Chapter 6

Minsan sa buhay kailangan talaga natin tanggapin ang mga bagay na wala na at kailangan nating kumilos patungo sa ibang bagay. It's hard to accept the fact that our love ones already left us but that's life. People will always come and go. 

Nagsimula akong maglinis sa likod bahay naming mga puno ng mangga kasi marami ng dahong nahuhulog. It's Sunday today and it's my day off. Kakatapos lang namin magsimba ng mga kapatid ko at ngayon ay naisipan kong mag linis since wala naman akong ibang magawa. I want to divert my attention para makalimutan ko ang nangyari nung nakaraang araw.

Napapikit ako at napabuntong hininga. Pilit kinakalimutan pero talagang nakatatak na sa utak ko 'yong nangyari kahit anong pilit kong kalimutan. It's hard to forget the things that keeps on repeating in our mind. 

"Ate may problema ka ba? Kanina pa kita napapansing tulala," tanong niya at tumabi ng upo sa 'kin. May upuan kasi kami malapit sa puno, ginagawa naming tambayan sa t'wing wala kaming magawa.

Ngumiti ako sa kanya at hinaplos ang makinis niyang buhok. I'm so glad she'd grown up being beautiful and kind.

"Wala lang 'to. Ikaw ba, bakit nandito ka? Akala ko ba maglalaro kayo nila Pat?"

She smiled at me and hug me. Ang pinaka-malambing sa aming tatlo. She's always been the sweetest and the most soft hearted. Parang si nanay lang. 

"Tapos na po ate at tsaka gusto po kitang tulungang maglinis dito para naman makapag-pahinga ka pagkatapos. Palagi ka na lang kasing nagta-trabaho. Day off mo po naman ngayon kaya dapat mag relax ka lang."

Ah... What did I do to deserve this kind of sister huh? Bukod kasi sa mabait ay matulungin pa. I never thought she'd grown up like this, I mean ako na lang mag isa ang nagpapalaki sa kanila at sa kabila nun ay lumaki pa rin silang mabuti at matulungin. 

"Ayos lang naman at tsaka rito ako masaya. Wala rin naman akong ibang magawa ngayon,"

She smiled at me and hug me again. Bakit naglalambing 'to? Hindi naman sa ano, natural na malambing talaga si Lyn kaya 'di naman nakakataka talaga.

"Alam ko na ate! Bakit 'di namin pa-akyatin si kuya sa puno ng mangga at pakuhanin natin? Tapos maglalagay tayo ng lamesa rito," suhestiyon niya.

"Good idea ha!" I laugh and stood up. "Tawagin mo si Shawn at papuntahin mo rito, ako na ang kukuha sa lamesa at magdadala rito." Utos ko sa kanya at pumasok na sa loob para kumuha ng lamesa.

Sunday's always been our family day since then. Kahit noong nandito pa sila nanay at tatay, kahit kapos kami sa pera, mahalaga pa rin sa amin ang araw ng linggo. Even if we lack on money, we still celebrated it by simply bonding with each other. 

I enhaled deeply and look up at the sky. Ang kulay asul na langit at kulay puting ulap ang palaging saksi kung paano kami mamuhay na wala na sila. 

Nay, Tay, I hope you are proud of what we became. Kahit iniwan niyo kami ng ganito kaaga, sana isipin niyong ginagawa namin ang lahat mabuhay lang na normal.

Miss na miss ko na sila. Sa ganitong araw talaga ako nakakaramdam ng pagka-miss sa kanila. Linggo kasi ang araw na sobrang masaya kami. Ito 'yong araw na kapos man kami sa pera pero umuukit sa mga labi namin ang kasiyahang hinding hindi matutumbasan ng gintong bagay. 

Just like before, I don't dream to have so much money. Ang hiling ko lang talaga ay mabuhay kami ng normal na s'yempre may sapat din na pera para sa mga pangangailangan.

"Ate Ella!"

Napaharap ako sa tumawag sa akin. My heart is beating so fast. It's been awhile since the last time I've heard that name. 

"Ano ba Gabriel!" inis na sambit ko sa kapatid ko.

Humalakhak lang siya at tinulungan akong buhatin ang lamesa papuntang likod. Kahoy iyong lamesa namin kaya medyo mabigat para sa akin. Hindi naman kasi ako katabaan at hindi rin kapayatan. Nasa saktong katawan lang.

"Naks! Ngayon ko lang ulit narinig 'yan ah! Okay na ba sa 'yo ate?"

I bit my lower lip. 'Di man niya direktang sabihin, alam ko na kung anong tinutukoy niya. Si nanay, tatay, si Lyn at siya lang ang tumatawag sa akin nun. Pero simula noong nawala ang mga magulang namin, pinatigil ko sila sa pagtawag sa akin nun. It affects me so much to the point na kailangang mag adjust ng mga kapatid ko at tawagin ako sa first name ko kahit hindi nila nakasanayan.

"Okay na ako ngayon, pwede niyo na akong tawagin ulit sa palayaw na iyon." Nakangiting sabi ko. Ang sarap din pala sa pakiramdam mailabas lahat ng hinanakit. It feels like I'm free again.

Ngumiti siya at ginulo ang buhok ko. Napasimangot ako. Ang tangkad niya talaga. Ako 'yong ate pero mas matangkad 'yong pangalawa. Inakbayan niya ako at hinila na palapit sa puno.

"Kuya! Akyat ka ha tapos kuha ka mangga!" Nakangiting utos ni Lyn kay Shawn. He frowned and glared at her.

"Anong akyat sinasabi mo? Akala ko ba pinauwi ako ni ate kasi ililibre niya tayo?" kumunot ang noo niya at napabaling ang tingin sa akin. "Scam ka Sharlyn!"

Tumawa lang si Sharlyn at lumapit sa akin. 

"Uto-uto ka kasi." Humalakhak siya. "Pero please kuya," with her cute face and pouted lips, she said that.

Umirap si Shawn at nagtanggal ng tsinelas. "Alam na alam niyo talaga pa'no ako mapapayag 'no? Tigilan niyo lang gan'yang mukha, mahal ko kayo pero kapag ako kinagat ng langgam, ipapakain ko sa inyo."

Sharlyn and me bark a laugh and giggled. Kinikilig ako sa kapatid ko ha. Minsan lang maging sweet 'yan. Maloko at makulit 'yan pero mahahalata talaga na mahal na mahal niya kami. I maybe the oldest but he acts like he's the one because as he said, he's the boy and he's the one who'll protect us. 

"Hindi kuya! Basta kapag makita mong may langgam, baba ka lang agad. Sasaluhin ka namin ni ate pero mas una naming sasaluhin 'yong mangga kasi ano ka, sinuswerte?"

"Ha-Ha." Sarkastikong tawa niya. "Kapag ako nakakuha ng mangga at makababa riyan, who you kayong dalawa."

I smiled and close my eyes. Ang sarap sa pakiramdam ng ganito. Little things are still worth to treasure.

Umupo lang kami sa upuan malapit sa lamesa habang naghihintay kay Shawn na makakuha ng mangga. Makalipas ang ilang minuto ay may nakuha na rin siya at dahan dahang bumaba. In fairness hindi nakagat ng langgam, marami pang nakuhang mangga. Pero dugtong nga lang ang kilay at masamang nakatingin sa amin. Natawa ako, immature.

"H'wag mo akong tawanan Ella, sino ka ba ha?"

Mas lalo akong napatawa. "Ang mature mo naman po. Inis ka? Ano pinaglalaban mo?"

Sumingit si Lyn na matawa tawa na sa mukha ni Shawn. Mukha ng naiinis.

"Tsaka sino ka rin po?" Mahinhin na hagikhik ni Lyn.

"Sige pa, tawa pa. Pasalamat kayo, mas pinili kong umuwi rito at umakyat kaysa sumama sa kanila at mag basketball. Pustahan pa naman 'yon!"

"Tama na nga 'yan. Lyn pakikuha nga nung peeler at babalatan na natin 'to. Dami mong drama Gabriel, gwapo ka?"

"Bakit? Maganda ka? Ano rin pinaglalaban mo?"

Grabe 'to ha. Baka nakakalimutan nitong kapatid niya ako. Nakaka-tandang kapatid to be exact. Nakakapikon. 

Nakalagay kasi sa selopin 'yong mga mangga na kinuha niya kaya tinanggal pa namin 'to at inilagay sa planggana para hugasan. May poso malapit dito kaya ro'n namin hinugasan. Libre na ang tubig.

After we washed the mangoes, we put it in the plate and peeled it. Bumili rin kami ng bagoong para isawsaw ang mangga ro'n.

We started eating and talking while laughing. Shawn connected the phone to the Bluetooth speaker. Yes nakabili na kami dahil may trabaho na ako. Binilhan ko rin sila ng kanilang cellphone dahil alam kung kakailanganin nila 'yon sa pag-aaral. Hindi nila hiningi, ako lang ang nagkusang magbigay.

Napatigil lang kami sa tawanan nang mag ring ang phone ko. I look at it to find who's calling. Tumatawag si Carla. Ano na naman kaya ang kailangan ng baklang 'to? Parang 'di ako iniwan nung friday ah!

Tumayo ako at tumalikod sa kanila. Pumasok ako sa loob ng bahay habang sinasagot ang tawag niya.

"Hello Carla?"

"Hello girl! Ano.. sorry ha.. shit.. kasi 'di ba nag promise ako na 'di kita iiwan? Na sabay tayong uuwi at ihahatid kita? Kasi ano... Sorry talaga bakla! Tumawag ako para humingi ng sorry at para sabihing babawi ako sa 'yo. Labas tayo, ililibre kita," halos manginig nginig ang boses niya pagkasabi nun.

"Labas? Saan?"

"Sa Da’Shanz tayo. Ililibre kita ng favorite mong cupcake at coffee. Don't worry kasama natin sila ate Lanie at Sheena, 'yong iba wala kasi may date ang mga bakla. Kaloka!"

Natawa ako. "At dahil libre mo, sige apology accepted pero sunduin mo ako rito ha!"

Narinig ko siyang huminga sa kabilang linya. Parang nakahinga ng maluwag. "Hay buti naman. Wait for ten minutes at papunta na kami riyan."

He ended the call. Bumalik ako sa likod bahay para ipaalam sa mga kapatid ko ang lakad ko.

"Basta mag-iingat ka lang ate ha?"

Napatango ako. "Oo naman. Kayo rin ha. May pagkain na riyan, alam niyo naman pa'no magluto kaya kayo na ang bahala."

Pumasok na ako sa kwarto para maligo at magbihis. After taking a quick bath, I immediately get dressed kasi baka dumating na ang mga 'yon.

I just simply wore a maong high waisted ripped jeans partnered with crop top at white shoes. Simula nung naging kaibigan ko si Carla, natutunan ko ng mamili ng mga damit na susuotin ko. I also did buy liptint para 'di magmukhang putla. 

Inilugay ko lang ang b**a at hanggang bewang na maitim na buhok ko. Polbo at tint lang ang in-apply ko sa mukha ko. When I'm all set, kinuha ko ang shoulder bag ko na may lamang wallet at phone. Lumabas na ako at naglakad papuntang kanto kasi alam kong hanggang doon lang ang sasakyan nila.

Someone whistled and some are even catcalling me. I just ignored them. Sanay na ako sa mga tao rito at sa mga tawag nilang gan'yan basta 'wag lang nila akong bastusin.

"Pst miss! Ganda mo naman!"

"Kinis naman miss. Paisa kami!"

I enhaled deeply and started walking fast. Nakakatakot pero alam kong walang gagalaw sa akin dahil may mga tao naman. Maraming tao kaya kampante ako. It's still two in the afternoon.

Nakahinga ako ng maluwag nang makita ko sila Carla sa bukana na naghihintay sa akin. Pansin ko ring ibang sasakyan ang nakaparada. 

It's better if hanggang dito na lang talaga ang sasakyang dala nila. Mukha kasi 'tong mamahalin dahil sobrang kinis. Kapag kasi ipasok nila sa loob ng baranggay, makikita ng mga taga dimagiba ang pagpi-pyestahan ito.

Tumakbo si Carla sa 'kin at yumakap. Since the very first time I entered AGOC, naging mabait at palakaibigan na siya sa 'kin. Kaya siguro nagtagal ang pagkakaibigan namin.

"Kaninong sasakyan 'yan? Bago at ang kinis yata?" tanong ko habang sumabasay sa kanya. Nakatayo Lang kasi si Ate Lanie, Sheena at si Elvis, boyfriend ni Ate Lanie, sa gilid ng sasakyan.

"Girl nakalimutan ko palang sabihin... Ano, kay ano 'yan..."

My forehead creased. "Kanino?"

Pero bago pa niya masabi kong sino ay hinila na ako ni Sheena para makapasok na kami sa loob at sa isang sasakyan si Elvis at Ate Lanie, sa sasakyan ni Elvis sila sumakay habang kaming tatlo ay sa sasakyang 'di pamilyar sa akin.

Nanigas ako sa inuupuan ko at nanlaki ang mata ko. Napasinghap ako sa nakita.

"Hey.. baby,"

I swear umakyat yata lahat ng dugo ko papuntang mukha ko. Anong ginagawa niya rito at bakit kasama namin siya? Really? The almighty CEO of AGOC is here, with us?

Impit na tumili si Sheena na nakaupo sa backseat at katabi niya si Carla habang ako ay nakaupo sa front seat katabi ni Sir Migo.

Tumikhim ako at umiwas ng tingin. "S-Sir anong ginagawa niyo rito?"

He chuckled. "They invited me." 

Napatingin ako kay Carla at pinaningkitan siya. He shook his head and bit his lip. Umiling siya na parang sinasabing wala siyang kinalaman dito.

Duda ako. Kahit saang lakad namin, hindi pa talaga sumama si Mr. Alvarez. He's always busy. Always out for business meetings and such. Always out for his girls, getting drunk at night and laid. Kaya sobrang nakakataka talaga ngayon and he even called me baby for godsake!

Tahimik lang kami sa loob and no one even dare to strike a conversation. Parang awkward na nandito siya so why is he here in the first place if they felt uncomfortable in him?

Minutes passed and we arrived at Da’Shanz already. Da’Shanz is a coffee shop who serves the best coffee here in baranggay dimagiba. Katabi ng Da’Shanz ang Greenville Bar. The bar where we party. Itong Da’Shanz din ang tambayan namin kapag maagang natapos sa trabaho.

Naunang bumaba si Carla at si Sheena na parang sinasadya talagang magmadali at naiwan kaming dalawa ni sir Migo rito sa loob.

"Hey. You won't talk? Perhaps say hi to me?"

Inipit ko ang mga labi ko at umiwas ng tingin sa kanya. There's no way I would say hi to him. Bukod kasi sa nakakahiya ay naiilang ako sa presensya at sa mga titig niya.

"B-ba.." tumikhim ako. "Bababa na po ako sir,"

Pero bago pa ako makalabas sa sasakyan ay pinigilan niya ako. He look at me in my eyes and lick his lips.

"We're not in the office and it's not working hours so stop calling me sir and call me by my name, Gabriella."

I look at him. Anong tawag niya sa 'kin? Nobody called me in that name! Siya pa lang! Siya!

"Kahit na, boss pa rin kita at secretary mo pa rin ako. Kahit wala tayo sa opisina at hindi oras ng trabaho ay hindi pa rin tamang hindi kita tawaging sir at hindi pa rin maiaalis nun ang katotohanang amo kita at ikaw ang nagpapa-sweldo sa akin."

Umiwas ako ng tingin sa kanya dahil kada buka ng bibig ko ay nakatitig siya. Amusement are evident on his eyes as he chuckled. He scratch his eyebrows and close his eyes.

"Even the way you move your lips it felt so soft. Even the way your eyebrows creased, you still feel so soft. Damn so fucking cute."

Napaawang ang bibig ko at dali daling binuksan ang pintuan para makalabas. I felt suffocated there. I felt like I can't breath because of his presence. Sobra sobra ang kaba ko sa t'wing nandiyan siya o malapit siya sa 'kin.

Pumasok ako sa loob at naabutan ko silang naningkit ang matang nakatitig sa akin at sa taong nasa likod ko.

They were about to tease me when someone grab a chair and seated beside me.

"Damn! You left me there! You didn't even wait for me!"

Kumunot ang noo ko. At bakit ko siya hihintayin? 

He look at me and lean forward so he could reach my right ear.

"Damn baby, you're so cute everytime you frown. So damn fucking cute."