Kasabay nang pagpasok ko sa pintuan ng exhibit ang pagbuhos ng ulan sa labas. Hindi na 'ko nabigla dahil halata naman sa ulap na magbubuhos ito nang malakas na ulan at magbibigay ng malakas na hangin.
"It's nice to see you, Nat!" bati sa'kin ng isang kilalang local artist dito sa Pilipinas.
Hindi naman sa pagmamayabang pero kaibigan ko s'ya.
"Lia!" pasigaw kong bati sa kanya bago ako nagmadaling lumapit para yakapin siya at mahigpit naman niyang tinanggap ang yakap ko. "Infairness ha, ang ganda ng venue na nakuha mo," sabi ko sa kanya nang kumalas ako.
"Nako, sinabi mo pa. Hindi naman kasi talaga dapat ito yung venue natin, kaso nagka problema. Buti na lang nahanap 'to agad ng asawa ko," aniya.
"I'm so proud of you! Proud ako sainyong dalawa ni David," dagdag ko pa bago ko siya muling yakapin.
Nakasama ko si Lia sa isang contest noon, nung college pa lang kami at isa s'ya sa mga nakilala kong tinuloy pa rin ang passion niya pagdating sa arts. Isa sa mga taong kinaiinggitan ko. Until now, whenever I see her, I always tell myself that I wish I was brave enough at that time to pursue what I love, to pursue my passion.
"Ako rin, 'no! Sobra din akong proud sa'yo. Just let me know if you still want to pursue arts. Para matulungan kita," sabi ni Lia bago humampas sa hangin.
Alam na alam niya kasi kung gaano ko kamahal ang pagpipinta pero kahit ganun ay hindi ako nagdalawang isip na tanggihan ang alok niya noon.
"Kung may time lang ako, bakit hindi? Busy na 'ko sa trabaho ko ngayon, at saka sa anak ko. Hindi ko pwedeng iwan 'yon palagi dahil sobrang likot ng inaanak mo," sagot ko sa kanya dahilan para ngumuso ito sa harap ko at napatawa naman ako dahil don. "Umayos ka nga, Lia, 'wag ka nang malungkot. Hayaan mo, ikaw ang una kong sasabihan kapag nagkaroon na 'ko ng oras at lakas ng loob."
"Sabi mo 'yan ha!" nakanguso niyang sabi. "O s'ya, Just enjoy around, Nat. Pumili ka lang kung anong gusto mo and I'll give you a discount," sabi nito at medyo pabulong ang huli niyang sinabi. Agad itong kumindat sa'kin bago ako iwan para salubungin pa ang ibang bisita.
Pilit akong ngumiti sa hangin bago ko tuluyang baybayin ang mga paintings na ginawa n'ya. Masaya akong kahit matagal ko nang tinalikuran ang pagpipinta, may mga tao pa rin na tumutulak sa akin na balikan ko ang bagay na minahal ko makaraan ang ilang taon.
Kahit naman gustuhin ko, mukhang malabo na. Napakatagal na panahon na nung huli kong sinubukan magpinta, wala na yata ang mga skills ko ngayon. Hindi ko na alam ang tamang paraan nang paghagod ng brush sa mga walang buhay na canvas.
Bahagya akong lumapit sa pangalawang painting na nakapukaw ng aking atensyon.
Ipinapakita ng painting ang kasimplehan ng isang babaeng Pilipina. Simpleng nakapusod ang buhok nito at naglalaba sa isang batis. Habang may lalaki naman sa likuran ng babae na may dalang pagkain at inumin. Sa unang tingin ay makikita mo ang kasimplehan at kagandahan ng painting na 'to pero kapag tinitigan mo't inalisa, makikita mo ang pagmamahal ng dalawang tao sa painting.
Simpleng buhay...
Kahit simple ay bakas sa mukha nila na sila'y masaya at mahal nila ang isa't isa. Bahagya akong umirap bago tingnan ang pangalan ng painting na 'to. Masyado akong bitter pagdating sa mga ganoong paksa, pero maganda ang painting na 'to.
"Dalisay ipininta ni Lia Esor."
Dalisay... sus!
Sa panahon ngayon, may sincere pa ba? Ang pagkakaalam ko kasi, puro na lamang pagpapanggap ang meron sa panahon ngayon. Sino bang kayang maging sincere sa panahon ngayon?
Nilisan ko ang painting na 'yun at ipinagpatuloy ang pagtingin sa iba pang gawa ni Lia. Maganda naman ang painting na 'yun, hindi lang maganda ang aking nakaraan.
Habang naglalakad ako, napukaw ng isang painting ang atensyon ko. Nasa dulo iyon ng exhibit at mukhang may matinding pagmamahal lang sa sining ang makakapansin sa kagandahan nito. Unti-unti akong naglakad palapit doon at sa bawat paghakbang ko ay mas nahuhulog ako sa kanya. Sa sobrang ganda niya, gusto ko itong hawakan pero pilit kong pinigilan ang aking sarili.
Isang babae, naka bestida at nakatingala na gustong ipahiwatig na sya'y malakas at hindi simpleng babae na basta natitinag. Ngunit alam ko sa sarili ko na hindi lang ito basta ipininta, hindi lang ito basta gawa sa kulay. Napansin kong may magnifying glass na nakalagay sa gilid nito kaya't dahan-dahan ko itong dinampot para usisain kung para saan ang bagay na 'to.
Ipinagitna ko ito sa aking mata at sa painting na nasa harap ko. Tama ako. Ang babaeng ito ay hindi lamang gawa sa kulay o sa kahit ano. Gawa ito sa salitang baybayin. Ang bawat guhit nito ay mga salitang baybayin. Mga salitang nagpapahiwatig na ang babae ay hindi basta babae lang. Labis akong naantig sa painting na 'to. Masyado na 'kong nakuha ng painting na 'to at gusto ko ng mai-uwi ito at ilagay sa dapat n'yang paglagyan.
Sana man lang ay na-isama ko si Isabella, ang anak ko. Marunong din itong tumingin ng sining at mahilig din s'yang gumawa ng sarili n'yang disenyo.
"Mukhang nagustuhan mo 'to ah?" narinig kong sabi ni Lia bago ako akbayan.
"I want this painting," mariin kong sabi.
"Yours na po, madam—" natigilan si Lia sa pagsasalita at ganun na rin ako.
"But I want this too," boses mula sa tabi ni Lia.
Agad kong tiningala ang lalaking nagsabi non na agad ko ring pinagsisihan na pinili kong tingnan s'ya. Agad akong umiwas ng tingin nang mahuli niya akong nakatingin sa kanya. Tinuon ko ang atensyon ko sa painting at nakikita ko pa rin sa peripheral vision ko na nakatingin pa rin siya sa akin.
"Nauna ako," giit ko sa kanya.
"Lia invited me here, kaibigan ko ang gumawa ng painting." Agad akong tumingin kay Lia na ngayon ay binigyan ako ng pilit na ngiti. "So, it means, this painting belongs to me."
Hinarap ko siya. "Ininvite ka lang, this painting belongs to you na agad?" mataray kong singhal sa kanya, but he still managed to smile.
"Yes," nakangisi niyang sabi.
Lintek na ngiti yan!
"No! That painting is mine," mariin kong sabi.
Pabiro itong umirap bago harapin si Lia kaya't ganun na rin ang aking ginawa.
"Lia, kaibigan mo 'ko!" pag kumbinsi ko sa kanya.
"Kung ano man ang presyo ng painting na 'yan ay dodoblehin ko," mayabang nitong sabi sa kaibigan ko.
Agad kong nilakihan ng mata si Lia at mukhang wala na 'tong magawa sa aming dalawa. Kahit kailan talaga ay hindi magpapatalo si Lucas.
Oo, tama ang nabasa niyo.
Lucas ang pangalan n'ya, mukhang mabuting tao pero nuknukan ng yabang at walang paninindigan. He's my ex boyfriend. Pitong taon din kaming hindi nagkita dahil sa hindi magandang rason ng aming paghihiwalay. Hindi maganda ang nangyari noon kaya't ganito na lang ang pagtrato ko sa kanya. Wala naman pang rason para tratuhin ko s'ya nang maayos. Kung paano n'ya ako tinatrato noon ay ganun ko din s'ya dapat itrato ngayon.
Ilang oras ang nakalipas nang aming pagtatalo ay may nanalo na rin.
"Kung hindi mo sana ako inaway kanina, eh 'di sana, isa sa atin ang mag uuwi nung painting."
"Shut up, Lucas."
"See, iba tuloy ang nakinabang." Dagdag pa niya bago ituro yung matandang mayaman na nakabili nung painting na pareho naming nagustuhan.
Ang daming shit nitong si Lucas. Hanggang ngayon ang toxic-toxic niya pa rin. Pitong taon na ang nakalipas, hindi pa rin nagbabago! Psh.
Automatikong umikot ang mga mata ko bago ko siya talikuran.
"It was nice seeing you again, Ex."
Natigilan ako sa paglalakad palayo sa kanya pero sapat ang galit at inis ko sa kanya ngayong gabi para magpatuloy ulit sa paglalakad.
"Sorry," salitang dahilan nang aking pagtigil at dahilan para manatili sa kanyang harapan. "Alam kong marami akong nagawang mali sa'yo. Kaya nandito ako to say sorry," dagdag niya.
Nilingon ko siya at binigyan nang nakakaasar na ngiti.
"Masama ang panahon ngayon, Lucas. Let's just talk when the sun comes out," agad ko s'yang binigyan ng pilit na ngiti bago s'ya iwan.
Aaminin ko, tinatakasan ko si Lucas. Ilang taon ko s'yang tinaguan at iniwasan. Ayokong magkaroon ulit kami ng koneksyon at ayokong makita na s'ya ulit. Ang gabing ito ay sapat na para sa aming pagkikita. Hindi na sana ito maulit pa dahil baka may mga tanong na naman ang gumulo sa isip ko.
"Lia!" tawag ko sa kaibigan ko nang makita ko s'yang pa sakay ng kotse. Agad itong bumaba at lumapit sa'kin. "Why did you invite him? Are you trying to tease me?" pagtataka kong tanong sa kanya.
Kumamot ito sa kanyang ulo bago sumagot, "I texted him nung sinabi mo na hindi ka sure kung makakapunta ka. Sabi n'ya, hindi rin daw s'ya sure. Kaso pareho pala kayong sure."
"I'm your best friend, Lia. Ako nalang sana ang in-invite mo," sabi ko sa kanya habang umiiling.
"He's my best friend too, Nat. Ayoko naman mawalan ng bestfriend sa first exhibit ko kaya hindi ako nag-stick sa sagot mo. Sorry na," hinawakan nito ang kamay ko at inalog-alog pa nito na nagsisisi na talaga sa ginawa n'ya.
"Okay, fine. Basta next time ha? Alam mo namang iniiwasan ko si Lucas." sabi ko at mabilis naman itong tumango.
Matagal na kaming magkakilala ni Lia bago sila naging mag kaibigan ni Lucas. Huli na nung nalaman kong s'ya ang kaibigan na nakilala ni Lia sa isang club. My ex-boyfriend, Lucas, was the one who rescued her from the perverts who nearly molested her. Dahil sa utang na loob, they became friends.
"Eh bakit ba kasi pitong taon mo s'yang tinaguan ha? Ano bang nangyari bago ang pitong taon?" marahan akong napatingin sa aking kamay. Siguro sa ilang taon ko ring pagtakas sa pagkwekwento kay Lia ay ito na rin ang tamang panahon para malaman n'ya.
"It all started when..."
Tanging boses lang ng guro namin ang naririnig ko at ang pagkulo ng tiyan ko. Ramdam na ramdam ko ang hapdi ng sikmura ko at tila ba kinakain na ng mga organs ko ang isa't isa. Nagsisisi tuloy ako na hindi ako kumain ng agahan, eh 'di sana hindi ko 'to nararamdaman ngayon. Bahagya akong napahawak sa aking tiyan nang muli itong kumirot. Napapikit at hindi ko na mapigil ang itaas ang aking kamay dahil sa sakit."Yes, Ms. Vicencio?" sambit ni Professor matapos akong lingunin."Sir, may I go to the restroom?" He quickly answered me with a nod before giving me a smile. Bago pa lang si Sir Felicidad sa school namin kaya mabait pa ang pakikitungo nito sa mga estudyante. Pero sigurado ako na kapag tumagal s'ya rito ay kasing tapang na rin siya ng mga old teachers dito sa university. Gano'n din kasi si Sir Makatimbang sa'min noon, pero nung tumagal siya, naubos din ang pasensya sa mga estudyante.Every person has their limits.Kahit ako.Nang pumayag si Sir ay agad akong tumayo at nilisan
"Asaan na kaya si Papa?" bulong ko sa aking sarili nang makita ko ang oras mula sa relos ko. Marahan na umikot ang mga mata ko bago ako lumingon-lingon dahil sa inis.He promised me. Sabi niya, kakain kami ngayon pagkatapos ng klase ko.Hindi kami madalas nagkikita ni papa dahil sa malayo siya nag tatrabaho kaya gano'n na lamang ako kasabik na makita s'ya. Papa's girl ako noon, pero nang magtrabaho si Papa sa malayo, medyo lumayo ang loob ko sa kanya. Madalas na rin kasi siyang masungit sa akin. Hindi tulad noon na palaging ako ang tama sa paningin n'ya.Mag aala-syete na at hindi pa rin sumusulpot si papa. Malapit na rin magsara itong kakainan namin dahil hanggang ala-otso lang ito tuwing lunes."Miss, oorder na po ba kayo?" tanong sa'kin nung waiter. Marahan akong umiling bago siya ngitian."Hindi pa kasi ako sigurado kung dadating 'yung kasama ko. Tatawag nalang po ako kapag dumating na s'ya." Ngumiti ako. "Salamat," dagdag ko pa."Sige po," tugon niya.Ayokong pinaghihintay ako. A
"Why don't you try it? You have potential. I saw your works and I'm so amaze na meron pa palang estudyante ang university na 'to na magaling sa arts."Hindi ko alam kung binobola ba 'ko nitong si sir, o tunay ang mga sinasabi niya. Baka kasi kaya niya lang sinasabi sa'kin 'to dahil kailangan nila ako.Masyado akong napre pressure dahil bukod sa kanya, dalawang guro pa ang naririto sa harap ko to convince me. Injured kasi ang panlaban namin sa contest kaya ganito nalang sila ka desperado para makuha ang 'oo' ko."Pag iisipan ko ho, Sir, Ma'am."Pilit na lang akong ngumiti nang sabihin ko iyon.Kung tatanggapin ko man ang offer nila, okay lang naman siguro 'yun kahit iba ang course ko. Hindi naman siguro nila iaalok sa'kin kung bawal. Napaka layo kasi ng Business Ad sa Fine arts. Kung hindi naman makakaabala sa schedule ko, baka sakaling pumayag ako."Pasensya ka na ha. Marami rin kasing students ang nag recommend sa'yo. Sabi nila, magaling ka raw. Tama naman sila dahil nakita naman nam
Nandito ako sa ilalim ng puno kung saan kami madalas na tumatambay ni Quen. Ilang oras na 'kong naghihintay dito pero wala pa ring paramdam 'yung babaeng 'yun. Hindi ko tuloy maiwasan isipin 'yung offer sa'kin si Sir Makatimbang. Sa totoo lang, hindi ko naman dapat pinoproblema iyon dahil hindi ko naman problema 'yun.Malamig naman dito sa ilalim ng puno, at presko rin ang hangin pero hindi iyon sapat para mawala ang inip ko. Sanay na naman akong maghintay pero uwing-uwi na kasi ako at masakit din ang puson ko. Parang may hinihila na ugat down there, parang sinusuntok, at sinasaksak nang paulit-ulit."Hello!" agad kong tiningala ang boses na 'yun habang nakahawak ako sa kumikirot kong puson. Nilapag nito ang bag niya bago ako binigyan nang malawak na ngiti na agad ko rin naman iyong sinuklian nang masamang tingin.Malakas kong hinampas ang bag ni Quen nang ibagsak niya ito sa tabi ko. Malakas ang pagkakahampas ko dahil binuhos ko ang inip, inis, at sakit ng puson ko ron."Gusto mo ba
It's been one week since I talked to Lucas. Hanggang ngayon hindi ko pa rin nagagawang isoli sa kanya yung coat na pinahiram niya sakin. Pumapasok naman ako at pumupunta sa madalas kong tinatambayan tuwing hapon pero hindi ko pa rin siya nakikita. Hindi ko alam kung iniiwasan niya ba 'ko dahil sa nangyari at nandiri siya sakin.Wala talaga akong ideya na magkakaroon ako sa araw na 'yun. I always have my period every two months, minsan nga ay nakakalimutan ko na babae rin ako. My period is erratic, and I'm not sure what to do about it. Hindi ko naman gustong magpa-check up dahil natatakot ako.Tulad dati, sa ilalim pa rin ako ng puno naghihintay. Baka sakaling makita ko siya ulit, baka kakaunin niya ulit si Ms. Paola, o di kaya baka sakaling maalala niya itong coat niya sa akin.Katatapos lang namin magpinta ng mga kaibigan ko sa ibang section. Madalas namin itong ginagawa kapag masyado na kaming nalulunod sa mga gawain, pang tanggal stress lang namin. Dumidiretso kami sa studio dito s
"Anong nangyari dito?" bungad na sabi ni Quen nang ibigay ko sa kanya 'yung suit coat ni Lucas.Aksidente iyong nalagayan ng acrylic paint kaya't gano'n na lamang ang reaksyon niya. Hindi naman sobrang lala nung nangyari sa coat ni Lucas, nalagyan lang ng acrylic 'yung dulo ng sleeve pero nakakahiya pa rin lalo na't hiniram ko lang ito sa kanya.Hindi ko napansin na nalagyan 'yun ng acrylic paint dahil drama queen ako that time, kaya paano ko mapapansin? Busy ako sa pag-iyak, hello."Ano... may pag-asa pa bang maalis 'yan?" aniko bago ako mapakagat sa aking ibabang labi."Volleyball player ako, hindi painter. Anong alam ko d'yan?""Quen naman, e!""I'm serious," natatawa nitong sabi. "Hindi basta-basta ang suit nitong si Lucas kaya I'm sure mahal 'to."Dagdag pa ni Quen habang pinagmamasdan ang kaburaraan ko. Lalong lumakas ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. Sa halip na pagaanin niya ang loob ko, she just made it worse! Kaloka."Baka naman makakaya kong bayaran? Ano kayang kla
"Yes, I like it."My forehead creased.Ilang beses na kumurap ang mga mata ko nang magustuhan niya pa iyong nangyari sa coat niya. Hindi ko in-expect na mas matutuwa pa siya. Hindi ko alam kung nagsasabi ba siya ng totoo o hindi. Baka naman kaya niya lang nasabi na nagustuhan niya ay dahil wala na rin naman siyang nagagawa?Hala, sige, mag o-overthink na lang ako magdamag."You know what, let's go downstairs. I'm sure Quen will like this as well. Let's go?" Aya niya sa akin pababa.Tinahak namin ang hagdan pababa. Nagulat na lang ako nang ipatong niya ang braso niya sa aking balikat."Bigay sa'kin 'to ni Mom. Binili niya nung nagpunta siyang london," kwento niya habang naka akbay sa akin.Hindi ako sanay nang inaakbayan ng lalaki kaya't pakiramdam ko ay pinapaso ang pareho kong balikat. Pakiramdam ko ay bigat na bigat ako sa braso niya.Hindi talaga ako komportable.Isa ako sa mga naka-like sa page ng NBSB dahil hindi pa 'ko nagkaka boyfriend. Hindi ko alam kung bakit hindi ako kiniki
Habang tumatagal ang oras na magkasama kami ni Lucas, mas nagiging close kami at mas nagiging open sa isa't isa. Madalas ay hindi na 'ko nakakaramdam ng hiya kaya't minsan ay napapakita ko sa kanya ang pagiging kwela ko. Minsan naman ay umaatras din ang pagiging kalog ko at nahihiya rin naman kahit konti.He's a good person and I already see it while being with him for days.Nagtataka nga rin ako noong una. Paano ba naman kasi, sobra akong na-wi-weirduhan sa kanya at nagsimula iyon lahat nang iligtas niya ako noong gabing muntik na 'kong ma-holdap. Hindi ko naman kasi siya kilala, kahit pangalan at mukha niya ay hindi pamilyar sa akin noong gabing iyon. Na-pre-preskuhan ako sa kanya at sa tingin ko ay babaero siya, pero nagbago lahat iyon nang hayaan niya akong makilala siya. Napagtanto kong ang lalaking akala ko'y presko at babaero, ay mabait naman pala.Malayo pa lang kami ay natatanaw ko na agad ang pag kaway sa amin ni Ms. Paola. She's carrying her bag and some of her folders. Mal
Kanina pa ako naiilang sa mga taong kasama ko. Hindi ako sanay makihalobilo sa mga taong hindi ko kilala pero wala akong choice kundi ngumiti at makipag-usap sa kanila. Nasanay akong sina Quen ang kasama ko kaya’t medyo nahihirapan ako sa mga ganitong sitwasyon. Ilang beses ko na nakakasama ang mga kaibigan ni Kuya at Lucas pero hindi ko pa rin maiwasan ang mailang.Lahat sila ay successful na’t may mga bigating negosyo. Bigla na lang ako nananahimik kapag nag u-usap sila ng tungkol sa mga career at pag a-asawa lalo na kapag tungkol sa negosyo ang usapan. Parang gusto kong mag walk out na lang at umuwi na lang. Parang bigla akong na-pressure sa buhay kasi successful na silang lahat, e. No one chose the wrong path. Walang kahit na isa sa kanila ang naligaw sa landas.Habang ako, nagtitiis sa kurso na hind
"Enough, Nathalie!" Singhal sa akin nung isa nilang kasama na hirap na hirap din sa pag pigil kay Niko. "Bakit hindi 'yang kaibigan niyo ang pag sabihan niyo? Masyadong affected sa mga sinabi ko," sabi ko bago ako bahagyang ngumiti at tapunan ng tingin ang mga kuko ko. Pilit nilang pinipigilan si Niko sa pamamagitan ng paghawak sa braso nito habang nakatayo lang kami ni Quen sa harap nila. Kanina pa 'kong niyayaya ni Quen na umalis na lang pero nag matigas ako. Hindi naman ako ang nauna, hindi naman ako ang nagsimula ng gulo, at mas lalong hindi naman ako 'yung nauna na magsambit ng mga masasakit na salita. Malinaw na malinaw naman na payapa lang kaming naka-upo ni Quen kanina. Just minding our own business, but they ruined it. He looked so pissed. Wala naman akong sinabing mali o kasinungalingan para magalit siya ng ganito. Who would have thought that this guy in front of me, who looks like a gentleman, wants to punch a girl? "Pasalamat ka dahil babae ka!" sigaw sa akin ni Ni
“You see, I’m just concerned about your friend. Napansin ko rin kasi na napapadalas ang pagiging maliyuhin at pagsusuka niya,” dagdag pa niya. “I’m not forcing her to take the test. Pero kung makukumbinsi mo s’ya, much better.”“Susubukan ko po,” tipid kong sagot.“Hindi naman kita kakausapin tungkol dito kung hindi siya pa ulit-ulit na bumabalik dito dahil sa liyo at pagsusuka. Ang sa’kin lang kasi, baka mapasama sa kanya ‘yung mga gamot na naibigay ko last time, dahil nga humihingi siya sa akin at wala naman akong alam sa nararamdaman niya. If you can talk to her, kumbinsihin mo na lang na magpa check-up siya. Kasi iniiwasan naman n’ya ang mga tanong ko,” ani pa ni Nurse Georgia.
Tumahan din ako nang mapansin kong pinagtatawanan ako ni Lucas. Paano ba naman kasi, ilang minuto na ‘kong umiiyak at hindi na niya maintindihan ang mga sinasabi ko. Madalas kasing hindi ko masabi ang mga nararamdaman ko kaya’t sa pag iyak ko na lang naidaan."Salamat talaga, Lucas."He chuckled. "Can you stop thanking me? You already said that a thousand times," he said before kissing me on the head."Natutuwa lang ako kasi nagagawa mong posible ang mga bagay na inakala kong imposible," sabi ko sa kanya bago ako tumingala sa kanya at muling tapunan ng tingin ang mga kagamitan dito sa studio."Basta para sa'yo. I'll make everything possible," he added.
“Tumawag sa’kin si Kuya Vern tapos nag-cr naman ako pagkatapos.”“Nagugutom ka ba? Gusto mo bang kumain ulit?” Bakas sa boses niya ang pag aalala sa akin. Pakiramdam ko ay alam niya kung bakit ako nawala sa paningin niya.“It’s okay. Nabusog naman ako kanina,” aniko bago ako pilit na ngumiti. Tumango siya at inalalayan akong umupo sa tabi niya. “Bakit ka umiinom?” Tanong ko.“Mom is stressing me out.”Humawak ako sa kanyang balikat at diretso siyang tiningnan sa kanyang mga mata. “Bakit? May nangyari ba?””Wala naman. Ayoko lang na nalalasing siya dah
I looked at myself in the mirror and realized na okay naman pala ‘tong damit na pinahiram sa akin ni Veronica. Medyo revealing nga lang siya kapag binaba ko ang zipper ng damit. Hindi kasi ako masyadong mahilig sa revealing na damit dahil hindi ako komportable at baka hindi ako makakilos ng maayos. Nag aalala siguro sa’kin si Veronica na baka matuyuan ako ng damit kaya nag insist siyang pahiramin ako. Hindi ko naman kasi napansin na halata pala na basang basa ang uniform ko. At inaamin ko naman na sobrang careless ko ngayon sa sarili ko. Hindi naman kasi sobrang lakas ng ulan kanina kaya hindi ko inakala na mababasa ng gano’n ang uniform ko. Hinigit ko pababa ang shirt na pinahiram sa akin ni Veronica at inaayos ang pagkaka lock ng zipper before I went out of the cubicle. “Tamang-tama lang pala sa’yo, Ate Nathalie. Buti na lang talaga may dala akong extra shirt sa car, kung wala, baka matuyuan ka pa at magkasakit.”Nasa harap ng salamin si Veronica at naglalagay ng lip gloss sa kan
"Ano ba kasi ang ginagawa natin dito?" Tanong ko nang makababa ako ng sasakyan. Isang malaking resto ang bumungad sa akin pero madilim at mukhang sarado na. Sinara ni Lucas ang pinto nang makababa ako. Hinawakan niya ang kamay ko bago niya 'ko bahagyang hinila palapit sa harap ng madilim na resto. "Sarado na sila, Lucas, sa ibang resto na lang tayo kumain."I was still looking at him, confused, when we reached the front door. The door was locked, the lights were already off, and there was no one inside. Nakauwi na ang mga empleyado. Marahan kong hinigit ang braso niya dahil baka mamaya ay kung ano ang isipin ng makakakita sa amin at ipagtabuyan kami ng gwardya dito pero makulit itong si Lucas. My forehead creased as Lucas took out a key and tried to unlock the glass door. Natatapunan kami ng tingin nung mga dumadaan dahil sa ginagawa ni Lucas tapos ang dilim-dilim pa dito sa resto. Alam ko kung anong tumatakbo sa isip nila. Hello, ano namang nanakawin namin sa resto? Mga rekado na
After the game, nagpahinga muna ang mga players. Kuya Vern and Lucas also sat on the bleachers to have a rest. Me and Quen offered them water and all because we know how nice that game was and how tired they are. Kasama rin namin nanood si Ms. Paola at Sir Patrick, magkasama sila sa bleachers na halos nasa dulo na ng court. Kasama rin nila sa dulo si Ate Aya, Kuya Vern’s fiancée. Takot daw silang mataamaan kaya pinili nilang doon na lang manood kanina. Kami ni Quen? Wala kaming pake sa bola. Maraming nanood sa biglaang game nina Kuya and all of them are their batchmates. Kami lang ni Quen ang saling kitkit dito. Ang saya lang talaga manood kapag sobrang galing ng mga players. Hindi ko na nga halos makita ang bawat galaw nung iba dahil focused ako kay Kuya and Lucas. Pero napansin ko naman na magaling
Tahimik kaming nagdadasal ni Lucas at hindi muna binibigyang pansin ang isa't isa. Bukod sa pagpapasalamat, at paghingi ng tawad sa Diyos, pinagdasal ko na rin Candice at Baron, at syempre iyong baby na nasa tiyan niya. Wala naman kasalanan iyong bata. At kayang-kaya naman iyong buhayin ni Candice dahil mayaman sila. Wala akong nakikitang mali para gawin niya 'yun sa baby niya. Kung hindi niya gustong alagaan, ipa-ampon na lang niya."If you ever find the right man for you, where do you want to share your vows together?" basag ni Lucas sa katahimikan sa pagitan naming dalawa. Sasagot na sana ako nang bigla siyang magsalita muli. “Actually, the right man is already beside you.”“Wow ha,” sabi ko sa kanya dahilan para mapatawa siya. “You’re right. Where do I really want to get mar