Kanina pa ako naiilang sa mga taong kasama ko. Hindi ako sanay makihalobilo sa mga taong hindi ko kilala pero wala akong choice kundi ngumiti at makipag-usap sa kanila. Nasanay akong sina Quen ang kasama ko kaya’t medyo nahihirapan ako sa mga ganitong sitwasyon. Ilang beses ko na nakakasama ang mga kaibigan ni Kuya at Lucas pero hindi ko pa rin maiwasan ang mailang.Lahat sila ay successful na’t may mga bigating negosyo. Bigla na lang ako nananahimik kapag nag u-usap sila ng tungkol sa mga career at pag a-asawa lalo na kapag tungkol sa negosyo ang usapan. Parang gusto kong mag walk out na lang at umuwi na lang. Parang bigla akong na-pressure sa buhay kasi successful na silang lahat, e. No one chose the wrong path. Walang kahit na isa sa kanila ang naligaw sa landas.Habang ako, nagtitiis sa kurso na hind
Kasabay nang pagpasok ko sa pintuan ng exhibit ang pagbuhos ng ulan sa labas. Hindi na 'ko nabigla dahil halata naman sa ulap na magbubuhos ito nang malakas na ulan at magbibigay ng malakas na hangin."It's nice to see you, Nat!" bati sa'kin ng isang kilalang local artist dito sa Pilipinas.Hindi naman sa pagmamayabang pero kaibigan ko s'ya."Lia!" pasigaw kong bati sa kanya bago ako nagmadaling lumapit para yakapin siya at mahigpit naman niyang tinanggap ang yakap ko. "Infairness ha, ang ganda ng venue na nakuha mo," sabi ko sa kanya nang kumalas ako."Nako, sinabi mo pa. Hindi naman kasi talaga dapat ito yung venue natin, kaso nagka problema. Buti na lang nahanap 'to agad ng asawa ko," aniya."I'm so proud of you! Proud ako sainyong dalawa ni David," dagdag ko pa bago ko siya muling yakapin.Nakasama ko si Lia sa isang contest noon, nung college pa lang kami at isa s'ya sa mga nakilala kong tinuloy pa rin ang passion niya pagdating sa arts. Isa sa mga taong kinaiinggitan ko. Until n
Tanging boses lang ng guro namin ang naririnig ko at ang pagkulo ng tiyan ko. Ramdam na ramdam ko ang hapdi ng sikmura ko at tila ba kinakain na ng mga organs ko ang isa't isa. Nagsisisi tuloy ako na hindi ako kumain ng agahan, eh 'di sana hindi ko 'to nararamdaman ngayon. Bahagya akong napahawak sa aking tiyan nang muli itong kumirot. Napapikit at hindi ko na mapigil ang itaas ang aking kamay dahil sa sakit."Yes, Ms. Vicencio?" sambit ni Professor matapos akong lingunin."Sir, may I go to the restroom?" He quickly answered me with a nod before giving me a smile. Bago pa lang si Sir Felicidad sa school namin kaya mabait pa ang pakikitungo nito sa mga estudyante. Pero sigurado ako na kapag tumagal s'ya rito ay kasing tapang na rin siya ng mga old teachers dito sa university. Gano'n din kasi si Sir Makatimbang sa'min noon, pero nung tumagal siya, naubos din ang pasensya sa mga estudyante.Every person has their limits.Kahit ako.Nang pumayag si Sir ay agad akong tumayo at nilisan
"Asaan na kaya si Papa?" bulong ko sa aking sarili nang makita ko ang oras mula sa relos ko. Marahan na umikot ang mga mata ko bago ako lumingon-lingon dahil sa inis.He promised me. Sabi niya, kakain kami ngayon pagkatapos ng klase ko.Hindi kami madalas nagkikita ni papa dahil sa malayo siya nag tatrabaho kaya gano'n na lamang ako kasabik na makita s'ya. Papa's girl ako noon, pero nang magtrabaho si Papa sa malayo, medyo lumayo ang loob ko sa kanya. Madalas na rin kasi siyang masungit sa akin. Hindi tulad noon na palaging ako ang tama sa paningin n'ya.Mag aala-syete na at hindi pa rin sumusulpot si papa. Malapit na rin magsara itong kakainan namin dahil hanggang ala-otso lang ito tuwing lunes."Miss, oorder na po ba kayo?" tanong sa'kin nung waiter. Marahan akong umiling bago siya ngitian."Hindi pa kasi ako sigurado kung dadating 'yung kasama ko. Tatawag nalang po ako kapag dumating na s'ya." Ngumiti ako. "Salamat," dagdag ko pa."Sige po," tugon niya.Ayokong pinaghihintay ako. A
"Why don't you try it? You have potential. I saw your works and I'm so amaze na meron pa palang estudyante ang university na 'to na magaling sa arts."Hindi ko alam kung binobola ba 'ko nitong si sir, o tunay ang mga sinasabi niya. Baka kasi kaya niya lang sinasabi sa'kin 'to dahil kailangan nila ako.Masyado akong napre pressure dahil bukod sa kanya, dalawang guro pa ang naririto sa harap ko to convince me. Injured kasi ang panlaban namin sa contest kaya ganito nalang sila ka desperado para makuha ang 'oo' ko."Pag iisipan ko ho, Sir, Ma'am."Pilit na lang akong ngumiti nang sabihin ko iyon.Kung tatanggapin ko man ang offer nila, okay lang naman siguro 'yun kahit iba ang course ko. Hindi naman siguro nila iaalok sa'kin kung bawal. Napaka layo kasi ng Business Ad sa Fine arts. Kung hindi naman makakaabala sa schedule ko, baka sakaling pumayag ako."Pasensya ka na ha. Marami rin kasing students ang nag recommend sa'yo. Sabi nila, magaling ka raw. Tama naman sila dahil nakita naman nam
Nandito ako sa ilalim ng puno kung saan kami madalas na tumatambay ni Quen. Ilang oras na 'kong naghihintay dito pero wala pa ring paramdam 'yung babaeng 'yun. Hindi ko tuloy maiwasan isipin 'yung offer sa'kin si Sir Makatimbang. Sa totoo lang, hindi ko naman dapat pinoproblema iyon dahil hindi ko naman problema 'yun.Malamig naman dito sa ilalim ng puno, at presko rin ang hangin pero hindi iyon sapat para mawala ang inip ko. Sanay na naman akong maghintay pero uwing-uwi na kasi ako at masakit din ang puson ko. Parang may hinihila na ugat down there, parang sinusuntok, at sinasaksak nang paulit-ulit."Hello!" agad kong tiningala ang boses na 'yun habang nakahawak ako sa kumikirot kong puson. Nilapag nito ang bag niya bago ako binigyan nang malawak na ngiti na agad ko rin naman iyong sinuklian nang masamang tingin.Malakas kong hinampas ang bag ni Quen nang ibagsak niya ito sa tabi ko. Malakas ang pagkakahampas ko dahil binuhos ko ang inip, inis, at sakit ng puson ko ron."Gusto mo ba
It's been one week since I talked to Lucas. Hanggang ngayon hindi ko pa rin nagagawang isoli sa kanya yung coat na pinahiram niya sakin. Pumapasok naman ako at pumupunta sa madalas kong tinatambayan tuwing hapon pero hindi ko pa rin siya nakikita. Hindi ko alam kung iniiwasan niya ba 'ko dahil sa nangyari at nandiri siya sakin.Wala talaga akong ideya na magkakaroon ako sa araw na 'yun. I always have my period every two months, minsan nga ay nakakalimutan ko na babae rin ako. My period is erratic, and I'm not sure what to do about it. Hindi ko naman gustong magpa-check up dahil natatakot ako.Tulad dati, sa ilalim pa rin ako ng puno naghihintay. Baka sakaling makita ko siya ulit, baka kakaunin niya ulit si Ms. Paola, o di kaya baka sakaling maalala niya itong coat niya sa akin.Katatapos lang namin magpinta ng mga kaibigan ko sa ibang section. Madalas namin itong ginagawa kapag masyado na kaming nalulunod sa mga gawain, pang tanggal stress lang namin. Dumidiretso kami sa studio dito s
"Anong nangyari dito?" bungad na sabi ni Quen nang ibigay ko sa kanya 'yung suit coat ni Lucas.Aksidente iyong nalagayan ng acrylic paint kaya't gano'n na lamang ang reaksyon niya. Hindi naman sobrang lala nung nangyari sa coat ni Lucas, nalagyan lang ng acrylic 'yung dulo ng sleeve pero nakakahiya pa rin lalo na't hiniram ko lang ito sa kanya.Hindi ko napansin na nalagyan 'yun ng acrylic paint dahil drama queen ako that time, kaya paano ko mapapansin? Busy ako sa pag-iyak, hello."Ano... may pag-asa pa bang maalis 'yan?" aniko bago ako mapakagat sa aking ibabang labi."Volleyball player ako, hindi painter. Anong alam ko d'yan?""Quen naman, e!""I'm serious," natatawa nitong sabi. "Hindi basta-basta ang suit nitong si Lucas kaya I'm sure mahal 'to."Dagdag pa ni Quen habang pinagmamasdan ang kaburaraan ko. Lalong lumakas ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. Sa halip na pagaanin niya ang loob ko, she just made it worse! Kaloka."Baka naman makakaya kong bayaran? Ano kayang kla
Kanina pa ako naiilang sa mga taong kasama ko. Hindi ako sanay makihalobilo sa mga taong hindi ko kilala pero wala akong choice kundi ngumiti at makipag-usap sa kanila. Nasanay akong sina Quen ang kasama ko kaya’t medyo nahihirapan ako sa mga ganitong sitwasyon. Ilang beses ko na nakakasama ang mga kaibigan ni Kuya at Lucas pero hindi ko pa rin maiwasan ang mailang.Lahat sila ay successful na’t may mga bigating negosyo. Bigla na lang ako nananahimik kapag nag u-usap sila ng tungkol sa mga career at pag a-asawa lalo na kapag tungkol sa negosyo ang usapan. Parang gusto kong mag walk out na lang at umuwi na lang. Parang bigla akong na-pressure sa buhay kasi successful na silang lahat, e. No one chose the wrong path. Walang kahit na isa sa kanila ang naligaw sa landas.Habang ako, nagtitiis sa kurso na hind
"Enough, Nathalie!" Singhal sa akin nung isa nilang kasama na hirap na hirap din sa pag pigil kay Niko. "Bakit hindi 'yang kaibigan niyo ang pag sabihan niyo? Masyadong affected sa mga sinabi ko," sabi ko bago ako bahagyang ngumiti at tapunan ng tingin ang mga kuko ko. Pilit nilang pinipigilan si Niko sa pamamagitan ng paghawak sa braso nito habang nakatayo lang kami ni Quen sa harap nila. Kanina pa 'kong niyayaya ni Quen na umalis na lang pero nag matigas ako. Hindi naman ako ang nauna, hindi naman ako ang nagsimula ng gulo, at mas lalong hindi naman ako 'yung nauna na magsambit ng mga masasakit na salita. Malinaw na malinaw naman na payapa lang kaming naka-upo ni Quen kanina. Just minding our own business, but they ruined it. He looked so pissed. Wala naman akong sinabing mali o kasinungalingan para magalit siya ng ganito. Who would have thought that this guy in front of me, who looks like a gentleman, wants to punch a girl? "Pasalamat ka dahil babae ka!" sigaw sa akin ni Ni
“You see, I’m just concerned about your friend. Napansin ko rin kasi na napapadalas ang pagiging maliyuhin at pagsusuka niya,” dagdag pa niya. “I’m not forcing her to take the test. Pero kung makukumbinsi mo s’ya, much better.”“Susubukan ko po,” tipid kong sagot.“Hindi naman kita kakausapin tungkol dito kung hindi siya pa ulit-ulit na bumabalik dito dahil sa liyo at pagsusuka. Ang sa’kin lang kasi, baka mapasama sa kanya ‘yung mga gamot na naibigay ko last time, dahil nga humihingi siya sa akin at wala naman akong alam sa nararamdaman niya. If you can talk to her, kumbinsihin mo na lang na magpa check-up siya. Kasi iniiwasan naman n’ya ang mga tanong ko,” ani pa ni Nurse Georgia.
Tumahan din ako nang mapansin kong pinagtatawanan ako ni Lucas. Paano ba naman kasi, ilang minuto na ‘kong umiiyak at hindi na niya maintindihan ang mga sinasabi ko. Madalas kasing hindi ko masabi ang mga nararamdaman ko kaya’t sa pag iyak ko na lang naidaan."Salamat talaga, Lucas."He chuckled. "Can you stop thanking me? You already said that a thousand times," he said before kissing me on the head."Natutuwa lang ako kasi nagagawa mong posible ang mga bagay na inakala kong imposible," sabi ko sa kanya bago ako tumingala sa kanya at muling tapunan ng tingin ang mga kagamitan dito sa studio."Basta para sa'yo. I'll make everything possible," he added.
“Tumawag sa’kin si Kuya Vern tapos nag-cr naman ako pagkatapos.”“Nagugutom ka ba? Gusto mo bang kumain ulit?” Bakas sa boses niya ang pag aalala sa akin. Pakiramdam ko ay alam niya kung bakit ako nawala sa paningin niya.“It’s okay. Nabusog naman ako kanina,” aniko bago ako pilit na ngumiti. Tumango siya at inalalayan akong umupo sa tabi niya. “Bakit ka umiinom?” Tanong ko.“Mom is stressing me out.”Humawak ako sa kanyang balikat at diretso siyang tiningnan sa kanyang mga mata. “Bakit? May nangyari ba?””Wala naman. Ayoko lang na nalalasing siya dah
I looked at myself in the mirror and realized na okay naman pala ‘tong damit na pinahiram sa akin ni Veronica. Medyo revealing nga lang siya kapag binaba ko ang zipper ng damit. Hindi kasi ako masyadong mahilig sa revealing na damit dahil hindi ako komportable at baka hindi ako makakilos ng maayos. Nag aalala siguro sa’kin si Veronica na baka matuyuan ako ng damit kaya nag insist siyang pahiramin ako. Hindi ko naman kasi napansin na halata pala na basang basa ang uniform ko. At inaamin ko naman na sobrang careless ko ngayon sa sarili ko. Hindi naman kasi sobrang lakas ng ulan kanina kaya hindi ko inakala na mababasa ng gano’n ang uniform ko. Hinigit ko pababa ang shirt na pinahiram sa akin ni Veronica at inaayos ang pagkaka lock ng zipper before I went out of the cubicle. “Tamang-tama lang pala sa’yo, Ate Nathalie. Buti na lang talaga may dala akong extra shirt sa car, kung wala, baka matuyuan ka pa at magkasakit.”Nasa harap ng salamin si Veronica at naglalagay ng lip gloss sa kan
"Ano ba kasi ang ginagawa natin dito?" Tanong ko nang makababa ako ng sasakyan. Isang malaking resto ang bumungad sa akin pero madilim at mukhang sarado na. Sinara ni Lucas ang pinto nang makababa ako. Hinawakan niya ang kamay ko bago niya 'ko bahagyang hinila palapit sa harap ng madilim na resto. "Sarado na sila, Lucas, sa ibang resto na lang tayo kumain."I was still looking at him, confused, when we reached the front door. The door was locked, the lights were already off, and there was no one inside. Nakauwi na ang mga empleyado. Marahan kong hinigit ang braso niya dahil baka mamaya ay kung ano ang isipin ng makakakita sa amin at ipagtabuyan kami ng gwardya dito pero makulit itong si Lucas. My forehead creased as Lucas took out a key and tried to unlock the glass door. Natatapunan kami ng tingin nung mga dumadaan dahil sa ginagawa ni Lucas tapos ang dilim-dilim pa dito sa resto. Alam ko kung anong tumatakbo sa isip nila. Hello, ano namang nanakawin namin sa resto? Mga rekado na
After the game, nagpahinga muna ang mga players. Kuya Vern and Lucas also sat on the bleachers to have a rest. Me and Quen offered them water and all because we know how nice that game was and how tired they are. Kasama rin namin nanood si Ms. Paola at Sir Patrick, magkasama sila sa bleachers na halos nasa dulo na ng court. Kasama rin nila sa dulo si Ate Aya, Kuya Vern’s fiancée. Takot daw silang mataamaan kaya pinili nilang doon na lang manood kanina. Kami ni Quen? Wala kaming pake sa bola. Maraming nanood sa biglaang game nina Kuya and all of them are their batchmates. Kami lang ni Quen ang saling kitkit dito. Ang saya lang talaga manood kapag sobrang galing ng mga players. Hindi ko na nga halos makita ang bawat galaw nung iba dahil focused ako kay Kuya and Lucas. Pero napansin ko naman na magaling
Tahimik kaming nagdadasal ni Lucas at hindi muna binibigyang pansin ang isa't isa. Bukod sa pagpapasalamat, at paghingi ng tawad sa Diyos, pinagdasal ko na rin Candice at Baron, at syempre iyong baby na nasa tiyan niya. Wala naman kasalanan iyong bata. At kayang-kaya naman iyong buhayin ni Candice dahil mayaman sila. Wala akong nakikitang mali para gawin niya 'yun sa baby niya. Kung hindi niya gustong alagaan, ipa-ampon na lang niya."If you ever find the right man for you, where do you want to share your vows together?" basag ni Lucas sa katahimikan sa pagitan naming dalawa. Sasagot na sana ako nang bigla siyang magsalita muli. “Actually, the right man is already beside you.”“Wow ha,” sabi ko sa kanya dahilan para mapatawa siya. “You’re right. Where do I really want to get mar