“Kuya Miguel, baka kung ano’ng isipin ni Kaiser,” saway ko, nanginginig ang boses ko.
Pero nagkibit-balikat lang si Miguel. “Why? I’m just telling the truth, hindi ba todo yakap ka pa nga sa akin kagabi?” Sarkastikong ngiti ang sumilay sa labi niya. Naawang ang bibig ko, at naramdaman kong nag-init ang pisngi ko. Lalong kumunot ang noo ni Kaiser, at nagtiim ang mga labi niya. Parang anytime, mawawalan na ako ng malay. Na-shock ako. Biglang tumayo si Kaiser at humarap kay Miguel. Nagtama ang mga mata nila, at parehong nakakuyom ang mga kamao nila. Parang may bagyo na nag-aalab sa pagitan nila. “Uncle, I know mahilig kang pagtripan ako, pero hindi na nakakatuwa ang pinagsasabi mo!” Kaiser said, his voice firm and laced with anger. Tumango si Miguel at ngumisi. “Chill lang, pamangkin. Just listen to Serenity’s explanation,” he said, his voice a mixture of amusement and annoyance. Pero hindi ko mawari kung totoo ba ang amusement na iyon, o may iba pang pinapahiwatig. “Protect your girl at all cost, baka isang araw wala na siya sa tabi mo.” He said this as he grabbed his jacket, his eyes flicking towards me. Parang may babala sa mga tingin niya, at hindi ko alam kung bakit. Tinalikuran niya si Kaiser, at tumingin sa akin. “Serenity, ikaw ng bahala mag-explain. If he doesn’t believe you, just break up and get a real man, not a boy,” he said. His voice was laced with a hint of amusement, but it sent chills down my spine. Naawang muli ang bibig ko, at pinanood kong lumakad palayo si Miguel, parang naiwan ako sa gitna ng bagyo. Baliw na talaga ito. Parang ako pa ang may kasalanan, pero wala naman akong ginawang masama. Aksidente lang ang halik kagabi, pero bakit parang ako ang may kasalanan? Tumitig ako kay Kaiser, at nakita ko ang malamig niyang titig at ang nakakuyom niyang kamao. Parang sasabog na naman ang puso ko sa dibdib ko. “Care to explain?” he asked, his brow furrowed, his eyes filled with a mixture of concern and annoyance. His voice was low and dangerous, parang nagbabanta na sumabog ang bulkan sa loob niya. Para akong nangangatog na naupo at humarap sa kanya. Ngayon ko lang nakitang ganito siya kaseryoso. Parang nakakatakot, pero kailangan kong magpaliwanag. "So what happened was, nasa bahay kasi si Kuya Miguel kaninag madaling araw—" pagsisimula ko, at lalong kumunot ang kilay niya nang marinig iyon. "What? What was he doing in your house in the middle of the night?" iritable niyang tanong. Parang napuno na siya ng galit, at hindi ko alam kung kaya ko pang magpaliwanag. "Si Kuya Miguel kasi, matalik na kaibigan ng Tito ko. Magkaklase sila mula pa noong SeniorHigh sila until now na graduating na sila, kaya anim na taon na rin kaming magkakakilala. Madalas siya sa bahay, at minsan, doon na rin siya natutulog kapag inaabot na ng gabi ang mga homework nila," paliwanag ko. Napansin kong humupa na ang galit sa mukha niya. Parang nabawasan ang init ng kanyang mga mata, pero hindi pa rin mawala ang pagtataka. "Eh kagabi kasi, nagising ako at may pumasok na magnanakaw. Kaya ayun, tinulungan ako ni Kuya Miguel, at nagtago kami sa guest room. Sa sobrang takot ko, parang nanigas ako. Hindi ko alam kung saan ako pupunta, at bigla na lang akong napayakap sa kanya," nahihiyang sabi ko. Naalala ko pa ang bango ng kanyang pabango at ang init ng kanyang katawan na nakasandal sa akin. Pero hindi ko maamin sa kanya ang totoong nangyari. Ang aksidenteng halik na iyon sa guest room. Parang nakabara ang lalamunan ko sa tuwing naaalala ko. Naramdaman ko nalang na hinawakan ni Kaiser ang kamay ko. Tiningnan ko siya, at parang nawala ang galit at inis sa mukha niya. Pero may halong pag-aalala at pagtataka ang mga mata niya. Parang may iba pang emosyon na hindi ko pa mawari. Sana maniwala siya sa akin. Sana maintindihan niya kung gaano ako natakot kagabi.Dali-dali akong umuwi ng bahay nang malaman kong magkasama sina Tito Azriel at Miguel. Nag-aalab ang galit ko, at sobra akong na-trigger sa ginawa ni Kuya Miguel sa coffee shop. Kailangan kong kausapin siya tungkol doon. Kailangan kong malaman kung ano ang pakay niya. Pagpasok ko sa bahay, nakita ko silang nagtatawanan, parang wala lang nangyari. Lumapit ako sa kanila, nagpupuslit ang galit ko, at handa nang sumabog. “Mag-usap tayo!” sigaw ko, matalim ang boses ko habang nakatitig kay Miguel. Nagkamot siya ng ulo, parang naguguluhan, na para bang wala siyang alam sa pinagsasabi ko. Hinawakan ko ang kamay niya at hinila siya palabas. “Hey, ano’ng problema?” tanong ni Tito Azriel habang palabas kami ng bahay. “May kasalanan lang itong kaibigan mo sa akin, kaya kung ayaw mong madamay, huwag kang magtanong,” sagot ko, puno ng galit ang boses ko. “HAHA lagot ka riyan, bro! Parang ate ko rin ‘yan kung magalit,” tawa ni Tito Azriel. Parang wala lang sa kanya. Parang hindi niya alam kung
Parang nahiya ako. "Swerte din naman ako sa kanya," sagot ko, halos pabulong na lang ang boses ko. Parang gusto kong maglaho sa lupa. “Mabuti pa siya, malaya niyang nasasabi ang nararamdaman niya sa babaeng gusto niya.." He sighed, his gaze drifting away from me. Nakita ko ang lungkot sa kanyang mga mata. “Bakit, hindi mo ba masabi sa gusto mo na gusto mo siya?” I asked, a smile tugging at my lips. Parang gusto kong malaman ang kwento niya. He smiled back, his eyes meeting mine for a brief moment. “Sa ngayon, hindi pa pwede eh. Hindi ko pa pwedeng sabihin ang nararamdaman ko para sa kanya,” he said. Parang may mabigat siyang pinagdadaanan. “Kung sa bagay, importante ang timing. Kasi kahit pareho kayo ng nararamdaman pero mali yung timing, wala rin, masisira yung plano mo,” I said, with a touch of sadness in my voice. He looked up at the sky and spoke. “Serenity, sigurado ka na ba kay Kaiser?” he asked, a hint of concern in his voice. “Oo, sigurado na ako sa kanya. Noong sinagot
Unti-unting lumapit ang kamay niya sa akin, at sa isang iglap, dinampi ang kanyang hinlalaki sa aking labi. Napaawang ang bibig ko sa gulat. Ang kanyang kamay ay mainit at malambot. Napako ako sa aking kinatatayuan, hindi makagalaw. Ang puso ko ay parang tumigil sa pagtibok.Pero bigla siyang ngumiti at parang nahiya. "Ang kalat mo kumain ng ice cream. Sabi ko sa’yo, bata ka pa eh kaya dapat hindi ka pa nagboboyfriend,” sabi niya sabay tawa marahil dahil sa kakatuwa kong reaksyon.Napatulala ako. Hindi ko maintindihan kung bakit niya sinabi iyon. Pero nang tumingin ako sa kanyang kamay, nakita kong nilalapat niya sa kanyang bibig ang kanyang hinlalaki. Ang hinlalaki niyang ginamit niya para punasan ang labi ko. At saka siya ngumiti.Pakiramdam ko ay tumigil ang mundo. Parang may kuryente na dumaan sa aking katawan. Hindi ko alam kung ano ang iisipin. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Pero sa sobrang gulat, hindi ako nakapagsalita.Hindi ko namalayan na na
Mag-isa akong naglalakad pauwi, pinipisil ang sintido ko. Masakit ang ulo ko mula pa kanina sa klase, siguro dahil napuyat na naman ako. Bago ako matulog, ang dami kong tanong sa isip ko. Hindi ko maintindihan kung bakit tuwing magkakatitigan kami ni Kuya Miguel o mapapalapit ako sa kanya, parang sasabog na ang puso ko sa dibdib. "Ano ba ang nangyayari sa akin?" bulong ko sa sarili. Parang may sariling buhay ang puso ko, hindi ko mapigilan ang pagwawala nito. Hindi kaya dahil dati ko siyang crush, kaya naaapektuhan pa rin ako pag malapit siya sa akin? Napailing ako. “Hindi, imposible,” bulong ko. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Hindi ko namalayan na nasa tapat na pala ako ng gate, kaya binuksan ko ito at pumasok na sa loob. “Nandito na ako,” sabi ko, tinanggal ang sapatos ko pagkauwi mula sa paaralan. “Kumusta, anak? Ginabi ka na, maghugas ka na ng kamay at sumabay ka ng kumain,” sabi ni Mommy. Nakita ko si Kuya Miguel na tumutulong sa pag-aayos ng mesa para sa hapunan.
“Ugh, bakit ba ang hirap mag-focus?” I muttered to myself, trying to finish my art project. It was supposed to be a simple portrait of a sunflower, pero parang ang hirap-hirap kong gawin. Parang gusto kong ihagis ang lapis ko sa inis! Bigla akong nagulat nang tumunog ang doorbell. Si Tito Azriel lang siguro ‘yon. Dali-dali akong tumayo at binuksan ang pinto. Sunlight streamed through the window, making the dust particles dance in the air. Parang eksena sa pelikula, I actually imagined a spotlight shining down on me as I opened the door. “Nandito na kami, Serenity! Nandiyan na ba si Ate Mildred?” Ang malakas na boses ni Tito Azriel ang bumalot sa pasilyo. Malapad ang ngiti niya, kumikinang ang mga mata niya. Pero hindi ako nakatingin sa kanya. Ang atensyon ko ay nasa lalaking nakatayo sa likuran niya. Si Kuya Miguel. Ang titig niya, parang tumatagos sa buto. Parang may alam siya na hindi ko alam. "Baka mamaya pa 'yon, Uncle," sagot ko, feeling a little flustered. Hindi ko maintindi
Ilang sandali kaming natahimik nang biglang humagalpak sa tawa si Tito Azriel.“HAHAHAHA! Nakakatawa talaga ang pamangkin kong si Serenity, para ka dyanh nanigas ah, wag kang mag alala pamangkin hindi magkakagusto sa’yo si Miguel you are out of his league. Ang mga gusto nito ay mga kaedaran n’ya at hindi siya pumapatol sa mga mas bata at lalo na sa 16 years old na tulad mo.” Sabi niya ng may pang-aasar. Tinignan ko ang mukha ni Kuya Miguel at wala itong anumang reaksyon, hinahayaan n’ya lang ang kalokohan ng kaibigan n’ya.Nakaramdam ako ng pagkainis at pagkadismaya. Wala ka talagang aasahan kay Tito puro kalokohan ang alam pero mukhang sanay na sanay na talaga si Kuya Miguel sa kanya kasi alam niyang nagbibiro lang si Tito kaya siguro hindi siya nag rereact kanina sa mga sinasabi niya.“Tito,” sinubukan kong panatilihing pantay ang boses ko, “ Bakit ka ba ganyan, lakas ng trip mo?”" Eto naman nagbibiro lang ako, masyado ka namang pikon, pamangkin ko," sa inis ko ay inirapan ko nal
Gutom na gutom na ako. Alas-dos na ng madaling araw, pero ang tiyan ko ay parang kumakalam na leon. Hindi ko na kaya pang pigilan, kaya dahan-dahan akong lumabas ng kwarto ko. Pero habang naglalakad ako pababa ng hagdan, parang may kakaibang kaba ang bumabalot sa akin. Mas mabilis ang tibok ng puso ko kaysa sa normal.Nang marinig ko ang kakaibang ingay mula sa sala, parang tumigil ang mundo ko. Biglang nanikip ang dibdib ko. May tao ba sa bahay? Agad kong naramdaman ang takot na kumakalat sa katawan ko. Parang nanigas ako sa kinatatayuan ko, at dali-dali akong umakyat pabalik sa kwarto ko.Sumilip ako mula sa hagdanan, sinusubukang makita ang mga anino sa sala. Kahit madilim, nakikita ko ang mga anino ng mga tao. Parang may alon ng kaba ang dumaan sa akin. Baka magnanakaw? O baka magnanaka?Mabilis na tumingin ako sa hagdan. May nakita akong umaakyat, tahimik at mabilis ang galaw. Parang gusto kong sumigaw.Pero nang sisigaw na ako, may kamay na pumigil sa bibig ko. Nararamda
“Mabuti na lang at hindi ka pa nakakauwi,” bulong ko, para ma-distract ang sarili ko. Kailangan kong pakalmahin ang sarili ko. Napapikit ako ng mariin, parang sinusubukan kong pigilin ang mga damdaming nagwawala sa loob ko.Pero lumapit siya, malapit na ang labi niya sa tenga ko. Nakiliti ako, at tumayo ang balahibo ko nang bumulong siya:“Madaling araw na rin kasi kami natapos ng uncle mo sa research namin, kaya rito na niya ako pinatulog sa guest room ninyo,” paliwanag niya.Malambing at mababa ang boses niya, at nakaramdam ako ng kilig na naglakbay sa aking mga ugat. Parang may kakaibang init na kumalat sa aking katawan, at hindi ko alam kung saan ito nanggagaling.“K-kaya pala,” nauutal kong sabi, at ngumiti siya. Ang ngiti niya, parang sikat ng araw na sumisilip sa ulap, nagbibigay ng init at pag-asa sa aking puso.Narinig namin ang sirena ng mga pulis, at nakahinga ako ng maluwag. Naririnig namin ang mga pulis na nag-uusap sa labas, parang nahuli na nila ang mga magnanak