Chapter 7- Hinintay ko ang araw na ito

Pagdating ni Pan sa Shantara Resto, nagmamadali siyang pumasok. Kung bagong babae ang kasama ni Juancho, talagang aagawin niya ito. Gagawin niya ang lahat maagaw niya lang ito.

“Pan!” tinawag siya ni Bobby pero hindi niya ito narinig. Nagtuloy tuloy ito sa paglalakad lalo na nang makita niya si Juancho na nakaupo habang may kausap na babae.

Napahinto siya nang makita kung gaano kaaliwalas ang mukha ng binata habang nakikipag-usap sa iba. Samantalang siya ay halos isumpa siya nito.

Kumuyom ang kamay niya. ‘Ano bang pinagkaiba namin?’ natanong niya sa sarili niya. ‘Bakit ganyan siya makipag-usap sa bagong kafubu niya? Bakit sa akin hindi?’

“Pan!” Tawag ulit ni Bobby na gusto sanang tumayo pero hindi niya magawa dahil sa mga kliyente niya na nasa harapan.

Taas noong naglakad si Pan papunta sa gawi ni Juancho.

“Juancho!” Tawag niya kaya lahat nang naroon sa table ay napalingon sa kaniya. Ngumiti si Pan ng pagkalaki laki na para bang alam niya ang ginagawa niya.

Kita niya ang panlalaki ng mata ni Juancho nang makita siya pero hindi niya yun pinansin. Gusto niyang dumikit dito para umalis ang babaeng katabi nito.

Gusto niyang e secure ang pwesto niya sa buhay ni Juancho.

Umupo siya sa tabi ni Juancho at agad na ipinulupot ang kamay niya sa siko nito. Yung babaeng katabi ni Juancho ay napanganga sa ginawa niya.

“I didn’t know you were here,” sabi ni Pan, hindi alintana na may ginang na nagmamasid sa kanila.

“I miss you so much babe. Bakit hindi ka nagreply sa akin?”

“Panasree, anong ginagawa mo dito?” may diin sa salita ni Juancho. Hindi na rin siya mapakali at para bang gusto na niyang itapon si Pan sa labas ng resto.

Panay ang sulyap niya sa ginang na nasa harapan.

“Nakita kasi kita babe. Kaya ako pumuta dito. Am I not welcome here?” Sabi niya sabay sulyap sa dalagang katabi ni Juancho. ‘Whoever you are, back off. Kailangan ko si Juancho kaya akin siya.’ Mga sinasabi ng mga mata niya.

Humilig pa siya sa balikat ng binata ngunit nabigla siya ng bahagya siyang itulak nito palayo. “Ano bang ginagawa mo dito Pan?” galit na si Juancho sa kaniya.

Sobrang mahalaga sa kaniya ang araw na ito. Hindi ito pwedeng masira lalo pa’t kasama niya ang mama niya na matagal niyang hindi nakasama.

“Bakit? Kinakahiya mo ba ako? Hindi ba tayo na? May nangyari pa nga sa atin-"

“PANASREE SOLIEL!”

Natahimik si Pan dahil buong pangalan na niya ang nabanggit ni Juancho. Kumuyom na ang kamao nito at nanlilisik na ang kaniyang mga mata habang pinagmamasdan siya.

“Ano bang ginagawa mo? Umalis ka na!”

Kumuyom ang kamao ni Pan sa ilalim ng mesa. Alam niyang nakakahiya ang ginagawa niya pero hindi niya gustong mawala sa kaniya ang tulay para sa kaligtasan ng anak niya.

Kailangan niya ang ama ni Juancho kaya kahit pa ikakababa ng morale niya ang gagawin niya, wala siyang pakialam, mailigtas lang niya si Zahara.

“Hindi ako aalis, Juancho. Bakit ako aalis? Kung may dapat umalis, iyang babae mo dapat!” Sabi niya sabay tingin sa katabi ni Juancho.

“Bakit ka niya tinatawag na babe? Sino siya kuya Juancho?” may gulat sa boses ng babae na katabi ni Juancho.

Kuya? Tanong ni Pan sa sarili niya. Biglang nanlaki ang mata niya nang maynarealize siya.

“Let’s go, Marie.” Sabi ng ginang na kanina pa nagmamasid. Napatingin dito si Pan at saka pa niya napansin ang ginang.

Nabahala naman si Juancho at agad na tumayo. Halata sa mukha nito na kinakabahan siya at natatakot. “Ma, w-wait…” kabadong sabi niya. “Don’t go ma please.. Ngayon pa lang tayo nagkita matapos ng ilang taon e.”

Walang buhay na tinapunan ng tingin ng mama niya si Pan. “So ano ito? Gusto mo ‘kong pahiyaan sa maraming tao kaya ka nagdala ng babaeng bayaran dito?”

Tumingin si Juancho kay Pan at halata sa mata nito ang pagkasuklam kaya nagbaba ng tingin si Pan. ‘Ano itong nagawa ko?’

“Ma, hindi.. Hindi ko alam na narito siya at hindi ko siya girlfriend.”

“Sa nakikita ko Juancho, hindi ka pa rin nagbabago. Nagmana ka pa rin sa ama mo.” Ang sabi ni Julia—ang ina ni Juancho. “Pinapunta mo lang yata kami dito para pahiyain. I’m so disappointed in you. Tara na Marie. Nasayang lang ang oras natin dito.”

“Bye kuya,” malugkot na sabi ni Marie at humaIik sa pisngi ni Juancho at sumama sa mama niya. Nang makaalis ang dalawa, naging tahimik ang lahat.

Lalo na’t maraming tao ang nakatingin sa kanila.

Gustong magsorry ni Pan sa ginawa niya pero hindi niya maibuka ang kaniyang mga labi pagkat kita niya kung gaano kagalit si Juancho ngayon.

Nang lingunin siya nito, halos matumba siya sa kinauupuan niya. There’s so much hatred in Juancho’s eyes. He was hurt and mad… real mad.

Sobrang naguilty si Pan ng todo. Hindi naman niya kasi alam na mama at kapatid ni Juancho yun. Akala niya ay bagong prospect bilang kafubu.

“What have you done?”

Galit na galit si Juancho sa kaniya kung kaya nang hawakan siya nito sa kamay ay halos mapapikit siya sa tindi ng sakit dahil sa pagkakadiin.

“WHAT HAVE YOU DONE, WOMAN?!”

Napapikit siya.. Humahapdi na rin ang mga mata niya sa sakit dahil gusto niyang umiyak. Wala na siyang mukha na maihaharap sa lahat.

“Alam mo ba kung ilang taon ko hinintay ito? Ilang taon ko hinintay si mama na tignan ako muli sa mga mata. Ilang taon ko hinintay na pumayag siya na makipagkita sa akin. Alam mo ba kung ilang taon kong pinangarap ang araw na ito?”

Nang mag-angat ng tingin si Pan sa kaniya, tumulo ang isang luha nito mula sa kaliwang mata.

“J-Juancho, s-sorry..”

“Sorry? Kaya mo bang pabalikin sila dito? Alam mo, hindi ko alam kung anong pumapasok sa isipan mo e. Hindi kita gusto. Hindi ko pinangarap ang isang tulad mo. Hindi ko kailanman hiniling na dumikit ka sa akin. Pinapalampas ko lahat ng mga kalokohan mo, pero iba ang araw na ito. Sinira mo ang mahalagang araw sa buhay ko.”

Nang bitawan siya ni Juancho, muntik na siyang masubsob sa sahig. Tumalikod ang binata at umalis ng resto, iniwan si Pan na pinagtitinginan ng lahat.