Chapter 6

(After 3 weeks)

"Hey! Where are you going?" tanong ko sa taong iyon na papalabas na naman ng restaurant.

Wala pa namang time para umuwi pero nangunguna agad siya na umalis. Hindi pa nga niya natatapos ang gawain niya. Tsk.

"Kaya mo na 'yan, Natzuri! Ikaw pa?! May gusto lang akong tingnan!" Sigaw niya rin pabalik bago maglakad na naman papalayo sa aking direksyon.

"Hayaan mo na 'yan si Rin. Palagi niya 'yang ginagawa tuwing sumasapit ang ikalabing walo ng Agusto. Babalik din siya mamaya o baka hindi na," pananabat naman ni Sean ang manager namin, na akin namang ikinalingon sa kaniya.

Nakaupo siya ngayon sa isang upuan na nag-iisang hindi nakataas sa lamesa. Kahit na nagtataka ako sa ikinikilos ng lalaking iyon, hindi rin ako nag-abala pa na magtanong kay Sean kung ano ang dahilan nito kung bakit niya ito ginagawa sa tuwing sumasapit ang ikalabing walo ng Agusto.

Hindi naman kami close at hindi rin ako nakiki-usyoso sa buhay ng ibang tao. Kung kaya'y itinuon ko muli ang sarili ko sa paglilinis sa restaurant, malapit na rin ang oras para magsara ang restaurant na ito.

Napansin ko rin na hindi pa bumibisita ang boss namin, siguro busy iyon sa mga branches na mas patok kaysa rito. Bakit ba naman kasi nagpatayo pa sa hindi gaano karaming tao? Tsk.

Ilang minuto na rin ang sumapit, ma-isang oras na ay hindi pa rin bumabalik si Rin. Siguro dumiretso na iyon pauwi. It doesn't matter to me too.

Simula lang ng makilala ko iyan hindi na natahimik ang mundo ko. Sa dinami-rami ng tao na p'wede niyang pagtuunan ng pansin, ako pa talaga.

Hah!

"Alam mo, Natzuri. 'Yang si Rin, wala na 'yang mga magulang," mabilis naman akong napalingon muli kay Sean nang magsalita na naman ito at banggitin ang mga katagang iyon.

Napataas pa ang aking mga kilay dahil sa hindi maipaliwanag na dahilan.

"For how long?"

"Maybe since he was 8. Iniwan siya ng ina niya sa ama niya na nagpatiw*kal ng umalis ito sa buhay nila. Pero bilib din ako r'yan kay Rin, kahit na wala ng nag-aalaga sa kaniya, nagagawa pa rin niyang asikasuhin ang sarili, at sumabak sa mga gawain na alam niyang kaya niya. Dahil sa pagpupursigido niya pinag-aral ko siya sa bayan ng Buena Crisalta. At nang makapagtapos siya ay full time na siyang nagtrabaho rito. Saka ang rason kung bakit siya umaalis ng ganitong araw ay dahil binibisita niya ang kaniyang ama na tanging nag-iisang tumanggap sa kaniya," mahabang salaysay nito sa akin habang napapabuntong hininga pa kapag binabanggit niya ang mga katagang mahirap sa kaniyang sambitin.

Napatango-tango na lang din ako bago ituon ang sarili sa aking ginagawa. Kahit na nalaman ko na ang storya ni Rin, hindi iyon dahilan upang maawa ako rito.

I'm born as someone who doesn't let their emotions eat them. A Mafia shouldn't let anyone see your expression; that's what my father always said to me.

Kaya habang tumatanda ako mahirap na sa akin maawa o hindi ko alam kung paano ba maglabas ng tamang ekspresyon.

"Natzuri, tapos ka na ba r'yan? Ang bagal mo naman!" Matinis na boses na naman ang nagpapantig sa aking tenga matapos nitong makapasok sa restaurant.

Masama ko namang binalingan si Rin na ngayon ay patawa-tawa lang na naglalakad papunta sa aming kinaroroonan.

Nang makarating siya sa direksyon ko ay saka rin niya ako inakbayan na palagi niyang ginagawa sa akin na hindi ko na lang din inaangalan pa. Ayaw rin naman niyang alisin kahit na anong pilit ko pa rito. Tsk.

"Hindi ko alam na napapalapit na kayo sa isa't isa. Pero magandang balita iyan, para kayong magkapatid sa lagay na iyan." Nakangiting wika ni Sean, pero hindi ako umimik.

"Talaga ba! Hehehe kung sabagay nga naman gwapo ako tapos gwapo rin siya, kaya tama rin naman. Narinig mo iyon, Natnat? Magkapatid raw tayong tingnan. Hahahaha!" Proud na anito sa sarili.

Napansin ko pa ang medyo paghigpit nito sa pag-akbay sa akin. Kaya gusto ko na lang mapairap sa ikinikilos ng lalaking ito.

"Not gonna happen." Walang emosyong wika ko bago tumalikod na sa kanila. Kinalas ko rin ang pagkakaakbay nito sa akin para makauwi na ako.

"Hey! Ang KJ mo naman talaga kahit kailan! Tatlong linggo na tayong magkasama hindi ko pa rin nakikita ang emosyon mo!" Pangrereklamo nito na tumatakbo papalapit sa akin.

Imbis na mainis, hindi ko na lang siya pinansin.

***

Hanggang paglalakad ay hindi niya pa rin ako tinitigilan. Sumama pa talaga siya na maglakad. Sabi niya ay malapit lang naman siya kaya hinayaan ko na lang din.

Kahit alam ko naman na nandoon lang sa harapan ng restaurant ang bahay niya talaga.

Tsk.

Pero napatigil naman ako sa aking paglalakad nang may maramdaman akong kakaiba. Sa tagal ko ng naglalakad, alam kong may hindi tama.

Lumingon ako kay Rin na nagsasalita pa rin kahit alam niyang hindi ako nakikinig.

Pero isa na rin iyong opportunity para makatakas.

Mabilis at malinis akong nakalayo sa kinaroroonan ni Rin.

Apat ang daan dito sa kinaroroonan namin, parang maze lang ang datingan nito. May daan sa kaliwa, kanan, harapan, at likuran. Kung hindi ka matagal na rito, maliligaw ka dahil sa pasikot-sikot na mga pathway.

Madilim man sa lugar na ito na kinaroroonan namin kapansin-pansin pa rin sa hindi kalayuan ng taong 'yon ang apat o anim na anino.

Hindi ko masyadong makita ang pagmumukha ng taong iyon pero pamilyar ang earring na meron siya, full moon ngayon kaya natatamaan din siya ng liwanag, lalo na yung earrings na suot niya.

Saan ko nga nakita ang earrings na iyon? Alam kong siya pa lang ang nakikita ko na may gan'on. Saka impossible rin na may naglalakad ng gabi na gan'on ang suot na nagkakahalaga ng ilang libo o milyon pa nga. I think I saw it on the restaurant—

"Sh*t. It's Boss Thea!" Natauhan pa ako sa aking nalaman bago mabilis na tumakbo sa kaniyang kinaroroonan.

Medyo malayo-layo ako sa direksyon niya kung kaya't mas tinodo ko ang aking takbo.

Anong ginagawa ng babaeng ito rito? At sa ganito pang oras? Is she insane?

What kind of boss visits her branch at this kind of hour? She's the only exception!