Patuloy na tumatakbo nang mabilis ang kabayong kanilang sinasakyan. Nakakapit nang napakahigpit si Alea kay Yulan at wala na siyang ibang narinig pa kundi ang dumadagundong na tunog nang pagtakbo ng kabayo kasabay ng mabilis na pagkabog ng kaniyang dibdib. Natatakot siya na baka mabugahan sila ng apoy ng dragon.
Kinalma ni Alea ang kaniyang sarili ipinikit na lamang niya ang kaniyang mga mata. Naniniwala siyang hindi siya pababayaan ng lalaking kasama. "Handa ka na ba, Spedd?" rinig niyang tanong ni Yulan sa kabayo.
Binuksan ni Alea ang kaniyang mga mata at nakitang lumiko sila at bumalik sa dating dinaanan. Sinalubong nila ang dragon imbis na tumakbo palayo rito. Mas lalong lumakas ang kabog sa dibdib ni Alea at pakiramdam niya ay mas mabilis pa ang pagtibok nito kaysa sa takbo ng kabayong sinasakyan.
Akala ni Alea ay mauulam na sila ng dragon ngunit bago paman sila mabugahan ng apoy ay ibinato na ni Yulan ang kaniyang espada at tumusok ito sa puso ng
Dahan-dahang minulat ni Alea ang kaniyang mga mata. Iba na ang nakikita niya sa paligid. Hindi na mga nyebe ang makikita sa paligid kundi puro mga bato at tubig na umaagos. Hinanap ng kaniyang mga mata si Yulan ngunit hindi niya ito makita. Tinawag niya ang pangalan nito ngunit walang Yulan na sumasagot. Nagpalakad- lakad siya habang tinatawag ang pangalan ng lalaki hanggang sa may nakita siyang lalaking nakatayo sa di kalayuan. Ang kasuotan nito, tindig at hubog ng katawan ay kapareho kay Yulan. "Yulan!" Sigaw ni Alea ngunit hindi man lang ito lumingon. Agad niya itong nilapitan. Tinakbo niya ang kanilang pagitan at nang makalapit ay hinila niya ang braso nito upang maiharap niya ito sa kaniya. "Yulan!" Tumingin ito sa kaniya at agad na ngumiti nang siya ay makita. Ngunit parang kakaiba ang kaniyang nararamdaman sa mga ngiti ng lalaki. "Alea, kanina pa kita hinahanap. Mabuti na lamang at ako'y iyong nakita." "Ano ba ang nangyari, Yulan?"
Hindi agad nakapagsalita si Alea sa nakita. Akala niya ay isang napakalaking palasyo ang kanilang madadatnan ngunit hindi. Isang napakaliit na kubo lamang ang laman ng napakalaking gintong tarangkahan. Ang paligid ay napapaligiran ng mga naglalakihang mga punong-kahoy.Lumapit sila sa kubo at pinakiramdaman ang paligid. Napakatahimik ng buong lugar. Tanging mga huni lamang ng ibon ang kanilang naririnig. Kinatok ni Alea ang pinto ng kubo sabay sabing, "Tao po?" May tao ba diyan?" ngunit walang sumasagot."Alea, sa tingin mo ba ay isang tao ang nagmamay-ari ng lugar na ito?" tanong ni Yulan na nagpipigil ng tawa. Napaisip si Alea at napagtantong mali nga pala ang kaniyang nasabi. Imposible naman kasi na isang tao ang naroon sa lugar na iyon. Nasanay kasi siya sa mundo ng mga tao. "Ano ba ang dapat kung sabihin?" tanong ni Alea kay Yulan ngunit nagkibit balikat lang ito.Muling humarap si Alea sa pintuan. "Magandang araw po!" muling sabi ni Alea sabay
Niyakap ni Yulan si Alea dahil alam niyang kinakabahan ito. "Huwag kang matakot, ako'y nandito lamang upang ika'y protektahan," sabi ni Yulan kay Alea. "Hindi ako natatakot para sa aking sarili kundi natatakot ako para sa aking mga magulang. Baka kung ano na ang gagawin ni Avaleighra sa kanila." "Ako'y sasama sa inyo at tutulong na iligtas ang kapwa mo tao na nakulong sa mundong ito, Alea. Ako'y magtutungo sa mundo ng mga tao," sabi ni Freya. "Si Avaleighra po ba 'yung nakasama kong babae kanina bago paman kami nakapasok dito, lola?" "Hindi, Alea. Siya ay ang aking kaibigan na oso. Isa siyang napaka espesyal na oso. May kakayahan siyang magbago ng wangis. Siya ang nagbabantay doon sa gintong tarangkahan. Kung sino man ang nais na pumasok ay dapat munang dumaan sa isang pagsubok. At kailangan munang malampasan ang mga iyon bago makapasok." "Paano kami makakasiguro na ikaw na nga talaga si Freya?" tanong ni Alea. "Hawakan mo ang ak
Sa kalagitnaan ng gabi ay bumangon si Alea at lumabas ng silid. Nakapikit lamang ito habang naglalakad. May ibang mga nakakakita sa kaniya ngunit hindi lamang siya pinapansin ng mga ito. Nagtataka man ang iba ngunit walang naglakas loob na lumapit sa kaniya at kausapin. "Halika, Alea. Sumama ka sa akin," sabi ng isang tinig na siyang sinusunod ni Alea. Nakalabas si Alea sa palasyo at nagpatuloy pa rin sa paglalakad hanggang sa mapunta siya sa isang napakatahimik at madilim na bahagi ng kakahuyan. Huminto si Alea at biglang nagising. Pagmulat ng kaniyang mga mata ay laking pagtataka niya na wala siyang ibang makita. Napakadilim ng buong paligid. "Nasaan ako?" tanong niya sa sarili. "Yulan? Iris? Ash?" pagtawag niya sa mga ito ngunit walang sumasagot. "Ako, Alea. Hindi mo ba kailangan ng aking tulong?" rinig niyang sabi ng isang boses. Kahit na hindi niya nakikita ito ay alam niya kung sino ang nagmamay-ari ng boses na iyon. "Avaleighra? Ikaw ba ang nagdala
Ang takot ay pilit na tinataboy ni Alea. Pumasok siya sa kaharian at agad na hinanap ang hari. "Ama!" pagtawag niya rito. Agad na lumapit sa kaniya ang hari at yumakap. "Mabuti't nakabalik ka na, aking anak." Nagpalinga-linga ang hari sa paligid. " Nasaan si Prinsipe Akillus? Bakit hindi mo siya kasama?" tanong nito."Pinatawag siya ng kaniyang ama kaya umuwi siya kaagad pagkatapos niya akong ihatid dito sa ating kaharian, ama." Napatango-tango na lamang ang hari nang marinig ang sagot ni Alea.Lihim na tiningnan ni Alea ang setro na dala ng hari. Pursigido na siyang makuha iyon sa lalong madaling panahon. Ngunit ang minsang pagsulyap ni Alea sa setro ay napansin ng hari."Ika'y hindi pa rin talaga nagbabago. Mula nang ika'y bata pa lamang ay nais mo na talagang makuha ito at paglaruan," sabi ng hari.Napatitig si Alea sa mukha ng hari. Huminga siya ng malalim upang pakalmahin ang sarili. Tinago niya ang nanginginig niyang mga kamay sa kaniyang liko
Umupo si Avaleighra sa kama at nakangisi pa ring nakatingin kay Alea. "Nandito lang naman ako para ika'y kamustahin, Alea.""Ayos lang naman ako," walang ganang sagot ni Alea."Alam mo ba, Alea. Paniwalang-paniwala talaga sila na ako ay ikaw. Hindi man lang nila alam na ika'y naririto," sabi ng prinsesa at humalakhak pa."Dito nga rin eh, paniwalang-paniwala rin sila na ako nga talaga ang prinsesa. Kahit katiting na pagdududa ay hindi ko man lang nakita sa kanila."Ang ngiti ng prinsesa ay biglang napawi. "Masarap ba ang buhay prinsesa, Alea? Parang wala ka na yatang balak na umuwi sa mundo niyo?""Alam mo sa sarili mo kung gaano ko kagusto na makabalik sa'min at makasama ang aking mga magulang. Mas nanaisin ko pang makasama sila kaysa magpanggap dito bilang ikaw!""Kung gano'n ay kunin mo na ang setro ni ama sa lalong madaling panahon upang makauwi ka na.""Naghahanap pa ako ng tyempo.""Kung makuha mo
Nagising si Alea dahil sa malamig na tubig na ibinuhos sa kaniyang mukha. Nakaramdam siya ng hapdi sa kaniyang labi. Naramdaman niya rin na parang namamaga ang kaniyang mukha. Dahan-dahan niyang minulat ang kaniyang mga mata. Nag-angat siya ng tingin at nasilayan niya ang pagsikat ng arawHalos hindi siya makagalaw dahil sa labis na pananakit ng kaniyang buong katawan. Inikot niya ang kaniyang paningin at nakita niyang napakaraming nanonood sa kaniya. Pinagtatawanan siya ng karamihan ngunit may iba rin naman na naaawa sa kaniya lalong-lalo na ang mga taong naroon na nakakakilala sa kaniya.Dala-dala ni Avaleighra ang setro ng ama nitong hari. Papalapit ito sa kinaroroonan ni Alea. Sa kanang kamay nito ay bitbit nito ang isang espada."Ngayon! Inyong saksihan ang kaparusahang aking ipapataw sa babaeng ito! Ang kaparusahang kamatayan!" Sigaw ni Avaleighra.Tumayo ang reyna sa pagkakaupo sa gintong upuan at lumapit sa anak. "Ako'y labis na nalulu
Agad na tumakbo si Yulan upang saluhin ang batang si Boboy kahit na alam niyang hindi sapat ang kaniyang liksi upang masalo ito. Pabagsak na ang bata sa lupa at imposible na itong maabutan ni Yulan. Mabuti na lamang at dumating kaagad si Prexius at nasalo ang batang si Boboy. Gagamitin na sana ng reyna ang kaniyang kapangyarihan upang pabagsakin ang ibon pero agad din naman itong sinipa ni Yulan kaya natumba ito. Tuluyan nang napalayo ang ibon dala ang batang sugatan. Hinugot ni Yulan ang kaniyang espada at itinutok ito sa leeg ng reyna. Ngunit sa sandaling iyon ay may kung anong masakit ang tumama sa kaniyang likod na nakapanghihina sa kaniyang buong katawan. Nawalan ng lakas ang kaniyang mga tuhod. Napaluhod si Yulan at lumingon sa kaniyang likuran. Kaniyang nakita ang bagong hari na hawak-hawak ang setro at ito'y nakatutok sa kaniya. Pero kahit na nanghihina na ang prinsipe ay hindi pa rin nito binitawan ang kaniyang espada. Hinawakan niya ito nang napakahigpit at i