“SO, ANO, TAYO NA ULIT?” Tanong ni Jestoni kay Randell nang matapos silang magtalik. Wala siyang sagot na narinig mula dito.
Nagkibit balikat siya.
Hindi niya ito pipilitin kung hanggang ngayon ay pinagdududahan pa rin nito ang intension niya para dito. Ngunit umaasa siyang hindi magtatagal at mararamdaman rin nito na sincere ang kanyang intension. Hindi pa niya tiyak kung mahal na niya ito, ang tanging malinaw lang sa kanya ngayon ay gusto niya ito. Namimiss niya ito at hinahanap-hanap niya ito.
“Okay, tawagan mo na lang ako kapag gusto mo ng,” isang pilyong ngisi ang sumilay sa mga labi niya, “Alam mo na.”
“Okay. Tatawa
“SHIT!!!” Galit na sinipa ng pulis ang pintuan na walang tao, “Natakasan tayo!” disappointed na sabi nito sa kausap sa radio. “Magaling talaga ang babaeng iyon. Naisahan na naman tayo,” napapailing na sabi ng kasamahan nitong pulis. “Hindi bale, alam na ng mga taga-rito ang tungkol kay Arlyn. Pasasaan ba at mahuhuli rin natin ang babaeng iyon!” “Duon tayo,” bulong ni Almudznie kay Arlyn, pasimple silang naglakad palayo habang sinesenyasan nito ang isang kapitbahay para tulungan silang makadaan sa likod ng bahay nito. From there ay may sasakyan na nag-aabang sa kanila. Mabilis siya nitong senenyasan na sumakay. Pinaharurot na ng lalaking nasa driver’s seat ang sasakyan na
WALANG KIBO SI JAYPEE habang ipinapasok siya sa loob ng selda. Baka nga mas matatahimik siya dito sa loob. Napapagod na siya. Bahala na. Tatanggapin ko na lang kung anong kapalaran ang naghihintay sa akin dito. Pagod na pagod na akong magtago. Umiiyak na sumiksik siya sa isang sulok, ni ayaw niyang magtama ang paningin niya sa mga naroroon. Natatakot siyang baka kapag nagkamali ay mabugbog siya ng mga kasamahan niya sa selda. Ipinkit niya ang kanyang mga mata. Unti-unti ay nanumbalik ang lahat sa kanya. Kung paano siyang nagsumikap para marating ang tagumpay. Ngunit nasaan siya ngayon?&n
NANG matiyak na nakalayo na ang dalawang lalaki ay nagmamadaling lumabas sa bintana sa likod ng bahay na pinag-iwanan sa kanya nina Almudznie. Kailangang makalayo siya sa mga ito sa lalong madaling panahon. Pasimple siyang naglakad nang makalabas na. Pigil ang kanyang hininga habang tinatahak ang eskinita. Nang may makitang pedicab ay nagmamadali siyang sumakay duon. “Kuya, babayaran ko kayo ng one thousand, pwede po bang ihatid nyo ako dun sa may pinakamalapit na bus station,” aniya sa matandang pedicab driver. Hindi siya pamilyar sa lugar ngunit tanda niya ay may nadaanan silang terminal ng bus twenty minutes simula sa bahay na pinagdalhan sa kanya nina Almudznie. “One thousand? Wow, ang galante mo naman, Miss,” tuwang-tuwang sabi nito sa kanya.
HINDI KINIKIBO ni Olivia si Gabriel. Naiinis siya dahil kahit na anong pakiusap niya ay nagdesisyon pa rin itong bumalik sa Pilipinas. Ni hindi man lamang nito pinagbigyan ang paglalambing niya. Nakakapagod rin pala ang ganito. Sila na nga ang ginawan ng masama, sila pa itong parang takot na takot sa mga taong gumawa ng masama sa kanila. Kailan ba magkakaron ng katahimikan ang pagsasama nila ni Gabriel? Minsan tuloy ay napapaisip na siya kung worth pa bang ipaglaban ang pag-iibigan nila? Nangako siya sa sariling hinding-hindi siya bibitaw kahit na anong mangyari, pero tao rin lang siya at may mga gabing parang gusto na talaga niyang sukuan ang relasyon nila. Baka mas makakab
“AKALA KO BA okay na tayo? Akala ko napatawad mo na ko?” Tanong ni Jestoni nang tawagan niya si Randell sa telepono. “Randell, ano bang kailangan kong gawin para mapatawad mo ko? Sabi ko naman sa inyo, willing akong makipag-cooperate. . .” “Salamat sa mga informations na binigay mo Jestoni. Pero kung inaakala mong ganun mo lang ako kadaling mapaniwala, I’m sorry. Iyong nangyari sa atin nung isang gabi, siguro libog lang iyon, pero walang ibig sabihin iyon.” “Lintek naman, Randell! Mahalaga ka sakin. Sana naman pagbigyan mo ko. Bigyan mo ulit ako ng chance na patunayan saiyo na nagsisisi na ko,” nakikiusap na sabi niya rito. Hindi niya alam kung bakit hindi niya mapigilan ang pagpatak ng kanyang mga luha.&n
HINDI ALAM ni Samantha kung ano ang isasagot. Nabigla siya sa tanong na iyon ni Edward. Halos isumpa na nila ang isa’t-isa sa tindi ng kanilang naging away kaya hindi niya inaasahang nanaisin pa nitong makipagbalikan sa kanya. Hindi siya handa. And yet aminado naman siya na sa kabila ng matinding galit niya rito ay naroroon pa rin naman ang pagmamahal niya para ditto. “I must admit, nagalit ako ng sobra nang malaman kong h-hindi naman pala sakin ang baby na dinadala mo. I-iyon rin siguro ang dahilan kung bakit nabaling sa iba ang pagtingin ko para saiyo. Escaping mechanism ko lang siguro na ma-obsesses ako kay Olivia pero ang totoo, hindi ko lang matanggap iyong ginawa mo. Si Olivia ang ginawa kong kasangkapan paramakaganti
NAPABALIKWAS SI OLIVIA. Ang sama-sama ng panaginip niya. Bumangon siya at kumuha ng tubig na maiinom. Paglabas niya ng kuwarto ay dinatnan niya sa salas ang Mama ni Gabriel. “Hindi ka rin ba makatulog?” Tanong nito sa kanya. Tumango siya. “Maupo ka. Mag-usap tayo,” sabi nito sa kanya. Bagama’t hindi sila nito gaanong nag-uusap ay hindi rin naman niya ito pinapakitaan ng masama. Ina pa rin ito ni Gabriel at sa kabila ng mga kasalanang ginawa nito sa kanya, nakuha pa rin niya itong patawarin. Naupo siya sa couch.&
HINDI ALAM NI PAMELA kung saan ipapaling ang kanyang tingin. Hindi niya alam kung bakit naco-conscious siya habang tinitingnan siya ni Javier. Mabuti na lang at nakapagdiet siya kaya mas lalo siyang gumanda ngayon. Always ready siyang humarap kay Javier kahit pa nga ilang beses na nitong tinangkang makipagkita sa kanya pero tinikis niya ang sarili na huwag itong kitain. Natatakot kasi siyang baka mabuhay na naman ang kung anumang feelings niya para ditto. Actually, hindi naman iyon namatay. Ang dami nga ng manliligaw niya and yet, ni minsan man ay wala siyang matipuhan dahil palaging si Javier ang laman ng kukute niya. Mabuti na lamang at kahit paano ay nalibang siya sa pag-aaral at sa bisnes na sinisimulan niya ditto kaya kahit paano ay nai
“NIKS. . .” Masayang-masayang niyakap ni Tonet ang kasintahan. Hindi na naman niya mapigilan ang pagpatak ng kanyang mga luha. Akala talaga niya ay hindi na niya ito makikita pa. Nuong huli silang magkasama ay ang hina-hina na nitong tingnan ngunit nagulat siya nang makita niya itong muli, medyo bumalik na sa dati ang porma nito. Kulay rosas na rin ang mga pisngi nito hindi paris nuon na ang putla-putla. “Nung sabihin sakin ni Gabriel na nakapag-book na siya ng ticket para sa inyong lahat, iyak ako ng iyak sa sobrang saya. God, I missed you so much!” Sabi ni Anika sa kanya. “Hmm, mamaya na ang loving-loving. Saan ba me masarap na kainan dito, duon tayo mag-lunch!” Sabat ni Nanay Becca sa dalawa
“SIGURO naman kaya mo na?” Pilyang tanong ni Olivia kay Gabriel habang naka-angkla ang kanyang mga kamay sa leeg nito, may katuwaan sa kanyang mga mata habang nakatitig siya sa guwapong mukha nito. Hinding-hindi niya pagsasawaang titigan ang kanyang si Gabriel. “Hindi ka na ba makapaghintay?” Tanong nito saka hinapit ang kanyang katawan para madama niya ang naghuhumiyaw nitong pagkalalaki. Napangisi siya. Pinisil-pisil ni Gabriel ang puwitan niya, “Namiss koi to,” malambing na sabi nito sa kanya, naghinang ang kanilang mga labi. Dalawang buwan rin ang hinintay nila bago tuluyang gumaling ang mga sugat ni Gabriel. Ngayong nasa maayos na ang lahat
“SIGURADO ka bang kaya ap a?” Makailang ulit na tanong ni Olivia kay Gabriel nang magpilit na itong lumabas ng ospital. Hinapit siya nito, “Mas malakas pa ako sa kalabaw.” Nakangising sagot nito sa kanya. Napanguso siya, “Nakakapagtrabaho ka naman dito habang naka-confine ka, bakit nagmamadali ka naman atang lumabas?” “Alam mo namang hindi ako sanay na nakahilata lang maghapon dito sa hospital bed,” anito, “Besides, I can’t wait to see Arlyn in jail. Kailangan ko nang pairmahan sa kanya ang mga documents.” “Basta, huwag kang masyadong magpapagaod, hindi pa gaanong magaling ang mga sugat mo,” paalala niya dito.
“I LOVE YOU,” paulit ulit na sambit ni Tonet kay Anika nang mag-video call siya. Nagsisikip ang dibdib niya habang nakikita si Anika sa kalagayan nito. Ramdam niyang hirap na hirap na ito at pinipilit lang maging masigla kapag kausap siya. Minsan tuloy ay gusto na niyang sabihin ditto na okay na siya. Na kaya na niyang tanggapin ang kung anumang kahihinatnan nito dahil hindi na niya kayang makita pa itong nahihirapan. Ngunit gusto pa niya itong lumaban. Alam niyang makapangyarihan ang utak ng tao. Mas lalong makapangyarihan ang Diyos kaya ang gusto niya ay lumaban pa ito hangga’t kaya nito. Hindi sa pagiging selfish, ngunit alam niyang kapag ginusto ng utak nito, kakayanin rin ng katawan nito. Kaya hangga’
“ANIKA, mabuti naman at napatawag ka? Kumusta ka na?” “I’m okay. My God, hindi ko alam na muntik ka na palang mapatay ng babaeng iyon!” Sabi ni Anika kay Gabriel nang magvideo call ito sa kanya. “Wala ito, malayo sa bituka!” Sabi niya ditto, “How about you? Kumusta ka na? Babalik kami nina Olivia dyan, may mga documents lang akong aayusin ditto. Susurpresahin namin si Tonet. Saka na naming ipapaalam sa kanya na babalik kaming lahat dyan para masamahan ka namin. . .” “Hindi pa nga gaanong magaling ang sugat mo, magpalakas ka na muna. Saka bakit trabaho kagad ang inaasikaso mo?” “Habang nagpapa
“ANAK, nang dahil sa akin nalagay ka sa ganitong sitwasyon,” Halata ang guilt sa mukha ng Mama ni Gabriel nang tingnan siya, “Hindi ko siguro mapapatawad ang sarili ko kung may nangyaring masama saiyo. Thank God, walang natamaang vital parts sa katawan mo kahit na nga ang daming saksak na tinamo mo,” sabi nitong biglang napatiim bagang, “Baliw talaga ang Arlyn na iyon. I can’t believe ako pa mismo ang nagtulak saiyo na pakasalan ang babaeng iyon!” Kita niya ang pagsisisi sa mga mata nito habang nagsasalita. “Nangyari na ito, Ma. Ang tanging magagawa na lang natin ay magtulungan para masentensyahan sila ni Ninong Jaypee nang habambuhay na pagkabilanggo.” Aniya sa ina. “Salamat at sa
“ANAK. . .” Umiiyak na niyakap ni Arlyn ang kanyang anak saka tumingin sa kanyang ina, “Salamat at pinagbigyan ninyo ang kahilingan ko.” Aniya ditto. “Kung ako lang ang masusunod, ayoko na sanang makita ka pa,” Galit na sabi nito sa kanya, “Pero naisip kong karapatan pa rin naman ng anak mo na makilala ka. H-hindi ko lang alam kapag nagkaisip na siya k-kung ikatutuwa niyang malaman ang dahilan kung bakit ka narito sa bilangguan. Hindi ka na nahiya sa mga kalokohang ginawa mo!” “Kaya nagawa ninyo akong tikisin?” Punong-puno ng hinanakit na tanong niya ditto. Tiningnan siya nito ng masama, “Anong gusto mong gawin namin? Yang katigasan ng ulo moa ng nagdala saiyo sa kapahamakan.
“ANONG GINAGAWA MO DITO?” Walang kaemo-emosyon na tanong ni Arlyn kay Olivia nang dalawin siya nito. “Gusto ko lang makasiguradong nasa bilangguan ka nan gang talaga at hindi na makakatakas pa!” Sagot nito sa kanya. Ngumiti siya, “Who knows, baka bukas makatakas ulit ko?” Nang-aasar na sabi niya rito. “Iyon ang hinding-hindi na mangyayari. I’ll make sure makukulong ka na ng habang buhay dito.” Tiningnan niya ito ng masama, “Kung meron mang dapat mabulok sa bilangguan, ikaw iyon dahil inagaw mo ang asawa ko. Ninakaw moa ng karapatan ng anak ko!” Napa
NAPAKISLOT si Arlyn nang matanawan si Olivia papalabas ng airport kasama ng anak nito at ng Yaya. Sa unahan at sa likuran ng mga ito ay mga body guards. Napaismid siya saka inihanda ang sarili. Susugurin niya si Olivia. Iyon lamang ang tanging paraan para mawala na ito sa buhay niya. Huminga siya ng malalim. Wala ng atrasan ito. Kailangan niya itong mapatay. Susugod na siya nang makita niya si Gabriel na bumaba ng sasakyan at tila sabik na sabik na sinalubong ang mag-ina. Parang biniyak ang dibdib niya nang halikan at yakapin nito nang mahigpit si Olivia. Kitang-kita niya sa anyo ni Gabriel ang excitement at ang katuwaan habang kasama si Olivia. Kaila