"Uhm Lauren Ramirez G-Garcia po." Nag-alangan ako ng ipakilala ang last name ngunit nangunot ang noo nito at nakapamulsang naglakad papalapit kaya napalunok ako."You married him?" He questioned at bigla ay naalala ko ang parehas nilang tindig dahil matangkad rin ang ginoo na ito ay kusa akong yumuko upang magbigay galang."Yes sir," kinakabahan na sagot ko at umayos na ng tayo."Mukhang nakilala mo agad ako, why? Do I look like him?" Kahit may katandaan na ang ginoo na ito ay masasabi kong malakas pa rin ang dating niya dahil tulad ni Daddy Vince ay ang iba lang may puti puti ng buhok ang ginoo na ito."S-Some facial parts sir," maayos na sagot ko."Don't you know how dangerous a man is?" Napalunok ako at matipid na ngumiti."Yes sir." "Why did you marry my son for?" Napalunok ako dahil sa tanong niya ay nababahidan 'yon ng pang-iinsulto, dahil siguro ay isa akong Ramirez at hindi Sandoval."I love him sir," I tried making my voice not to shake or stutter."Love?" Sobrang strikto ng
After he finishes the food, I left and go back home to be ready for the dinner night they wanted us to come. Hindi ako hihindi because it's his parents. Tamad na tamad ang anak ko kaya napagdesisyonan namin na ipabantay na lang namin siya kay Saji dahil mag-isa lang ni Saji sa penthouse niya. Dumating ang oras na dinner na ay nakaupo kami ni Zai sa harap ng parents niya ngunit kakikitaan kaagad si Zai ng pagkatamad dahil ang siko niya ay nakatungtong sa elbow rest ng isang magandang chair. "Sit properly," bulong ko. "Tired babe," matipid na sagot niya na halatang pagrarason lang naman kaya pasimple ko siyang kinurot sa legs niya dahilan para ngumiwi ito at umayos. Parehas talaga sila ni Saji bahagyang matigas ang puso sa magulang. "Dad," reklamo ni Zai hindi na matagalan ang presensya ng mommy niya. "Zai, anak naiinis ka na ba sa presensya ko?" Malungkot na tanong ng mama ni Zai ngunit ngumiwi si Zai. "Hindi obvious?" Sa sagot niya ay pilit ko siyang sinisita mula sa ilal
He gently caressed the side of my face and slid his fingers through my hair, I felt it through my scalp. While kissing me, he slowly stop that made me open my eyes and now he's staring at me. "You look nervous," wika niya kaya naman nahawakan ko ang tapat ng dibdib at naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko."I am," wika ko namumula."Masakit ang katawan ko, pero parang nawawala." Natatawang sabi niya at dinadampi dampihan ang labi ko at pisngi. "Sus, ganiyan pag bed activities nawawala ang sakit ng katawan mo." Sarkastikang sabi ko ngunit ngumiti lang siya at mahinang tumawa dahil mukhang ang loko ay nawiwili sa pagdampi ng labi niya na ngayon ay nasa panga ko na."Babe.." Ang boses nito ay parang inaantok ng tawagin ako, sinalubong ko ang tingin niya kasabay ang tugon na hmm? "Plants ka ba?" Bulong niya at kusa akong napapikit ng bahagya niyang sipsipin ang malambot na parte sa leeg ko."Huh? Bakit?" Gulat na tanong ko."Mahilig kasi ako magdilig," awtomatikong nanlaki an
Kaya naman kumain na ako ngayong lunch kasama rin ang ibang teacher at tinatanong nila kung ano raw ang ginawa ng mga student ko sabi ko wala pa naman. Muli ay nalaman ko na ayaw silang pasukan ng ibang teacher kaya ako na sila lang ang hawak ay sinamahan ko na lang sila. "Uhm may humawak ba ng bag ko?" Tanong ko ng mapansin ang pagkakaayos ng bag ko at nasa labas rin ang iba. "Pinagbibintangan mo ba kami?" Naiinis na tanong ng isa kaya kinuha ko ang bag ko at tsaka ko napansin na nilagyan nila ito ng basura, huminga ako ng malalim. It's a designer's bag actually. Kaya pala nasa labas ang mga gamit ko, dahil basura na ang laman nito. Ngumiti ako at nilingon silang lahat. "Guys, this is childish." Tinutukoy ko ang bag ko. "Yeah, so next time don't bring your designer's bag. Para hindi ka malugi, iiyak ka ba tulad ng ibang teacher namin?" Natatawang sabi ng babaeng estudyante kaya ngumisi ako. "Limited edition, for sure she will cry." Ngising sabi ng isang lalake. "Yeah, it'
Nang makarating sa hotel room ay sinabihan niya si Sierah na pumasok sa kwarto nito kaya naman pumasok rin ako sa kwarto namin. Hinintay ko siya at pagbukas ng pinto nakakunot ang noo niya. "Ano meron?" Takang sabi ko. "Why are you breaking up with me?" Sa unang sinabi niya ay nanlaki ang mata ko. "Anong break up?" Kwestyon ko. "You, Lauren. You told me through text that we should break up. You even blocked my number, end my calls. We're married and break ups doesn't work." Nanlaki ang mata ko at tsaka ko nasapo ang noo. "Lintek na mga bata talaga," mahinang sabi ko. "Mukhang pinakialaman ng students ko ang cellphone, babe kasi pangalan mo sa contacts ko at walang password ang cellphone ko." I explained dahilan para mawala ang pagkakakunot noo ni Zai. "Really? Hindi ikaw?" Tanong niya kaya natawa ako. "Yeah. Katatapos lang nilang umorder using my name, worth 12 thousand." Nanlaki ang mata ni Zai. "Bakit ka pinagtitripan? You want me to scare them?" Natawa na lang ako m
"Wala naman, meron ba dapat?" Bigla ay naalala ko ang package na dinala ni Aji sa hotel noon, nasa Cebu si Aji ngayon eh. "Wala naman, just asking dahil nakakapagtakang nanahimik ang nanggugulo." Mahinahon niyang sagot hanggang sa dumating ang food namin ay bibihirang bumuka ang bibig namin para magsalita dahil panay kami nguya. "How about your students?" Tanong ni Zai. "Ayon, walang bago. Pasaway pa rin, ewan ko ba baka iniisip pa rin nila na babalik yumg dati nilang adviser since first year high school." Pagkwento ko pa. "Hindi ka ba nila sinasaktan?" Maayos niyang tanong habang tinuhog niya ang hash brown at inilagay sa side ko baka binibigay niya 'yon kasi ang una kong naubos. "Hindi naman, childish pranks lang 'yon." Mahinahon kong sagot. "Sa totoo lang nang high school ako may pinagtripan rin akong teacher, kaya lang napaiyak ko kaya na-konsensya ako binilhan ko ng cake. Ayon hanggang ngayon ako ang memorable niyang student." Natatawang kwento ni Zai. "Anong sabi
Habang nasa party kami ay nahiwalay kami ng seat ni Zai at sinabi ko naman sa kaniya na ayos lang dahil yung friend niya ay maraming friend na babae at sobrang babait pa as in they treat you like you are their friends."So teacher ka ngayon sa nag-iisang school here?" The lady with straight black hair asked that made me smile with nod."I get it now bukod sa maganda ka I'm sure your temper is so long?" Nakangiting sabi ng iba nabibilib."Ay hindi naman pero sa mga students kailangan eh." Inabutan nila ako ng light wine isa sa na-appreciate ko sa kanilang lahat."Kung ganoon kilala mo rin si Shane 'no?" Sa tanong ng isa ay tumango ako bilang sagot."She will be here mamaya, nasa plane pa siya." The other lady told me that made me answer just a smile."Akala ko nga sila ni Zai, pero buti na lang." Natatawang sabi ng isa."Why naman?" Tanong ko."Medyo ma-attitude talaga 'yon." Sagot pa ng isa kaya naman ngumiti na lang ako at umiling iling dahil wala akong masabi, ayoko namang manira ng
"Sasama ako, pero kasama ang asawa ko." Mahinahon na sabi ko."Sumama ka na lang kung ayaw mong masira ang buong party." Gitil ng isa kaya naman napalunok ako."Hindi ako ganoon nagtitiwala." Mabilis kong sabi."Kung wala kayong pinaplano, sasama ang asawa ko." I added hanggang sa pwersahan nila akong kuhanin at balak pa sana nilang takpan ang ilong ko ngunit nakita ako ng mga kaibigang babae."Hoy! Hoy!""Dali!""Sino kayo ha!" Pumalag ang mga ito ngunit sabay sabay kaming nagtaas mg kamay ng tutukan kami ng baril, walo kami at tatlo nila."Hala sis!""Oh my god! It's our end!""HELPPPP!" Biglang sigaw ng isang kasama namin to caught some attentions."Sige sumigaw ka pa!" Sigaw ng isa at tinutukan siya ng baril."Huh! Pag binaril mo 'ko mabubuhay pa ako!" Sigaw ng isa kaya naman nakagat ko ang ibabang labi at sa akmang pagtutok ng isa at desidido talaga itong manakit ay mabilis kong hinawakan ang nguso ng baril nito dahilan para ako ang tutukan."Wala kayong puwedeng saktan," explain
=ELVIRA’S POINT OF VIEW=“Maupo ka Zian, nasa taas pa kasi si C-Clayn…” mahinahon na sabi ni mama kaya hindi ako mapakali dahil malapit ako sa sofa.“T-Tawagin mo na yung kapatid mo,” bulong na utos ni mama kaya naman napalunok ako at mabilis na umalis doon bago pa man makalapit si Zian sa sofa.Madali kong inakyat yung hagdan kahit pa nakatakong ako. Pagkabukas ko ng kwarto ni Zian ay nagulat siya. “Oh?”“I didn’t know you were still close wirh Zian! Pinapunta mo pa talaga dito!” bulyaw ko at hahampasin na sana siya but then his eyes widened.“Ehh?! Sabi ko sa university niya na ako kitain… Hindi ko ba nasabi…”“Sa akin hindi mo sinabi!” sigaw ko.“Oh? Naka move on ka na ‘di ba?”Pinandilatan ko ng mata si Clayn sa nang-aasar na tono niyang sabi. “B-Bumaba ka na lang doon. Bilisan mo!” bulyaw ko at tinalikuran na siya. Narinig ko pa nga ang mahina at nakakaasar niyang tawa.Pagbalik ko sa hagdan, bumagal ang mga hakbang ko. Hindi ko alam kung bakit bigla akong nagdalawang-isip bumaba
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= [2 Years Later…] “Pa naman! Yung shoes mo kasi!” bulyaw ko kay papa nang bababa na kami ng Van sa bagong bahay na binili ko sa Pinas. Graduating na kasi si Clayn na naisipang magpaiwan sa Pinas. “Tsk, sandali kasi anak…” “Jusmiyo! Nagkapera na’t yumaman balasubas pa rin ang ugali!” bulyaw ni mama at hinampas si papa sa likod kaya napangiti ako. “Papa magagalit na naman si Clayn kapag na-late ka! Sino sasama sa kanyang umakyat!” reklamo ko at nagmamadaling kinuha ang susi sa bantay ng bahay na binili ko dito. “Sa car na!” natatarantang sabi ko ngunit bago pa man makasakay ay tumigil ang isang simpleng sasakyan sa harap ng bahay. Nang bumaba ang driver no’n ay nanlaki ang mata ko ngunit nangunot ang noo niya. “Nagmamadali kayo ate?” “Oh! Gagraduate ka di ba?!” gulat na sabi ko. “Luh? Bukas pa oy. Utak mo nasa ibang bansa pa,” singhal niya kaya napahinto ako. ‘Seryoso ba?’ Nakahinga ang lahat ng maluwag kaya naman napakamot ako sa sintido at
Zian’s Point Of View Napamulat ako nang maramdaman ang kakaibang kirot sa binti ko, bahagyang nanlabo ang mata ko ngunit hindi ko makakalimutan ang mukha ni Elle na lumantad sa harapan ko. Tila kanina lang… “Ah, hmm..” It was even hard for me to speak… “Zian?” “Anak?!” Sunod kong pagkurap ay lumantad ang mukha ng magulang ko. Napapikit akong muli baka lumantad ang mukha na hinihintay ko. “M-Mom… S-Si Elle?” mahinang sabi ko at nahirapang igalaw ang braso ko kahit binti. “She’s not here, son…” sagot ni dad, nangunot ang noo ko at pinilit bumangon. ‘That’s impossible. I know I’m not hallucinating when I saw her…’ “I just saw her dad, just a while—” “A while? You’ve been asleep for three days…” mahinahon na sabi ni dad at tinuro ang paa ko. “You can’t even walk until we remove this cement.” ‘Three days?’ “She didn’t visit me?” pabulong kong tanong. Bahagya pa ngang namaos ang boses ko dahil sa pagkatuyo ng lalamunan. “She didn’t…” sa sagot nila ay labis akong nas
=ELVIRA’S POINT OF VIEW= Nagmadali kong sinundan ang emergency address ng cellphone niya. Pero papunta na sa ospital ang location ng cellphone niya dahilan para sumunod ako doon. Pagkarating ay napalunok ako nang makita siyang nasa stretcher at duguan. Humabol ako habang hinahapo. Hindi ko maunawaan ang nararamdaman. ‘Hindi ko alam ang gagawin ko kung sakaling mapano man siya…’ Inasikaso siya kaagad ng mga doctor at nang lalapit na sana ako ay mabilis akong hinarang ng mga pulis. “Sino sila ma’am?” “T-The girlfriend, a-anong nangyari?” kinakabahang sagot ko. Napaghawak ko ang dalawang kamay. “Ma’am, hindi pa kami makakapagbigay ng buong detalye. Pero ayon sa initial report, may nangyaring habulan sa may 7th Alley Street at nadamay ang sasakyan ng boyfriend niyo,” paliwanag ng pulis habang sinusulyapan ang dugong nakapahid sa gilid ng braso ko—hindi ko man lang namalayan na nagkaroon ako ng dugo ni Zian habang sinusubukan siyang lapitan kanina. Nanlabo ang paningin ko. Par
=Elvira’s Point Of View= Sumunod na araw ay tila gulo ang namagitan sa pamilya ko. Pagkalito, mga kwestyon na hindi masagot ng totoo. “Ang tanong ko bakit biglaan ang alis natin? Gumaganda na ang buhay natin dito oh!” gitil ni mama sa harapan ni papa. Para akong isang manekin sa harapan nila, nakatulala lang sa palitan at batuhan nila ng mga salita. “Mas gaganda naman ang buhay natin doon, mas tahimik—” “Hindi ‘yon! Bakit biglaan nga ang alis! Hindi mo nasasagot ang tanong ko! We’re already settling down again! So why leave?” nauubos pasensyang sabi ni mama kaya napapikit ako ng mariin. “It’s because of me, ma.” Sumingit na ako sa pagitan nila para hindi na sila magtalo pa. “Elle? Bakit ikaw?” tanong ni mama, naguguluhan. “Zian and I broke up,” mahinahon na sabi ko. Napahinto siya at hindi makapaniwalang tumitig sa akin. Hindi siya nakasagot at napasulyap kay papa. “May pera naman ho ako kung ‘yon ang problema, mas gaganda rin ang buhay natin sa ibang bansa. Malaki an
=Elvira’s Point Of View= I prepared a resignation letter. I have 5 days left and I don’t want to leave my work hanging. Pumunta ako sa opisina upang magpasa ng resignation letter at alam kong makikita ko siya. Pagkapasok sa office at taas noo akong lumapit sa desk niya. Unti-unti na nagsalubong ang kilay niya nang makita ako after two days. Marahan ko namang inilapag sa harapan niya ang resignation letter at doon siya napahinto. “What’s this?” malamig niyang sabi. “I’m resigning,” sobrang hina kong sabi. Nang salubungin ko ang mata niya ay napansin ko ang pasimpleng pag-igting ng panga niya. Huminga siya ng malalim. “Pati trabaho madadamay? Aren’t you being too immature, Elle?” nauubos pasensya niyang sabi kaya umiwas tingin ako. “Ang tagal mong pinaghirapan makapagtapos, para makakuha ng ganito ka-stable na trabaho. Pero dahil hiniwalayan mo ‘ko, pati ito iiwan mo?” Hindi ako nakasagot sa sinabi niya. “Answer me, Elle. Ano bang nangyayari sa’yo? I can understand if you’r
=ZIAN’S POINT OF VIEW= Pagkarating namin sa condo, hindi ko na inisip kung may makakakita sa akin habang buhat ko si Elvira. Mas importante siya kaysa sa kahit anong mapapansin ng iba. Binaba ko siya sa kama, pero hindi pa man ako nakakaupo nang lumayo siya sa akin. Niyakap niya ang sarili, nanginginig pa rin. “Elvira…” malalim akong huminga, pinipigilan ang sarili ko. “Sino? Sino ang kumuha sa’yo?” Hindi siya agad sumagot. Nakayuko lang siya, pilit na iniiwasan ang mga mata ko. “Elvira,” mas madiin kong tawag, pilit kong kinakalma ang boses ko. “Sinong gumawa nito sa’yo?” Nakita ko kung paano siya napalunok, kung paano siya bahagyang umatras sa kama na parang natatakot. Pero hindi siya sumagot. “Damn it, Elvira! Sabihin mo sa akin kung sino!” Sigaw ko, hindi na napigilan ang galit at takot ko. “Para mahuli ko, para masuklian ko ang ginawa nila sa’yo!” Sa halip na sumagot, napapikit siya at napailing. “Stop it,” mahina niyang sabi, halos hindi ko marinig.
=ZIAN’S POINT OF VIEW= “ELVIRA! ELVIRA!” Paulit-ulit kong isinisigaw ang pangalan niya, pero wala na. Naputol ang linya. Mabilis kong hinagilap ang susi ng sasakyan at halos patakbong lumabas ng condo. Wala akong pakialam kung sino ang mababangga ko. Putangina! May kumukuha sa kanya. At hindi ko alam kung saan sila pupunta. Habang nasa sasakyan, mabilis kong dinial ang isang numero sa phone. Hindi ako pwedeng maghintay lang. Hindi ako pwedeng walang gawin. “Trace a number for me. Now.” “Huh? Boss, anong number?” Binanggit ko ang number ni Elvira. Halos mabali ang daliri ko sa sobrang higpit ng hawak sa manibela. Damn it. Damn it! Biglang kumabog nang malakas ang dibdib ko. Kung anong ginawa ko sa kanya kanina, ngayon, mas matindi ang takot na nararamdaman ko. Dahil ngayon… Baka tuluyan ko na siyang mawala. =ELVIRA’S POINT OF VIEW= Ang bigat ng talukap ng mga mata ko, parang may bumabagsak na bakal sa katawan ko. Malamig ang paligid.
=Elvira’s Point Of View= “Now, tell me everything! What is it? Why did you point your gun at me?” mariing kwestyon ko sa kanya. Inabot niya sa akin ang cellphone at nasapo ang noo. “D-Does your father also borrow Clayn’s phone?” seryosong tanong ni Zian sa akin na ikinakunot ng noo ko. “Oo, bakit? A-Ano ba kasi—” “This phone is used by the founder to call someone, from below…” paliwanag ni Zian kaya umawang ang labi ko. “So it’s either you, Clayn, or your dad…” Naestatwa ako sa seryoso niyang inasik, tila tumigil ang daloy ng dugo ko. “A-Ano?” nauutal na tanong ko. “H-Hindi ko maintin—” “Naiintindihan mo. Ayaw mo lang intindihin,” mariing sabi niya kaya nanghihina akong napayuko at nasapo ang mukha. ‘Kailan pa?’ “K-Kung kaya mo pa matulog sa isang bubong kasama ako, go ahead, but if you can’t stay and breathe the same air, leave.” Ang malamig niyang boses ay labis na sinaktan ang puso ko. Pinilit ko tumayo, inabot ko ang bag ko na nasa sahig. “I-I can’t,” mahinang