KABANATA 4: Theodore ng Morgan Group

TUMALIKOD NA PAALIS si Ariah, mabigat ang damdamin subalit kasabay no’n ay tila napawi ang tinik sa kaniyang dibdib. Biyaya ring itinuturing ang pagkakatuklas ng bagay na nagpapabigat sa kaniyang damdamin.

Sa wakas, malaya na siya mula sa pait na dulot ng unang relasyon kasama ang patpating si Grey.

Sa kabilang banda pagkatapos ihatid si Ariah, tumungo na sa kompanya si Theodore.

Pagpasok pa lamang ay agad na siyang binati ng mga sekyu at mga empleyado. Mayroon ding mga bagong empleyado na hindi magkamayaw ang paglingon sa acting-CEO na si Theodore. Agaw pansin ang kakisigan nito, at hanga ang lahat na sa murang edad ay bihasa na ito sa pamamahala ng negosyo.

“Siya talaga iyong CEO? Grabe! Mukha siyang artista!”

“Modelo kamo! Kala ko mga matandang hukluban na afam ang mga CEO, bakit siya gifted?”

“Swerte ng mapapangasawa niya…”

“Wala pa siyang asawa? Nako, magboboluntaryo na ako!”

Hindi rinig ni Theodore ang mga bulong-bulungan habang naglalakad sa hallway, o sadyang hindi niya lang piniling pakinggan dahil hindi naman ito business-related.

“Shh marinig kayo! Single nga yata si Sir pero balita ko kakagaling lang sa break up?”

“Ay talaga? Wala namang kaso sa akin maging rebound basta CEO ng Morgan Group hihi”

“Gaga ka talaga! Pero same…”

Hagikgikan ang naghari sa daan mula sa mga empleyado, at nahinto lamang ito ng dumaan ang masungit na sekretarya ni Theodore na si Claire na pinandilatan sila ng mata. Nasa kwarenta na ang edad nito at tinaguriang matandang dalaga ng mga empleyado kaya laging nakasimangot. Strikto rin ito sa trabaho, at pulido gumawa kaya naman panatag si Theodore.

Nang makarating sa office ay dumiretso si Theodore sa kaniyang swivel chair at naupo. Hindi pa man siya nakakapag bukas ng dokumento na nakalatag sa kaniyang mesa ay biglang tumunog ang cellphone nito. Hindi nakarehistro sa kaniyang telepono ang numero ng tumatawag, subalit sapat na ang pagtawag nito upang sagutin. bilang lamang sa darili ang nakakaalam ng kaniyang pribadong numero, kaya paniguradong malapit sa kaniya ito o patungkol sa negosyo.

Kinuha ni Theodore ang cellphone upang sagutin ang tawag. Subalit mabilis din ang pagsisisi nito nang marinig kung sino ang may-ari ng numero.

“Hello? Ang numerong iyong tinatawagan ay…” ani ng nasa kabilang linya.

Boses pa lamang at kalokohang linya ay alam na agad ni Theodore sino ang tumatawag.

“Wala akong oras makipagbiruan, Jace. Ibababa ko na itong tawa—”

“Hep hep! Biro lang naman, Insan. Init mo naman masyado, in heat ka ba? Haha.”

Agad na pinatay ni Theodore ang tawag nang muli itong tumunog.

“Joke lang naman! May mahalaga akong sasabihin sayo kaya ako tumawag.” Natatawang sabi ni Jace at sumeryoso rin kalaunan.

Nanatiling tahimik si Theodore, naghihintay ng sasabihin ng pinsan.

“Babalik na siya ng Manila bukas,” Seryosong saad ni Jace.

“Do I need to know?” supladong sagot naman ni Theodore.

“Malay ko, pero pinarating ko lang sayo ang chismis. Narinig ko kanina sa mga matatanda habang nanananghalian. Pinagpipilitan pa rin ni Lola na magkita kayo at magkaayos.”

“Nah. Wala na akong pakialam sa kaniya, Jace. Besides, I don’t think we will see each other as well, there’s no need for that.”

“Eh paano kung sabihin ko sayong dadalo siya sa anniversary ng MG bukas?” Seryoso ang boses sa kabilang linya.

“Then be it.”

Pinaglalaruan ni Theodore ang ballpen na dinukot mula sa bulsa. Mumurahing ballpen ito na binili ni Ariah sa bangketa bago sila ikasal sa huwes. Binanggit pa niya sa kaniya na ito ang brand ng ballpen na siyang naging swerte niya noong ginamit sa entrance exam ng pamantasang kaniyang pinasukan. May kung anong gumuhit sa labi ni Theodore nang maalala ang kadaldalan ni Ariah, na para bang kahit sa estranghero ay kaya niya ikwento ang kaniyang talambuhay.

“Bro, ayos ka lang? It’s Margaux we’re talking about and you’re acting casually. Nilalagnat ka ba?”

"Clock is ticking, I have important things to do than talk nonsense about this. We broke up already, sa tagalog tapos na kami,” naiinis na sambit ni Theodore.

“Alam ko naman, nakakapanibago lang kasi dati isang banggit lang kay Margaux kala mo kayang itaob ang mundo para sa kaniya. Ngayon, ni isang matinong response sayo wala…”

Saksi si Jace sa kung gaano kamahal ni Theodore si Margaux, tila ba ginawa niya na itong mundo o dyosang sinasamba. Kahit pa pagod sa pag-aaral noong kolehiyo, nagagawa niya pa ring puntahan ito kung may sakit, o supresahin ng mga regalo at bulaklak kahit pa ordinaryong araw lamang sa kanila. Ilang beses ding nakiusap si Theodore kay Jace upang tulungan siyang makipagbalikan dito noon, subalit noong huli ay hinayaan na lamang ni Theodore si Margaux sa desisyon nitong makipaghiwalay at lisanin ang bansa para sa oportunidad na naghihintay sa kaniya sa Paris. Kaya naman hindi lubos maisip ni Jace na sa isang iglap ay tila nawalan na ng pakialam ang pinsan sa babaeng pinaka mamahal niya noon.

“People moved on, haven’t you heard of that?” ani Theodore.

“Woah woah, moved on? Sus baka nga umaasa ka pa rin eh, okay lang naman aminin magagawan naman ng paraa—”

“I’m married. Stop talking nonsense.”

May kung anong malakas na tunog ang narinig sa kabilang linya. Tila ba may nahulog na kung ano, o kung sino. Gusto man matawa ni Theodore ay tumikhim na lamang ito.

“ANO?! KASAL KA NA?”