Chapter 1- Ang pagbabalik

Pagewang-gewang sa paglalakad si Pan tangay ang isang gin na hawak niya. Hindi maawat ang pagtulo ng luha sa kaniyang mga mata.

Ilang beses na niyang nahuli si Logan na may inaatupag na ibang babae. Ilang ulit na siyang nagpatawad, ilang ulit na siyang niloko. Sawa na siya, pagod na siya. At ngayon, sa kaarawan niya, susurpresahin niya sana ito, pero siya ang nasurpresa.

Pagkaalis niya sa bar, pumasok siya sa isang sasakyan na hindi niya alam kanino.

Sa unahan, may isang lalaki doon na walang buhay na nakatingin sa kaniya mula sa salamin. Maputi ang balat at matangos ang ilong. Ngunit kahit gaano pa kagwapo ang binata, ito’y nakakatakot dahil sa mga mata niyang kung titigan ka ay para bang hinuhusgahan na ang pagkatao mo.

Nang mapatingin si Pan sa kaniya, agad na ngumiti si Pan kahit na patuloy na umiiyak.

"Logan! There you are!" Lasing na aniya at humagikgik. “Bakit nakipaghaIikan ka doon sa sinabi mong kaibigan mo lang? Akala ko ba babe ay kaibigan mo lang? Bakit nakalabas na ang dibdib no’ng kaibigan mo lang at ang labi mo ay nasa labi niya?”

Hindi sumagot ang binata at napansin ni Pan na hindi man lang ngumiti o kumurap si Logan sa kaniya.  Tinitigan niya ng mabuti ang mukha ng binata.

Sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, biglang pumasok sa isipan niya ang imahe ng isang binata na pilit niyang kinakalimutan.

Bigla siyang kinabahan ng matanto niya na hindi si Logan ang nasa harapan kun’di si Juancho. Ang step-brother ni Logan.

Bumalik sa ala-ala ni Pan ang lahat ng mga nakaraan nila ni Juancho. Hindi niya inaasahan na makikita niya ito ngayon. Buong akala niya ay nasa Sicily pa ito.

‘Hindi pa rin nagbago ang itsura niya. Mas lalo siyang gumwapo. Ngunit hindi gaya noong una, wala na ang kislap sa mga mata. Anong nangyari? Bakit ganto niya ako tignan ngayon?’

"Hi there, Juancho. Miss me?" sinubukan niyang huwag mautal kahit na nanginginig ang boses niya sa kaba. 8 years na mula ng huli sila nagkita. Kahit na alam niya ang kalagayan nito sa Sicily sa pamamagitan ni Logan, iba pa rin sa pakiramdam na makita niya ito sa personal.

"What are you doing?" malamig ang boses ni Juancho, halatang hindi siya natutuwa sa nangyayari.

Humilig si Pan sa bintana ng kotse.

“Gusto mo bang maglaro tayo ngayong gabi?” mahinang tanong niya.

Biglang umigting ang panga ni Juancho sa sinabi niya. “Wala akong oras makipaglaro sayo. Umalis ka sa sasakyan ko.”

Ngumisi siya. “Why? We used to be fvck buddies.”

Tumalim ang mata ni Juancho sa kaniya. Pinaandar niya ang sasakyan at dinala yun sa condo niya.

“Labas!” Malamig ang boses nito pagdating nila sa parking lot. Kinuha niya ang kamay ni Pan. “Ginusto mo to! Fine ibibigay ko ang hinahanap mo.” Aniya at kinaladkad ito papasok sa condominium unit niya. Pagpasok pa lang nila sa loob, agad na naghubad si Juancho ng damit.

“Hiwalay na kayo?”

Hindi na nagulat si Pan na alam ni Juancho ang tungkol sa kanila ni Logan.

“Oo,” nakangising sagot ni Pan kahit na nagkalat na ang eyeliner sa mukha niya. “Naghiwalay na kami.. Ngayon gabi. N-Nakita ko siyang may k-kahaIikang iba.”

“Kaya lumapit ka sa akin? You want me to fvck you dahil niloko ka niya?”

Hindi nakasagot si Pan. Hindi niya intention ang lumapit kay Juancho. Nagkamali siya ng pasok ng sasakyan. Akala niya ay taxi.

Pero narito na siya at wala siyang balak na umatras.

“Nabahag ang buntot mo? Bakit hindi ka makasagot? Gusto mong umurong? Magdesisyon ka, lumabas ka sa condo ko o alisin mo ang damit mo at bumukaka sa harapan ko.” Nginisihan siya ni Juancho, tila ba pinaparating sa kaniya kung gaano siya kababang babae.

Pero sobrang wasak ang puso ni Pan ngayon. Hindi niya kayang tumayo at umuwi at magmokmok sa kwarto. Kaya pinili niyang hubarin ang damit niya na siyang ikinagalit ng husto ng binata.

“Hindi ko alam ganto ka kababang babae.” Dismayadong sabi niya. “Kung maling sasakyan ang pinasukan mo, magpapagalaw ka sa sinumang driver na maabutan mo?”

Alam ni Pan na iniinsulto siya ni Juancho.. Pero wala ng mas sasakit pa sa nakita niya kanina sa bar. Si Logan na pinakamamahal niya ay nagpakandong sa kaibigan nito habang naglalaplapan.

“Come here..” Utos ni Juancho sa kaniya kaya tumayo siya at lumapit.

“Open your mouth.” Parang bata na sumunod si Pan. Binuksan niya ang labi niya at hinayaang sakupin ni Juancho ang labi niya.

Naramdaman niyang binuhat siya ng binata at agad na hinagis sa kama. Bago niya nakilala si Logan, bago niya nalaman na may step-brother ito, si Juancho ay parte ng buhay niya noong teenager pa siya. Si Juancho ang kapares niya sa kama walong taon na ang nakalipas. Kung gusto niya magpagalaw, si Juancho ang nilalapitan niya.

Si Juancho ang tinatawag niyang kaFuBu niya.

Matagal na panahon na yun. Isa sa mga desisyon niya na pinagsisihan niya. Dahil matapos niyang makagraduate sa kolehiyo, nakilala niya si Logan. Nahulog siya dito at minahal niya ng todo. Kaya nako-konsensya siya na hindi niya kayang maibigay ang sarili niya kay Logan dahil ayaw niyang malaman nito na hindi na siya birhen.

At kapag tinanong siya ni Logan sino ang nakauna siya, takot siyang sabihin ang pangalang Juancho.

At ngayon, heto na naman siya, nagpagalaw sa lalaking bukod tanging gumalaw lang sa kaniyang mula pa noon, at mukhang… pati ngayon.

Ang bawat haplos ng kamay ni Juancho sa katawan niya ay para bang alam na alam na ang bawat sulok ng katawan niya. Kahit ang kiliti niya ay tanda pa nito.

Walang nagbago, napapapikit pa rin siya at nawawala sa sarili ng sinimulan siyang romansahin ng binata. Bumaon ang kuko niya sa likuran ni Juancho ng maramdaman nitong pinasok ang loob niya.

Tagaktak na ang pawis niya habang parang tuko na nakapulupot dito. Sa ilang kadyot ni Juancho sa kaniya, kapwa nila narating ang langit.

“Nice to meet you again, Panasree Soliel.” Hindi alam ni Pan kung iyon ba ang tamang narinig niya dahil sa tindi ng pagod na nararamdaman niya.

I’m dreaming. Malabong malaman niya ang buong panagalan ko. Sabi ni Pan na ngayon ay nakapikit na at natutulog.