Isang linggo na ang nakalipas at ngayon ay nasa trabaho si Zai habang ako naman ay nasa bahay nila Ate Mia at nagtututor ng dalawang bata dahil mukhang hindi na kailangan ni Laze, si Jami at Sierah na lang."Mommy, I'm tired studying na po." Reklamo ni Sierah."Baby you have to, isang buwan na lang pasukan niyo na." Pagpapaalala ko sa bata dahilan para mas ngumuso ito, ako lang ang guardian na kasama nila ngayon dahil may pinuntahan lang si Ate Mia may pinuntahang pasyente ata.Mabilis na tumakbo ang oras at kinailangan na naming umuwi ni Sierah upang makapaghanda pa kami ng gabihan, dahil ala sais na rin ng gabi. Nang makarating ay pinaglaro ko muna sa bathtub si Sierah habang naghahanda ako ng rekados."Mommy, when will we have our own swimming pool?" Kwestyon ng anak ko na rinig na rinig dahil naiwan namang nakabukas ang bathroom."Pag aalis tayo sa hotel baby mahihirapan si daddy dahil katabi lang ng hotel ang hospital pag mapapalayo kawawa naman ang daddy mo." Suhestyon ko."At w
"Uhm Lauren Ramirez G-Garcia po." Nag-alangan ako ng ipakilala ang last name ngunit nangunot ang noo nito at nakapamulsang naglakad papalapit kaya napalunok ako."You married him?" He questioned at bigla ay naalala ko ang parehas nilang tindig dahil matangkad rin ang ginoo na ito ay kusa akong yumuko upang magbigay galang."Yes sir," kinakabahan na sagot ko at umayos na ng tayo."Mukhang nakilala mo agad ako, why? Do I look like him?" Kahit may katandaan na ang ginoo na ito ay masasabi kong malakas pa rin ang dating niya dahil tulad ni Daddy Vince ay ang iba lang may puti puti ng buhok ang ginoo na ito."S-Some facial parts sir," maayos na sagot ko."Don't you know how dangerous a man is?" Napalunok ako at matipid na ngumiti."Yes sir." "Why did you marry my son for?" Napalunok ako dahil sa tanong niya ay nababahidan 'yon ng pang-iinsulto, dahil siguro ay isa akong Ramirez at hindi Sandoval."I love him sir," I tried making my voice not to shake or stutter."Love?" Sobrang strikto ng
After he finishes the food, I left and go back home to be ready for the dinner night they wanted us to come. Hindi ako hihindi because it's his parents. Tamad na tamad ang anak ko kaya napagdesisyonan namin na ipabantay na lang namin siya kay Saji dahil mag-isa lang ni Saji sa penthouse niya. Dumating ang oras na dinner na ay nakaupo kami ni Zai sa harap ng parents niya ngunit kakikitaan kaagad si Zai ng pagkatamad dahil ang siko niya ay nakatungtong sa elbow rest ng isang magandang chair. "Sit properly," bulong ko. "Tired babe," matipid na sagot niya na halatang pagrarason lang naman kaya pasimple ko siyang kinurot sa legs niya dahilan para ngumiwi ito at umayos. Parehas talaga sila ni Saji bahagyang matigas ang puso sa magulang. "Dad," reklamo ni Zai hindi na matagalan ang presensya ng mommy niya. "Zai, anak naiinis ka na ba sa presensya ko?" Malungkot na tanong ng mama ni Zai ngunit ngumiwi si Zai. "Hindi obvious?" Sa sagot niya ay pilit ko siyang sinisita mula sa ilal
He gently caressed the side of my face and slid his fingers through my hair, I felt it through my scalp. While kissing me, he slowly stop that made me open my eyes and now he's staring at me. "You look nervous," wika niya kaya naman nahawakan ko ang tapat ng dibdib at naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko."I am," wika ko namumula."Masakit ang katawan ko, pero parang nawawala." Natatawang sabi niya at dinadampi dampihan ang labi ko at pisngi. "Sus, ganiyan pag bed activities nawawala ang sakit ng katawan mo." Sarkastikang sabi ko ngunit ngumiti lang siya at mahinang tumawa dahil mukhang ang loko ay nawiwili sa pagdampi ng labi niya na ngayon ay nasa panga ko na."Babe.." Ang boses nito ay parang inaantok ng tawagin ako, sinalubong ko ang tingin niya kasabay ang tugon na hmm? "Plants ka ba?" Bulong niya at kusa akong napapikit ng bahagya niyang sipsipin ang malambot na parte sa leeg ko."Huh? Bakit?" Gulat na tanong ko."Mahilig kasi ako magdilig," awtomatikong nanlaki an
Kaya naman kumain na ako ngayong lunch kasama rin ang ibang teacher at tinatanong nila kung ano raw ang ginawa ng mga student ko sabi ko wala pa naman. Muli ay nalaman ko na ayaw silang pasukan ng ibang teacher kaya ako na sila lang ang hawak ay sinamahan ko na lang sila. "Uhm may humawak ba ng bag ko?" Tanong ko ng mapansin ang pagkakaayos ng bag ko at nasa labas rin ang iba. "Pinagbibintangan mo ba kami?" Naiinis na tanong ng isa kaya kinuha ko ang bag ko at tsaka ko napansin na nilagyan nila ito ng basura, huminga ako ng malalim. It's a designer's bag actually. Kaya pala nasa labas ang mga gamit ko, dahil basura na ang laman nito. Ngumiti ako at nilingon silang lahat. "Guys, this is childish." Tinutukoy ko ang bag ko. "Yeah, so next time don't bring your designer's bag. Para hindi ka malugi, iiyak ka ba tulad ng ibang teacher namin?" Natatawang sabi ng babaeng estudyante kaya ngumisi ako. "Limited edition, for sure she will cry." Ngising sabi ng isang lalake. "Yeah, it'
Nang makarating sa hotel room ay sinabihan niya si Sierah na pumasok sa kwarto nito kaya naman pumasok rin ako sa kwarto namin. Hinintay ko siya at pagbukas ng pinto nakakunot ang noo niya. "Ano meron?" Takang sabi ko. "Why are you breaking up with me?" Sa unang sinabi niya ay nanlaki ang mata ko. "Anong break up?" Kwestyon ko. "You, Lauren. You told me through text that we should break up. You even blocked my number, end my calls. We're married and break ups doesn't work." Nanlaki ang mata ko at tsaka ko nasapo ang noo. "Lintek na mga bata talaga," mahinang sabi ko. "Mukhang pinakialaman ng students ko ang cellphone, babe kasi pangalan mo sa contacts ko at walang password ang cellphone ko." I explained dahilan para mawala ang pagkakakunot noo ni Zai. "Really? Hindi ikaw?" Tanong niya kaya natawa ako. "Yeah. Katatapos lang nilang umorder using my name, worth 12 thousand." Nanlaki ang mata ni Zai. "Bakit ka pinagtitripan? You want me to scare them?" Natawa na lang ako m
"Wala naman, meron ba dapat?" Bigla ay naalala ko ang package na dinala ni Aji sa hotel noon, nasa Cebu si Aji ngayon eh. "Wala naman, just asking dahil nakakapagtakang nanahimik ang nanggugulo." Mahinahon niyang sagot hanggang sa dumating ang food namin ay bibihirang bumuka ang bibig namin para magsalita dahil panay kami nguya. "How about your students?" Tanong ni Zai. "Ayon, walang bago. Pasaway pa rin, ewan ko ba baka iniisip pa rin nila na babalik yumg dati nilang adviser since first year high school." Pagkwento ko pa. "Hindi ka ba nila sinasaktan?" Maayos niyang tanong habang tinuhog niya ang hash brown at inilagay sa side ko baka binibigay niya 'yon kasi ang una kong naubos. "Hindi naman, childish pranks lang 'yon." Mahinahon kong sagot. "Sa totoo lang nang high school ako may pinagtripan rin akong teacher, kaya lang napaiyak ko kaya na-konsensya ako binilhan ko ng cake. Ayon hanggang ngayon ako ang memorable niyang student." Natatawang kwento ni Zai. "Anong sabi
Habang nasa party kami ay nahiwalay kami ng seat ni Zai at sinabi ko naman sa kaniya na ayos lang dahil yung friend niya ay maraming friend na babae at sobrang babait pa as in they treat you like you are their friends."So teacher ka ngayon sa nag-iisang school here?" The lady with straight black hair asked that made me smile with nod."I get it now bukod sa maganda ka I'm sure your temper is so long?" Nakangiting sabi ng iba nabibilib."Ay hindi naman pero sa mga students kailangan eh." Inabutan nila ako ng light wine isa sa na-appreciate ko sa kanilang lahat."Kung ganoon kilala mo rin si Shane 'no?" Sa tanong ng isa ay tumango ako bilang sagot."She will be here mamaya, nasa plane pa siya." The other lady told me that made me answer just a smile."Akala ko nga sila ni Zai, pero buti na lang." Natatawang sabi ng isa."Why naman?" Tanong ko."Medyo ma-attitude talaga 'yon." Sagot pa ng isa kaya naman ngumiti na lang ako at umiling iling dahil wala akong masabi, ayoko namang manira ng
=Elvira’s Point Of View= Pinanood ko ang likuran ni Zian habang nasa tenga ko ang telepono, naghihintay ng kasunod na kataga na bibitiwan nito. “I asked you… Nicely, before…” marahan na sabi ng boses sa kabilang linya nababahiran ng pagkadismaya ang tono, “Leave my son alone…” Gumunaw ang mundo ko sa nakikiusap na tono sa kabilang linya. It was his dad, Zian’s dad. No other than Zai Garcia. Huminga ako ng malalim at mabilis na hinabol si Zian, bago pa man siya makalapit ay nahuli ko ang kanyang pulsuhan. Napahinto siya at lumingon ng may pagtataka. “H-Huwag na… I’ll handle this, Engr. Garcia. Thank you,” mahinahon kong sabi na ikinakunot ng kanyang noo. Tinitigan ako ni Zian, para bang sinusubukan niyang basahin ang dahilan sa likod ng bigla kong pagbabago ng isip. “Elle?” mahinang tawag niya, bahagyang kunot ang noo. Pinilit kong ngumiti ng tipid, kahit na ang bigat sa dibdib ko ay tila sasabog anumang oras. “Huwag na lang, Zian. Ako na ang bahala,” marahan
=Elvira’s Point Of View= A few days after that ruckus, I don’t have a choice but to wait for the confirmation of my lawyer. It was stressing me out, to the point that I couldn’t even sleep. While I was on standby on the site, Zian went into the small container office and gave me glances. “Didn’t know you’re still here,” he said before grabbing a bottle of water from the small fridge. Nang titigan ko siya ay tumaas ang kilay niya ng mapansin ang kabuohan ng mukha ko. “Did you even sleep? What the fuck. Didn’t know my fellow engineer was a panda.” Inirapan ko siya agad. Should I ask for his help? No… I can’t do that… “So—” “Don’t talk,” mariing sabi ko. “Well, Leon’s outside and looking for you. I said you weren’t here since I don’t know that you are here…” Tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Zian. ‘Well, I’m glad he didn’t say I am here. I’m avoiding any contact with Leon. He’s a little obsessed and abusive.’ “Alright…” “Are you not going to go outside and cal
=Elvira’s Point Of View= Ngunit bago pa man makasagot muli ay napahinto ako sa pagtunog ng cellphone ko and it was Caleb. “Oh, the fiance’s calling. Are you not gonna answer him?” he asked, there was a hint of sarcasm on his voice and he watched me stare at my phone. Huminga ako ng malalim at sinagot ang tawag. “Caleb—” “I have a bad news,” sobrang hina ng boses ni Caleb sa kabilang linya. Nakakapagtaka naman dahil ano pa ba ang bad news na darating sa buhay ko? “What is it?” Narinig ko ang matunog na paghinga ni Caleb sa kabilang linya. “He’s here. I think he followed you back to the Philippines, Elle. He is here…” Labis na nangunot ang noo ko. He’s here? Sino? “Sino—” I was cut off when I heard a familiar voice on the other line. “Are you calling Elle? Tell her not to diss me. I’ll wait for her, here…” At ang tinig na ‘yon ay nagbigay kaba sa aking puso. ‘No way!’ “A-Ano— b-bakit siya nandito?” naguguluhang tanong ko, shit… “Just come here and take him out bef
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Tangina niya. Hindi ko na mabilang kung ilang beses ko siyang sinulyapan habang kausap niya yung Angela na ’yon. Mula sa ngisi niya, sa paglapit niya, sa paraan ng pagkakadantay ng kamay niya sa likod ng babae—lahat ng ’yon ay sinasadya. And he’s doing a damn good job pissing me off. Tinungga ko na lang yung laman ng baso ko. Mapakla. Masakit sa lalamunan. Pero mas okay na ‘to kesa makita pa siyang nakangiti ng gano’n sa ibang babae. Gago talaga ’yon. “Hey,” mahinang bati ni Caleb, sabay abot ng isang basong tubig. “You okay?” Hindi ko siya sinagot. Imbes ay pinanood ko si Zian habang tumatawa pa sa joke nung Angela. Halos mapamura na lang ako ulit. “Ano, umuusbong na naman feelings mo?” “Shut up,” iritadong bulong ko. “Eh mukha kang gusto mo nang lapitan at bunutan ng pilikmata si ate girl eh.” Napairap ako sabay harap kay Caleb. “Gago ka ba? Bakit ako magseselos? Hindi na kami, ‘di ba?” “Oo nga. Pero hindi naman ibig sabihin non, di
=Elvira’s Point of View= Babe. Nabingi ako sa narinig ko. At hindi ko alam kung dahil ba sa shock o dahil sa sakit na sumaksak sa dibdib ko. Pero tangina—sino ba ako para masaktan? Wala na kami. Matagal na. At sinabi ko na sa sarili ko na hindi ko siya hahayaang makita ang kahinaan ko ulit. So bakit ganito? Bakit parang may humigpit sa lalamunan ko? Tahimik akong pumikit ng ilang segundo, pilit nilulunok ang kung anumang bumara sa dibdib ko. Nang idilat ko ang mga mata ko, naroon pa rin siya—nakatayo, hawak ang telepono sa tenga niya, pero sa akin nakatingin. At putangina. Hindi ko alam kung imahinasyon ko lang, pero parang may kung anong kasiyahang dumaan sa mga mata niya nang makita ang reaksyon ko. Gago ka talaga, Ian Zachary Garcia. Kailangan kong makaalis. Kailangan kong lumabas bago pa niya makita ang epekto ng ginagawa niya sa akin. Pero bago ko pa magawa, naglakad siya papalapit—sobrang lapit, hanggang sa halos isang dangkal na lang
=Elvira’s Point of View= Hanggang ngayon, pakiramdam ko nasa loob pa rin ako ng conference room na ‘yon—kahit nasa sasakyan na ako, kahit si Caleb ay nagsasalita sa tabi ko, kahit patuloy na umaandar ang mundo sa labas. Dahil sa isang hawak lang. Isang titig lang. Tangina. Muling bumalik sa isip ko kung paano niya ako hinawakan—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan ako. Hindi marahas, pero hindi rin malambing. Parang hindi niya alam kung dapat ba niya akong hayaang umalis o dapat ba niyang sabihin ang isang bagay na hindi ko maintindihan. Pinikit ko ang mga mata ko saglit at mariing napabuntong-hininga. “El, okay ka lang?” tanong ni Caleb, bahagyang binagalan ang pagmamaneho niya. Nagmulat ako ng mata at pilit ngumiti. “Yeah. Just tired.” Sinamaan niya ako ng tingin. “Tired or stressed?” Ngumuso ako. “Both.” “Because of your ex?” asar niyang tanong. Napairap ako. “Caleb, please.” “Nagtatanong lang naman, baka kasi—” “I’m fine,” madiin kong putol sa sasabih
=Elvira’s Point of View= Napapitlag ang daliri ko sa ibabaw ng keyboard. Hindi ko alam kung dapat ko bang buksan ang email o balewalain na lang. Pero kahit anong pilit kong huwag bigyang pansin, tila may sariling isip ang kamay ko at agad na tinap ang notification. From: Engr. Ian Zachary Garcia Subject: Design Revision Meeting - Urgent Elvira, We need to discuss the design revisions for the structural framework of the arena. The client has requested modifications that will affect the load distribution. The meeting is scheduled for tomorrow at 10 AM in the main conference room. Be there. • Garcia Wala man lang Regards o kahit anong pormalidad. Diretso. Walang emosyon. Walang bahid ng kung anong familiarity. Para bang… hindi niya ako dating kilala. Napalunok ako. Gusto kong matawa sa sarili ko. Ano ba kasing ini-expect ko? Na pagkatapos ng dalawang taon, magiging casual lang kami? Na babati siya ng Hey Elle, long time no see! at tatawanan namin ang lahat ng nakaraa
=Elvira’s Point of View= Nag-freeze ako. Sa pagitan ng sobrang tahimik na silid at ng dagundong ng pintig ng puso ko, hindi ko agad nagawang gumalaw. Nakatayo lang ako roon, hawak ang documents, habang nararamdaman ko ang malamig na presensyang nanggagaling kay Zian sa isang banda—at ang mainit na boses na pumuno sa silid mula sa likuran ko. Dahan-dahan akong huminga bago ko tuluyang nilingon ang nagsalita. At sa unang pagkakataon mula nang bumalik ako sa Pilipinas, nakita ko ulit si Caleb. Matangkad, nakasuot ng light gray button-down shirt, at relaxed ang postura. Pero ang unang sumalubong sa akin ay ang mga matang puno ng lambing, tila ba masayang-masaya siyang makita ako. “Elle.” Muling tawag niya, mas malambing ngayong mas malapit na siya. Saka niya inilagay ang kamay niya sa baywang ko, marahan akong inilapit sa kanya. “Kanina pa kita hinahanap. Bakit hindi ka nag-update?” Alam kong dapat akong sumagot. Pero hindi ko magawa. Hindi dahil sa tanong niy
=Elvira’s Point of View= You won’t lose, Elle. Pinanindigan ko ‘yon. For the rest of the inspection, I kept my composure. Wala akong pakialam kahit na naramdaman kong nasa peripheral vision ko si Ian Zachary Garcia, kahit na bawat utos niya sa site workers ay para bang may halong pwersang sinasadya niyang iparamdam sa akin. He didn’t talk to me again. And I sure as hell didn’t talk to him either. Pero sa bawat hakbang namin sa site, sa bawat pagkakataong napapalapit kami sa isa’t isa, ramdam ko ang presensya niya—sobrang dilim at lamig na parang sinusubukan niya akong lamunin. Tangina, gusto niya akong gibain? Hindi ako patitinag. Sa dulo ng walkthrough, tumigil kami sa isang elevated section ng site kung saan tanaw ang buong proyekto. Kasama namin ang clients at project director, nagdidiscuss ng final remarks. Ako naman, tahimik na nakatingin sa site, pilit na ine-enjoy ang tanawin para mawala ang bigat sa dibdib ko. But then, I felt it. A presence too close.