บทที่ 3-2

เลเน่ Talk

            หลังจากที่ฉันจะต้องทนนั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับไอ้พี่แบล็คจนพี่โลคาเดินออกไปตอนไหนก็ไม่รู้แล้ว อีพี่มันยังมีหน้ามาทิ้งฉันไว้คนเดียวแล้วออกไปกับผู้หญิงคนที่ฉันเจอเมื่อบ่ายนั้นอีก นอกจากจะทำให้ฉันไม่ได้ไปนั่งกับพี่โลคาแล้วยังมีหน้ามาไล่ฉันกลับคณะอีกด้วยนะ

            นี่ถ้าไม่ติดว่าอาจารย์เรียกประชุมคณะของฉันนะ ป่านนี้ฉันก็คงไปนั่งรอเจอพี่เขาแล้ว ว่าแต่ทำไมอาจารย์ถึงได้มานัดประชุมที่นี่ละเนี่ย ก็ที่นี่มันเป็นโดมใหญ่มาก ทั้งที่เด็กปีสองอย่างฉันก็ไม่ได้มีจำนวนคนที่เยอะอะไรขนาดจะต้องมาประชุมที่โดมนะ

            “ยัยเน่มานี่เร็ว!” เพื่อนร่วมห้องของฉัน ‘ยัยพิ้ง’ โบกมือไปมา พร้อมกับกวักมือเรียกฉันด้วยสีหน้าที่ยิ้มแป้นคล้ายกับคนบ้า  ฉันกับยัยนี่ก็สนิทกันพอสมควร แต่ก็ไม่ได้สนิทเหมือนที่ฉันสนิทกับยัยด้านะ ประมาณแบบว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องงี้อะ พอจบคลาสก็คือแยกกันจบอะไรแบบนี้

            ทำไมยัยนี่ดูทำหน้าดีใจเกินเบอร์มาก เธอถูกหวยหรือไงถึงได้ยิ้มหน้าแป้นซะขนาดนั้น

            “มีอะไรอะยัยพิ้ง ฉันเห็นแกยิ้มจนเกือบจะเห็นฟันครบ 33 ซี่ละนะ” ฉันเอ่ยแซวมันไป

            “32 ซี่ย่ะ ยัยบ้า!” ฉันยิ้มแก้เกอไปเมื่อเผลอพูดอะไรที่แสดงถึงความโง่ของตัวเองออกไป มันคงไม่รู้หรอกว่าฉันคิดว่าฟันมี 33 ซี่จริง ๆ TT’

            “ว่าแต่อาจารย์นัดประชุดเรื่องไรอะ ทำไมจะต้องมาประชุมที่นี่ด้วย มันไม่ใหญ่ไปสำหรับชั้นปีของเราเหรอวะแก” แต่แล้วยัยนี่ก็ยิ้มอีกรอบ แถมรอบนี้ยังยิ้มไปบิดตัวไปอีก

            “นี่แกอ่านไม่ครบบรรทัดอีกแล้วใช่ไหมถึงได้ไม่รู้ว่า คณะเรากับคณะวิทย์มีประชุมร่วมกัน แถมยังประชุมทุกชั้นปีอีกด้วยนะ!”

            “ฮะ!” ฉันอุทานออกมาด้วยเสียงตกใจ ยอมรับว่าฉันไม่ได้อ่านจนจบ เพราะแค่เห็นคำว่าประชุมฉันก็กดออก แล้วฉันคิดว่าแค่ประชุมน่าเบื่อ ๆ แต่ไม่คิดว่าจะได้ประชุมกับคณะวิทย์ แถมยังทุกชั้นปีอีก แบบนี้ฉันก็มีโอกาสเจอพี่โลคานะสิ!

            “อย่ามัวแต่ตกใจ พี่โลคาของฉันกับแกก็เข้าร่วมประชุมด้วยนะ กรี๊ดดดดดด!” แน่นอนว่ายัยนี่ก็ชอบพี่โลคา ซึ่งฉันกับมันมักจะตบตีกันตลอดเพื่อแย่งชิงตำแหน่งว่าที่เมีย

            “ของฉันย่ะ!” พูดจบฉันก็สะบัดผมใส่มันก่อนจะรีบเดินเข้าโดมที่ใช้ประชุม ส่วนมันก็ส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างโมโหก่อนจะวิ่งเข้ามาเกาะแขนฉัน

           

            และแล้วการประชุมก็จบลง ฉันไม่คิดว่าการประชุมกับคนเยอะ ๆ แบบนี้จะกินเวลาไปเยอะพอสมควร กว่าอาจารย์จะปล่อยกลับบ้านได้ก็เล่นซะมืดค่ำเลย  ส่วนหัวข้อการประชุมก็ไม่มีอะไรมาก นอกจากจะพานักศึกษาไปดูงานต่างประเทศ! และที่ฉันต้องมานั่งหงอยแบบนี้ก็เพราะฉันไม่เจอพี่โลคาเลย ฮือ

            แถมนักศึกษาที่เข้าประชุมก็โคตรจะเยอะ จนฉันไม่สามารถมองหาใครได้เลยนอกจากยัยพิ้ง ที่นั่งตีหน้าเศร้าเช่นเดียวกับฉัน

            นอกจากจะไม่ได้เจอว่าที่สามีในอนาคตแล้ว ยังต้องมานั่งฟังอาจารย์พูดอะไรก็ไม่รู้ยาวเหยียดอีก แต่ที่น่าสนใจคือการที่จะได้ไปศึกษาดูงานต่างประเทศร่วมกับคณะวิทย์นี่แหละ กรี๊ด

            เห็นว่าเด็กวิทย์จะไปดูงานพอดี อาจารย์คณะฉันเลยคิดว่าคณะของฉันก็ควรไปด้วยเหมือนกัน เพราะจะได้พัฒนาภาษาของตัวเองด้วย นั่นเลยทำให้พวกคณะของเรากับของวิทย์ต้องไปพร้อมกัน  แต่ที่แย่ที่สุดน่าจะสาขาฉัน เพราะอะไรนะเหรอ ก็เพราะว่าฉันเรียนสาขาภาษาไทยนะสิ

            แน่นอนว่าฉันโง่อังกฤษมาก แถมที่ที่เราจะไปกันคือที่อเมริกา แม้ภาษาที่ใช้จะไม่แตกต่างจากภาษาสากลอย่างภาษาอังกฤษก็จริง แต่การออกเสียงต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย ฉันจะรอดไหมเนี่ย T^T

ถึงฉันจะได้ขึ้นชื่อว่าเรียนคณะเกี่ยวกับภาษาก็เถอะ แต่สาขาที่ฉันติดดันเป็นภาษาไทย เพราะงั้นถ้าเทียบกับเพื่อนรุ่นเดียวกันอย่างสาขาเกาหลี ญี่ปุ่น อังกฤษ ฝรั่งเศษ ฯลฯ แล้วละก็ ฉันนี่โง่สุดแล้ว (ฉันหมายถึงแค่ตัวฉันนะที่โง่ภาษาสุด ๆ)

“อ่าวยัยเน่ยังไม่กลับอีกเหรอ” ฉันที่กำลังยืนคิดอะไรเพลิน ๆ อยู่ก็ต้องสะดุ้งตัวตกใจเล็กน้อย เมื่อยัยด้าเดินเข้ามาทักฉันแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แต่การมาของเธอก็ทำให้ฉันใจฟู่มาก เพราะมีพี่โลคามาด้วย ><’