Chapter 01

KANINA PA AKO nakatitig dito sa hawak kong magazine. Miss ko na siyang makita sa mga television interviews niya, sa mga runway shows na pinapalabas sa TV o kaya sa YouTube pati sa mga online articles tungkol sa modeling career niya.

Huminga ako nang malalim habang sinasalubong ang matiim na titig sa akin ni Damon Montesoir sa cover ng Men's Health magazine na hawak ko ngayon. Sobrang nalulungkot ako sa nangyari sa kaniya. Hindi ko akalain na magiging ganoon ang career niya bandang huli. Inilipat ko ang tingin sa mga posters, pictures at magazine covers niya na nakadikit dito sa pader ng kuwarto ko. Sobrang gwapo niya. Sobrang perfect. Sayang. It had been two years after the incident na kinasangkutan niya na talagang nagpagulat sa akin, sa mga tagahanga niya at sa mundo ng modeling industry. Kinuha ko ang newspaper na nakapatong sa mesa at binasa ang mga headline patungkol sa kaniya noon.

Shocking news: Damon Montesoir is involved in a car accident in Manila City

The downfall of Damon: All his endorsements end their contracts with him

The world of fashion and modeling industry are shocked about Damon Montesoir's car accident

Why we need to talk about Filipino-Spanish model Damon Montesoir and his accident

Sumikip ang dibdib ko. Dalawang taon na pero sobrang nasasaktan pa rin ako para kay Damon. Anim na taon ko na siyang hinahangaan. Hindi ko nga alam kung paghanga pa nga ba ito. Agad akong napatingin sa pinto nang may kumatok.

"Pasok," sabi ko. Pinatong ko na sa mesa ang mga hawak ko. Sinalubong ako ng irap ni Jeanne. Pinsan ko siya. Tumabi siya sa 'kin.

"Sus, nagdrama ka na naman dito sa kuwarto mo. Ano 'to? Pagda-drama tribute for second year anniversary ng aksidente niya?" sabi niya at tinuro ang pader ko na puro mukha ni Damon ang nakadikit.

"Tsk," sabi ko at inirapan ko rin siya pabalik.

Pinanlakihan niya ako ng mga mata niya. "Emma, wala na ngang balita sa kaniya for two years after ng nangyari. Alam mo naman ang mga balita patungkol sa kaniya dahil abang na abang ka sa nangyari sa kaniya noon. Sinama-sama mo pa 'ko sa ospital kung saan siya naka-confine. May napala ka ba?" paalala niya sa 'kin.

Napakagat-labi ako. Umabsent pa 'ko that time sa school para lang subukang makita siya kaso hindi ko naman siya nakita. Pinaabot ko na lang 'yong letter na sinulat ko para sa kaniya sa isang lalaki sa loob ng hospital.

"Kaya kung ako sa 'yo, Emma, itigil mo na 'yan, okay? Naiintindihan pa kita dati noong mga panahong sikat siya pero ngayon na two years nang walang balita sa kaniya tapos nagkakaganyan ka. Diyos ko naman. Nakakatulog ka pa ba?"

"Nakakatulog naman ako. Minsan lang talaga ay naiisip ko 'yong nangyari sa kaniya. Nalulungkot lang ako," malungkot na sabi ko. Napayuko pa ako.

"Minsan mo lang iniisip? Tignan mo nga 'tong kuwarto mo puro posters niya. Halika na. Kakain na tayo. Hinihintay na tayo ni Mama sa labas."

Hinila niya ako palabas ng kuwarto ko at nagpahila naman ako. Dito ako nakatira kay Tita Cita na mama ni Jeanne. Pitong taon ng biyuda si tita at hindi na siya naghanap ng iba. Ako naman ay malas. Namatay 'yong mama ko pagkapanganak sa akin tapos 'yong tatay ko hindi niya matanggap dahil mahal na mahal niya si mama kaya nagpakalunod siya sa alak at namatay siya noong six years old palang ako. Si Tita Cita na ang kumupkop sa 'kin. Pinaramdam sa 'kin ni tita na parang may mga magulang pa rin ako. Pinag-aral niya ako pero huminto ako noong fourth year college kasi maraming pinagkakagastusan si tita. Si Jeanne na lang muna ang pinag-aral niya. Ayos lang naman sa 'kin kasi si Jeanne naman talaga ang dapat niyang unahin dahil anak niya 'yon. Sa ngayon, naghahanap ako ng bagong trabaho dahil kulang pa ang perang naipon ko sa pagko-call center para sa tuition fee ko dahil gusto ko talagang makapagtapos. Seasonal account lang kasi ang in-apply-an ko at halos two months lang 'yon.

"Naku, Ma. Si Emma nagpa-drama tribute na naman para kay Damon sa kuwarto niya," napatingin ako kay Jeanne habang ngumunguya ako ng pagkain.

Natawa naman si tita. "Hay, Emma. In love ka na talaga kay Damon. Kailan ba mawawala 'yang nararamdaman mo sa kaniya?"

Ngumiti na lang ako at hindi na lang sumagot. Hindi naman kasi nila ako maiintindihan. Ewan ko rin ba sa sarili ko. Sa malayuan ko pa nga lang nakikita si Damon pero grabe na 'tong nararamdaman ko sa kaniya.

Unang beses na nakita ko siya ay noong traffic sa EDSA habang nakasakay ako sa UV at saktong tumigil sa gilid ng malaking billboard. Natulala ako sa model sa billboard. Siya 'yon. Sanay naman na 'kong nakakakita ng mga billboard ng models pero nakuha talaga niya ang atensiyon ko. Kakaiba siya. Sobra. Sana ay okay lang siya ngayon. Sana talaga.

SOBRANG INIT HABANG naglalakad ako ngayon sa gilid ng kalsada. Nagpasa ako ng resumé sa mga kilalang fastfood restaurants. Sana matanggap ako. First time ko lang magpasa ng resume sa mga fastfood at lahat talaga ng mga nakikita ko sa loob ng mall o kaya sa gilid ng kalsada ay pinasok ko at nagpasa ako ng resumé. Naubos nga 'yong sampung ginawa ko. Sana naman isa sa sampung pinagpasahan ko ay may tumanggap sa akin for initial interview. Nahihiya na rin kasi ako kay tita dahil pati personal kong pangangailangan ay siya pa ang nagpo-provide. May business kasi 'yon si tita sa palengke. Nagbebenta siya ng karne, isda at gulay. Malakas ang benta sa puwesto niya pero ngayon ay medyo kulang 'yon dahil may mga gastusin sa bahay.

Napahinto ako sa paglalakad nang makakita ako ng isang billboard sa kabilang kalsada.

Welcome back, Ana Marie Ramorez! We are proud of you!

Natigilan ako. Kilala ko siya. Kilalang-kilala. Nakita kong kahalikan siya ni Damon noon sa isang online article dati. Sikat na pala siya. First ever Filipina na naging Victoria's Secret model. Bigla ko na naman tuloy naalala si Damon. Nagpatuloy na lang ako sa paglalakad at natapat ako rito sa isang mamahaling restaurant. Kahit nandito ako sa labas ay alam kong maganda sa loob. Ang cozy at elegant ng dating. Halatang pang-mayaman.

Mag-apply din kaya ako rito? Napailing ako. 'Wag na lang mukhang hindi naman ako bagay d'yan. Nakita kong may lumabas na isang matandang babae. Maganda siya kahit matanda na. Simple lang 'yong suot niya pero halata mong mayaman. May dala siyang mamahaling bag. Hermes ang tatak. Tinignan ko lang siya hanggang sa binubuksan niya na ang kotse na nakaparada sa parking lot ng restaurant. Ang ganda rin ng kotse. Nagsalubong ang mga kilay ko nang biglang may lalaking nakatakip ang bibig pati ilong at tanging mga mata niya lang ang makikita. Bigla siyang lumapit sa matandang babae at mabilis na hinila ang Hermes bag ng matanda. Nagulat ako. Holdaper siya! First time ko lang makakita ng ganito sa personal at malapitan.

"Let go of my bag! Help! Help me!" sigaw ng matanda.

Pilit inaagaw ng lalaki ang bag ng babae. Naawa ako sa matanda kaya nilapitan ko sila.

"Kuya, maawa po kayo sa matanda," sabi ko. Masamang tumingin sa akin ang lalaki.

"Please, young lady. Help me!" naiiyak na sabi ng babae nang tinutukan ito ng kutsilyo sa may leeg.

Nanlaki ang mga mata ko. "Kuya, 'wag n'yo po siyang sasaktan! Saklolo! Guard tulungan n'yo po kami!" sigaw ko.

Tuluyan nang nahablot ng lalaki ang bag ng matandang babae. Nagulat ako dahil lumapit sa akin ang lalaki at naramdaman ko ang matulis na bagay na sinaksak niya sa tagiliran ko. Nanlabo ang paningin ko nang makita kong naging kulay pula ang white shirt ko sa bandang tagiliran. Nakatakbo na ang lalaki.

"Oh my god, young lady! You're bleeding! Help us! Help us!" sigaw ng matanda. Sobrang sakit ng tagiliran ko. Agad na may lumapit na guard.

"Where are you? We were screaming for help. Oh my god, help her please! Take her inside my car," histerikal na sabi niya. Naramdaman kong inaalalayan ako ng guard hanggang sa makapasok ako sa loob ng kotse ng babae.

"I'm very sorry, young lady. I'm really sorry," ani ng matanda at unti-unti akong nanghina hanggang sa hindi ko na alam ang mga sumunod na nangyari.

NAGISING AKO SA isang magandang silid. Tumingin ako sa kabuuan ng kuwarto at puro malalaking vase ang nakikita ko. May mga paintings din. White curtains. White ceiling. Lahat ay halos kulay puti. Maaliwalas ang silid. Teka, nasaan ba 'ko? Ano ba'ng nangyari? Umupo ako sa kama at napakagat-labi ako nang maramdaman ko ang kirot sa bandang tagiliran ko. Bigla kong naalala ang nangyari kanina. Sinaksak ako ng lalaking holdaper sa tagiliran. Pero nasaan ako ngayon? Dahan-dahan akong umalis sa kama at napansin ko ang puting bestida na suot ko. A silk white dress na hanggang ibaba ng tuhod ko. Inalalayan ko ang sarili ko sa paglalakad habang nakahawak ako sa tagiliran ko. Ramdam kong ginamot na ang sugat ko. Pero sino ang gumamot?

Lumabas ako ng kuwarto at namangha ako sa nakita ko rito sa labas. Mansion pala ito. Sobrang laki. Wala akong makitang maliliit na mga bagay sa paligid ko dahil puro malalaki ang mga naka-display. Ang kikintab din ng mga pader at halatang nililinis talaga. Namangha pa ako dahil may malaking chandelier na nakasabit sa ceiling. Patuloy ako sa paglalakad nang dahan-dahan para tignan ang kabuuan ng mansion. Napatingin ako sa saradong pinto na katabi ng kuwartong nilabasan ko kanina. Mukhang maraming kuwarto rito. Hindi naman kataka-taka dahil mansion 'to.

Ilang saglit kong tinignan ang pinto ng kuwarto na 'yon bago ako naglakad papunta sa malaking portrait frame na nakasabit dito sa makintab na pader na katapat ng hagdan pababa. Black and white ang portrait. Tinignan ko nang malapitan para makita ko kung sino-sino ang nasa portrait. Isang matandang lalaki pero halatang guwapo noong kabataan pa niya. Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko 'yong matandang babae sa portrait. Siya 'yong na-holdap kanina! Inilipat ko ang tingin sa isang lalaki. Nakangiti ito. Guwapo siya. Huli kong tinignan ang isa pang lalaki na nasa portrait. Seryoso ang mukha. Pamilyar ang mukha niya.

Bago ko pa ma-proseso sa utak ko kung saan ko siya nakita ay nakarinig ako ng mga hakbang mula sa likuran ko palapit sa akin.

"Who are you?" matigas ang boses ng taong nasa likuran ko. Boses ng lalaki' yon.

Napasinghap ako at mabilis na lumingon. Ganoon na lang ang gulat ko nang makita ko kung sino ang nasa harap ko. Napatingin ako sa kaliwang bahagi ng mukha niya. Hindi ako puwedeng magkamali. Siya 'to. Siya 'tong nakikita ko sa harap ko ngayon.

Muli akong napatingin sa lalaking tinitignan ko sa portrait picture at binalingan ko ng tingin ang lalaking kaharap ko ngayon. Siya nga. Napangiti ako. Sa wakas.

Damon.