Share

Chapter 8

Author: jadey
last update Last Updated: 2021-11-18 18:43:12

Siguro ganito lang talaga ang buhay 'no? We can't really avoid getting hurt because of the things we don't know. Minsan nasasaktan tayo sa mga bagay na hindi naman natin alam ang dahilan kung bakit tayo nasasaktan. 

Bumangon ako mula sa pagkakahiga at tinitigan ang mga kapatid kong mahimbing na natutulog. I look up at our wall clock to see what time is it and found out it's still five thirty early in the morning. Lumapit ako sa tukador namin para abutin 'yong tali ko sa buhok. After I tie my hair ay lumabas na ako sa kwarto para kumilos na.

Hindi kalakihan at hindi rin kaliitan ang bahay namin. Nasa katamtaman lang, magkaiba ang sala at kusina, may divider na naghahati sa sala namin at kusina. Iisa lang ang kwarto pero may dalawang kama. Iisa lang din ang cr at nakalagay 'to malapit sa kusina namin. Kompleto naman ang kagamitan namin sa bahay. May mga tools and utensils kami sa kusina. May upuan sa sala. Mayro'n din kaming mga electrical appliances tulad ng tv, electric fan at dvd player. Simple lang ang pamumuhay namin dito sa Manila. 

I'm still thankful na kahit iniwan kami ng mga magulang namin sa ganitong edad ay nag-iwan din sila ng bahay na matitirahan namin. This house is originally from my father's parents. After my grandmother and grandfather died, ipinamana nila 'to kay tatay since 'yong ibang kapatid ni tatay ay may kanya-kanya na ring bahay. Si nanay naman ay hindi taga rito sa Manila. Galing siyang probinsya, sa Leyte to be exact.

Wala akong masyadong alam about sa pamilya ni nanay bukod sa may kaya sila sa buhay at hindi sila approved sa pagmamahalan nila nanay at tatay kaya itinanan ni tatay si nanay at dinala rito sa Manila. I've never been at Leyte at curious ako kung anong meron do'n. 

They say province is one of the most amazing place to stay because of the ambiance and vibes it gives. One day, I'll go there.

Nagsimula na akong maglinis ng bahay. Nagwalis ako sa sala at kusina pagkatapos ay sa labas naman. Naabutan ko si Mang Kanor kasama si Mang Berto na nagka-kape sa labas. Our house is not located near the roadside kaya malaya ang mga taong umiinom malapit sa kalsada. Iyong kalsada sa loob ng baranggay ay puro mga tricycle, motor at bisikleta lang ang nakakapasok dahil sa maliit ang espasyo ng kalsada rito. 

"Magandang umaga po!" binati ko silang dalawa.

Ngumiti si Mang Kanor at  itinaas ang kape. "Magandang umaga rin sayo hija. Kape tayo," alok niya.

"Sige po. Salamat."

"Oo nga pala Shantal, pagkatapos mo riyan ay pumunta sa bahay, hinahanap ka ni Maria at may ibibigay daw iyon sa iyo!" sabi ni Mang Berto na abala sa pag-inom ng kape.

The good thing here in Baranggay Dimagiba is that all the people treat each other as a family. Kahit nga 'yong ibang mga taong bago pa lang dito ay itinuturing na agad na pamilya. Pero hindi lang talaga maiiwasan ang mga alitan sa bawat isa. Minsan may mga daig pa ang CCTV sa sobrang pagka-chismosa na lahat na lang ng bagay ay biglang nalalaman at pinag-uusapan. May mga bastos din dahil sa kalasingan pero mayro'n ding taong handang lumaban para lang sa kabutihan.

"Sige po. Pasok muna po ako sa loob at gigisingin ko pa 'yong dalawa. May pasok ngayon,"

"O siya sige. Ipapa-reserve ko na lang 'yong tricycle ni Ando at ng may masakyan kayo."

Tumango ako kay Mang Kanor at  nagpasalamat. Pumasok na ako sa loob at nagsaing. Pagkatapos kong magsaing ay pumasok na ako sa kwarto para gisingin ang dalawa at para na rin maghanda ng damit sa trabaho. 

I sighed. Today will be another day of enduring everything. Nakakapagod pero kailangang kayanin. 

"Lyn! Gab! Gising na, may pasok pa kayo! Aba six in the morning na nakahilata pa rin kayo riyan! Anong akala niyo, wala kayong pasok?"

"Ate! Bunganga mo! Aga-aga ang ingay agad!" Nakabusangot na bumangon si Shawn Gabriel at kinusot ang mata.

"Opo ate. Sorry po natagalan ng gising," sabi naman ni Lyn at tumayo na para maligo.

See the difference? 'Yong isa sobrang ma-attitude tapos 'yong isa naman sobrang mahinhin at mabait. Napairap ako. Kanino kaya nagmana 'tong si Shawn? 

Pinauna ko na sila sa pagligo at lumabas na muna ako para bumili ng munggo sa may karenderya malapit lang din sa bahay. I look at my clothes to see if it's okay. Simpleng short na hindi maikli at oversized shirt lang ang suot ko. Typical na pambahay. Nag tsinelas ako at lumabas na.

I look up above to see the bright shine of the sky. I blink as I stare at the blue sky. The blue sky reminded me of him, of his eyes. I bit my lip. I can't understand what I'm feeling and I don't want to entertain this feelings because it's not okay, it's not right.

Nakarating ako sa karenderya na 'yon ang laman ng isip. Naabutan ko si Karen na nagsasandok ng ulam sa nga bumibili. Si Karen ay childhood friend ko pero nang lumaki na kami ay minsan na lang kami mag usap. Maybe because she continued studying while I stop. Naging magka-klase kami nung elementary at highschool.

Mukhang nagulat siya nang makita ako. She then immediately run to hug me.

"Ella? Ikaw na ba 'yan? Oh my gosh ka! Ang ganda mo beshy! I miss you ha!" 

Natawa ako at niyakap siya pabalik. "Na-miss din kita Kar. It's been two years since the last time I saw you at sobrang ganda mo na ngayon ha!"

Tumawa siya at hinila ako para maupo. Hinawakan niya ang kamay ko.

"Sorry Ella ha? Alam kong nangako ako sa 'yo na sabay tayong magtatapos pero hindi ko nagawa kasi ako 'yong nauna. Kailangan ko kasi para makatulong sa pamilya..."

Umiling ako at pinisil ang kamay niya. "Hindi Kar. Wala kang kasalanan. Mas mabuti ngang pinili mo kung ano ang tama kasi kung hindi, hindi ka magiging license teacher ngayon 'di ba? Don't regret what you did in the past just because of me. Masaya ka na ngayon at masaya na rin ako. You have worked and you're now a professional and I have worked too. After all, we survived."

Kailanman ay hindi ako nagtanim ng galit sa kanya sa nangyari noon. No one's at fault.

"Eh nakakainis ka naman! Pinapaiyak mo ako!" She said and hug me. Umiyak siya sa balikat ko.

"Kahit kailan, naging teacher ka na't lahat-lahat, iyakin ka pa rin!" Natatawang sabi ko. "Pabili na nga lang ako ng ulam. Kailangan kong makabalik agad sa bahay kasi may pasok pa ako sa trabaho at may pasok pa 'yong mga kapatid ko. Catch up na lang tayo pag-uwi ko mamaya."

Umirap siya pero sinandok pa rin 'yong binili kong ulam. Nagpaalam na ako sa kanya at naglakad na pabalik sa bahay. Pagbalik ko sa loob ay handa na silang dalawa. Naka uniform na. Napansin ko ring may plato, kutsara at baso na rin sa lamesa.

"Pakilagay niyo na lang 'yong ulam diyan ha. Maliligo muna ako, mabilis lang 'to kaya hintayin niyo ako at sabay na tayong kakain para sabay tayong papasok." Bilin ko sa kanila bago tumalikod at tumakbo papuntang kwarto para bitbitin ang damit at tuwalya sa cr.

Pagkapasok ko sa cr at agad akong naghubad ng saplot at nagsimulang maligo. Binilisan ko sa pag-sabon at pag-shampoo kasi baka ma-late 'yong dalawa. Parang naglalaro nga lang ako sa tubig sa sobrang pagmamadali. Dito na rin ako sa loob nagbihis.

I wear a very simple pencil skirt na may slit sa gilid at white polo shirt. I tuck the polo into the skirt and then dry my hair using the towel. Nasa kwarto ang blower kaya towel na lang ginamit ko. After I finish everything ay lumabas na ako at nakita ko 'yong dalawang busy kakanood sa tv.

Pumasok muna ako sa kwarto at inilagay ang damit sa labahan bago nagsuklay at nag make up ng medyo light. Kinuha ko rin ang bag ko at lumabas na.

"Sa wakas... After how many hours, natapos din ang prinsesa sa pagligo," sarkastikong sabi ni Shawn.

I just stuck my tounge out. "Oa mo ha!"

Humalakhak lang siya at umupo na. We prayed then started eating. Masaya kami sa hapagkainan. We were like this everyday. After we ate, we brushed our teeth.

"Ate may tricycle na labas nag-aantay. Si Kuya Ando yata 'yon," rinig kong sambit ni Lyn.

Nasa labas na kasi siya habang nasa loob pa ako. Kinuha ko ang susi sa bahay at inilock na ang pintuan. I slid the key to my sling bag and walk to the tricycle.

Nakita ko si Ando ro'n na nag-aantay habang si Lyn ay nakasakay na sa loob at sa likod naman si Shawn.

"Parang may anghel na dumating, ano?" 

Napakunot ang noo ko. Pinagsasabi nito?

"Hay nako Kuya Ando! Si ate ko lang 'yan!" Humagikhik si Lyn. Sumakay na ako sa loob.

"Ang ganda kasi talaga ng ate mo Sharlyn. Dati ko ng crush 'yan."

Napangiwi ako sa sinabi niya habang 'yong dalawa ay tawa nang tawa dahil sa sinabi ni Ando. Hindi naman sa mapanghusga ako pero kasi si Ando, maitim, payat at walang ngipin sa harapan. Disente namang tao at mabuti kaso hindi gan'yan ang tipo ko.

Talaga ba Shantal? O talagang mas gusto mo 'yong gwapo at matangkad tulad ng.. hindi! Hindi pwede.

"Umandar ka na nga lang riyan Ando. Dami mo pang sinasabi!"

Tumawa lang siya at umiling. Nagsimula na niyang paandarin ang tricycle kaya nakahinga ako ng maluwang. Akala ko pa ay matatagalan kami. Seven na at kailangan makarating ako sa opisina by seven thirty. 

I look at my phone when it ring. I pursed my lips. Bakit kaya tumatawag si Carla ng ganito ka-aga? May nangyari kaya?

I answered the call. "Hello bakla? May nangyari ba?"

"Hi bakla! Where ka na?" 

My forehead creased when I heard his voice. Parang may kakaiba.

"Papasok na, bakit?"

May narinig akong kaluskos sa kabilang linya. "Eh kasi bakla.. ano, pakisabi kay sir na absent muna ako ngayon. Nilalagnat ako eh, hindi ako makabangon at 'di ako makagawa ng excuse letter."

"Okay ka lang ba? Gusto mo bang puntahan kita riyan mamaya? Wala ka pa namang kasama riyan! Pa'no na 'yong pagkain mo?" sunod-sunod na tanong ko sa sobrang pag-alala. Wala kasi siyang kasama sa bahay niya. Siya lang mag-isa.

"Hindi na. Ano ka ba! Kaya ko na 'to. Basta sabihin mo lang na may sakit ako."

Napabuntong hininga ako nang ibinaba niya ang tawag. He's living alone on his condo in Makati. Medyo malapit lang naman dito sa amin. Pero siya, he's living in a condominium while I live in a baranggay. 

Nabalik lang ako galing sa malalim na pag-iisip nang tinapik ni Lyn ang balikat ko.

"Ate, nasa AGOC na po tayo,"

Tumango na lang ako at bumaba. Inabot ko kay Ando ang bayad.

"Salamat aking myloves. Sa susunod ulit!" Aniya at nag flying kiss pa.

"Myloves ka riyan. Kapag may nangyaring masama sa mga kapatid ko dahil diyan sa pagmamaneho mo ay talagang susuntukin kita Andorio!"

Sumimangot siya. "Ako pa ba? Pababayaan ko ba 'yong mga future kapatid ko? Malabo 'yan myloves,"

Tangina talaga nitong walang ngipin na 'to. Nakakadiri 'yong mga pinagsasabi.

"Umalis na kayo at baka ma late pa kayo. Ingat."

Pumasok na ako at binati si Kuya Mando. May kausap pa kasi siya kaya hindi ko na lang nilapitan. Nag logbook na ako at pumasok. Binati ko agad ang mga nasa loob. Bago ko pa marating ang floor kung saan ang opisina ng CEO ay madadaanan ko muna ang iba't ibang department kaya nagiging kaibigan ko na rin sila.

After greeting each other, I enter the elevator and drove my way to the CEO's office. Habang nasa loob ng elevator, 'di ko mapigilang mag-isip sa nangyari noong nakaraan. Ayoko na sanang balikan pa 'yon. Masasaktan lang ako.

Suminghap ako at nilunok ang nagbabara sa lalamunan. I felt like crying so I took a deep breath and cleared my throat. When the elevator stop, I step out and walk to the office.

Pumasok na ako dahil kung nandito man siya ay tiyak nasa loob siya ng office niya. I enhaled deeply when I saw emptiness inside. Kasi kung ako lang talaga magde-desisyon, ayoko muna siyang makita o makausap. 

Umupo na ako sa upuan at sinimulang i-on ang computer. Kailangan ko pang mag encode ng monthly report ng mga taga iba't ibang department.

Napaangat ako bigla ng tingin nang may bumukas sa pintuan. I thought it's Kuya Mando but my mouth hanged open when it revealed my almighty boss.

He's wearing his office look that made him hotter. His hair is in disheveled and he's biting his wet red lips. 

Umiwas ako ng tingin at tumayo para batiin siya. I don't want to talk to him but it may sounds rude if I won't greet him. After all, he's still my boss.

"Good morning, sir." Walang buhay na bati ko.

He creased his forehead and pursed his lips. Pinasadahan niya ang kanyang buhok.

"Good morning, Gabriella." He said and then walk near me. He stop when we're inch away to each other. Kumalabog ang d****b ko.

"S-Sir... May appointment kayo ngayon with...."

"Stop. Are you mad at me?"

Nagulat ako sa tanong niya. Is he seriously asking me that?

Umiwas ako ng tingin. "Hi-Hindi po."

He raised his brow and scanned my face. Napalunok ako nang tumama ang tingin niya sa labi ko. 

"Then.. why can't you look at me in the eye? Explain why are you not answering my phone calls? Why not replying on my text, huh?"

It's true. I've been avoiding him. Not answering his call nor his text because I don't simply want to talk to him. Hanggang kaya ko pang iwasan siya at iwasan 'tong kakaibang nararamdaman ko ay iiwasan at iiwasan ko talaga siya.

"May magagalit," mahinang sabi ko.

He smirked. "May magagalit? And who is that, huh?"

"‘Yong girlfriend mo."

"My what?"

I sighed. "Look sir. Kung ano man 'tong ginagawa mo, tigilan mo na. I know what you want in me and I don't want to be one of your collection."

Hindi ko alam kung saan ako humuhugot ng lakas para sabihin ang mga katagang iyon.

His face darkened and his face became emotionless. Then he immediately smirk. Bigla akong natakot sa mga mata niya. 

"Right. Damn right. Your fucking boring so I'll stop."

He left me dumfounded and hurt. I feel like my heart shattered apart of what he just said. Nag-uunahan sa pag-agos ang mga luha ko. Bigla akong napahikbi. 

My hands are shaking. Inabot ko ang phone ko para sagutin ang tawag. I quickly wipe my tears and cleared my throat.

"Hello?" Ani ko sa nanginginig na boses.

"Hello ma'am. Is this Shantal Ortega?"

Napakunot ang noo ko. Hindi pamilyar ang boses.

"Yes po, may I know who's this?"

"This is Nurse Andrea from Lopez Hospital. I just want to ask you if you know the name Sharlyn Ortega? Ikaw po kasi ang nakalagay sa emergency contact ng phone niya."

Bigla akong kinabahan. "Kapatid po niya ako. Bakit po? Ano po bang nangyari?" Nanginginig ang kamay ko habang tinatanong 'yon.

"Come here at the Lopez Hospital ASAP ma'am, your sister got into car accident."

Nabitawan ko ang phone ko at napabagsak sa sahig sa narinig. 

Related chapters

  • In Arms Of The CEO   Chapter 9

    I'm so tired. Sobrang pagod na ako physically and emotionally. Pero ano nga bang magagawa ko? Kailangan ako ng mga kapatid ko. Ako na lang ang natitirang taong mag-aalalaga sa kanila. I need to stand up and be strong. "What happened? Gabriella why are you crying?" I felt like my tears are triggered just because of what he ask. Napaangat ako ng tingin sa kanya at hindi na napigilang humikbi. Lumapit si Migo sa pwesto ko at inabot ang kamay ko para tulungan akong tumayo. Umiwas ako ng tingin sa kanya at lumayo. I wipe my tears and fix myself. Tumikhim ako. "A-Aalis muna ako sir... Kailangan kong puntahan ang kapatid ko sa ospital." Kumunot ang kilay niya. "Hospital? What happened?" "Na..." hindi ko natapos dahil sa kumawalang hikbi. Nagulat ako nang hinila niya ang kamay ko at isinubsob ang ulo ko sa d****b niya.

    Last Updated : 2021-11-18
  • In Arms Of The CEO   Chapter 10

    I smiled as I see the blue sky and the beautiful formations of the clouds above. Today is another day and I'm always thankful in each day of my life.Naupo ako sa sala at nag scroll muna sa Facebook habang hinihintay ko 'yong dalawang matapos magbihis at mag ayos. Lunes ngayon at may pasok na sila sa school habang may pasok naman ako sa trabaho.We kinda woke up late so balak na lang naming kumain sa karenderya para sa agahan. Hindi na kasi aabot sa oras kung magluluto pa ako at malapit na rin kami maubusan ng stocks. Need ko na talagang mag grocery kaso wala pang sweldo. Kailan kumayod pa."Ate tapos na kami!"I log out my account and off my phone. Isinilid ko 'to sa shoulder bag na dala ko at inayos ang damit na medyo nagusot sa pag-upo ko. I'm wearing pencil skirt again and white t-shirt. Naka flats lang din ako at 'di naman ako sanay sa mga high heels. Hinayaan ko lang din na bumagsak ang b

    Last Updated : 2021-11-18
  • In Arms Of The CEO   Chapter 11

    Life really won't work well if we won't do things that can make it work. Tulad na lang ng mga bagay na gustong nating mapa sa atin, hinding-hindi ito magiging atin kung hindi tayo tatrabaho para makuha 'to pero minsan ang mga bagay na gusto nating makuha ay nakadepende rin sa sitwasyon at sa kung anong bagay 'to.We can get things easier as long as we put effort to get it. But if we will talk about a person, you can't easily get it without facing many circumstances in life. Hindi naman kasi pwedeng angkinin ang mga tao ng basta-basta na lang dahil una sa lahat; tao ito at walang ibang nagmamay-ari kundi mismo ang sarili niya, pangalawa; nakadepende sa tao kung gusto niya bang makuha mo siya o hindi. Hindi kasi natin pwedeng pilitin ang tao lalo na kung ayaw nito.Bigla ko lang kasi 'tong naisip dahil sa nakita. May kapitbahay kaming nag-aaway, nagsisigawan at halos magpatayan na dahil may panloloko at pilitan rawng nangyayari.

    Last Updated : 2021-11-18
  • In Arms Of The CEO   Chapter 12

    I smiled widely after seeing them enjoyed the food. It's been really awhile since the last time we go out and bond like this. And I'm very happy that they're also happy. At hindi ko inexpect na sa mga unforgettable moments ko ay kasama si Migo."Ate park tayo after ha! Nag promise ka sa 'kin!" Lyn said and pouted at me.Kakatapos lang naming kumain. Hindi pa nga kami nakakabayad.I nodded. "Oo naman. Kung anong ipinangako ko ay tutuparin ko." I said and slightly comb her shiny hair.Malawak ang ngiti niya at umayos na ng upo. I roam my eyes around and many people are sitting in a different seats and tables. This grill is native and it's an open area so we can feel the refreshing air. Hinahangin nga ang buhok namin. I forgot to bring my hair tie.Nagulat ako at napaangat ng tingin kay Migo nang sinikop niya ang buhok ko at inilagay ito sa right side ng leeg ko.

    Last Updated : 2021-11-22
  • In Arms Of The CEO   Chapter 13

    We kissed but he passed out. After he kissed me, he just passed out. Kinapa ko ang noo niya at sobrang init niya. Nilalagnat na nga't lahat-lahat, landian pa rin ang iniisip! Ano bang pumasok sa isip ng kumag na 'to?Bago tumayo ay inayos ko muna siya sa paghiga sa sofa niya. After making sure he's safe there, I leave and go to his kitchen. Nag-init ako ng tubig at pumasok sa bathroom niya upang hanapin ang bimpo. Nang uminit na ang tubig ay inilagay ko ito sa bowl at hinaluan ng kaunting hindi mainit na tubig at hinintay hanggang sa maging maligamgam na.I sighed and sighed as I look at him closing his eyes. Paano ko siya mabubuhat nito? Sobrang bigat niya at aakyat pa bago makarating sa taas!Dahan-dahan ang pagpunas ko sa mga braso niya, bumaba sa leeg hanggang sa dibdib at tiyan. Iwas na iwas ako sa pagtutok sa abs niyang parang inaakit ako. I also put a towel in his forehead. Iniwan ko muna siya saglit at umak

    Last Updated : 2021-11-24
  • In Arms Of The CEO   Chapter 14

    Time really flies when you are happy and contented with what you have. And I am having the time of my life.Kami na at sinagot ko na siya. Why all of the sudden when the last time is I ask for a space? Someone did just made me realize things, alot of things. My friends did made me realize that life's short, enjoy things and they said we should do what makes us happy so I did.Being with him makes me happy and I feel contented when I'm on his arms.While I was busy appointing some schedule for his meetings, I stiff as I felt his lips on my right shoulder, planting small kisses there. Naapangat ako ng tingin at napalingon sa kanya."Bakit?"Nagiging initial reaction ko na 'yong bakit sa t'wing lalapit siya sa 'kin. Parang feeling ko lang ay may problema siya.

    Last Updated : 2021-11-26
  • In Arms Of The CEO   Chapter 15

    They say beach is a place where some people could find happiness. Even though it's very hot, you can still feel relax because of the calming aura it gives. Once you step out and saw the very beautiful white sand and the coconut trees all over the place plus the fresh air and beautiful birds flying above the sky, everything will be worth it. Once you step out, you'll be welcome by fresh air and crashing waves of it's clear blue waters that become a perfect harmony letting you hear the sound of nature.Yesterday night was the best but today will be the very best. Me, spending time with my family, friends, co-employees and boyfriend, will be blast I could say. We are now arrived in somewhere private beach here in Sta. Ana. Hindi ko exactly na alam talaga kung saan, basta na lang kaming dinala rito ng lalaking driver ng isang SUV na sabi niya'y one of the family driver of Alvarez family daw siya.Migo? Susunod na lang

    Last Updated : 2021-12-01
  • In Arms Of The CEO   Chapter 16

    A night to remember. Seven in the evening, we are here, near the seashore, watching the moon above while enjoying the moment.Automatic na napangiti ako nang naramdaman ang mga kamay niya sa magkabilang bewang ko. I could feel it because of his smell and the familiar beat of my heart."Enjoying the view, huh?" he whispered it to my ear that sent millions of sparks.I am sitting and facing the waves of the sea while enjoying the night and the fresh air. Actually kaming lahat nakaupo rito, may nilagay lang kaming tela na uupuan. Ang ibang kasama namin ay busy sa pagkuha ng litrato, busy kakakain sila Karen habang si Mia at Lyn ay nag uusap, si Nick at Gab ay busy kakalaro sa phone at 'yong iba ay nagkakantahan sa tabi habang nag iinuman."Oo. Sobrang ganda rito!"Umupo siya sa likod ko

    Last Updated : 2021-12-02

Latest chapter

  • In Arms Of The CEO   Chapter 38

    We're in some kind of seaside restaurant. Nag decide kami na dito na lang dahil bukod sa mahangin, maganda rin ang view. It's relaxing here.Umupo kami sa sand na may telang nakalagay. There's a table in the center. Binalot kami ng katahimikan nang ilang segundo hanggang sa nagsalita siya."I.. I don't know where to start. Siguro ganito na lang, ask me anything and I'll answer everything..."I look straight in the sea and sighed. Oo nga naman at mahirap simulan at balikan ang nakaraan. But I deserve an explanation. Ako 'yong nasaktan. Ako man 'yong kumalas pero dahil 'yon para sa aming dalawa."Kilala mo na ba si Karen noong 'di pa tayo?"Marami akong tanong sa isip ko na gusto kong ilabas pero sa dami nila ito 'yong unang tanong na lumabas sa bibig ko.He shook his head. "Nope. I don

  • In Arms Of The CEO   Chapter 37

    Is is hard to not fall in love again with the same person who hurt you?Question that I can answer. Oo masasagot ko dahil ako mismo, naranasan iyan. We are, after all, a human. A human who has feelings. So to answer that question, yes mahirap na hindi ka mahulog ulit sa taong nanakit o nang iwan sa 'yo. But in my case, I was the one who leave for the betterment of each other. Nalason kasi kami sa sobrang pagmamahal namin sa isa't isa na kailangan may bumitaw at maiwan.It's hard to not fall again when first hand you experience falling with the same man. You'll fell out but believe me, some may fell out pero babalik at babalik pa rin sila sa taong nakasanayan nila. Tulad ko na lang. I told myself, I won't anymore but here I am..."Mag-uusap tayo kasama ka!" itinuro niya si Migo. "Magpaliwanag kayo mga malalandot!"Dahil sa pagiging marupok ko, naka

  • In Arms Of The CEO   Chapter 36

    Bakit kaya may mga taong kahit ilang beses ng nasaktan, babalik at rurupok pa rin? Why does people always come and go? Hindi pa pwedeng mananatili na lamang? Hindi pa pwedeng walang alisan na magaganap?'Cause me, I only wished happiness in life. I always longed to have a good life. I only want happiness. Pero we also need to sacrifice things in order for us to become happy. We won't truly find happiness in the middle of chaos.Ayaw ko ng maging marupok ulit dahil alam ko kung saan ako dadalhin nito, naranasan ko kung anong dala nito. But the way he's kissing my neck and touching my body now and the way I react to his kisses and touch made me realize that no matter how much I convince myself na hindi ako marupok, bumigay pa rin ako dahil bukod sa mahina ako pagdating sa kanya.. mahal ko pa rin siya.That even after all those years of not seeing each other, I still feel those butterflies

  • In Arms Of The CEO   Chapter 35

    We were filled with silence for a minute. Nakatitig lamang ako sa harap habang siya ay tingin ko'y natigilan sa mga nasabi ko. I don't know what happened.. I don't understand why do I have to tell those words when in fact, I still love him. Pero kung kasal na siya, kahit saang anggulo, mali.The silence just broke after a minute and the moment he laugh."Fuck. I can't believe this," he laugh again and slightly comb his hair. "What move on are you saying? Of course! I've already moved on. C'mon! Revenge? Baby, revenge is not my thing. I don't do revenge because that might sound pathetic. Baka ikaw diyan ang 'di pa naka move on?" he teased and raise a brow, smirking.Doon ako tinubuan ng hiya. Oo nga naman at bakit ako nag assume ng gano'n? Nakagat ko ang aking labi at napayuko. I get it. Oo na, he totally moved on. While I'm still stuck.

  • In Arms Of The CEO   Chapter 34

    This house has been my solace for almost many years and even if I'm not living here anymore, binabalik-balikan ko pa rin ito.But now that he's here, I felt suffocated. The comfort this house gave eventually disappeared after the conversation earlier.Bumalik ako sa lamesa ng parang walang nangyari. I should act. I should pretend. That's what I've been doing for years so it's not new for me anymore. I know I'm now in the right and trusted persons that's why I'm confident I can get through this. Nakayanan ko nga ang ilang taon, ito pa kayang baka isang gabi lang siya rito. I still can endure it."Tagal mo yata sa banyo, Gabriella? Anong kababalaghang ginawa mo roon?" Tita raised a single brow and smirk at me, halong pang-aasar ang tinig.In this household, no one's calling me by my first name, marami na raw kasi ang tumatawag noon wika ni Tita ka

  • In Arms Of The CEO   Chapter 33

    "Kuya Migo?!"My head automatically look at my back. My jaw dropped. I didn't see this coming. Kasi it's been what? Five years. Oo limang taon na ang nakalipas simula noong araw na tuluyan na naming tinapos kung ano mang meron kami.I didn't expected this thing to happen. Kasi sa nagdaang taon, kailanman hindi nagtagpo ang landas namin. Okay na ako, 'yon ang sabi ko sa iba at sa sarili ko pero hipokrita ako kung'di ko sasabihing na-miss ko siya.Bumigat ang paghinga ko at mabilis ang pagtibok ng puso. I admit, walang araw na hindi ko siya naalala. Walang araw na kinalimutan ko siya. Hindi siya mawala-wala sa sistema ko.Lyn look at me with worried look. Si Shawn ang nakakita kay Migo.Tumayo si Tita at Daddy at nilapitan si Migo na kakarating lang. He look dashing with just a simple black jean

  • In Arms Of The CEO   Chapter 32

    Time runs fast. Days, weeks, months until it came years passed like a whirlwind. We'll never know, after they passed, everything will also changed.You wish for everything to be alright, and it did. You wish for the good things in life, and it came. You wish to have a great life, and it happened. In short, nothing's impossible.Dream big. Aim high. What you prayed for will be answered.Dati, pangarap ko lang maging mayaman para hindi na ako kailangang magtrabaho. I just wish to have wealth in me so that we don't to suffer anymore. Mahirap maging mahirap. You have to sacrifice things in order for you to live. Kailangan mong magtiis para mabuhay. Gutom. Pagod. Puyat. Sakit. Lahat 'yan, naranasan namin ng mga kapatid ko. We get to experience sleeping without eating any food that could satisfy our stomach. We'll always get tired from working and schooling but at the end of the night, we'll sleep the

  • In Arms Of The CEO   Chapter 31

    May mga bagay talagang kahit pilit mong kinakalimutan, hinding-hindi mo talaga makakalimutan. There's always a thing that you always don't want to believe but can't do anything because it's obviously the truth.I wonder, can everyone really find happiness in knowing what's the truth? Can everyone really called it ‘life’ after knowing every missing pieces in life?Sabi kasi nila; hindi mabubuo ang pagkatao mo kung may mga bagay ka pang hindi nalalaman tungkol sa pagkatao mo. Hindi mabubuo ang pagkatao mo kung hindi mo kilala ang totoong ikaw."‘Di ba we promise you to explain the truth and nothing but the truth only?" Attorney Ynares or should I address Ate Cams, started.Today, they decided to tell me what's really the truth. My friends came back to Manila because of work while I and my sister and brother rema

  • In Arms Of The CEO   Chapter 30

    Our stay here isn't that bad. We got the chance to do everything. Ang mga bagay na hindi namin nagawa dati dahil sa kadahilanang walang pera ay nagagawa na namin ngayon. But the real reason why we came here wasn't discussed. Ilang araw na kami rito pero ni isa sa kanila rito ay wala pang nag bukas ng usapan.Ang usap-usapan ng mga kasambahay na narito, hindi raw ito ang pinaka main mansyon ng mga Buenaventura at iyon ang pinagtataka ko.Bumuntong hininga ako at napailing sa naisip. What? Is it right to doubt them? But tama lang naman na pagdudahan sila 'di ba? Una sa lahat, bigla-bigla na lamang silang sumulpot sa bahay namin.. sa gano'n pa lang, nakakataka na talaga. Kasi paano nila ako nakilala? Paano nila nalaman kung saan ako nakatira? Pangawala, bigla silang papasok sa bahay, kakausapin ako tapos sasabihing kadugo nila ako? Pangatlo, pagbibintangan ng matanda si nanay na sinungaling? I have more and mor

DMCA.com Protection Status