Chapter 2

NAVER's POV:

"Luh? Ang laki! Saka ang lawak. Grabe para tayong nasa loob ng arena na pinagdadausan ng concert. 'Yun nga lang isa itong paaralan na may dalawang building, at mga maliliit na school room na hiwa-hiwalay naman sa bawat isa. Saan ba tayo dadaan? Di-diretso o ka-kanan?" Manghang-mangha na sambit ni Vince nang makapasok na kami nang tuluyan sa Brenton High.

Maski ako ay nagulat din sa laki nito. Sa picture naman ay hindi ganito ang nakita ko, akala ko talaga ay normal lang na paaralan na hindi gano'n kalawak ang loob. Mali pala ang akala ko.

Ganito ba talaga kayaman ang mga Harrison?

'Parang hindi rin ang nagsalita.' Biglang singit ng aking utak na ikinangiti ko naman nang tipid.

"Ka-kanan tayo. Kung di-diretso tayo, Grade 7 ang bagsak natin." Sagot ko naman sa tanong ni Vince saka naglakad na upang pumunta sa kanang direksyon namin.

Naramdaman ko pa ang pagpunta rin nila sa aking direksyon habang naririnig ko ang mahihinang pagsinghap nila sa paligid ng Brenton High.

"Anong meron sa diretso na daan? Kulang pa ba ang dalawang building kaya may mga maliliit pa na room?" Nagtatakang tanong sa akin ni Ake habang tinuturo ang mga room na hiwa-hiwalay. Napalingon naman ako kay Vince dahil siya ang may hawak na tablet.

Iniwan niya ang laptop sa loob ng kotse at ito naman ang gamit niya sa pag-se-search.

"Hindi mo ba nalaman sa site na 'yon kung anong meron sa loob ng Brenton High, maliban sa past nito?"

"Ah! Naalala ko na! Pinagsama na pala nila ang Junior High School, Senior High School, at ang College. Hindi ko alam kung bakit. Pero siguro tamad lang talaga na maghanap ang mga 'yon ng magandang pwesto. Kaso bakit sa malayo pa sa siyudad? Siguro may dorm na rin dito ang mga studyante or what?" Sunod-sunod na tanong din ni Vince na ikinakibit balikat na lang namin ni Ake.

Maski kami ay walang alam sa Brenton High at kung bakit malayo sa siyudad? But I think, mas maganda na rin dito. Malayo sa maingay na kapaligiran at makakakita pa sila ng mga hayop na bihira lang makita sa ma-taong lugar. A refreshing place.

Hindi ma-bo-bored ang mga studyante rito dahil na rin sa malakas ang koneksyon ng data. Siguro nasa mataas na lugar kami kaya sagap na sagap nila ang signal kaysa kapag nasa mababang parte ka ng lugar, masyadong mabagal ang signal na makakainip talaga sa mga tao.

"Puntahan na lang natin ang opisina ng Dean or Principal para makauwi na rin tayo. Mahaba-habang biyahe pa ang tatahakin natin." Pagbabago ko naman ng usapan sa kanila na ikinatango naman ng mga ito habang pinagmamasdan pa rin ang buong paligid na puro halaman ang nakikita ko sa gilid ng mga pader.

"Uy! Tingnan ninyo 'yun o', may malaking estatwa sa gitna ng dalawang building. Sino kaya ito?" Biglang saad nitong si Ake at may pahampas-hampas pa sa aming balikat habang itinuturo ang estatwa ng lalaki na may hawak na libro.

Nakita rin naman namin ito ni Vince pero hindi kami nag-react nang ganiyan. Masyado lang talagang masayahin si Ake sa maliit na bagay.

"Hoy! Kakahiya ka naman, Ake. Marami ng mga studyante ang nakakakita sa atin. Masabihan pa tayo na baliw o ngayon lang nakakita ng estatwa na ganiyan. Tsk!" Inis na sermon naman ni Vince sa kaibigan nang mapansin ang mga studyante na nagsilabasan na sa kani-kanilang mga room.

Break time siguro kaya may iilan kaming nakikita na tumatakbo papunta sa kung saan. Hindi ko maaninag masyado ang mga pasilyo ng building dahil na rin sa malayo-layo pa ito sa amin.

Pero ang malaking pangalan naman na nakaukit sa gitna ng building ay kitang-kita ko. Nakalagay na rin pala kung Junior High School ba ito, Senior High School, or College.

Ang tanging lumalabas lang ngayon sa kaniya-kaniyang room ay ang building ng College. Habang kitang-kita naman sa Senior High School ang katahimikan sa bawat kwarto.

May iilan na mga studyante ang napapalingon sa amin. May napansin din ako na kinukuhaan kami ng mga litrato kahit na hindi naman kami artista o kilalang tao sa mundo.

Pero hindi ko na lang sila pinansin pa Gano'n din ang dalawa, mas pokus ang mga ito sa kanilang mga nakikita sa paligid. Kaso hinding-hindi pa rin nawawala ang paningin ni Ake sa estatwa.

"Oo na, hindi na. Ang galing lang kasi. Ngayon pa lang ako nakakita ng estatwa na ganito kataas, magkano kaya ang pagawa r'yan?"

"Malamang sa malamang, kunting barya lang iyan ng mga mayayamang tao katulad ng mga Harrison. Magtatanong ka pa, bakit magpapagawa ka rin? Sa pagkakaalam ko takot na takot kang mabawasan 'yang pera mo kahit na parang gusto na nitong sumabog sa bangko."

"Nagsalita ang hindi. Sa pag—"

"Tama na 'yan. Para kayong pusa't daga na hindi nadadala. Hindi tayo pumunta rito para sa asaran ninyo." Pagpapatigil ko agad sa dalawang ito nang mapansin na hindi sila papaawat sa kanilang usapan.

Parehas lang din naman silang mga takot na mawalan ng pera. Pero kapag nakainom, humanda na ang mga daraanan nilang mga establishment dahil hindi 'yan titigil hanggat hindi nauubos ang pera na nasa wallet nila.

O hindi kaya ay ipapaulan sa kalsada ang mga pera nila. Mga sira kasi ang ulo. Hinahayaan ko na lang din ang mga ito sa kanilang ginagawa dahil b'wenas na ito sa mga makakakuha.

While me, hindi ako takot mawalan ng kahit ilang milyon o libo pa 'yan. As long as I can help someone who needed money. I came from billionaire's family, pero hindi ako tulad ng mga magulang ko na madadamot sa kanilang kayamanan.

Dahil sa buhay ngayon, hindi natin kailangan magparami ng pera, ang mahalaga... pagmamahal ng isang pamilya.

Mahirap 'yun makuha.

Napapailing-iling na lang ako sa naiisip ko at naglakad na lang papunta sa College building. Nasa gilid nito ang isa pang room na sa pagkakaalam ko ay ang Principal Office na. Iyon lang ang natatandaan ko sa bilin ng mga Torres.

Habang naglalakad ako, rinig na rinig ko pa rin ang bangayan ng dalawa sa mahinang tono ng kanilang boses.

Kahit kailan talaga. Hindi ko sila mapapatigil sa pananalita.

****

"Gano'n lang pala ang pag-uusapan ninyo. Akala ko may offer sila sa iyo na maging isang trainor sa physical combat para nandito rin kaming dalawa ni Vince. Kaso... boring! Tungkol lang pala sa pagbibigay ng share ng mga Torres sa paaralan na ito. Haist! May suggestion ba kayo kung paano natin ulit maranasan ang paghihirap?" Pagrereklamo agad ni Ake nang makaalis na ulit kami sa Brenton High.

Maski rin ako ay nag-e-expect pa nang malaki maliban sa share ng mga ito sa school na 'yon. Katulad nga ng sinabi ni Ake, gusto ko talagang maging trainor para ipabahagi ang mga nalalaman ko kahit na isang buwan lang. Kaso kung wala talagang pag-asa, ayos lang. Mas malaking opportunity rin naman ang ibinibigay sa akin ng organisasyon na ito. Hindi tulad noong isa pa akong mafia na puro pagkakamali na lang ang nagagawa ko dahil sa pressure na rin na ibinibigay sa akin ng mga magulang ko.

Pero hindi ko gusto ang sinabi ni Ake sa huli. Anong tingin niya sa mga ginagawa namin sa organisasyon? Nagpapakasaya?

Saka sa pagkakaalam ko may kompanya rin siya na pinapatakbo, katulad din ni Vince. Habang ako naman ay itinapon ko lahat ng kung anong meron ako para lang makatago sa mga magulang ko. Pero alam naman nina Dion at Kim kung sino ba ako, lalo na't sila ang namamahala sa organisasyon.

"Ilagay mo sa mataas na posisyon 'yung magpapahirap sa iyo. Wala pa sa isang buwan, bankrupt na 'yang kompanya mo. O hindi kaya sunugin mo lahat ng mga pinaghirapan mong pundarin, gano'n lang kadali. Mararanasan mo ulit 'yong hirap." Nakangising suhestiyon din ni Vince sa kaibigan na sinang-ayunan ko rin naman.

Tama rin naman si Vince. Iyon ang mabisang paraan.

"Magpakalunod ka rin sa mga bisyo para 'yung mga pera mo sa bangko, sa bisyo mapunta lahat." Dagdag ko rin sa sinabi ni Vince.

"Salamat na lang sa lahat! Hindi ko kailangan niyan. Ang sinasabi ko lang... balik ulit tayo sa kung saan tayo nagsimula. Nakakasawa na kasi na nasa opisina ka lang habang nakatutok sa laptop mo buong maghapon, 'di kaya nagbabasa ng mga papeles na sandamakmak tapos pipirmahan mo kung walang problema kang susuungin, o hindi kaya ay pupunta ka pa sa mga kukumbinsihin mong ibang company para itangkilik din 'yang produkto mo. Or what so ever. Gano'n din sa organisasyon na puro madadali lang ang mga nagagawa natin, wala man lang akong naramdaman na thrilling part." Paliwanag naman niya sa amin nang napakahaba.

"Ano namang suhestiyon mo kung papayag kami sa gusto mo?" Sabay na tanong namin dito habang ako ay nakatutok pa rin sa kalsada.

Nakikiramdam na lang ako at pasulyap na tumitingin sa front mirror kapag nagsasalita sila.

"Hanap tayo ng kompanya na may hiring ngayon. Kung ano ang makita ninyo, grab the opportunity. And after 5 months, we can resign naman. And the income we got in our work, ipapamigay na lang natin sa charity."

"5 months? Ang bilis naman."

"5 months lang. Remember, bawal tayong mawala sa organisasyon nang matagal saka gano'n din sa kompanya. Kahit limang buwan lang, maranasan natin kung paano maging regular employee. Naalala ko na dahil lang naman sa mga magulang ko kaya napunta ako sa estado na ito e'."

Napailing naman ako sa sinabi ni Ake, "Hindi rin. If you're not into business, how can you survive from the difficulties? Nandito kayo sa posisyon na ito, because you love what you're doin'."

"Tama rin si Naver. Mag-isip ka rin kaya nang mabuti, Ake. Puro ka na lang kasi adventure-adventure. Pero sige, deal! Kailan ang simula? Payag ka rin ba, Naver?" Pagbabaling naman sa akin ni Vince ng usapan. Ang dami pang sinabi, sasali rin pala sa kalokohan ni Ake. Haist!

Nang tingnan ko naman siya sa front mirror, ay napansin ko ang paghihintay ng mokong sa sagot ko. At nang si Ake na, gano'n din ang nakita ko pero nakasimangot siya.

"Okay, deal. May kondisyon ba sa gagawin natin? If you're telling me na huwag pakialaman ang mga nangyayari sa organisasyon habang nagtatrabaho tayo. It's better not to try that idea. Maraming mga tao ang madadamay sa gagawin natin. Alalahanin ninyo na imahe natin ang masisira at maski ang organisasyon kapag nagkamali tayo ng desisyon. Mag-isip muna tayo nang ilang araw bago natin gawin ito. Maliwanag ba?" Paalala ko sa kanila matapos kong ibaling muli ang aking paningin sa daan.

Maganda rin naman ang suhestiyon ni Ake dahil gusto ko ring maranasan ang pagiging isang ordinaryong employee lamang. Ano bang nararanasan ng mga nagtatrabaho sa mga kompanya na malalaki?

Isa na rin itong magandang opportunity upang maging bukas ang aming mga mata sa kanila. Lalo na't minsan ko lang din naranasan ang mamahala sa kompanya ni Daddy. Ngayong umalis na ako, panigurado na ito na muli ang nag-ma-manage nito. Hindi ko man lang nakita kung anong ginagawa ng ibang mga empleyado sa kompanya na iyon.

Subalit, sa bawat desisyon na aming gagawin, may mga pangyayari talaga na baka makasira sa amin o sa organisasyon na pinaghirapan nina Kim at Dion. Kaya gusto kong pag-usapan namin ito nang mabuti kasama ang dalawa. Wala naman problema kung gaano katagal, ang mahalaga sigurado na kami sa aming desisyon.