Habang tumatagal ang oras na magkasama kami ni Lucas, mas nagiging close kami at mas nagiging open sa isa't isa. Madalas ay hindi na 'ko nakakaramdam ng hiya kaya't minsan ay napapakita ko sa kanya ang pagiging kwela ko. Minsan naman ay umaatras din ang pagiging kalog ko at nahihiya rin naman kahit konti.He's a good person and I already see it while being with him for days.Nagtataka nga rin ako noong una. Paano ba naman kasi, sobra akong na-wi-weirduhan sa kanya at nagsimula iyon lahat nang iligtas niya ako noong gabing muntik na 'kong ma-holdap. Hindi ko naman kasi siya kilala, kahit pangalan at mukha niya ay hindi pamilyar sa akin noong gabing iyon. Na-pre-preskuhan ako sa kanya at sa tingin ko ay babaero siya, pero nagbago lahat iyon nang hayaan niya akong makilala siya. Napagtanto kong ang lalaking akala ko'y presko at babaero, ay mabait naman pala.Malayo pa lang kami ay natatanaw ko na agad ang pag kaway sa amin ni Ms. Paola. She's carrying her bag and some of her folders. Mal
“She’s prettier than-” naputol ang sasabihin nito nang mabilis siyang hinampas ni Lucas sa kanyang tiyan. Natigilan ito at bahagyang napatawa bago ako tapunan ng tingin. Naunang maglahad ng kamay si Lucas na agad ko ring tinanggap, marahan niya akong hinila palapit sa kanilang dalawa ng kaibigan niya. Bago ilahad ni Jas ang kamay niya ay tumingin muna siya kay Lucas na tumango lang sa kanya. “Hello. I’m Jaser, Jas nalang.” aniya.“Hi,” tipid kong sabi bago ako ngumiti.“Pasensya ka na, Nathalie, loko-loko lang talaga itong si Jas.” Tinapunan niya ng tingin si Jas na para bang may sinasabi ito pero dahil hindi sapat ang lakas nun ay hindi ko magawang marinig. “We should go, Pre, baka mahuli itong si Nathalie.” Nag-apir silang dalawa at muling pinagbangga ang kanilang mga balikat. May kung ano pala silang sinabi sa isa’t isa na hindi ko na binigyang pansin pa.Kung kasama ko si Quen sigurado akong laglag na ang panty nun dahil sa kaibigan ni Lucas. Baka nga natanong niya agad kung
Umalis ako saglit para bumili ng pagkain namin ni Nathalie, I'm sure she's hungry. Sakto lang ang dating ko dahil ngayon pa lang naglalabasan 'yung mga contestant sa loob. Lumapit ako sa pintuan para salubungin siya. Nang mapansin niya ako ay agad siyang tumayo at lumapit sa akin. "Hinintay mo 'ko?" bakas sa mata niya ang gulat nang sabihin niya iyon. Tumawa ako. "Bakit naman kita iiwan?" nakangiti kong sabi. "Hindi mo naman ako kailangan hintayin. Ayos lang naman ako dito," aniya bago siya pilit na ngumiti. "Let's just eat, ang dami mong sinasabi." Hinawakan ko siya sa kanyang pulsuan para hilahin nang mapansin kong may hawak siyang lunch bag. "May lunch kang dala?" aniko. Tinapunan niya ng tingin ang hawak ko at nang mapagtanto niyang nagdala ako ng pagkain ay bahagya siyang natigilan. Tinago niya iyon sa likod niya at bahagyang napa-iling. "Binilhan mo rin ako ng lunch?" tanong niya. Namilog ang mga mata niya nang sinagot ko siya ng pagtango. "Come on, let's eat." Hinila ko
"Nathalie Rose! It's already 7:30 am! You're late!" rinig kong sigaw ni Mama galing sa ibaba. Agad kong kinapa ang cellphone ko– hindi na naman nag-alarm. Wala talagang silbi ang phone na 'to. "Don't make me come up there!" dagdag pa ni Mama."Gising na ako! Gising na gising na!" I talked back. Agad akong bumangon at tumindig.Bakit ko nga ba kasi inaasa pa rin sa lintek na phone na 'to ang alarm ko kung hindi naman tumutunog. Napasampal na lang ako sa aking noo bago ako labag sa loob na bumangon mula sa aking pagkakahiga. Masyadong napasarap ang tulog ko dahil pagod na pagod ako kahapon.Nang matapunan ng mata ko ang wall clock na nakasabit sa aking kwarto ay halos mahulog ako sa aking kinauupuan. 7:30 na! langya. Agad kong dinampot ang aking tuwalya bago pumasok ng banyo. I need to move quickly– kung hindi, bengga na naman ako kay Sir.Agad akong bumaba pagkatapos kong mag-bihis. Sumulyap ako sa aking relos– at halos masambit ko na yata lahat ng mura nang mapansin kong 8:30 na. Oo,
"We're here," ani Lucas.Tumigil ang sasakyan namin sa tabi ng ilang mga sasakyan na nandito rin sa parking. Wala akong ideya kung nasaan kami kaya't agad kong kinuha ang cellphone ko para picturan ang paligid at agad na sinend kay Quen dahil baka sakaling maisipan niyang sumunod. Alam ko naman na madalas silang inaabot ng gabi sa pag-te-training pero umaasa pa rin akong susunod siya.Ito rin kasi ‘yung unang beses na pupunta ako sa isang lugar para lang magpinta. Madalas kasi akong nagpipinta sa bahay at sa school lang kaya siguro naninibago ako. Kaya masaya akong in-invite ako ni Lucas.Agad na hinubad ni Lucas ang seat belt niya at binuksan ang pinto na nasa gilid niya. Alam kong baba na naman siya para pagbuksan ako kaya nang makababa siya ay agad kong binuksan ang pinto sa gilid ko at agaran na bumaba. Nakaramdam ako ng kirot mula sa aking tuhod pero nakayanan ko pa rin na tumayo.Ngumisi sa akin si Lucas nang makita niya akong nasa labas na ng sasakyan. Napahawak siya sa kanyang
“Masasaktan si Ms. Paola kapag nalaman niya ‘to.” Diretso ko siyang tiningnan sa kanyang mga mata, bakas ang takot at kaba. Kahit naman sino ay hindi gugustuhin na makasakit ng kahit na sino. Sa totoo lang, mas tatanggapin ko pang ako ang masaktan kaysa makasakit ako ng iba. At saka, paano nangyari na gusto niya rin ako? Hello, I’m too young to be a third party. Dahil sa mga sinasabi niya, ang daming pumapasok sa isip ko ngayon. Baka naman may iba pang paraan para mawala ang nararamdaman niya sa akin? Baka naman infatuation lang lahat ng ‘to. Bumitaw ako sa kanya at bahagya akong napaatras. Hindi ko alam. Naguguluhan ako.Umiwas ako ng tingin sa kanya at tinapunan ng tingin ang painting na nasa harap ko. Wala akong ideya sa ginagawa niya. Ang alam ko lang ay pumunta kami rito para mag pinta, para mag saya at hindi para marinig ang confession niya sa akin. Nilampasan ko si Lucas at pumunta sa mga gamit ko. He’s unbelievable. Nagmamadali akong inayos ang mga ‘yon hanggang sa makara
Marahan kong nilapag sa lamesa ang gamit ko bago ko binagsak ang aking sarili sa upuan. The wind has been hugging me since earlier, and my fingers are starting to freeze. I would've brought a jacket if I knew that it would be this cold. Naiwan kami ni Ms. Paola dito sa taas dahil nagka problema raw ang sasakyan. Kanina pa ‘ko walang kibo at pareho lang kaming nakatitig sa ipininta ni Lucas na mata ko. Lumakas kasi ang ulan kaya aksidenteng na-stuck sa putikan iyong sasakyan namin. “I knew from the beginning that he liked you,” Basag ni Ms. Paola sa katahimikan. Mabilis ko siyang nilingon nang sabihin niya iyon. Nakatitig pa rin siya sa painting ni Lucas nang sabihin niya iyon. Nang makita ko siyang ngumiti ay sumilip na rin ang ngiti sa aking mga labi. “He planned all of this and did everything just to gather the courage to tell you that he likes you.” Tinapunan niya ako ng tingin at ngumiti sa akin. Hindi ko inakala na siya pala ang nagplano ng lahat ng ‘to at lahat ng iyon ay d
Lucas’ P.O.V. It’s a rainy day, everyone is wearing a sweater and trying to let their clothes dry. Tulala ako sa harap ng bintana ng office ko, thinking of her again. I called for a meeting this early morning because I needed to tell my employees that we need to finish our works because Mr. Kimoto extended his stay here in the Philippines for this project. Iyon ang rason ko kaya hindi ko nagawang sunduin si Nat ngayong umaga. Nag-aalala tuloy ako kung nakapasok ba siya nang safe.“Mr. Parquez,” narinig ko ang boses ng assistant ko pero hindi ko siya nilingon, nanatili pa rin ang atensyon ko sa mga tao at sasakyan na natatanaw ko mula sa office ko. “Here’s your coffee. Also, Mr. Kimoto called earlier and wanted to video call you at 1pm.”Pinihit ko ang katawan ko papunta sa aking lamesa bago ako umupo sa swivel chair ko. Tinapunan ko ng tingin ang orasan na nasa aking pulsuan para tingnan kung ilang oras na lang ang natitira. Nagyaya kasi sina Jus (Jas) na mag-lunch dahil busy kaming
Kanina pa ako naiilang sa mga taong kasama ko. Hindi ako sanay makihalobilo sa mga taong hindi ko kilala pero wala akong choice kundi ngumiti at makipag-usap sa kanila. Nasanay akong sina Quen ang kasama ko kaya’t medyo nahihirapan ako sa mga ganitong sitwasyon. Ilang beses ko na nakakasama ang mga kaibigan ni Kuya at Lucas pero hindi ko pa rin maiwasan ang mailang.Lahat sila ay successful na’t may mga bigating negosyo. Bigla na lang ako nananahimik kapag nag u-usap sila ng tungkol sa mga career at pag a-asawa lalo na kapag tungkol sa negosyo ang usapan. Parang gusto kong mag walk out na lang at umuwi na lang. Parang bigla akong na-pressure sa buhay kasi successful na silang lahat, e. No one chose the wrong path. Walang kahit na isa sa kanila ang naligaw sa landas.Habang ako, nagtitiis sa kurso na hind
"Enough, Nathalie!" Singhal sa akin nung isa nilang kasama na hirap na hirap din sa pag pigil kay Niko. "Bakit hindi 'yang kaibigan niyo ang pag sabihan niyo? Masyadong affected sa mga sinabi ko," sabi ko bago ako bahagyang ngumiti at tapunan ng tingin ang mga kuko ko. Pilit nilang pinipigilan si Niko sa pamamagitan ng paghawak sa braso nito habang nakatayo lang kami ni Quen sa harap nila. Kanina pa 'kong niyayaya ni Quen na umalis na lang pero nag matigas ako. Hindi naman ako ang nauna, hindi naman ako ang nagsimula ng gulo, at mas lalong hindi naman ako 'yung nauna na magsambit ng mga masasakit na salita. Malinaw na malinaw naman na payapa lang kaming naka-upo ni Quen kanina. Just minding our own business, but they ruined it. He looked so pissed. Wala naman akong sinabing mali o kasinungalingan para magalit siya ng ganito. Who would have thought that this guy in front of me, who looks like a gentleman, wants to punch a girl? "Pasalamat ka dahil babae ka!" sigaw sa akin ni Ni
“You see, I’m just concerned about your friend. Napansin ko rin kasi na napapadalas ang pagiging maliyuhin at pagsusuka niya,” dagdag pa niya. “I’m not forcing her to take the test. Pero kung makukumbinsi mo s’ya, much better.”“Susubukan ko po,” tipid kong sagot.“Hindi naman kita kakausapin tungkol dito kung hindi siya pa ulit-ulit na bumabalik dito dahil sa liyo at pagsusuka. Ang sa’kin lang kasi, baka mapasama sa kanya ‘yung mga gamot na naibigay ko last time, dahil nga humihingi siya sa akin at wala naman akong alam sa nararamdaman niya. If you can talk to her, kumbinsihin mo na lang na magpa check-up siya. Kasi iniiwasan naman n’ya ang mga tanong ko,” ani pa ni Nurse Georgia.
Tumahan din ako nang mapansin kong pinagtatawanan ako ni Lucas. Paano ba naman kasi, ilang minuto na ‘kong umiiyak at hindi na niya maintindihan ang mga sinasabi ko. Madalas kasing hindi ko masabi ang mga nararamdaman ko kaya’t sa pag iyak ko na lang naidaan."Salamat talaga, Lucas."He chuckled. "Can you stop thanking me? You already said that a thousand times," he said before kissing me on the head."Natutuwa lang ako kasi nagagawa mong posible ang mga bagay na inakala kong imposible," sabi ko sa kanya bago ako tumingala sa kanya at muling tapunan ng tingin ang mga kagamitan dito sa studio."Basta para sa'yo. I'll make everything possible," he added.
“Tumawag sa’kin si Kuya Vern tapos nag-cr naman ako pagkatapos.”“Nagugutom ka ba? Gusto mo bang kumain ulit?” Bakas sa boses niya ang pag aalala sa akin. Pakiramdam ko ay alam niya kung bakit ako nawala sa paningin niya.“It’s okay. Nabusog naman ako kanina,” aniko bago ako pilit na ngumiti. Tumango siya at inalalayan akong umupo sa tabi niya. “Bakit ka umiinom?” Tanong ko.“Mom is stressing me out.”Humawak ako sa kanyang balikat at diretso siyang tiningnan sa kanyang mga mata. “Bakit? May nangyari ba?””Wala naman. Ayoko lang na nalalasing siya dah
I looked at myself in the mirror and realized na okay naman pala ‘tong damit na pinahiram sa akin ni Veronica. Medyo revealing nga lang siya kapag binaba ko ang zipper ng damit. Hindi kasi ako masyadong mahilig sa revealing na damit dahil hindi ako komportable at baka hindi ako makakilos ng maayos. Nag aalala siguro sa’kin si Veronica na baka matuyuan ako ng damit kaya nag insist siyang pahiramin ako. Hindi ko naman kasi napansin na halata pala na basang basa ang uniform ko. At inaamin ko naman na sobrang careless ko ngayon sa sarili ko. Hindi naman kasi sobrang lakas ng ulan kanina kaya hindi ko inakala na mababasa ng gano’n ang uniform ko. Hinigit ko pababa ang shirt na pinahiram sa akin ni Veronica at inaayos ang pagkaka lock ng zipper before I went out of the cubicle. “Tamang-tama lang pala sa’yo, Ate Nathalie. Buti na lang talaga may dala akong extra shirt sa car, kung wala, baka matuyuan ka pa at magkasakit.”Nasa harap ng salamin si Veronica at naglalagay ng lip gloss sa kan
"Ano ba kasi ang ginagawa natin dito?" Tanong ko nang makababa ako ng sasakyan. Isang malaking resto ang bumungad sa akin pero madilim at mukhang sarado na. Sinara ni Lucas ang pinto nang makababa ako. Hinawakan niya ang kamay ko bago niya 'ko bahagyang hinila palapit sa harap ng madilim na resto. "Sarado na sila, Lucas, sa ibang resto na lang tayo kumain."I was still looking at him, confused, when we reached the front door. The door was locked, the lights were already off, and there was no one inside. Nakauwi na ang mga empleyado. Marahan kong hinigit ang braso niya dahil baka mamaya ay kung ano ang isipin ng makakakita sa amin at ipagtabuyan kami ng gwardya dito pero makulit itong si Lucas. My forehead creased as Lucas took out a key and tried to unlock the glass door. Natatapunan kami ng tingin nung mga dumadaan dahil sa ginagawa ni Lucas tapos ang dilim-dilim pa dito sa resto. Alam ko kung anong tumatakbo sa isip nila. Hello, ano namang nanakawin namin sa resto? Mga rekado na
After the game, nagpahinga muna ang mga players. Kuya Vern and Lucas also sat on the bleachers to have a rest. Me and Quen offered them water and all because we know how nice that game was and how tired they are. Kasama rin namin nanood si Ms. Paola at Sir Patrick, magkasama sila sa bleachers na halos nasa dulo na ng court. Kasama rin nila sa dulo si Ate Aya, Kuya Vern’s fiancée. Takot daw silang mataamaan kaya pinili nilang doon na lang manood kanina. Kami ni Quen? Wala kaming pake sa bola. Maraming nanood sa biglaang game nina Kuya and all of them are their batchmates. Kami lang ni Quen ang saling kitkit dito. Ang saya lang talaga manood kapag sobrang galing ng mga players. Hindi ko na nga halos makita ang bawat galaw nung iba dahil focused ako kay Kuya and Lucas. Pero napansin ko naman na magaling
Tahimik kaming nagdadasal ni Lucas at hindi muna binibigyang pansin ang isa't isa. Bukod sa pagpapasalamat, at paghingi ng tawad sa Diyos, pinagdasal ko na rin Candice at Baron, at syempre iyong baby na nasa tiyan niya. Wala naman kasalanan iyong bata. At kayang-kaya naman iyong buhayin ni Candice dahil mayaman sila. Wala akong nakikitang mali para gawin niya 'yun sa baby niya. Kung hindi niya gustong alagaan, ipa-ampon na lang niya."If you ever find the right man for you, where do you want to share your vows together?" basag ni Lucas sa katahimikan sa pagitan naming dalawa. Sasagot na sana ako nang bigla siyang magsalita muli. “Actually, the right man is already beside you.”“Wow ha,” sabi ko sa kanya dahilan para mapatawa siya. “You’re right. Where do I really want to get mar