Chapter Four

“Mabuti na lang at hindi ka pa nakakauwi,” bulong ko, para ma-distract ang sarili ko. Kailangan kong pakalmahin ang sarili ko. Napapikit ako ng mariin, parang sinusubukan kong pigilin ang mga damdaming nagwawala sa loob ko.

Pero lumapit siya, malapit na ang labi niya sa tenga ko. Nakiliti ako, at tumayo ang balahibo ko nang bumulong siya:

“Madaling araw na rin kasi kami natapos ng uncle mo sa research namin, kaya rito na niya ako pinatulog sa guest room ninyo,” paliwanag niya.

Malambing at mababa ang boses niya, at nakaramdam ako ng kilig na naglakbay sa aking mga ugat. Parang may kakaibang init na kumalat sa aking katawan, at hindi ko alam kung saan ito nanggagaling.

“K-kaya pala,” nauutal kong sabi, at ngumiti siya. Ang ngiti niya, parang sikat ng araw na sumisilip sa ulap, nagbibigay ng init at pag-asa sa aking puso.

Narinig namin ang sirena ng mga pulis, at nakahinga ako ng maluwag. Naririnig namin ang mga pulis na nag-uusap sa labas, parang nahuli na nila ang mga magnanakaw.

“Tumayo na tayo,” sabi niya. Ang boses niya, parang musika sa aking tainga.

Sinubukan kong tumayo, pero nawalan ako ng balanse. Awtomatiko kong hinawakan ang t-shirt niya, at bigla kaming parehong natumba sa kama. Ang katawan namin ay nagdikit, at ang init ng katawan niya ay nagbigay ng kakaibang kuryente sa aking katawan.

Nagtama ang mga labi namin, hindi planado, hindi inaasahan. Nagkatitigan kami, parehong gulat na gulat.

Parang sasabog ang puso ko nang maramdaman ko ang labi niya sa akin—ang init, ang tigas, ang bigat ng katawan niya sa ibabaw ko.

Para kaming na-freeze sa kinatatayuan namin. Parang tumigil ang mundo. Ang init ng katawan niya, ang amoy niya, ang hininga niya— lahat ay nagbigay ng kakaibang kuryente sa aking katawan.

Pero bigla kaming napagtanto kung gaano ka-awkward ang posisyon namin. Mabilis siyang umatras at umupo sa gilid ng kama. Ginawa ko rin iyon, at pareho kaming tumingin sa ibang direksyon, nahihiya at naguguluhan. Ang kilig at ang pagkahiya ay nagsabay-sabay na gumuhit sa aking mukha.

A heavy silence settled between us, the warmth of our lips lingering like a phantom sensation. The air in the guest room felt thick with unspoken emotions, a mixture of desire, confusion, and the lingering fear of what had just happened.

Parang sasabog ang dibdib ko dahil sa bilis ng tibok ng puso ko, tulad din ng gulo-gulo kong isip. Halo-halo ang nararamdaman ko: gulat, hiya, at pagkalito. Parang may isang libo at isang tanong na naglalaro sa aking isipan, pero wala akong mahanap na sagot.

Parang may tali sa lalamunan ko, hindi ako makapagsalita, hindi rin ako makahinga. Ang bawat hininga ko ay parang naglalabas ng apoy sa aking dibdib.

“Se-” Simula niya, pero pinutol ko siya. Nanginginig ang boses ko. Hindi ko alam ang sasabihin ko, hindi ko rin alam kung ano ang gagawin ko. Ang mga mata niya, na puno ng pag-aalala at kung ano pa, ay nakatingin sa akin.

“B-baba na ako, m-mukhang okay naman na ata sa baba,” nauutal kong sabi, my words tripping over each other.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko, akala ko maririnig niya. Dali-dali akong lumabas ng kwarto, bumalik sa sariling santuwaryo ko. Sumandal ako sa pinto ko, sinubukan kong huminga ng malalim. Paulit-ulit na naglalaro sa isip ko ang nangyari sa guest room, ang init ng labi niya, ang pagtitig niya, ang pagiging malapit niya sa akin. Parang isang panaginip, pero alam kong totoo ang lahat.

Pero bakit ganito? Si Kaiser ang boyfriend ko, si Kaiser ang mahal ko. Pero si Miguel ang unang humalik sa akin. Aksidente man, pero si Miguel ang unang nagparamdam sa akin ng ganito. Pero dapat kay Kaiser lang ako mag-focus, siya naman ang boyfriend ko, siya ang mahal ko.

Ang mukha niya, ang ngiti niya, ang mga mata niya—parang naka-ukit na sa utak ko. At 'yung pakiramdam na 'yon, parang biglang bumukas ang mundo ko. Pero...tama ba 'to?