KABANATA 6: Ang Pagbisita

PAGKATAPOS NG PAGPUPULONG kasama ang mga stake holders ng kompanya, agad na dumiretso si Theodore sa kaniyang executive suite. Pagkabukas ng pinto ay tumambad sa kaniya ang pinsang si Jace na abala sa paglalaro ng play station na tila siya ang may pagmamay-ari ng suite.

“Oh? Diyan ka na pala, Insan—shit! Muntik na ako ro’n ah!” asik nito saka binaba ang console.

“What the hell are you doing here, Jace?”

“Teka, kalmahan mo lang. Upo ka muna hehe.”

Hindi ito pinansin ni Theodore at dumiretso sa ref upang kumuha ng malamig na tubig.

“Ano ‘yong sinabi mo sa call? Totoo bang kasal ka na o joke time lang?”

Binaba ni Theodore ang baso, at kasalukuyang niluluwagan ang suot na necktie. Sinundan lang siya ng pinsan at tila ba bata na nanghihingi ng barya sa ama nito kakabuntot.

“Kailan pa ako nag biro?”

“So seryoso? S***a! Hindi mo man lang ako inimbita. Aray…” Umakto itong nasasaktan at dinuro pa ang dibdib.

“Ang gwapong bestman mo hindi mo man lang inimbita? Ang sahol ha.”

“Shut up. It’s just a civil wedding.”

Naglakad na tungo sa sala si Theodore na agad namang sinundan ni Jace.

“Kahit pa! Dapat inimbita—teka, civil wedding lang? Naknang! Naghihirap ka na ba?”

Sinamaan ito ng tingin ni Theodore.

“It was an intimate wedding only exclusive for us.”

Nanliit naman ang mga mata ni Jace.

“Duda. It’s either you want it secret because it’s a fake marriage or….nagpakasal ka sa matandang hukluban.”

Natahimik si Theodore, na ikinasigaw naman ni Jace.

“SO TOTOO NGA?”

“Ang alin?”

“Nagpakasal ka sa matandang hukluban! Naknang, anong gayuma ba nilaklak mo?”

“Isa na lang, Jace Andrious.”

“B-biro lang. Pero saan mo nakilala? Ilang taon? Paanong nagpakasal agad kayo?” Sunod-sunod na tanong ni Jace.

“She’s 22.”

“Oh….ikaw pala ang matandang hukluban," sambit nito ng may nakalolokong ngisi.

“Jace Andrious Morgan!"

MAALIWALAS ANG MANSYON ng mga Morgan. Nakatayo ito sa isa sa mga malawak na lupain ng kanilang pamilya. Sikat na inhenyero ang siyang nanguna sa pagtayo nito at nagsilbing ancestral house ng mag-anak. Pinaghalong disenyo mula sa bansang Espanya at tradisyonal na ukit ng bahay sa Pilipinas ang hulma nito. Mayroon itong malawak na hardin na siyang tinamnan ng iba’t-ibang bulaklak at pananim. Bumaba na ng kotse si Theodore bitbit ang mga bulaklak ng lily, paboritong bulaklak ng kaniyang lola. Binati siya ng mga kasambahay pagkapasok ng magarang mansyon.

Nang makarating sa sala ay agad siyang sinalubong ng kaniyang lola at niyakap. Nasa likod nito ang kaniyang mga personal na tagapag-alaga sa kalusugan.

“Apo, kay tagal na noong huling kita ko sayo. Kumusta ka naman?”

Mainit na yakap ang iginawad ng matanda sa kaniyang apo na sinuklian naman nito. Madalang na lamang magkita ang mag-lola dahil sa mahigpit na iskedyul ni Theodore, at nakaraan lamang ay nasa Amerika ang kaniyang lola para sa personal na pagbisita sa isang doktor na matagal niyang kaibigan. Si Lola Cora Morgan ang siyang tumayong magulang ni Theodore mula nang yumao ang kaniyang mga magulang.

“Kumain ka na ba? Halika at saluhan mo ako. Nagpahanda ako kay Betty noong sinabi mong dadalaw ka.”

Masigla pa kung tutuosin ang hitsura ni Cora Morgan, taliwas sa tunay na nararamdaman nito dulot ng katandaan. Bakas din sa kaniya ang kaniyang kagandahan higit noong siya’y dalaga pa. Mestisa ito at nangungusap ang mga mata.

“Actually there’s something I have to tell you, La.”

Matamang nakinig si Cora sa kaniyang apo. Hindi niya maitago ang galak sa pagbisita nito, at naghahanap din ng tamang panahon upang banggitin ang pagbabalik bansa ng dating kasintahan ng apo na si Margaux.

Sina Margaux at Theodore ay magkaklase noong highschool hanggang kolehiyo. Batid ni Cora ang malalim na pagtingin ng apo kay Margaux na apo rin ng kaniyang matalik na kaibigan, kaya naman botong-boto siya para rito.

“La, I know you’re aware that I’m no longer getting any younger…”

May luksong naramdaman ang matanda. Tila pananabik sa sasabihin ng apo, mukhang ito na ang pagkakataon upang banggitin ang kaniyang plano.

“And it occured to me that at this age, with the life I have, there’s still empty space. Hinahanap-hanap ko, La.” Pagpapatuloy ni Theodore.

“Ang alin, apo?”

“Something stable and permanent. Something I can go home to after a tiring day.”

Pinag-isipan nang maigi ni Theodore ang mga sasabihin bago pumunta rito kaya naman kampante ito.

“It seems like, it’s time to settle down. Gusto ko pong bumuo ng sariling pamilya, La.”

Walang mapagsidlan ang kasiyahan ni Cora nang marinig ang mga katagang binitiwan ng kaniyang apo. Matagal niya rin itong nais marinig mula sa kaniya. Batid ni Cora na tumatanda na siya at ganoon din ang kaniyang katawan. Nag-iisang anak lamang si Theodore kaya nais niyang makasiguro na bago niya lisanin ang mundo, ay masasaksihan niya ang pamilyang bubuohin ng apo na pinagkaitan ng tadhana ng kumpletong pamilya habang lumalaki.

“I’m proud of you, apo. I’m so happy to hear that.”

Ngumiti si Theodore at hinawakan ang kamay ng lola.

“Alam mo apo, I knew from the start na magkakabalikan kayo ni Margaux at bubuo ng sarili niyong pamilya. Kaya naman suportado—”

Agad itong tinama ni Theodore.

“Lola, we’re not back together. Tapos na po kami ni Margaux and there’s no point in bringing back our relationship.”

Kumunot naman ang noo ng matanda, hindi mawari kung ano ang sinasabi ng apo. Kung hindi si Margaux, ano ang sinasabi nitong settle down?

“Apo, naguguluhan ako. Akala ko gusto mo mag settle down na?”

“Tama po kayo, La. Pero not with Margaux.”

Agad namang nakaramdam ng lumgkot si Cora, tila ba sa sinabi ng apo ay nagsilbing kumpirmasyon na tuluyang natapos na ang pag-iibigan nina Theodore at Margaux.

“Paano ka niyan magse-settle down? Kanino? Mahirap ang pagpapakasal apo kung hindi mo tunay na mahal ang pakakasalan mo.”

“Alam ko po, La. But I didn’t marry her just because I want to settle down.”

“A-ano kamo? Didn’t marry?”

“Yes, La.”

“Apo…naguguluhan ako. Ano bang sinasabi mo?”

“La, I’m already married.”