KABANATA 2: Lakas at Kahinaan

DALAWA NA LAMANG ang magkapatid na sina Ariah at Axel na nabubuhay, matagal ng yumao ang mga magulang ng dalawa mula sa ambush na sinapit ng mag-asawang Gallano. Dating mayor sa probinsiya ng Bulacan ang tatay nila Ariah, habang guro naman ang ina nito. Dahil sa engkwentro sa pagitan nila at ng kalabang partido nito, mapait ang sinapit ng mag-asawa na siyang nagsadlak sa hirap sa kanilang pamilya. Naiwan silang magkapatid sa poder ng kanilang tiyahing walang ibang ginawa kundi isugal ang iniwang mana ng kanilang magulang. Kaya naman ng tumungtong ng labing-walong taon si Ariah, sinikap nitong rumaket sa mga trabaho para lang bumukod silang dalawang magkapatid sa maliit na nirerentahang apartment, malayo mula sa mapang-abuso nilang tiya.

“Ayos ka lang ba?” Marahang tanong ni Theodore kay Ariah.

Umiling lamang ito at pinahid ang tumakas na luha mula sa kaniyang mga mata.

“Umiiyak ka ba? Kaonti ba ito sayo, Aya? Do you want me to triple the money—”

Natawa nang mahina si Ariah at niyakap ang lalaki, na siyang ikinagulat niya ring gawin.

“P-pasensya ka na, masyado lamang natuwa. Sobra-sobra na itong bigay mo, Theodore. Thank you ha?” Ani Ariah, kaniyang ginawaran ng matamis na ngiti ang lalaki.

“Wala iyon. Parte lamang ito ng napagsang-ayunan natin. Isa pa, mag-asawa na tayo mula ngayon. Ano mang mayroon ako ay sayo na rin.”

Batid ni Theodore ang dahilan bakit sumang-ayon si Ariah sa pagpapakasal. Alam nitong mahirap ang sitwasyon ng dalaga, kalusugan at buhay ng kapatid nito ang nakasaalang-alang, kaya naman nauunawaan niya na kahit pa magtrabaho ito ay hindi sasapat ang kikitain sa dagliang pangangailangan sa salapi.

Kung si Ariah ay nangangailangan ng salapi para sa pagpapagamot ng kapatid kaya ito pumayag sa pagpapakasal, si Theodore naman ay nangangailangan ng pakakasalan dahil batid niyang hindi na rin maganda ang kalusugan ng minamahal na lola. Kaya naman nais nitong tuparin ang kaniyang tanging hiling na magpakasal at bumuo ng sariling pamilya.

Lumaki sa lola si Theodore dahil labing-apat pa lamang siya ng mamatay ang kaniyang ina dahil sa breast cancer, at dahil sa labis na kalungkutan ay nagpakalango sa alak ang ama nito hanggang sa sumunod na buwan ay nabalitaan na lamang na naaksidente ito sa sasakyang minamaneho.

Kahit ulila sa mga magulang, naranasan niya ang tagos na pagmamahal ng lola nito at iba pang kamag-anak na siyang tumulong upang mabuhay muli ang kompanya ng pamilya.

Kapwa ulila sa mga magulang sina Theodore at Ariah, kaya naman hindi na rin nagdalawang isip si Theodore nang malaman na interesado si Ariah sa kaniyang alok na pagpapakasal.

“Una na ako, Theodore. May kukunin lang na mga gamit at didiretso na rin ng ospital,” pagpapaalam ni Ariah.

“Hintayin na kita rito. Saglit ka lang namang may kukunin kaya ihahatid na kita sa ospital.”

“Ha? Ano ka ba, mauna ka na at baka may meeting ka pa. Isa pa, isang jeep lang ‘yon dito ano.”

Tinanggal na ni Ariah ang seatbelt at akmang lalabas na ng pigilan siya ni Theodore.

“Skeptical dito sa lugar niyo, mahirap na. Kailangan mo makarating nang ligtas sa kapatid mo kaya ihahatid na kita.”

“Osiya siya, sige na. Clingy mo ah?” Pabirong banat ni Ariah na hindi na pinansin ni Theodore.

Ang kaniyang pokus ay sa kung gaano kadelikado ang kalye na kinaroroonan nila dahil maliban sa masikip ang daan, papundi-pundi rin ang mga ilaw. Tiyak delikado sa gabi kung naglalakad, mainit sa mata ng mga mandurukot o masamang loob.

Mabilis na nagbihis si Ariah pagkarating ng apartment, mula sa mahal na puting bestidang suot patungong kupas na t-shirt at jeans. Hindi siya mapalagay at nangangati sa tela nito. Wari niya’y hindi lamang siya sanay magsuot ng mga bestida, lalo pa’t may iregular na disenyo ito.

Maingat niyang tinupi ang damit at nilagay sa supot.

“Saka kita lalabhan pagkauwi ko para maibalik sa amo mo…” bulong niya sa sarili.

Kinuha lamang ni Ariah ang ilang gamit ng kapatid at saka sinara ang pinto upang bumalik muli ng sasakyan.

NAIHATID ni Theodore si Ariah sa hospital at nagpaalam na magkikita na lamang sila sa mansyon pagkauwi. Naglakad na papasok si Ariah sa pampublikong ospital na kinaroroonan ni Axel.

Bibong bata ang kapatid nito kahit pa tahimik paminsan. Siya na lamang ang kinakapitang lakas ni Ariah upang magpatuloy sa buhay, kaya naman hindi niya makakaya kung pati ang kapatid ay mawala pa sa kaniyang piling.

Para sa kaniya, gagawin niya ang lahat gumaling lamang ang kapatid.

Pagkarating sa silid na kinaroroonan ni Axel, nadatnan niya itong may hawak na libro habang nakahiga sa kama at kausap ang babaeng kasing-edad niya rin.

“Ate, nandiyan ka na pala,” usal nito at ngumiti.

Napawi ang pagod na naramdaman ni Ariah nang masulyapan ang kapatid na siyang nagsisilbing lakas niya sa panahong nakakapanghina.