Never in my wildest dream or even in my entire life did I witnessed a kind of situation like this. Hanggang ngayong nakatayo ako sa labas ng pintuan ay tulala pa rin ako at paniguradong namumutla. Namumuo na rin ang pawis sa noo ko pati na rin sa mga palad ko.
Mas lalo akong parang binuhusan ng napakalamig na tubig nang lumabas ang babae na inaayos ang kusot niyang damit at kasunod niya ay si sir na kakayos lang din ng tie.
Sana lamunin na lang ako ng lupa ngayon. Paniguradong alam nilang narinig o nakita ko sila base sa paninitig ni sir sa akin ngayon. Walang pakealam ang babae at h*****k lang sa mga labi ni sir.
Umiwas ako ng tingin at tumikhim. Sa mga sitwasyong 'to, gusto ko na lang tumakbo bukod kasi sa nakakahiya ay baka mapagalitan pa ako. Baka isipin nilang bastos ako at naninilip. Malay ko bang may tao sa loob! Ang aga-aga pa pero gumagawa na sila ng milagro? Ibang klase.
"You can now go." Matigas na ani niya. Napalingon pa ako sa banda niya sa pag aakalang ako ang pinaalis.
The girl giggled and kiss him one more time before walking out of our direction. Tumikhim ako at napayuko.
"M-magandang umaga.. sir," nauutal na bati ko.
He lick his lips and look at me from my head to my toe. Napakagat ako sa labi at mas lalong yumuko. Ayokong titigan ang mukha niyang parang nang-iinsulto.
"What did you see?" Ani niya sa matigas na ingles at may bahid na galit ang boses.
Nanginginig ang aking kamay kaya pinisil ko 'to. "W-wala po..."
"I said. What. Did. You. See?" May halong diin na sa bawat salita ngayon na mas lalong ikinanginig at ikinatakot ko.
"W-wala po talaga," tarantang sambit ko. "Kakarating ko lang po."
He walk towards me until we're inches near to each other.
"Do you know what I hated the most? A liar employee. So if I fucking ask you questions, fucking answer me before I get mad and think of firing you on your first fucking day."
Pumikit ako ng mariin at taimtim na nagdasal na sana ay may taong makaligtas sa sitwasyon ko ngayon. Talagang nakakatakot ang kanyang mga matang matalim na nakatitig sa akin ngayon.
"Omg bakla! Andiyan ka na pa... la,"
Nakahinga ako ng maluwang nang dumating si Carla. Though parang wrong ang timing ng pagdating niya.
"Ay sir! Sorry! Nandito rin pala kayo! Akala ko kasi mamaya pa ang dating niyo! Ang aga niyo na—" He was cut off.
"Ms. Ortega, in my office, now." He coldly said.
Napahawak ako sa aking d****b at napahinga ng malalim. Sobra-sobrang kaba talaga ang feeling ko kanina. Mata pa lang niya, bumibilis na ang tibok ng puso ko.
"Omg bakla! 'Di mo man lang ako i-nin-form na nandito na si sir! Usually kasi mamayang nine pa naman 'yon dadating tapos bakit ang aga yata ngayon?" Napasimangot siya.
Napailing ako. "May sasabihin ako mamaya,"
Nanlaki ang mata niya. "Chika ba 'yan? Ay gora ako riyan girl!"
"Oo basta. Pasok muna ako sa loob, baka mas lalong magalit 'yon."
Hindi ko na hinintay na magsalita siya at tinalikuran ko na. Ayoko namang mas lalo pang magalit sa akin si Mr. Alvarez. Disaster 'yon for sure.
Nanginginig ang kamay ko habang nakahawak sa doorknob at binuksan ang pintuan. Ewan ko ba pero iba ang kaba talaga kapag kaharap siya, unang beses pa lang kahapon pero manginig-nginig na ako, what more sa mga susunod pang araw 'di ba?
"What took you so long, Ms. Ortega?"
Bumigat ang paghinga ko at napayuko. "N-na.." tumikhim ako para mawala ang bara sa lalamunan. "Nag-usap lang po kami saglit ni Carla."
He nod and lick his lips. Napaiwas ako ng tingin. Ano ba naman 'yan Shantal! Matatanggal ka talaga riyan sa ginagawa mo.
"Where's my coffee?" He ask.
"Pasensiya na po sir, teka gagawa po muna ako. Sorry po talaga." Tarantang sambit ko at tumakbo sa mini kitchen niya rito sa loob ng office para magtimpla ng kape.
Ate Lanie instructed me yesterday of what kind of coffee he wants. Walang sugar and pure lang. Pagkatapos kong magtimpla ay bumalik na ako, napadaan ako sa basurahan niya at muntik na akong matalisod sa nakita.
Diyos ko, wala na bang mai-mamalas 'tong araw na 'to? Nakita ko lang naman sa trashcan ang isang condom na may may ano pa, basta ano jusko.
Nanlaki ang mata ko at inilagay agad sa table niya ang kape, muntik ko pang mahulog 'to.
"What the fuck?!" Malutong na mura niya sa akin.
Dapat ko na sigurong sanayin ang sarili ko sa mga mura at sigaw niya. Wala sigurong araw na 'di 'to nag-mumura.
"Sorry po sir, natalisod lang," palusot ko.
Hinilot niya ang sentido at bumalik sa pagsandal sa swivel chair niya.
"Go to your table and arrange your things. Any minute, you'll gonna received emails and phone calls for appointments."
Tahimik kong nilagay ang bag ko sa table na naka assign sa akin. Nagtataka nga ako, bakit nasa loob ang table ko? 'Di ba dapat nasa labas ng opisina ng boss ang table ng secretary?
My thoughts interrupted when Mr. Alvarez spoke.
"What are you doing?"
Napakurap ako at naguguluhang tinitigan siya. "Po?"
He raised his brow and he creased his forehead. "I said what are you doing?"
"Naglalagay ng mga gamit po,"
He massage the bridge of his nose. "Who said that's your table?"
Napaawang ang mga labi ko. "Po? Eh 'di ba sabi mo, ‘arrange your things’, kaya po ako nag aayos kasi 'yon ang sabi mo."
Masama ang tingin niya sa 'kin. "I said arrange your things but I didn't said that's your table. Tss stupid girl."
Napasinghap ako. "Sa-saan po ba?" Lupa pakilamon ako please.
"Outside obviously! Did you see the table before you reach the door? That's your table. Knock twice before coming in here, understood?"
Wala sa sariling napatango ako. Tumalikod na at napayuko. Sobrang kahihiyan na talaga 'to. 'Di ko na kaya, first day pa lang pero marami ng nangyayari.
Lumabas akong pulang pula ang mukha. Ang tanga ko! May table pala rito bago makapasok sa opisina niya. Obviously sa labas ang secretary! Ano ka Shantal, sinuswerte?!
Gustong gusto mo pa talagang sa loob para makita mo ang mga kababalaghang pinag-gagawa ng boss mo?! Jusko ka!
Inayos ko na ang mga gamit ko rito sa table na tingin ko ay table ko na talaga. Nandito kasi 'yong mga papers ko at ang mga papers na kailangang pirmahan.
Pagkatapos ng ilang minutong pag aayos ng mga gamit ay nagsimula na ako sa trabaho ko, which is setting an appointment to his other business partners.
'Di ko namalayan ang oras at malapit na palang mag gabi. Seven in the evening ang out ko at seven in the morning din ang in.
I massage my temple and close my eyes. Nakakapagod din pala ang trabahong 'to. Na kahit nakaupo lang ako buong oras. Masakit sa mata kakaharap sa screen ng computer, masakit sa pwet kakaupo, masakit sa kamay kakasulat pero sa t'wing naiisip ko 'yong mga kapatid ko, nawawala lahat ng sakit at pagod na nararamdaman ko. They are my strength and weakness. So I will do everything for them, for them to be better in life and to have a greater life.
Napabangon ako mula sa pagkakayuko nang may tumikhim at tumawag sa atensyon ko.
"Excuse me miss! Where is Migo nga pala?"
I blink and look at the tall, beautiful girl standing in front of me wearing her sexy and revealing dress.
"Ah si Mr. Alvarez po ba? Teka lang po ha, tawagin ko lang. Bilin po kasi niya na 'wag mag papasok ng kahit sino."
Tumayo ako para sana tawagin si sir nang pigilan ako ng babae.
"Your his new secretary I bet? I'm his girlfriend so no need for a calling. He knows I'm coming here. By the way I'm Sandra, remember that name!" She smiled sarcastically and headed her way to the door.
Napaawang ang bibig ko. Girlfriend? Sigurado ba siya? Pero iba 'yong nakita kong babae kanina sa ngayon?
Napailing ako. What a playboy. Sabagay, full package naman kasi si Mr. Alvarez kaya gano'n. Mayaman na, gwapo pa.
Buong oras hindi ako mapakali. Six in the evening na at medyo madilim na sa labas. Isang oras na lang at out ko na. Hindi ako mapakali kasi kanina pa 'yong babae, anong ginagawa nila sa loob?
Wala namang ibang tao rito sa floor kasi ang buong 50th floor ay sakop lang ni sir, so it means kaning dalawa lang sa loob ng floor. Tahimik at ingay ng Aircon lang talaga ang maririnig.
Tumayo ako at lumapit sa pintuan para subukang makinig kung anong ingay sa loob. Chismosa na kung chismosa pero sinusubukan ko lang talaga, baka kasi milagro na naman ang ginagawa.
Jusko, inosente pa naman ako. Wala akong alam sa mga bagay na ganito. Naranasan ko ng magkaroon ng boyfriend pero masyado pa kaming bata noon, kumbaga puppy love pa lang 'yon.
Wala naman akong narinig na ingay. Baka nag uusap lang talaga sila. Shantal malisyosa ka masyado! Humahanap ng mali kahit wala naman!
"Shantal!"
"Ay takte butiki!" Napahawak ako sa d****b ko at napatingin sa tumawag sa akin.
"Gulat na gulat ah? Ano bang ginagawa mo?"
"Kuya Mando naman! Ginugulat mo naman ako eh!"
Tumawa lang siya. "Ano ba kasi tinatayo tayo mo riyan? Bakit 'di mo pasukin si sir kung may kailangan ka?"
Umiling ako. "Hindi Kuya!" defensive na sabi ko. "Wala akong kailangan at tsaka hindi ako papasok! May... May ano lang... May kasama si sir sa loob! Girlfriend niya raw,"
"Girlfriend? Sa pagkaka-alam ko ay walang nobya si sir. Hindi naman 'yon nag no-nobya. Paniguradong si ma'am Sandra na naman ang pumasok dito." Napailing siya.
"Sandra po? 'Yon nga 'yong sinabi niya sa akin! Sandra raw 'yong pangalan niya, bakit po ba kuya, sino po ba 'yon?"
Umupo siya sa may sofa kaya tumabi na rin ako sa kanya. Ang saya lang, may ka chika buddy ako. Nasa finance department kasi si Carla kaya ang layo namin.
"Naging ex fling niya iyan. Pumasok iyan kanina kasi ang sabi sa akin may files dawng ibibigay pero duda ako, pumasok lang 'yan dito para makita si sir at landin panigurado."
Napatawa ako. "Chismosa mo kuya ha! Ba't mo alam 'yan?"
Humalakhak siya at tumayo. "Ikaw talagang bata ka. Oh siya, kukunin ko lang 'tong b****a. Ito lang talaga ang sadya ko at sana 'yong b****a sa b****ahan ni boss kaso may kasama pa sa loob. Ayaw pa naman nung maistorbo."
Tinulungan ko na lang siyang ilagay sa trash bag na dala niya ang b****a. Tapos na rin naman ako sa trabaho ko ngayon at wala pa namang pina-encode si sir.
"Siya, baba na ako Shantal. 'Wag kang matakot rito, kapag wala ka ng magawa manood ka lang ng tv."
Ngumiti ako at tumango sa kanya. Inilibot ko ang paningin sa loob ng 10th floor. Ang lawak ng opisina ay parang isang lawak ng sala. Mukha na rin 'tong sala dahil sa lamesa, mga couch at sofa, may mini kitchen din tapos may tv, may cr, may ref, lahat ng mga gamit sa isang bahay ay narito na. Take note, may ganito rin sa loob ng opisina ni sir.
Speaking of, bumalik ulit ako sa pintuan para masilip kung anong kababalaghan na naman ang nangyayari.
Idinikit ko ang tenga ko para talaga marinig ko ang nasa loob. Curious lang talaga ako.
Nanlaki ang mata ko nang makarinig ako ng kalabog. Napatakip ako sa bibig ko. May lindol ba?
"Fuck Migo! Your so ah..."
Tangina anong nangyayari? Bakit ganito ang laging nasasaksihan ko sa t'wing papasok o sisilip ako?
Tumalikod ako at pumikit ng mariin. Nanginginig din ang kamay ko at namamawis. Lord bakit ang landi nila?
"What are you doing?"
"Ay bastos kang butiki ka!"
Nanlaki ang mata ko. "S-sir..." Nanginginig ang boses ko habang nanlaki ang mata.
"Are you listening to what we are doing?"
Lord patawarin mo ako pero bakit ang gwapo niya? Magulo ang buhok, gusot ang polo at bukas ang butones. Ang abs ay namumutok at puting puti. Ang labi ay pulang pula at ang kilay ay sobrang makapal. Ang ilong ay sobrang tangos.
"Gwapo..."
"I know."
I blink. Did I just said gwapo? Putangina hindi ako nagmumura pero ayoko na.
I was lonely for a long time but I'm not alone. Growing up in a family full of love but not full of money was in between; between being happy and sad. Happy because despites of shortcomings, not having enough money to provide every needs, we're still happy in everything. Sad because money was one of the reason why my parents always fight. Aminin man natin o hindi, minsan ang pera talaga ang nagpapasaya sa mga tao. Hindi man matutumbasan ng kahit anong yaman ang kasiyahan pero ang yaman ang isa sa dahilan kung bakit ang iba ay masaya. Kaya nga ang ibang tao ay nakakagawa na ng mga bagay na masasama dahil lamang sa pera. Pero ako kahit gaano kasilaw ang pera ay hinding-hindi ako magpapalamon. Money can one of the happiness but it can break us too. Huminga ako ng malalim habang nakatitig sa sarili sa salamin. Sinuklay ko ang aking buhok na hanggang bewang at maitim. Makinis din ang aking buhok. The reason kung b
I swear to God, sobrang pula ng mukha ko kanina pa. Sobrang nakakahiya ang sitwasyon na 'yon. Ayoko ng maulit pa. "Bakla tulala ka riyan?" Napatikhim ako at napaayos ng upo. "Huh? Ah may sinasabi ka?" Umirap siya. "Sabi ko, friday ngayon means walang trabaho bukas kasi day off natin, sama ka na sa 'min mamaya ha? Sila ate Lanie naman kasama natin!" Kumunot ang noo ko. "Saan nga punta niyo?" "Bakla! Confirm hindi ka nakikinig! Bar daw later tonight, celebration for the successful presentation. Sasama ka sa ayaw at sa gusto mo. Have fun okay? Puro ka na lang trabaho, lumabas labas ka rin minsan 'no. Kaya ka maputla at mukhang labanos kasi 'di ka lumalabas labas," reklamo niya. "Ayoko. Walang kasama 'yong mga kapatid ko at tsaka 'di naman ako mahilig sa mga gan'yan. Iyang bar bar na 'yan, hindi nga ako umiinom." Tumayo ako para ligpitin ang gamit ko
Minsan sa buhay kailangan talaga natin tanggapin ang mga bagay na wala na at kailangan nating kumilos patungo sa ibang bagay. It's hard to accept the fact that our love ones already left us but that's life. People will always come and go.Nagsimula akong maglinis sa likod bahay naming mga puno ng mangga kasi marami ng dahong nahuhulog. It's Sunday today and it's my day off. Kakatapos lang namin magsimba ng mga kapatid ko at ngayon ay naisipan kong mag linis since wala naman akong ibang magawa. I want to divert my attention para makalimutan ko ang nangyari nung nakaraang araw.Napapikit ako at napabuntong hininga. Pilit kinakalimutan pero talagang nakatatak na sa utak ko 'yong nangyari kahit anong pilit kong kalimutan. It's hard to forget the things that keeps on repeating in our mind."Ate may problema ka ba? Kanina pa kita napapansing tulala," tanong niya at tumabi ng upo sa 'kin. May upuan kasi kami malapit
I never wanted to love someone because I know it can break me but what if ang puso na mismo ang ayaw pa-awat at ayaw tumigil? Can we really stop it? Mapipigilan ba talaga natin kung mismong ang puso na ang kalaban?Naisip ko lang kasi, paano kong dumating ako sa puntong titibok ang puso ko sa isang lalaki? I have a goal in life and having a boyfriend around me isn't included in my plan.Napaiwas ako ng tingin at umayos nang upo. Ramdam ko ang katahimikan sa paligid at hindi ko alam kung narinig ba nila ang sinabi niya kahit na binulong niya lang sa 'kin ito.Tumikhim ako. "Ahm.... Hindi pa ba tayo o-order?"I can sense awkwardness in the air but it immediately faded when, Carla and Sheena smiled and talked."Ah.. oo nga! Wait, kami na lang ni... Carlo este Carla ang o-order. Anong sa inyo?" sabi ni Sheena at ngumiwi."Katulad nung dati sa 'kin," mahinang sabi
Siguro ganito lang talaga ang buhay 'no? We can't really avoid getting hurt because of the things we don't know. Minsan nasasaktan tayo sa mga bagay na hindi naman natin alam ang dahilan kung bakit tayo nasasaktan.Bumangon ako mula sa pagkakahiga at tinitigan ang mga kapatid kong mahimbing na natutulog. I look up at our wall clock to see what time is it and found out it's still five thirty early in the morning. Lumapit ako sa tukador namin para abutin 'yong tali ko sa buhok. After I tie my hair ay lumabas na ako sa kwarto para kumilos na.Hindi kalakihan at hindi rin kaliitan ang bahay namin. Nasa katamtaman lang, magkaiba ang sala at kusina, may divider na naghahati sa sala namin at kusina. Iisa lang ang kwarto pero may dalawang kama. Iisa lang din ang cr at nakalagay 'to malapit sa kusina namin. Kompleto naman ang kagamitan namin sa bahay. May mga tools and utensils kami sa kusina. May upuan sa sala. Mayro'n din kaming mga electrica
I'm so tired. Sobrang pagod na ako physically and emotionally. Pero ano nga bang magagawa ko? Kailangan ako ng mga kapatid ko. Ako na lang ang natitirang taong mag-aalalaga sa kanila. I need to stand up and be strong. "What happened? Gabriella why are you crying?" I felt like my tears are triggered just because of what he ask. Napaangat ako ng tingin sa kanya at hindi na napigilang humikbi. Lumapit si Migo sa pwesto ko at inabot ang kamay ko para tulungan akong tumayo. Umiwas ako ng tingin sa kanya at lumayo. I wipe my tears and fix myself. Tumikhim ako. "A-Aalis muna ako sir... Kailangan kong puntahan ang kapatid ko sa ospital." Kumunot ang kilay niya. "Hospital? What happened?" "Na..." hindi ko natapos dahil sa kumawalang hikbi. Nagulat ako nang hinila niya ang kamay ko at isinubsob ang ulo ko sa d****b niya.
I smiled as I see the blue sky and the beautiful formations of the clouds above. Today is another day and I'm always thankful in each day of my life.Naupo ako sa sala at nag scroll muna sa Facebook habang hinihintay ko 'yong dalawang matapos magbihis at mag ayos. Lunes ngayon at may pasok na sila sa school habang may pasok naman ako sa trabaho.We kinda woke up late so balak na lang naming kumain sa karenderya para sa agahan. Hindi na kasi aabot sa oras kung magluluto pa ako at malapit na rin kami maubusan ng stocks. Need ko na talagang mag grocery kaso wala pang sweldo. Kailan kumayod pa."Ate tapos na kami!"I log out my account and off my phone. Isinilid ko 'to sa shoulder bag na dala ko at inayos ang damit na medyo nagusot sa pag-upo ko. I'm wearing pencil skirt again and white t-shirt. Naka flats lang din ako at 'di naman ako sanay sa mga high heels. Hinayaan ko lang din na bumagsak ang b
Life really won't work well if we won't do things that can make it work. Tulad na lang ng mga bagay na gustong nating mapa sa atin, hinding-hindi ito magiging atin kung hindi tayo tatrabaho para makuha 'to pero minsan ang mga bagay na gusto nating makuha ay nakadepende rin sa sitwasyon at sa kung anong bagay 'to.We can get things easier as long as we put effort to get it. But if we will talk about a person, you can't easily get it without facing many circumstances in life. Hindi naman kasi pwedeng angkinin ang mga tao ng basta-basta na lang dahil una sa lahat; tao ito at walang ibang nagmamay-ari kundi mismo ang sarili niya, pangalawa; nakadepende sa tao kung gusto niya bang makuha mo siya o hindi. Hindi kasi natin pwedeng pilitin ang tao lalo na kung ayaw nito.Bigla ko lang kasi 'tong naisip dahil sa nakita. May kapitbahay kaming nag-aaway, nagsisigawan at halos magpatayan na dahil may panloloko at pilitan rawng nangyayari.
We're in some kind of seaside restaurant. Nag decide kami na dito na lang dahil bukod sa mahangin, maganda rin ang view. It's relaxing here.Umupo kami sa sand na may telang nakalagay. There's a table in the center. Binalot kami ng katahimikan nang ilang segundo hanggang sa nagsalita siya."I.. I don't know where to start. Siguro ganito na lang, ask me anything and I'll answer everything..."I look straight in the sea and sighed. Oo nga naman at mahirap simulan at balikan ang nakaraan. But I deserve an explanation. Ako 'yong nasaktan. Ako man 'yong kumalas pero dahil 'yon para sa aming dalawa."Kilala mo na ba si Karen noong 'di pa tayo?"Marami akong tanong sa isip ko na gusto kong ilabas pero sa dami nila ito 'yong unang tanong na lumabas sa bibig ko.He shook his head. "Nope. I don
Is is hard to not fall in love again with the same person who hurt you?Question that I can answer. Oo masasagot ko dahil ako mismo, naranasan iyan. We are, after all, a human. A human who has feelings. So to answer that question, yes mahirap na hindi ka mahulog ulit sa taong nanakit o nang iwan sa 'yo. But in my case, I was the one who leave for the betterment of each other. Nalason kasi kami sa sobrang pagmamahal namin sa isa't isa na kailangan may bumitaw at maiwan.It's hard to not fall again when first hand you experience falling with the same man. You'll fell out but believe me, some may fell out pero babalik at babalik pa rin sila sa taong nakasanayan nila. Tulad ko na lang. I told myself, I won't anymore but here I am..."Mag-uusap tayo kasama ka!" itinuro niya si Migo. "Magpaliwanag kayo mga malalandot!"Dahil sa pagiging marupok ko, naka
Bakit kaya may mga taong kahit ilang beses ng nasaktan, babalik at rurupok pa rin? Why does people always come and go? Hindi pa pwedeng mananatili na lamang? Hindi pa pwedeng walang alisan na magaganap?'Cause me, I only wished happiness in life. I always longed to have a good life. I only want happiness. Pero we also need to sacrifice things in order for us to become happy. We won't truly find happiness in the middle of chaos.Ayaw ko ng maging marupok ulit dahil alam ko kung saan ako dadalhin nito, naranasan ko kung anong dala nito. But the way he's kissing my neck and touching my body now and the way I react to his kisses and touch made me realize that no matter how much I convince myself na hindi ako marupok, bumigay pa rin ako dahil bukod sa mahina ako pagdating sa kanya.. mahal ko pa rin siya.That even after all those years of not seeing each other, I still feel those butterflies
We were filled with silence for a minute. Nakatitig lamang ako sa harap habang siya ay tingin ko'y natigilan sa mga nasabi ko. I don't know what happened.. I don't understand why do I have to tell those words when in fact, I still love him. Pero kung kasal na siya, kahit saang anggulo, mali.The silence just broke after a minute and the moment he laugh."Fuck. I can't believe this," he laugh again and slightly comb his hair. "What move on are you saying? Of course! I've already moved on. C'mon! Revenge? Baby, revenge is not my thing. I don't do revenge because that might sound pathetic. Baka ikaw diyan ang 'di pa naka move on?" he teased and raise a brow, smirking.Doon ako tinubuan ng hiya. Oo nga naman at bakit ako nag assume ng gano'n? Nakagat ko ang aking labi at napayuko. I get it. Oo na, he totally moved on. While I'm still stuck.
This house has been my solace for almost many years and even if I'm not living here anymore, binabalik-balikan ko pa rin ito.But now that he's here, I felt suffocated. The comfort this house gave eventually disappeared after the conversation earlier.Bumalik ako sa lamesa ng parang walang nangyari. I should act. I should pretend. That's what I've been doing for years so it's not new for me anymore. I know I'm now in the right and trusted persons that's why I'm confident I can get through this. Nakayanan ko nga ang ilang taon, ito pa kayang baka isang gabi lang siya rito. I still can endure it."Tagal mo yata sa banyo, Gabriella? Anong kababalaghang ginawa mo roon?" Tita raised a single brow and smirk at me, halong pang-aasar ang tinig.In this household, no one's calling me by my first name, marami na raw kasi ang tumatawag noon wika ni Tita ka
"Kuya Migo?!"My head automatically look at my back. My jaw dropped. I didn't see this coming. Kasi it's been what? Five years. Oo limang taon na ang nakalipas simula noong araw na tuluyan na naming tinapos kung ano mang meron kami.I didn't expected this thing to happen. Kasi sa nagdaang taon, kailanman hindi nagtagpo ang landas namin. Okay na ako, 'yon ang sabi ko sa iba at sa sarili ko pero hipokrita ako kung'di ko sasabihing na-miss ko siya.Bumigat ang paghinga ko at mabilis ang pagtibok ng puso. I admit, walang araw na hindi ko siya naalala. Walang araw na kinalimutan ko siya. Hindi siya mawala-wala sa sistema ko.Lyn look at me with worried look. Si Shawn ang nakakita kay Migo.Tumayo si Tita at Daddy at nilapitan si Migo na kakarating lang. He look dashing with just a simple black jean
Time runs fast. Days, weeks, months until it came years passed like a whirlwind. We'll never know, after they passed, everything will also changed.You wish for everything to be alright, and it did. You wish for the good things in life, and it came. You wish to have a great life, and it happened. In short, nothing's impossible.Dream big. Aim high. What you prayed for will be answered.Dati, pangarap ko lang maging mayaman para hindi na ako kailangang magtrabaho. I just wish to have wealth in me so that we don't to suffer anymore. Mahirap maging mahirap. You have to sacrifice things in order for you to live. Kailangan mong magtiis para mabuhay. Gutom. Pagod. Puyat. Sakit. Lahat 'yan, naranasan namin ng mga kapatid ko. We get to experience sleeping without eating any food that could satisfy our stomach. We'll always get tired from working and schooling but at the end of the night, we'll sleep the
May mga bagay talagang kahit pilit mong kinakalimutan, hinding-hindi mo talaga makakalimutan. There's always a thing that you always don't want to believe but can't do anything because it's obviously the truth.I wonder, can everyone really find happiness in knowing what's the truth? Can everyone really called it ‘life’ after knowing every missing pieces in life?Sabi kasi nila; hindi mabubuo ang pagkatao mo kung may mga bagay ka pang hindi nalalaman tungkol sa pagkatao mo. Hindi mabubuo ang pagkatao mo kung hindi mo kilala ang totoong ikaw."‘Di ba we promise you to explain the truth and nothing but the truth only?" Attorney Ynares or should I address Ate Cams, started.Today, they decided to tell me what's really the truth. My friends came back to Manila because of work while I and my sister and brother rema
Our stay here isn't that bad. We got the chance to do everything. Ang mga bagay na hindi namin nagawa dati dahil sa kadahilanang walang pera ay nagagawa na namin ngayon. But the real reason why we came here wasn't discussed. Ilang araw na kami rito pero ni isa sa kanila rito ay wala pang nag bukas ng usapan.Ang usap-usapan ng mga kasambahay na narito, hindi raw ito ang pinaka main mansyon ng mga Buenaventura at iyon ang pinagtataka ko.Bumuntong hininga ako at napailing sa naisip. What? Is it right to doubt them? But tama lang naman na pagdudahan sila 'di ba? Una sa lahat, bigla-bigla na lamang silang sumulpot sa bahay namin.. sa gano'n pa lang, nakakataka na talaga. Kasi paano nila ako nakilala? Paano nila nalaman kung saan ako nakatira? Pangawala, bigla silang papasok sa bahay, kakausapin ako tapos sasabihing kadugo nila ako? Pangatlo, pagbibintangan ng matanda si nanay na sinungaling? I have more and mor