MasukShare
CHAPTER 7
Terakhir Diperbarui:
2025-03-27 21:12:16PAGDATING namin sa bahay niya—hindi, bahay namin—pakiramdam ko ay pumasok ako sa isang lugar kung saan hindi ako nababagay.
Masyadong malaki, masyadong tahimik. Para bang isang rehas na ginintuan—maganda sa panlabas, pero isang bilangguan sa loob. Bigla kong naaalala ang mansion ng lola ko.
Mas malaki ang bahay na ito kumpara roon. Oo nga at doon kami nakatira pero hindi namin kailanman naranasan ang mamuhay ng marangya. Lahat ng bagay na hinahawakan, ginagamit at pagkain na kinakain namin ay limitado.
Bantay-sarado ang bawat galaw namin sa bahay na iyon. Ganoon din kaya rito?
May lumapit sa amin na isang matandang katulong, tantiya ko ay nasa edad sixty na ito. Akmang kukunin niya ang mga bag na dala ko pero pinigilan siya ni Darius.
"Dalhin mo ang sanggol sa kwarto niya." Sabi nito na para bang pinaghandaan niya talaga ang pagdating namin ngayong araw na ito. Kinuha niya si Quila mula sa akin, nagdadalawang-isip pa akong ibigay ang kapatid ko. Kung hindi lang nagsalita si Darius...
"Ibigay mo sa kanya ang bata para madala na niya ito sa kwarto nito."
Hindi ko maiwasan ang mamangha. Si Quila ay may sariling kwarto? Sino pa kaya ang ibang mga kasama niya sa bahay na ito? Ang mga magulang niya, nandito ba?
Tahimik akong sumunod kay Darius habang tinuturo niya ang iba’t ibang parte ng bahay.
“Dito ang kwarto mo.” Tinuro niya ang isang pintuan sa dulo ng hallway sa second floor.
Nanatili akong nakatayo, hinihintay siyang sabihin kung nasaan ang kwarto niya.
Pero hindi niya na sinabi.
Hindi ko alam kung dapat ba akong huminga ng maluwag o mas mataranta sa ideya na matulog kami sa isang kwarto.
'Sana ay hindi!' Pipi kong dasal.
Palihim kong tinitigan ang likod nito. Hindi ko maitatanggi na maganda ang katawan niya. Isa siyang magandang lalaki na pinagpala ng lahat. Binawi ko agad ang aking mga tingin nang bigla itong lumingon. Labis ang kaba na nararamdaman ko ngayon.
Muntik na! Muntik na niya akong mahuli!
“Ano pang hinihintay mo?” Malamig niyang tanong. “Pumasok ka na.”
Dahan-dahan akong tumango. Wala na akong nagawa kundi sundin siya.
Pagpasok ko sa kwarto, agad kong sinara ang pinto at napasandal sa likod nito.
Napahawak ako sa aking dibdib. Diyos ko… anong ginawa ko?
Hindi ko alam kung paano ako nakarating sa puntong ito.
Ngayon? Isa na akong asawa ng lalaking hindi ko gusto, hindi ko kilala, at hindi ko alam kung paano pakisamahan.
Napayuko ako. Ano na ang mangyayari sa akin?
Naupo ako sa gilid ng kama, pilit pinipigil ang luha. Hindi ko pwedeng ipakita kay Darius na mahina ako.
Pero sa loob-loob ko…
Pakiramdam ko’y unti-unti akong kinakain ng kasunduang ito.
Tinignan ko ang kabuuan ng kwarto—isang malaking kwarto na sigurado akong hindi ko kailanman magiging komportable.
Akala ko, umalis na siya. Pero hindi.
Pagkalipas ng ilang minuto, bumukas ang pinto.
Siya, ang pumasok.
Nakasuot pa rin ng itim niyang coat, bahagyang nakabukas ang ilang butones ng kanyang damit. Ang presensya niya ay parang isang bagyong unti-unting lumalapit.
Hindi ako makagalaw.
Dahan-dahan siyang lumapit sa akin, hanggang sa maramdaman kong bumibilis ang tibok ng puso ko.
Wala siyang sinasabi. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya.
At iyon ang mas nakakatakot.
Hanggang sa bumaba ang tingin niya sa aking mga labi.
Hindi ako huminga.
Diyos ko!
Alam kong may kasunduan kami, pero hindi ko alam kung handa akong harapin ito. Hindi ko alam kung kaya ko—
Hanggang sa dumampi ang labi niya sa akin.
Mainit. Mabigat. Puno ng kontrol.
Nag-init ang buong katawan ko sa paraan ng paghawak niya sa akin—hindi marahas, pero hindi rin banayad. Para bang hindi niya ako binibigyan ng pagpipilian.
Hinawakan niya ang pisngi ko, marahang idiniin ang halik niya, unti-unting sinusubukan kung ano ang gagawin ko.
Hindi ako gumalaw. Hindi ko kaya.
Ngunit bago ko pa maintindihan ang lahat, bigla siyang bumitaw.
Para akong nahulog sa isang mataas na gusali.
Tinitigan niya ako ng matagal. May isang bagay sa tingin niya—isang emosyon na hindi ko mabasa.
At pagkatapos, tumalikod siya at lumabas ng kwarto.
Iniwan akong mag-isa, nalilito, naguguluhan, at ni hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman.
Ano iyon?
Ano ang laro niya?
At mas mahalaga…
Bakit parang ako ang talo?
Naiwan akong nakatulala sa malamig na kwarto.
Ramdam ko pa rin sa labi ko ang bigat ng halik niya—isang halik na hindi ko alam kung paano uunawain.
Bakit niya ginawa iyon?
Bakit siya umalis pagkatapos?
Hawak ang kumot, dahan-dahan akong humiga sa kama. Pero kahit anong pikit ko, kahit anong pilit kong iwaksi ang pakiramdam, hindi ko magawa.
Kahit kailan, hindi ko inisip na darating ako sa puntong ito—na magiging asawa ako ng isang lalaking halos hindi ko kilala.
Isang lalaking hindi ko maintindihan.
Mainit, pero malamig. Malapit, pero parang hindi ko mahawakan.
At ang mas nakakalito—bakit ko iniisip ang tungkol sa kanya?
Huli na para maalala ko na ninakaw niya-ninakaw niya ang unang halik ko!
Kinabukasan ay nagising ako sa katok ng pinto.
“Ma’am Phoebe, handa na po ang almusal.”
Napadilat ako, saglit na nalito kung nasaan ako. Ngunit nang makita ko ang maluwang na kwarto, ang mamahaling kurtina, at ang hindi pamilyar na paligid, bumalik ang reyalidad.
Wala na ako nasa bahay namin.
Nandito na ako… bilang asawa ni Darius Villarosa.
Malalim akong huminga bago bumangon. Sa kabila ng bigat ng pakiramdam ko, kailangan kong panindigan ang desisyong ito.
Pagbaba ko, bumungad sa akin ang isang malaking dining table na puno ng pagkain—mga pagkain na hindi ko man lang kilala. Parang galing sa isang mamahaling restaurant, at hindi ko maiwasang makaramdam ng paninikip ng dibdib.
Hindi ako sanay sa ganito.
Sa dulo ng mesa, naroon si Darius—nakasuot na ng puting long sleeves, nakasalansan ang manggas hanggang siko, at abala sa pagbabasa ng pahayagan.
Hindi ko maiwasan ang nangyari kagabi. Gusto ko siyang sumbatan pero natatakot ako sa magiging reaksyon niya.
Hindi niya ako pinansin. At hindi ko rin alam kung paano siya kakausapin.
Siguro, balewala lang sa kanya ang nangyari kagabi. Normal lang siguro iyon para sa kanya. Ilan na kaya ang mga babaeng naikama niya?
Diyos ko! Bakit ito ang laman ng isip ko ngayon?
Bab terkait
Hearts Under Contract CHAPTER 8
TAHIMIK akong umupo sa kabilang dulo, pinipilit maging kampante sa hindi pamilyar na kapaligiran. Ngunit nang magtaas siya ng tingin at tiningnan ako nang diretso, para akong nakuryente."Kumain ka."Iyon lang ang sinabi niya, pagkatapos ay bumalik sa pagbabasa.Tahimik akong kumuha ng pagkain, kahit wala akong ganang kumain. Sa ilalim ng hapag, mahigpit kong hinawakan ang kubyertos, sinusubukang pigilan ang kaba sa loob ko.“Simula ngayon, may mga pagbabago sa buhay mo.”Halos mabilaukan ako sa tinig niyang biglang bumasag sa katahimikan.Napatingin ako sa kanya. “Ano?”Ibinaba niya ang dyaryo at tinapunan ako ng malamig na tingin. “Simula ngayon, ikaw na si Phoebe Villarosa.”Malamig, matigas, walang bahid ng emosyon.“Alam ko,” mahinang sagot ko. Dahil iyon ang presyong kailangan kong bayaran sa kasunduang ito.“Ibig sabihin, may mga tungkulin kang kailangang gampanan.”Napakunot ang noo ko. Tungkulin?Napansin niya ang reaksyon ko kaya nagpatuloy siya, “May mga pagtitipon akong ka
Terakhir Diperbarui : 2025-03-27Hearts Under Contract CHAPTER 9
MAAGA akong gumising at dumiretso sa kwarto kung saan naroon si Quila. payapa siyang natutulog sa kanyang crib. Pinakiusapan ko si Darius na sa kwarto na lang siya matutulog pero hindi niya ako pinagbigyan. Masama ang loob ko sa kanya pero wala akong ibang magawa. Hawak niya ako at ang buhay ko—ang buhay namin ni Quila, kaya wala na akong magagawa pa.Bumalik na ako sa kwarto ko para plantsahin ang mga damit ko sa eskwela at ang isusuot niya sa trabaho. Asawa na niya ako at kailangan kong gampanan ang papel ko bilang asawa niya. “Ano’ng ginawa mo?” Isang dumadagundong na boses ang nagsalita sa akin kaya dahil sa gulat. Lumihis ang plantsa at nadaganan ang kamay ko kaya nabitawan ko naman agad ito.Ang sakit!Pero tiniis ko na lamang at dali-daling kinuha ang plantsa na nahulog sa sahig. “Sorry, sorry!” Hinging paumanhin ko sa kanya habang pinulot ang plantsa.“Tss. Clumsy,” komento niya pero hindi na ako nagsalita. Halos ipikit ko ang mga mata ko para hindi ko makita ang hubad niyang
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28Hearts Under Contract CHAPTER 10
AGAD kong naramdaman ang dahan-dahang pagtakbo ng sasakyan. Maya-maya lang ay gumilid ito at huminto. Nasa tapat na pala kami ng unibersidad, hindi ko man lang napansin.“I’ll fetch you later. Same spot.” Striktong sabi nito kaya tumango lang ako. Akmang bubuksan ko na ang pinto ng sasakyan nang tawagin niya ang pangalan ko. “Phoebe!”Agad naman akong lumingon sa kanya. Nagkasalubong ang mga tingin naming dalawa pero agad naman akong umiwas. “Ano?” Mahina kong sagot pero sapat naman para marinig niya. “Don’t ever mention to anyone that you're married.” Sabi nito, ang mga tono ay may halong pagbabanta, na kung hindi ko sundin ang gusto niya ay may matatanggap akong parusa. “Pero diba ang sabi mo ay hindi ko kailangan magpanggap, dahil asawa mo ako at totoo ang kasal natin?”Ang akala ko ay hindi na siya sasagot kasi bigla siyang tumahimik, pero maya-maya lang ay bigla naman siyang nagsalita.“There are selected people who need to know about you. Ang mga taong iyon ay ang mga taong
Terakhir Diperbarui : 2025-03-29Hearts Under Contract CHAPTER 11
Darius' POV"YOU sure about this girl?" Tanong ni Kael, ang matalik kong kaibigan. Alam niya na nagpakasal ako kay Phoebe Concepcion. "No! Isang taon lang naman.""Be careful! You might get hooked at the end." Natatawa na asar pa nito. Matalik na tingin lamang ang aking ibinigay sa kanya. Umiling ako. Imposible yun! Hinding-hindi ako magkakagusto sa babaeng hindi ko naman labis na kilala. Kung tutuusin, wala siya sa kalingkingan ng mga tipo kong babae.“Nai-handa mo na ba ang mga dokumentong kakailanganin ng bagong eskwelahan niya?” Walang gana kong tanong. Kahit papaano, gusto kong may ipagmalaki siya. Ewan ko ba, nangako naman ako sa sarili ko na hinding-hindi siya makatikim ng pera kahit barya mula sa akin, pero ngayon, papaaralin ko pa siya sa private school. Parang may nagsabi sa akin na kailangan niyang lumipat doon, hindi ko alam kung bakit.“Yup! Nagawan ko na ng paraan ang tungkol diyan. Nalaman ko rin pala na galing siya sa unibersidad na yun dati. Ano’ng nangyari at nag-a
Terakhir Diperbarui : 2025-04-01Hearts Under Contract CHAPTER 1
Phoebe's POVNAGLALAKAD ako sa gilid ng dalampasigan habang iniisip kung gaano kasakit ang nangyari sa buhay ko. Kakadrop ko lang mula sa school ko at kahapon lang naputol ang ugnayan ng mga magulang ko dahil hindi na raw nagkakasundo si mommy at si daddy. Sobrang sakit at wasak ang pakiramdam ko. Ayokong magkaroon ng pamilyang sirâ. Dati, masaya ako dahil buo kami, pero ngayon, alaala na lang lahat. Miss na miss ko si daddy, pero nagdesisyon na siya at mas pinili niya ang bago niyang pamilya kaysa sa amin. Hindi ko mapigilang umiyak. Gusto ko na lang bumitaw para matapos na lahat ng sakit pero naiisip ko si mommy at ang kapatid ko. Ayokong madagdagan ang labis na kalungkutan nila. Ayokong masaktan pa si mommy nang dahil sa akin. Kaya heto ako, naglalakad nang mag-isa, nilalasap ang bawat hapdi ng alaala. Sinisisi ko ang sarili ko sa nangyari, pero si mommy, palaging sinasabi na kasalanan niya raw lahat. Na kung may nagkulang man, siya 'yun. Wala akong magawa kundi umiyak at maghina
Terakhir Diperbarui : 2025-03-25Hearts Under Contract CHAPTER 2
HINDI namin nakita ang mga "alagad ni satanas" — sina lola, lolo, Rochelle, Glyzza, at Glydel. Mas mabuti na rin siguro. Kung nakita nila kami, baka lalo lang nilang pahirapan si Mommy, baka pigilan pa kami, pero hindi dahil mahal nila kami — kundi dahil gusto lang nilang kontrolin ang buhay namin."Girls, tara na," mahina pero matatag na sabi ni Mommy. Her voice was soft but firm, though her eyes were red and tired. Sa kabila ng pagod niya, mahigpit pa rin ang hawak niya kay Quila, na mahimbing na natutulog sa kanyang mga bisig.Si Ate Ophelia tahimik lang, bitbit ang maleta niya, pero kita ko ang tensyon sa mga mata niya. Wala siyang masyadong sinabi mula kagabi, mula nang mangyari ang sigawan, mga paratang, at mga banta na parang mga bala na tumama sa amin. Alam kong nasasaktan din siya, marahil higit pa sa akin, pero si Ate laging magaling magtago ng emosyon.Ako? Pakiramdam ko may nakadagan sa dibdib ko — mabigat, nakakasakal. Naririnig ko pa rin ang mga boses ni Lola, ang mga in
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26Hearts Under Contract CHAPTER 3
ISANG umaga, habang pinapakain ni Ate Ophelia si baby Quila, dumating si Mommy mula sa labas. Bitbit niya ang ilang papel at folder, pawisan pero nakangiti. Agad niyang inilapag ang mga iyon sa mesa, halatang puno ng excitement."Mga anak, may magandang balita ako!" Masayang sabi ni Mommy, bakas ang saya sa mukha niya.Napatingin kami ni Ate Ophelia — halatang nagtataka pero may halong pananabik. "Ano 'yon, 'My?" Tanong ko."Nakahanap na ako ng eskwelahan para sa inyo! Dito lang sa malapit, sa public school. Nag-inquire ako kanina, at sabi nila na pwedeng mag-transfer kahit gitna na ng taon. Kailangan lang nating kumpletuhin ang mga requirements na 'to," paliwanag ni Mommy, sabay turo sa mga papel.Agad kong sinilip ang mga dokumento. Listahan ng requirements, enrollment form, at ilang guidelines. Iba ito sa nakasanayan namin na private school dahil wala itong striktong uniporme at mas simple ang mga patakaran."Okay lang ba sa inyo, mga anak?" Tanong ni Mommy, bakas ang pag-aalala sa
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26Hearts Under Contract CHAPTER 4
NAGING kontento na ako sa buhay na mayroon ako. Unti-unti kong natutunan na tanggapin ang bagong takbo ng buhay namin. Masaya ako kasama si Ate Ophelia, si baby Quila, at si Mommy. Masaya ako sa mga bago kong kaibigan sa public school na sina Grace, Hannah, at Liza. Masaya ako kahit na simpleng ulam lang ang nakahain sa hapag-kainan, dahil buo kaming magkakasama.Pero ang akala ko ay maayos na ang lahat, pero hindi pa pala.Napapansin ko ang pagiging matamlay ni Mommy kahit na pilit niyang itinatago sa akin. Madalas siyang tulala kapag akala niya'y walang nakatingin. Kung dati ay laging puno ng enerhiya ang mga kilos niya, ngayon ay tila mabagal na, parang mabigat ang dinadala. Kapag kinakausap ko siya, ngumiti siya nang pilit — ngiti na hindi umaabot sa mga mata niya.“Okay ka lang ba, 'My?” Tanong ko habang naghuhugas ako ng pinggan.“Okay naman ako, anak. Pagod lang siguro,” sagot niya, sabay abot ng basang plato na akala niya’y nahugasan na.Nagtama ang tingin namin. Alam kong pag
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26
Bab terbaru
Hearts Under Contract CHAPTER 11
Darius' POV"YOU sure about this girl?" Tanong ni Kael, ang matalik kong kaibigan. Alam niya na nagpakasal ako kay Phoebe Concepcion. "No! Isang taon lang naman.""Be careful! You might get hooked at the end." Natatawa na asar pa nito. Matalik na tingin lamang ang aking ibinigay sa kanya. Umiling ako. Imposible yun! Hinding-hindi ako magkakagusto sa babaeng hindi ko naman labis na kilala. Kung tutuusin, wala siya sa kalingkingan ng mga tipo kong babae.“Nai-handa mo na ba ang mga dokumentong kakailanganin ng bagong eskwelahan niya?” Walang gana kong tanong. Kahit papaano, gusto kong may ipagmalaki siya. Ewan ko ba, nangako naman ako sa sarili ko na hinding-hindi siya makatikim ng pera kahit barya mula sa akin, pero ngayon, papaaralin ko pa siya sa private school. Parang may nagsabi sa akin na kailangan niyang lumipat doon, hindi ko alam kung bakit.“Yup! Nagawan ko na ng paraan ang tungkol diyan. Nalaman ko rin pala na galing siya sa unibersidad na yun dati. Ano’ng nangyari at nag-a
Hearts Under Contract CHAPTER 10
AGAD kong naramdaman ang dahan-dahang pagtakbo ng sasakyan. Maya-maya lang ay gumilid ito at huminto. Nasa tapat na pala kami ng unibersidad, hindi ko man lang napansin.“I’ll fetch you later. Same spot.” Striktong sabi nito kaya tumango lang ako. Akmang bubuksan ko na ang pinto ng sasakyan nang tawagin niya ang pangalan ko. “Phoebe!”Agad naman akong lumingon sa kanya. Nagkasalubong ang mga tingin naming dalawa pero agad naman akong umiwas. “Ano?” Mahina kong sagot pero sapat naman para marinig niya. “Don’t ever mention to anyone that you're married.” Sabi nito, ang mga tono ay may halong pagbabanta, na kung hindi ko sundin ang gusto niya ay may matatanggap akong parusa. “Pero diba ang sabi mo ay hindi ko kailangan magpanggap, dahil asawa mo ako at totoo ang kasal natin?”Ang akala ko ay hindi na siya sasagot kasi bigla siyang tumahimik, pero maya-maya lang ay bigla naman siyang nagsalita.“There are selected people who need to know about you. Ang mga taong iyon ay ang mga taong
Hearts Under Contract CHAPTER 9
MAAGA akong gumising at dumiretso sa kwarto kung saan naroon si Quila. payapa siyang natutulog sa kanyang crib. Pinakiusapan ko si Darius na sa kwarto na lang siya matutulog pero hindi niya ako pinagbigyan. Masama ang loob ko sa kanya pero wala akong ibang magawa. Hawak niya ako at ang buhay ko—ang buhay namin ni Quila, kaya wala na akong magagawa pa.Bumalik na ako sa kwarto ko para plantsahin ang mga damit ko sa eskwela at ang isusuot niya sa trabaho. Asawa na niya ako at kailangan kong gampanan ang papel ko bilang asawa niya. “Ano’ng ginawa mo?” Isang dumadagundong na boses ang nagsalita sa akin kaya dahil sa gulat. Lumihis ang plantsa at nadaganan ang kamay ko kaya nabitawan ko naman agad ito.Ang sakit!Pero tiniis ko na lamang at dali-daling kinuha ang plantsa na nahulog sa sahig. “Sorry, sorry!” Hinging paumanhin ko sa kanya habang pinulot ang plantsa.“Tss. Clumsy,” komento niya pero hindi na ako nagsalita. Halos ipikit ko ang mga mata ko para hindi ko makita ang hubad niyang
Hearts Under Contract CHAPTER 8
TAHIMIK akong umupo sa kabilang dulo, pinipilit maging kampante sa hindi pamilyar na kapaligiran. Ngunit nang magtaas siya ng tingin at tiningnan ako nang diretso, para akong nakuryente."Kumain ka."Iyon lang ang sinabi niya, pagkatapos ay bumalik sa pagbabasa.Tahimik akong kumuha ng pagkain, kahit wala akong ganang kumain. Sa ilalim ng hapag, mahigpit kong hinawakan ang kubyertos, sinusubukang pigilan ang kaba sa loob ko.“Simula ngayon, may mga pagbabago sa buhay mo.”Halos mabilaukan ako sa tinig niyang biglang bumasag sa katahimikan.Napatingin ako sa kanya. “Ano?”Ibinaba niya ang dyaryo at tinapunan ako ng malamig na tingin. “Simula ngayon, ikaw na si Phoebe Villarosa.”Malamig, matigas, walang bahid ng emosyon.“Alam ko,” mahinang sagot ko. Dahil iyon ang presyong kailangan kong bayaran sa kasunduang ito.“Ibig sabihin, may mga tungkulin kang kailangang gampanan.”Napakunot ang noo ko. Tungkulin?Napansin niya ang reaksyon ko kaya nagpatuloy siya, “May mga pagtitipon akong ka
Hearts Under Contract CHAPTER 7
PAGDATING namin sa bahay niya—hindi, bahay namin—pakiramdam ko ay pumasok ako sa isang lugar kung saan hindi ako nababagay.Masyadong malaki, masyadong tahimik. Para bang isang rehas na ginintuan—maganda sa panlabas, pero isang bilangguan sa loob. Bigla kong naaalala ang mansion ng lola ko.Mas malaki ang bahay na ito kumpara roon. Oo nga at doon kami nakatira pero hindi namin kailanman naranasan ang mamuhay ng marangya. Lahat ng bagay na hinahawakan, ginagamit at pagkain na kinakain namin ay limitado.Bantay-sarado ang bawat galaw namin sa bahay na iyon. Ganoon din kaya rito?May lumapit sa amin na isang matandang katulong, tantiya ko ay nasa edad sixty na ito. Akmang kukunin niya ang mga bag na dala ko pero pinigilan siya ni Darius."Dalhin mo ang sanggol sa kwarto niya." Sabi nito na para bang pinaghandaan niya talaga ang pagdating namin ngayong araw na ito. Kinuha niya si Quila mula sa akin, nagdadalawang-isip pa akong ibigay ang kapatid ko. Kung hindi lang nagsalita si Darius...
Hearts Under Contract CHAPTER 6
ANG buhay ko ay isang gulo na hindi ko na alam kung paano aayusin.Dahil sa utang na iniwan ni Ate Ophelia, ngayon, nakatayo ako sa harapan niya… hinihintay ang desisyong babago sa buhay ko.At sa pagitan namin, isang kasunduan ang nakalatag sa mesa.“Pakakasalan mo ako.”Akala ko nagkamali lang ako ng dinig.Pero hindi.Nanatili siyang nakatitig sa akin, ang malamig niyang mga mata ay parang kutsilyong unti-unting sumasaksak sa pagkatao ko.Hindi siya nagbibiro.Napakurap ako, pilit na nilalamon ang katotohanang ito. Kasal? Sa isang lalaking halos hindi ko kilala?“H-hindi magandang biro ito.” Mahina kong sabi.Nag-angat siya ng kilay, halatang nababasa ang takot sa mukha ko.“Sa tingin mo ba, nagbibiro ako?” malamig niyang tugon.Hindi ko na nagawang sumagot. Ang kaba sa dibdib ko ay parang sasabog.“Wala kang ibang pagpipilian, Phoebe.”Napakuyom ako ng palad. Alam kong totoo ang sinasabi niya. Wala ng natira sa akin.Ang natitira kong ipon? Hindi na aabot para sa susunod na buwan.
Hearts Under Contract CHAPTER 5
MINSAN, habang nag-aayos ako ng mga lumang gamit ni Mommy, nakita ko ang isang kahon na puno ng mga sulat at litrato. Litrato namin noong masaya pa kami, buo pa kami. Mga sulat ni Mommy noong mga panahon na mahirap ang buhay pero patuloy siyang lumalaban. Lumipas ang mga buwan, pilit kaming bumabangon. Mahirap, masakit, pero alam naming kailangang magpatuloy. Si Ate Ophelia ang naging gabay ko, ang sandalan ko matapos mawala si Mommy. At si baby Quila, palaging may ngiti — inosente, walang muwang sa kawalan, pero nagbibigay ng pag-asa.Sa bawat hakbang, dala ko ang mga alaala ni Mommy. Ang mga payo niya noong mga gabing hindi siya makatulog dahil sa chemotherapy. Akala ko, kahit papaano, natutunan ko nang tanggapin ang lahat. Akala ko, kahit paunti-unti, nakakaahon na ako. Pero hindi pala gano'n kadali.Nang mawala si Mommy, bumagsak ang mundo ko, pero naroon si Ate Ophelia na malakas, nagpakatatag. Siya ang tumayong ilaw ng buhay namin. Siya ang nagtrabaho kahit pagod na pagod siya
Hearts Under Contract CHAPTER 4
NAGING kontento na ako sa buhay na mayroon ako. Unti-unti kong natutunan na tanggapin ang bagong takbo ng buhay namin. Masaya ako kasama si Ate Ophelia, si baby Quila, at si Mommy. Masaya ako sa mga bago kong kaibigan sa public school na sina Grace, Hannah, at Liza. Masaya ako kahit na simpleng ulam lang ang nakahain sa hapag-kainan, dahil buo kaming magkakasama.Pero ang akala ko ay maayos na ang lahat, pero hindi pa pala.Napapansin ko ang pagiging matamlay ni Mommy kahit na pilit niyang itinatago sa akin. Madalas siyang tulala kapag akala niya'y walang nakatingin. Kung dati ay laging puno ng enerhiya ang mga kilos niya, ngayon ay tila mabagal na, parang mabigat ang dinadala. Kapag kinakausap ko siya, ngumiti siya nang pilit — ngiti na hindi umaabot sa mga mata niya.“Okay ka lang ba, 'My?” Tanong ko habang naghuhugas ako ng pinggan.“Okay naman ako, anak. Pagod lang siguro,” sagot niya, sabay abot ng basang plato na akala niya’y nahugasan na.Nagtama ang tingin namin. Alam kong pag
Hearts Under Contract CHAPTER 3
ISANG umaga, habang pinapakain ni Ate Ophelia si baby Quila, dumating si Mommy mula sa labas. Bitbit niya ang ilang papel at folder, pawisan pero nakangiti. Agad niyang inilapag ang mga iyon sa mesa, halatang puno ng excitement."Mga anak, may magandang balita ako!" Masayang sabi ni Mommy, bakas ang saya sa mukha niya.Napatingin kami ni Ate Ophelia — halatang nagtataka pero may halong pananabik. "Ano 'yon, 'My?" Tanong ko."Nakahanap na ako ng eskwelahan para sa inyo! Dito lang sa malapit, sa public school. Nag-inquire ako kanina, at sabi nila na pwedeng mag-transfer kahit gitna na ng taon. Kailangan lang nating kumpletuhin ang mga requirements na 'to," paliwanag ni Mommy, sabay turo sa mga papel.Agad kong sinilip ang mga dokumento. Listahan ng requirements, enrollment form, at ilang guidelines. Iba ito sa nakasanayan namin na private school dahil wala itong striktong uniporme at mas simple ang mga patakaran."Okay lang ba sa inyo, mga anak?" Tanong ni Mommy, bakas ang pag-aalala sa
