บทที่ 1-2

“พี่จะไปไหนก็ไปสิวะ เดี๋ยวหนูก็กลับแล้ว แค่ลืมของไว้บนห้องเรียนเฉย ๆ เหอะ” แน่นอนว่าฉันโกหกเพราะฉันไม่อยากจะโดนไอ้พี่บ้านี่มันลากกลับ

ฉันกับพี่แบล็คเราสนิทกันตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว สมัยก่อนบ้านเราอยู่ติดกัน  และอีกอย่างที่แม่ฉันยังคงติดต่อให้พี่แบล็คมารับมาส่งฉันก็เพราะ แม่ฉันกำลังพยายามจับคู่ให้เราสองคนนะสิ

แต่ฉันกับพี่แบล็คเราเป็นได้มากสุดแค่พี่น้องกันเท่านั้น เป็นมากกว่านี้ไม่ได้อย่างแน่นอน  แม่ฉันกับแม่พี่แบล็คสนิทกันมาก จนคิดจะหมั้นหมายเราสองคนแล้ว

แม่ฉันไม่รู้หรอกว่าไอ้พี่บ้านี่มันโคตรจะอันธพาลมากแค่ไหน เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่นะพี่เขามักจะทำตัวดีมาก แต่ลับหลังนะไม่อยากจะบอก แกล้งฉันหนักฉิบหาย -*- แถมยังชอบต่อยตีกับมหา’ลัยอื่น จนได้ฉายาอันธพาลมาอีกด้วย

“พี่แบล็ค! มัวแต่จีบหญิงอยู่นั่น พี่โลคารอนานแล้วนะโว้ยพี่!” เสียงผู้ชายหน้าตี๋คาดว่าอายุน่าจะประมาณฉัน เขากำลังตะโกนโหวกเหวกเสียงดัง  ฉันจึงขยับตัวไปมองทางด้านหลังของพี่แบล็คนิดหน่อย เพราะอยากจะเห็นหน้าพี่โลคาก่อนจะกลับบ้าน อร้าย…แค่เห็นก็มีกำลังใจแล้ว ><’

“อย่าให้กูรู้ว่ามึงโกหกจนแม่กูต้องโทรมาตำหนิกูนะ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่ไอ้เน่” ไอ้พี่แบล็คหันหามาชี้ขู่ฉันที่เอาแต่ยืนยิ้มไม่สนใจ เพราะฉันกำลังยื่นมองพี่โลคาอยู่  มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่พี่แบล็คมันเข้ามาตบหัวนี่แหละ

“เจ็บนะโว้ย!” ฉันลูบหัวตัวเองป้อย ๆ ไอ้พี่บ้านี่มันมือหนักไม่เปลี่ยนเลย แถมยังมาตบหัวผู้หญิงอย่างฉันกลางแจ้งอีก เขาไม่กลัวจะมีคนคิดว่าตัวเองทำร้ายร่างกายผู้หญิงเลยใช่มะ -..-

“มัวแต่ยืนยิ้มมองไอ้โลคาอยู่ได้ อย่างกับคนบ้า ไปเลย ไหนว่ามึงต้องไปเอาของไง?” พี่แบล็คพูดดักทางอย่างรู้ทัน ไอ้พี่นี่มันรู้ว่าฉันแอบชอบพี่โลคาเหมือนกัน  ฉันเคยขอเบอร์พี่โลคาจากไอ้พี่แบล็คนะ แต่แม่ง! พี่เขาไม่ให้ความร่วมมือเลย แถมยังมีหน้ามาตัดกำลังใจกันโดยพูดว่า ‘โง่แบบมึงไอ้โลคาไม่สนใจหรอก’ อีกด้วยนะ ฮึ่ย! มันน่านัก!

“ชิ!” ฉันสะบัดผมแรง ๆ ใส่พี่บ้านี่ไปหนึ่งทีก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนี้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าฉันลืมของไว้จริง ๆ  โอ๊ยยัยงั่งเอ๊ยดันลืมมือถือตัวเองไว้บนห้องเรียนซะได้ ถึงว่าทำไมไม่รู้สึกถึงการสั่นของมือถือเลย เวลาแบบนี้แม่ฉันจะต้องโทรมาด่าแล้วว่าให้รีบกลับไปช่วยงาน ตาย ๆ

โลคา Talk

            ผมยืนมองเด็กผู้หญิงตัวเตี้ย ๆ คล้ายกับหนูแฮมเตอร์วิ่งออกไป หลังจากที่เห็นว่าไอ้แบล็คเพื่อนสนิทของผมตบลงที่หัวของเธออย่างแรง  ถ้าจำไม่ผิดยัยนั่นน่าจะเป็นเพื่อนกับน้องด้า เพราะผมมักจะเห็นว่าเธอคนนั้นมานั่งรอน้องด้าเป็นประจำ ไม่ยักรู้ว่าไอ้แบล็คก็รู้จักยัยนั่นด้วย

            แต่เอาเถอะผมไม่อยากสนใจอะไรมากมาย เพราะหลังจากที่เด็กคนนั้นวิ่งออกไป ไอ้แบล็คมันถึงจะหันหลังเดินกลับมา  สงสัยจะเป็นเด็กของไอ้แบล็คอย่างที่ไอ้รุ่นน้องคนนี้มันพูดนั้นแหละ ส่วนรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผม น่าจะเป็นน้องรหัสของไอ้แบล็คละมั้ง

            ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวเองก่อน ผมชื่อว่า โลคา และไอ้ผู้ชายหน้าโหดที่กำลังเดินมาทางผมชื่อว่าไอ้แบล็ค มันเป็นเพื่อนสนิทผมเอง  คนอื่นอาจจะรู้สึกแปลกใจว่าทำไมพวกผมถึงเป็นเพื่อนสนิทกันได้

ไม่ใช่แค่พวกคุณหรอกนะที่รู้สึกแปลก ผมเองก็ยังงงเลย ว่าทำไมถึงเป็นเพื่อนสนิทกันได้  เรื่องมันมีอยู่ว่าครั้งหนึ่งผมเคยโดนคนดักทำร้ายจากพวกต่างโรงเรียน  ใช่ครับพวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่มัธยมแล้ว ตอนนั้นผมไปแข่งอะไรเกี่ยวกับวิทย์นี่แหละ แล้วชนะได้อันดับหนึ่งมา อีกโรงเรียนไม่พอใจเลยส่งคนมาดักทำร้ายผม

แต่ดีที่ไอ้แบล็คมันเข้ามาช่วยผมไว้ก่อน ผมเลยไม่ได้โชว์ฝีมือเทควันโดสายดำขั้นสูงให้พวกมันได้เชยชมเลย  จากเรื่องนั้นเลยทำให้ผมกับมันสนิทมาก จนถึงขั้นที่มีเพียงมันเท่านั้นที่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของผมที่ถูกซ่อนเอาไว้ ผมไม่ได้เป็นเพียงแค่เด็กเนิร์ดเด็กเรียนอย่างเดียวหรอกนะครับ

เย็นวันต่อมา...

เลเน่ Talk

            ฉันนั่งเหม่อลอยมองดูนู่นนี่ไปเรื่อย ระหว่างที่รอยัยด้ากำลังเข้าแล็ปหรืออะไรสักอย่างอยู่  ฉันมานั่งรอมันนานแล้วแหละ เห็นว่าวันนี้มันจะพาฉันไปเลี้ยงข้าวด้วย เพื่อเป็นการไถ่โทษที่มันไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเหมือนเมื่อก่อน

เอาจริง ๆ ฉันก็เข้าใจมันนะว่าช่วงนี้มันเรียนหนักมาก ฉันไม่ได้คิดโทษโกรธอะไรมันเลย มีแต่มันนั่นแหละที่คิดเองเออเอง จนฉันเลยต้องยอม ๆ นางไป เอาที่นางสบายใจแล้วกัน

ตอนนี้เวลาก็ผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วที่ยัยด้ายังไม่ลงมาอีก ฉันหิวจนจะปวดท้องแล้วน้า ยัยบ้า Y^Y

“มาแล้วแก!” เสียงยัยเพื่อนตัวดีลอยมาแต่ไกล พร้อมกับร่างเล็กนั้นกำลังวิ่งปรี่มาทางฉันอย่างไว จนฉันนึกสงสารกลัวว่าเพื่อนจะสะดุดล้มก่อนจะมาถึงฉัน

“ช้ามาก! ฉันหิวจนจะอาละวาดเป็นหมาบ้าแล้วนะ อุตส่าห์เก็บท้องไว้ ตอนกลางวันฉันไม่ได้กินข้าวเลยนะเว้ย!” ฉันบ่นยัยด้าไปชุดใหญ่ แต่ยัยนั่นทำเพียงยิ้มแหย ๆ มาให้ฉันแทน

“ปะ ๆ อย่าบ่นมากน่า” มันรีบเข้ามาเกาะแขนฉัน ก่อนจะออกแรงดึงฉันให้เดินตามมันไป ทางที่ยัยด้าพามาน่าจะเป็นทางที่ไปตรงโรงจอดรถละมั้งถ้าจำไม่ผิดนะ ทุกคณะจะมีโรงจอดรถไว้ให้กับนักศึกษาเสมอ  ว่าแต่วันนี้ยัยด้าเอารถมาเหรอเนี่ย ทุกทีฉันเห็นคนที่บ้านนางมักจะส่งรถมารับตลอด

ยัยด้าคุณหนูจะตาย บ้านนางรวยมาก รวยกว่าฉันอีกนะจะบอกให้ บ้านฉันคือแบบธรรมดา ๆ ฐานะปานกลาง ไม่ได้แย่ และก็ไม่ได้รวยเว่อร์วังอะไร  ฉันใช้ชีวิตอยู่กับแม่สองคน ส่วนพ่อฉันเสียไปตั้งแต่เด็ก ๆ แล้ว

“นี่แกเอารถมาเหรอยัยด้า?” ฉันหันไปถามมัน ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาฉันไม่เคยเห็นมันขับรถเลยสักครั้ง ฉันจะมั่นใจได้อย่างไรว่ายัยเพื่อนบ้านี่จะไม่พาฉันไปตายซะก่อน

“อย่าถามมากน่า ไปถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละ ไว ๆ” มันยังคงลากฉันต่อ จนมาหยุดอยู่ตรงรถหรูสีดำสนิทที่กำลังติดเครื่องไว้อยู่  ฉันไม่สามารถมองเข้าไปด้านในได้เนื่องจากฟิล์มกระจกที่มืดดำสนิท ทำให้ฉันไม่สามารถเห็นอะไรในรถได้เลย

ว่าแต่ยัยบ้านี้จะติดเครื่องรถไว้ทำซากอะไรเนี่ย บุญแค่ไหนแล้วที่ไม่มีใครมาขโมยขับรถของนางออกไป

“ยัยด้า แกเป็นบ้าหรือไง สตาร์ทรถไว้ทำไม เกิดมีคนขึ้นไปแล้วขับออกไปเลยจะทำไงหา!” ฉันบ่นมันไปชุดใหญ่ ส่วนมันก็เอาแต่มองฉันยิ้ม ๆ  ยังมีหน้ามายิ้มอีก ให้ตายสิ พอมันทำท่าทางเหมือนกับว่าให้ฉันเลิกบ่นแล้วเปิดประตูเข้าไปได้แล้ว ฉันเลยต้องจำใจละความสนใจจากมัน ก่อนจะเปิดประตูหลังแทน

เพราะมันเดินไปเปิดประตูข้างคนขับแทน เดี๋ยวนะ มันไปนั่งข้างคนขับ แสดงว่า...

“…!!!...”  ฉันรีบเปิดประตูทันทีเพราะต้องการคำตอบว่าใครกันที่นั่งอยู่ในรถ แต่พอก้มลงไปมองเท่านั้นแหละฉันก็ต้องตกใจสตั๊นไปหลายวินาทีเลย นี่มัน...