CHAPTER 6

AFTER 10 YEARS. .

"Rico, mahal ko. Bumili ako ng-" napatigil na si Grace sa pagsasalita noon dahil sa kanyang nakita.

 Nakita niyang magkayap sina Rico at ang babae nito. Ang sarap-sarap pa ng tulog ng dalawa kaya namg matauhan siya ay agad niya itong kinalampag.

 "Walanghiya kayo! Dito pa talaga sa loob ng bahay ko kayo naglalamoungan?! Ikaw babae ka! Ilang beses ko bang sasabihin sa iyo na pamilyadong tao na itong tinitikman mo!" sigaw ni Grace. Wala siyang pakialam kung may magising sila na kapitbahay.

 Pupungas-pungas pa ang dalawa pagkatapos ay nanlaki ang mga mata dahil nakita nila si Grace na galit na galit.

 Pinagbabato sila ni Grace ng unan, dahilan para tumayo na ang dalawa at magbihis para harapin nila si Grace.

 "Grace, paalala ko lang sa iyo, hindi pa kayo kasal kaya pwede pang tumikim ng iba si Rico! Losyang ka na kasi kaya ayaw na niya sa iyo!" sabi ni Karen, tatawa-tawa pa ito dahil nasaktan niya nang sobra si Grace.

 "Kahit hindi kami kasal ay may mga anak pa rin kami kaya pamilyado pa rin siya! Naiintindihan mo ba iyon?!" sagot ni Grace kahit na ang sakit-sakit na ng puso niya.

  "Rico! Pang limang beses na kitang nahuhuli na may iba. Hindi ka pa ba talaga magbabago?! Dalawa na ang anak natin, ah!" sabi ni Grace.

  "Dalawa? Hoy! Alam natin na isa lang ang anak ko sa iyo. Hindi ko nga alam kung bakit tinanggap ko kayo ng anak mo!" sigaw ni Rico kay Grace.

  "H-Hanggang ngayon ay hindi mo pa rin tanggap ang anak kong si Bridgette? Akala ko, okay na siya sa iyo? Tatay na nga ang turin niya sa iyo," nauutal na sagot ni Grace.

  "Oo! Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin tanggap ang anak mo dahil hindi naman sa akin iyan!" sabi ni Rico sabay hablot sa kamay ng kanyang kabit pagkatapos ay lumabas na sila mula sa kwarto.

  Naiwan na lang doon si Grace sa kwarto, iyak nang iyak. Hindi makapaniwala na sa sampung taon nilang pagsasama ni Rico ay hindi pa rin pala nito tanggap ang anak niyang si Bridgette.

  Hanggang sa pumasok si Bridgette sa loob ng kwarto nina Grace, nang makita na umiiyak ang kanyang ina ay napayakap na lang siya rito.

 "Ayos ka lang po ba, nay? H-Hanggang ngayon po ba hindi pa rin ako tanggap ni Tatay Rico?" tanong ni Bridgette. 

 Sobrang nadurog ang puso ni Grace dahil sa narinig. Napaluha na lang siya bigla pagkatapos ay hinawakan niya ang mukha ng anak.

 "Hindi, anak. Tanggap ka noon. Pagod lang siguro siya kaya ganoon ang reaksyon niya," pagsisinungaling niya kay Bridgette.

 "E, nay. Narinig ko po kayo eh. Huwag na po kayong mag-deny sa akin o, mas masakit lang po para sa akin kapag ganoon," sagot naman ni Bridgette kaya nahiya si Grace sa kanyang anak.

 "Hmm, pasensya ka na sa akin anak ha? Hindi ako nakapili ng mabuting ama para sa iyo. Huwag kang mag-alala, darating din ang araw na tatanggapin ka ng Tatay Rico mo," sagot ni Grace pagkatapos ay niyakap ang anak.

 "Nay, hindi naman na po ako umaasa eh. Sa ugali po na pinapakita niya sa akin? Halata ko naman po na si Rica Joy lang po ang mahal niya," sagot ni Bridgette, naiiyak na rin.

 Dahil sa sinabi ng anak ay mas lalong yumakap si Grace kay Bridgette. Hindi niya alam kung hanggang kailan sila mananatili sa ganitong sitwasyon.

 Nang kumalma na ang dalawa ay nag-ayos na sila ng kanilang bahay. Naiiyak pa rin si Grace kapag naiisip niyang sumama si Rico sa kabit.

 "Nay, sa tingin niyo ba ay babalik pa si Tatay pagkatapos ng nangyari?" dahil sa tanong ng kanyang anak ay napatigil si Grace sa kung ano man ang ginagawa niya.

 "Sa totoo lang, hindi ko alam anak. Baka sa susunod na mga araw, oo. Hintayin na lang natin siya, ha? Sigurado naman ako, hindi tayo matitiis noon," sagot ni Grace, bakas sa kanyang mukha na umaasa pa siya.

 Habang nag-uusap ay biglang pumanhik ng bahay ni Grace si Sarah. Nagtaka si Grace dahil pansin niyang nagmamadali ito.

 "Sir, nandito po si Grace! Ito po siya. Grace, si Wilfred! Hinahanap ka!" 

 Nang narinig ang pangalan na Wilfred ay may kung anong kuryente ang dumaloy sa katawan ni Grace. Hindi niya alam kung dahil ba iyon sa excitement o galit.

 Nang makataas na nga sina Sarah at Wilfred ay nanlaki ang mga mata ni Grace. Sampung taon na niyang hindi nakikita ang lalaki na nasa kanyang harapan.

 Ang lalaking pinaibig siya at pinangukan ng kung anu-ano pero ni isa ay walang natupad doon. Totoo namang nagmahalan sila kahit sabihin na sampung taon ang agwat nila sa isa't isa.

 'Matanda na siya pero matikas pa rin. May palatandaan lang na may edad na pero sobrang gwapo pa rin' sabi ni Grace sa isip niya.

 "Grace? Ikaw na ba 'yan?" parang hindi makapaniwala na sabi ni Wilfred. Tulad ng dati ay tiningnan niya ito mula ulo hanggang paa.

 "O-Oo, bakit? Hindi ka ba makapaniwala? Bakit? Kasi mukhang losyang na ako?" sagot naman ni Grace, halatang naasar sa sinabi ni Wilfred.

 Umiling naman agad si Wilfred pagkatapos ay ngumiti.

 "No, hindi naman sa ganoon. Hindi lang ako makapaniwala dahil sobrang ganda mo pa rin pala kahit na sampung taon na ang nakakalipas," sagot naman ni Wilfred, dahilan para kiligin si Sarah sa gilid.

 Sa loob-loob niya ay masaya si Grace dahil sa loob ng sampung taon ay ngayon lang ulit niya naranasan na may isang taong nagsabi ng ganoon sa kanya.

 "Tigilan mo nga 'yan. Kung anu-ano na naman ang lumalabas dyan sa bibig mo. Hindi naman totoo," sagot ni Grace.

 Hindi niya napansin na nakatayo rin pala si Bridgette sa tabi niya. Rinig na rinig noong bata ang lahat ng usapan nila.

 Hindi tuloy naiwasan ni Bridgette na magtanong sa ina kung sino ba ang lalaki na iyon. Ngayon lang kasi niya ito nakita at feeling niya, sobrang yaman pa nito.

 "Nay, sino po siya? Kaibigan niyo po dati?" 

 Bago pa sumagot si Grace ay si Wilfred na ang nagsalita para sa kanya.

 "No, I'm your father."