bibig ko. Nararamdaman ko ang braso niyang nakapulupot sa bewang ko, at hinila niya ako papasok sa guest room.

“Shhh, ako ito,” bulong ng isang pamilyar na boses sa tenga ko. Agad ko siyang nakilala: Kuya Miguel. Kaya medyo napanatag ako ng kaunti.

Huminga ako ng malalim, pero naninikip pa rin ang dibdib ko. Parang tumatalon pa rin ang puso ko sa sobrang kaba, at nararamdaman ko ang pawis na tumutulo sa noo ko.

“What’s going on?” Bulong ko, medyo nanginginig ang boses ko.

Hindi agad siya sumagot. Sa halip, dahan-dahan niya akong itinulak palapit sa kama. Matiim at nakatuon ang mga mata niya sa akin. Hinawakan niya ang kamay ko habang umuupo ako, mainit ang mga daliri niya sa kamay ko.

“Just stay here,” bulong niya, magaspang at nagmamadali ang boses niya. “Everything will be alright.”

Tumalikod siya at nagtungo sa pinto, mabilis at siya sa pinto, at pareho naming naramdaman ang presensya ng magnanakaw na umaakyat sa hagdan. Mabilis akong hinila ni Kuya Miguel sa ilalim ng kama, at nagsiksikan kami roon. Parang drum ang lakas ng tibok ng puso.

Para bang lumulutang ako sa sobrang lapit niya sa akin. The scent of his cologne, a mix of cedar and something spicy, filled my senses. Nararamdaman ko ang pagtaas-baba ng dibdib niya sa bawat hininga niya, at ang tibok ng puso niya na tumatama sa pisngi ko.

Parang tumigil ang mundo sa paligid namin. Wala nang ibang naririnig kundi ang hininga namin, at ang tibok ng aming mga puso.

"Let's just stay like this until the police get here,” bulong niya, mahina at malambing ang boses niya. Ang init ng hininga niya sa aking balat ay parang nagbibigay ng kakaibang kuryente sa aking katawan.

Tumingin ako sa kanya, mas mabilis pa rin ang tibok ng puso ko. "Nakatawag ka na ba sa pulis?" tanong ko. Tumango siya, ang mga mata niyang puno ng pag-aalala ay nakatitig sa akin.

I felt his grip tighten, maybe to soothe my fear. Pero mas lalo lang bumilis ang tibok ng puso ko, hindi lang dahil sa takot, kundi dahil sa kakaibang pakiramdam na nararamdaman ko sa presensya niya.

Ilang sandali lang, tahimik na. Parang nawala ang takot ko, pero may kakaiba akong nararamdaman.

Lumapit siya sa akin. Ang lapit-lapit ng mukha niya! “Okay ka lang ba?” bulong niya, parang nanunuyo ang boses niya. Hinaplos niya ang buhok ko, at nakaramdam ako ng kiliti sa buong katawan ko.

Tumango lang ako. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Gulo-gulo ang isip ko! Parang may bulkan na nag-aalab sa loob ko, at hindi ko alam kung paano ko ito pipigilan.

For the first time, I was able to see Kuya Miguel’s face up close. His eyes were captivating, dark, and intense, and his nose was perfectly straight. His lips were full and slightly parted, and I couldn’t help but stare at them.

Parang may magnet ang mga mata niya na nakakapukaw sa akin. Biglang nanikip ang dibdib ko, parang drum ang lakas ng tibok ng puso ko.