Nobela ni AuthorJia

Kanina pa ako naiilang sa mga taong kasama ko. Hindi ako sanay makihalobilo sa mga taong hindi ko kilala pero wala akong choice kundi ngumiti at makipag-usap sa kanila. Nasanay akong sina Quen ang kasama ko kaya’t medyo nahihirapan ako sa mga ganitong sitwasyon. Ilang beses ko na nakakasama ang mga kaibigan ni Kuya at Lucas pero hindi ko pa rin maiwasan ang mailang.Lahat sila ay successful na’t may mga bigating negosyo. Bigla na lang ako nananahimik kapag nag u-usap sila ng tungkol sa mga career at pag a-asawa lalo na kapag tungkol sa negosyo ang usapan. Parang gusto kong mag walk out na lang at umuwi na lang. Parang bigla akong na-pressure sa buhay kasi successful na silang lahat, e. No one chose the wrong path. Walang kahit na isa sa kanila ang naligaw sa landas.Habang ako, nagtitiis sa kurso na hind

"Enough, Nathalie!" Singhal sa akin nung isa nilang kasama na hirap na hirap din sa pag pigil kay Niko. "Bakit hindi 'yang kaibigan niyo ang pag sabihan niyo? Masyadong affected sa mga sinabi ko," sabi ko bago ako bahagyang ngumiti at tapunan ng tingin ang mga kuko ko. Pilit nilang pinipigilan si Niko sa pamamagitan ng paghawak sa braso nito habang nakatayo lang kami ni Quen sa harap nila. Kanina pa 'kong niyayaya ni Quen na umalis na lang pero nag matigas ako. Hindi naman ako ang nauna, hindi naman ako ang nagsimula ng gulo, at mas lalong hindi naman ako 'yung nauna na magsambit ng mga masasakit na salita. Malinaw na malinaw naman na payapa lang kaming naka-upo ni Quen kanina. Just minding our own business, but they ruined it. He looked so pissed. Wala naman akong sinabing mali o kasinungalingan para magalit siya ng ganito. Who would have thought that this guy in front of me, who looks like a gentleman, wants to punch a girl? "Pasalamat ka dahil babae ka!" sigaw sa akin ni Ni

“You see, I’m just concerned about your friend. Napansin ko rin kasi na napapadalas ang pagiging maliyuhin at pagsusuka niya,” dagdag pa niya. “I’m not forcing her to take the test. Pero kung makukumbinsi mo s’ya, much better.”“Susubukan ko po,” tipid kong sagot.“Hindi naman kita kakausapin tungkol dito kung hindi siya pa ulit-ulit na bumabalik dito dahil sa liyo at pagsusuka. Ang sa’kin lang kasi, baka mapasama sa kanya ‘yung mga gamot na naibigay ko last time, dahil nga humihingi siya sa akin at wala naman akong alam sa nararamdaman niya. If you can talk to her, kumbinsihin mo na lang na magpa check-up siya. Kasi iniiwasan naman n’ya ang mga tanong ko,” ani pa ni Nurse Georgia.

Tumahan din ako nang mapansin kong pinagtatawanan ako ni Lucas. Paano ba naman kasi, ilang minuto na ‘kong umiiyak at hindi na niya maintindihan ang mga sinasabi ko. Madalas kasing hindi ko masabi ang mga nararamdaman ko kaya’t sa pag iyak ko na lang naidaan."Salamat talaga, Lucas."He chuckled. "Can you stop thanking me? You already said that a thousand times," he said before kissing me on the head."Natutuwa lang ako kasi nagagawa mong posible ang mga bagay na inakala kong imposible," sabi ko sa kanya bago ako tumingala sa kanya at muling tapunan ng tingin ang mga kagamitan dito sa studio."Basta para sa'yo. I'll make everything possible," he added.

“Tumawag sa’kin si Kuya Vern tapos nag-cr naman ako pagkatapos.”“Nagugutom ka ba? Gusto mo bang kumain ulit?” Bakas sa boses niya ang pag aalala sa akin. Pakiramdam ko ay alam niya kung bakit ako nawala sa paningin niya.“It’s okay. Nabusog naman ako kanina,” aniko bago ako pilit na ngumiti. Tumango siya at inalalayan akong umupo sa tabi niya. “Bakit ka umiinom?” Tanong ko.“Mom is stressing me out.”Humawak ako sa kanyang balikat at diretso siyang tiningnan sa kanyang mga mata. “Bakit? May nangyari ba?””Wala naman. Ayoko lang na nalalasing siya dah

I looked at myself in the mirror and realized na okay naman pala ‘tong damit na pinahiram sa akin ni Veronica. Medyo revealing nga lang siya kapag binaba ko ang zipper ng damit. Hindi kasi ako masyadong mahilig sa revealing na damit dahil hindi ako komportable at baka hindi ako makakilos ng maayos. Nag aalala siguro sa’kin si Veronica na baka matuyuan ako ng damit kaya nag insist siyang pahiramin ako. Hindi ko naman kasi napansin na halata pala na basang basa ang uniform ko. At inaamin ko naman na sobrang careless ko ngayon sa sarili ko. Hindi naman kasi sobrang lakas ng ulan kanina kaya hindi ko inakala na mababasa ng gano’n ang uniform ko. Hinigit ko pababa ang shirt na pinahiram sa akin ni Veronica at inaayos ang pagkaka lock ng zipper before I went out of the cubicle. “Tamang-tama lang pala sa’yo, Ate Nathalie. Buti na lang talaga may dala akong extra shirt sa car, kung wala, baka matuyuan ka pa at magkasakit.”Nasa harap ng salamin si Veronica at naglalagay ng lip gloss sa kan