CHAPTER 1

Phoebe's POV

NAGLALAKAD ako sa gilid ng dalampasigan habang iniisip kung gaano kasakit ang nangyari sa buhay ko. Kakadrop ko lang mula sa school ko at kahapon lang naputol ang ugnayan ng mga magulang ko dahil hindi na raw nagkakasundo si mommy at si daddy. Sobrang sakit at wasak ang pakiramdam ko. Ayokong magkaroon ng pamilyang sirâ. Dati, masaya ako dahil buo kami, pero ngayon, alaala na lang lahat. 

Miss na miss ko si daddy, pero nagdesisyon na siya at mas pinili niya ang bago niyang pamilya kaysa sa amin. Hindi ko mapigilang umiyak. Gusto ko na lang bumitaw para matapos na lahat ng sakit pero naiisip ko si mommy at ang kapatid ko. Ayokong madagdagan ang labis na kalungkutan nila. Ayokong masaktan pa si mommy nang dahil sa akin. Kaya heto ako, naglalakad nang mag-isa, nilalasap ang bawat hapdi ng alaala. 

Sinisisi ko ang sarili ko sa nangyari, pero si mommy, palaging sinasabi na kasalanan niya raw lahat. Na kung may nagkulang man, siya 'yun. Wala akong magawa kundi umiyak at maghinagpis. Miss na miss ko si daddy. Hindi ko mapigilan ang luha ko tuwing naaalala ko kung paano niya kami pinaalis — parang wala kaming halaga.

Sa bawat hakbang ko sa buhanginan, pakiramdam ko'y bumibigat lalo ang puso ko. Pero alam kong kahit gaano kasakit, kailangan kong magpatuloy. Kailangan kong maging matatag para kay mommy, para kay Quila at para kay ate Ophelia.

[Flashback!!!]

"Bes, uwi na ako ah? Nandiyan na kasi si ate eh. Kung saan-saan kasi s nagsusuot eh, ingat ka," sabi ko.

"Thanks, Pooh for coming with me." Sagot ni Myla sa akin, ang aking kaibigan. Tinulungan ko siya dahil nakitawag siya sa phone ko. 

"Phoebe, tara," sabi ni ate Ophelia. Tumango lang ako at umuwi na kami dala ang mga pinamili namin. Pagdating sa bahay, iniwan ko muna ang mga dala namin sa sala at umakyat sa kwarto para magbihis.

Pagkatapos magpalit ng damit, bumaba na ako para sana ayusin ang mga pinamili namin ni Myla kanina pero ibang eksena ang bumungad sa akin.

Paglapit ko, nakita ko sina Glyzza at Glydel, inaaway si ate Ophelia at hawak-hawak nila ang mga pinamili ko sa mall kanina.

"Eh ano ka ngayon, ha? Kahit ano pang gawin mo, walang maniniwala sa'yo! Kaya kung ako sa'yo, ibigay mo na 'tong skirt at jeans sa amin. Mas bagay sa amin 'to kaysa sa inyo ng kapatid mong musmos!" Sabi ni Glyzza.

Dahil sa galit, hinablot ko ang mga pinamili ko. Napaupo si Glyzza sa sahig dahil sa pagkabigla. Sakto namang dumating sina daddy kasama sina lolo at lola — ang mga magulang ni daddy. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Si ate naman, inayos ang sarili niya.

"Oh no, Glyzza darling! What happened?" Nagda-drama na tanong ni lola na parang artista. Sorry, pero wala akong galang sa kanya dahil wala rin naman siyang respeto sa mommy ko.

"Lola, iyong magaling niyo pong apo kasi, tinulak ako! Gusto ko lang naman yung skirt niya pero ayaw nilang ibigay. Maliit na bagay lang naman 'yun!" Reklamo ni Glyzza, halos maiyak-iyak pa. Maliit na bagay? Pinaghirapan ko ang perang binili nito. Para sa kanila maliit na bagay na iyon, pero para sa akin ay mahalaga ito dahil katas ito ng pagsisikap ko!

"You, you don't have to hurt my granddaughter!" Sigaw ni lola at tinangkang sampalin ako pero agad naman akong naka-iwas.

"Wala kang karapatang pagbuhatan ako ng kamay dahil kahit kailan, hindi ikaw ang nagpalaki sa akin, lola." Sabi ko nang mariin. Nagulat siya sa inasta ko pero mas nagulat ako. Hindi ko akalain na magagawa ko ito!

Alam kong mali ito at baka pagbayaran ko, pero tama na. Pagod na akong magpaapak. Bakit parang sila lang lagi ang tama? Bakit parang sila lang ang may karapatan sa lahat ng bagay? Wala na ba kaming sariling desisyon? Bakit kinailangan namin na sumunod sa kung ano ang gusto nila? 

"Walang galang yang anak mo, Felix! Turuan mo 'yan ng leksyon!" Sigaw ni lolo. Akmang hahablutin ako ni daddy pero biglang tumayo si ate sa harap ko.

"Daddy! Ano ba! Uto-uto ka talaga!" Galit na sigaw ni ate. "Sasaktan mo si Phoebe? Ako na lang! Ako na lang ang saktan mo! Wag na wag mo siyang pagbuhatan ng kamay!"

Pero sa halip na si daddy ang sumampal ay ibang kamay ang dumapo sa kanyang mukha. Biglang sinampal ni Glyzza si ate at namumula ang pisngi niya.

"Wag mong bastusin sina lolo at lola! Atsaka wag mong pagsalitaan si daddy ng ganyan!" Sigaw ni Glyzza.

Parang nandilim naman ang paningin ko dahil sa ginawa niya sa ate ko kaya sinampal ko siya pabalik. Hindi ko na kaya. Hindi ko na iniisip kung nasa harap ko sila daddy o lola. Wala akong pakialam.

Pipigilan sana ako ni daddy pero pinagpalo ako ni lola gamit ang baston ni lolo. Masakit, pero hindi pa rin ako tumigil.

"Stop it, Phoebe!" Sigaw ni daddy.

Nabigla ako sa lakas ng boses niya. Unang beses niya akong sinigawan ng ganito. Dati kahit hindi ko nararamdaman ang pagmamahal niya, kahit papaano ay nirespeto ko siya. Pero ngayon, parang gumuho ang lahat.

"Daddy..." umiiyak si Glyzza at niyakap si daddy. Niyakap naman ito ni daddy. Iyon dapat ang ginagawa niya sa amin ni ate — hindi sa kanila.

"Kapal ng mukha mong tawagin siyang daddy! Kami ang totoong anak at hindi kayo ng kapatid mo!" Sigaw ni ate, nanginginig na sa galit.

"Enough, Ophelia! Glyzza and Glydel are your sisters. Kahapon lang naming nalaman. Nagpa-DNA test kami, and it's positive!" sabi ni daddy.

Parang tumigil ang oras. Mga kapatid ko sila? Kaagaw ko na nga sa lahat, pati ba naman sa ama ko? 

"Dad, I want those skirts and jeans," pabebeng sabi ni Glydel. 

"No," sagot ni ate, matigas ang boses.

"Ano'ng nangyayari dito?" Boses mula sa likod. Si tita Rochelle, ang unang pag-ibig ni daddy. Nakita ko kung paano niya hinalikan si daddy sa mga labi nito at sa harap pa talaga ng lahat. Napakasakit. Bakit niya hinahalikan si daddy sa mga labi nito?

Paano na si mommy?

Kabit ba siya ni daddy?

Hinila ni tita Rochelle ang buhok ni ate. Nakita ko kung paano siya napaiyak. Hindi ko na napigilan at itinulak ko si tita. Tumama siya sa sahig, pero hindi ko na pinansin pa. Sawa na akong magpakumbaba.

"Anong ginagawa mo sa tita mo?!" Galit na tanong ni lola, taas ang baston. Pero bago niya ako mapalo, isang pamilyar na tinig ang narinig ko.

"Stop it, mama! Please, huwag ang mga anak ko!" Si mommy. Nangingilid ang luha niya habang naglalakad papunta sa amin. Agad naman namin siyang pinuntahan at niyakap.

"Walang kwenta ang mga anak mo, katulad mo!" Sigaw ni lola.

Pinilit ni mommy na manatiling matatag. Lumapit siya kay daddy. "Felix, mamili ka sa amin ngayon din. Ako o si Rochelle?" Nanginginig ang boses ni mommy.

Hindi nagsalita si daddy.

"Sabi na nga ba," bulong ni mommy, luhaang bumaling sa amin. "Aalis na tayo, anak."

Nang gabing iyon, iniwan namin ang bahay na iyon — isang impyernong akala namin ay tahanan.