Chapter 11

"ANAK, saan ka na naman pupunta sa ganito kaagang oras?"

Hindi napansin ni Jamilla na naroon na sa kusina ang kanyang ama. Tahimik at patingkayad siyang naglalakad upang hindi maistorbo ang natutulog pang pamilya. "Pa."

"Ilang araw ko nang napapansin na halos inuunahan mo sa pag-alis ang pagsikat ng araw."

Alam ng kanyang ama ang oras ng pasok niya sa Avalanche. "Naghahanap po ako ng bagong trabaho," pagsisinungaling ni Jamilla.

"Ha? Umalis ka na ba sa dati mong pinapasukan?" pagtatakang tanong ng ginoo. "Bakit wala yata kaming alam?"

"Ayoko po kasing dumagdag pa sa mga isipin niyo rito sa bahay."

"Anak, ano bang pinagsasasabi mo?"

"Umalis po ako kasi hindi kami magkasundo ng supervisor ko."

"Gan'on ba?" Hindi na nito pinansin ang pag-iwas ni Jamilla sa nais sana nitong pag-usisa sa naunang pahayag ng anak. "Okay lang iyan. Kung hindi ka na masaya roon, bakit nga naman magtitiyaga ka pa at magtitiis? Halika rito. Sabayan mo ako sa almusal. Kailangang may laman lagi ang tiyan mo para hindi ka magkasakit. Napakahirap maghanap ng trabaho nang gutom."

Tumalima naman ang dalaga na ipinaghila pa ng upuan ng ama at ipinagtimpla ng kape.

"Mainit iyan kaya hihipan mo muna."

Tumango lang si Jamilla na tahimik nakipagtitigan sa kaharap na tasa at tinapay.

"May problema ka ba, anak?"

Napukaw ang naglalakbay na isip ni Jamilla at napatingin sa nag-aalalang ama. Pinilit niyang ngumiti rito. "Wala po, pa. Ipinagdarasal ko lang po na sana matagpuan ko na ang hinahanap ko ngayong araw."

"Hayaan mo at tutulungan kitang magdasal. Sasabihan ko na rin ang dalawa mong kapatid at mama mo. Kukulitin namin nang kukulitin ang Diyos na pakinggan ang panalangin mo. Ayos ba?"

Tumayo si Jamilla at niyakap sa likuran ang ama. "Papa, salamat po sa lahat."

"Anong ipinagpapasalamat mo? Natural lang sa pamilya ang magtulungan. Sige na, upo na. Ayoko ng drama sa umaga. Nagsasawa na ako sa kapapanood niyan sa hapon at gabi."

Natatawang bumalik sa silya si Jamilla. Pinagaan ng ama ang kanyang nararamdaman na ilang araw at linggo na rin niyang dinadala sa dibdib.

"Baunin mo na ito." Ibinalot ni Cardo sa plastic bag ang tatlong pirasong pandesal. "Kainin mo kapag nagutom ka. Pero mas mainam pa rin ang kanin, ha? Huwag kang magpapalipas ng gutom. At magdala ka ng tubig."

"Opo."

"Mag-iingat ka. Huwag kang magpapagabi."

Umalis na si Jamilla matapos niyang makapag-almusal at makapagpaalam sa ama. Hindi na siya mahihirapan sa araw na iyon na maghanap dahil alam na niya ang pupuntahan.

Kahapon nang tumakas siya sa pinagdalhang ospital ng taong nagmalasakit sa kanya ay natagpuan na lang niya ang sarili sa loob ng computer shop.

Hindi nabigo ang dalaga sa pagkalap ng mga impormasyon na puwedeng makatulong sa paghahanap sa nobyo.

Sa wakas, maghaharap na rin silang dalawa ni Jerry. Gusto niyang marinig mismo sa bibig nito ang katotohanan. Pero umaasa pa rin siya na mali lang ang balitang kumakalat.

Sana.

Mahigit isang oras din ang naging biyahe ni Jamilla bago niya narating ang matayog na gusali ng Green Light East. Isa iyong establisyamento na pagmamay-ari ng pamilya ni Jerry. Ayon sa impormasyon ay madalas nang lumagi roon ang binata mula nang ibalita na ikakasal na ito sa anak ng kilala ring businessman.

"Miss, saan ang punta mo?"

Napatigil sa paghakbang si Jamilla nang sitahin siya ng dinaanang guwardiya. Akala niya ay makakalusot na siya lalo na't nakapaskil sa harap ang NO ID, NO ENTRY.

"Hindi ka nagtatrabaho rito. Anong kailangan mo?"

"Boss, gusto ko po sanang makausap si Jerry."

"Si Sir Jerry?"

Tumango si Jamilla. "Importante lang po sana na makausap ko siya."

"Hay'un siya..."

Sinundan ng tingin ni Jamilla ang itinurong direksyon ng guwardiya. At nagliwanag ang mukha niya nang makita ang nobyo na abala sa pakikipag-usap sa isang grupo ng mga empleyado.

Pero ang kaligayahan na naramdaman ng dalaga sa pagkakasilay kay Jerry ay biglang nabura nang matuon sa kanya ang mga mata nito at lumarawan doon ang matinding galit.