4. ได้แค่มอง

.

.

ลุคค์พูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะร่วนก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดก สายตาของเขามองไปที่อลิซไม่วางตาก่อนจะสลับไปมองหน้าอนณที่ยังคงเรียบนิ่ง อนณไม่ได้ตอบโต้อะไรพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ จีซัส ก่อนะที่แซมจะยื่นแก้วเหล้าที่ชงแล้วให้เขา อนณยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มแต่สายตายังคงไม่ละจากเพื่อนสาวของตนเลย

“ไม่ไปขัด?” -จีซัส

“ขัดทำไม...มันบอกจะมาล่าเอง” -อนณ

“เหรอ...มึงยอมว่างั้น?” -ลุคค์

“แล้วทำไมจะไม่ยอม? นั่นเพื่อนไม่ใช่เมีย” -อนณ

“งั้นอย่างนี้กูก็สามารถ...ใช่ไหม?” -แทนไท

“ไอ้ไท ถ้ามึงคิดจะเล่นๆ ก็ไม่ต้องเสือกเสนอหน้า” -อนณ

“เอ้ย...ใครจะเล่นๆ ได้มาเป็นเมียกูยอมอยู่บ้านทั้งวันเลย” -แทนไท

“แล้วแต่มึงเถอะ” –อนณ

“พวกมึงก็อย่าไปยั่วโมโหมันนักเลย” –แซม

“นั่นๆ ไอ้หน้าอ่อนมันกอดเอวซุกคอแล้ว” –จีซัส

“มึงจะบรรยายเพื่อ? ถ้ามันไม่ยอมมันก็ผลักออกเองแหละ”

อนณพูดอย่างหัวเสียแต่ก็ยังคงไม่ละสายตาไปจากเพื่อนสาวคนสวยเลยแม้แต่น้อย เขาค่อยๆ ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม ก่อนจะกำแก้วแน่นที่ไม่เห็นท่าทีของเพื่อนสาวที่จะคิดปฏิเสธหรือผลักชายหนุ่มคนนั้นออกเลยแม้แต่น้อย แถมยังยิ้มหน้าระรื่นอยู่อีก

“อ้าว...แล้วมึงจะไปไหนไอ้อนณ?” –ลุคค์

“ไหนว่าไม่ขัดไง” –จีซัส

“กูจะไปหาหญิง พวกมึงเลิกคิดไปเองดิ”

อนณพูดขึ้นพร้อมกับคิ้วที่ขมวดแน่นก่อนจะหยัดตัวเต็มความสูงแล้วก้าวขายาวๆ ไปยังโต๊ะใกล้ๆ ที่อลิซยืนกอดกับชายหนุ่มหน้าหล่ออยู่ เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงที่เดินเข้าไปหามากนัก เพราะสายตายังคงจ้องมองเพื่อนสาวอยู่

“ขอโทษนะครับ...ไม่ทราบว่าคุณ....”

“เอ่อ...ขอโทษนะคะสุดหล่อ คุณคุยกับฉันหรือเปล่า?”

อนรหันกลับมามองหญิงสาวที่ร้องทักเขาขึ้น เพราะเขามาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะของเธอ แต่กลับพูดแล้วหันไปมองทางอื่นจึงทำให้เธอไม่แน่ใจว่าเขาคุยกับเธอหรือเปล่า อนณยิ้มเขินๆ ก่อนจะมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าแล้วยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ เขาพึ่งสังเกตว่าเธอสวยใช้ได้เลย ทรวดทรงองค์เอวก็ดีไม่น้อย

“ขอโทษครับ...พอดีผมเป็นห่วงเพื่อนนิดหน่อย”

“คุณ....”

อนณยิ้มหวานอย่างเขินๆ พอหญิงสาวเห็นหน้าตาที่หล่อเด่นชัดก็ถึงกับต้องตกใจ ใบหน้าสวยเปื้อนยิ้มขึ้นมาทันทีพอนึกออกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือใคร

“อนณ ใช่ไหมคะ?”

“หืม? รู้จักผมด้วยหรอ”

“ดาราดังแบบคุณไม่รู้จักได้ยังไงคะ?”

“ดีใจจังนะครับ ที่คนสวยๆ อย่างคุณรู้จักผม”

“ฉันสิคะควรดีใจ ที่คนแบบคุณมาสนใจฉัน”

“ไม่ได้หรอครับ?”

“ได้สิคะ...เพราะฉันไม่ได้มีพันธะใดๆ กับใคร”

“ผมชอบคนฉลาดพูดแบบคุณจัง”

อนณและหญิงสาวนิรนามยืนคุยกันอย่างถูกคอ โดยลืมเพื่อนสาวที่ยืนเต้นอยู่ข้างๆ ไปเสียสนิท บทสนทนาของคนทั้งคู่ได้ยินชัดเต็มสองหูของอลิซ เธอปรายตามองอนณก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย ความรู้สึกหนึ่งก็รู้สึกโล่งใจที่เขาเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แต่อีกความรู้สึกหนึ่งกลับรู้สึกแปลกๆ คล้ายชินชาไปเสียอย่างนั้น

“ขอโทษนะครับ ผมขอพาเพื่อนกลับโต๊ะก่อนได้ไหม?”

“ครับ? อ๋อ...”

“พอดีเพื่อนมันยังเดินไม่ถึงโต๊ะน่ะครับ ยังไม่ได้ทักทายเพื่อนคนอื่นๆ เลย หรือจะตามไปที่โต๊ะก็ได้นะครับ”

แทนไทเดินเข้าไปหาอลิซและหนุ่มหล่อที่ยืนเต้นกับเธอด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะดึงมือของอลิซออกมา ชายหนุ่มที่ตอนแรกทำหน้างง พอหันไปมองกลุ่มเพื่อนของอลิซที่นั่งอยู่โซนวีไอพีก็ถึงกับหน้าซีด ก่อนจะยอมปล่อยเธอไปแต่โดยดี อลิซเดินตามแทนไทไปอย่างงงๆ ก่อนจะถามขึ้น

“ทำไมเขาต้องหน้าซีดขนาดนั้นด้วยอ่ะ?”

“เขากลัวไอ้ลุคค์มั้ง”

“กลัวทำไม?”

“ก็ไอ้ลุคค์เป็นเจ้าของผับนี้”

“จริงดิ”

“นี่เธอสนิทกับพวกฉันมากี่ปีไม่รู้เลยหรอ?”

“ก็ไม่ได้สนใจอ่ะ ทำแต่งาน”

“เฮ้อ...ไม่แปลกใจเลย”

แทนไทพูดพร้อมกับถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ที่เพื่อนของตนไม่ได้สนใจโลกภายนอกเลยถึงได้ไม่มีแฟนสักที และก็เป็นพวกเขานี่แหละที่คอยช่วยเธอให้รอดกลับคอนโดทุกครั้งที่เธอบอกว่าจะมาออกล่า แต่อนณกลับนึกว่าเธอออกล่าและไปค้างห้องผู้ชายเหมือนกับเขาที่ไปค้างกับสาวๆ แต่ความจริงแล้วอลิซมักไปค้างบ้านจีซัสไม่ก็ลุคค์หรือแทนไททุกครั้งไป

“มาสังสรรค์กับเพื่อนแทนที่จะเข้ามาหาเพื่อนก่อน” –ลุคค์

“ดันไปกอดกับผู้ชายกลมเชียว” –จีซัส

“ก็กำไรนิดหน่อยๆ ไม่ได้หรอ ยังไงกูก็ไม่ไปต่ออยู่แล้ว” –อลิซ

“เพราะอย่างนี้ถึงได้ไปค้างบ้านพวกกูเป็นว่าเล่น” –แทนไท

“ก็ดีแล้วไหมที่กูไม่ได้ไปที่อื่น” –อลิซ

“แล้วทำไมมึงไม่บอกไอ้อนณให้รู้อ่ะ” –ลุคค์

“ปล่อยให้มันวุ่นอยู่กับผู้หญิงของมันไปนั่นแหละ” –อลิซ

“ต่อไปก็ค้างบ้านพี่ได้นะ” –แซม

“ไม่ได้!!”

ลุคค์ จีซัส แทนไทพูดขึ้นพร้อมกับโดยไม่ได้นัดหมาย ทำเอาแซมถึงกับสะดุ้ง ไม่ใช่แค่อนณที่หวงเพื่อน แต่พวกเขาทั้งกลุ่มหวงเพื่อนสาวคนนี้เสียเต็มทน แต่มองดูจากแววตาแล้วพวกเขาแค่ห่วงเพื่อนจริงๆ

“ทำไมต้องดุเป็นล็อคไวเลอร์ขนาดนั้นด้วยวะ” –แซม

“ขอโทษพี่ แต่มันไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหน” –แทนไท

“ฮะ? จริง? ยังมีอยู่หรอวะ? ที่พูดนี่หมายถึง...” –ซัน

“ใช่...มันยัง...” –ลุคค์

“มึงจะพูดเพื่อ?”

อลิซพูดขัดเพื่อนๆ ที่กำลังจะขายเธอให้ผู้จัดการสุดหล่อฟัง ทั้งสี่คนหัวเราะเมื่อเห็นท่าทางของอลิซที่ขมวดคิ้วแน่น เธอสวย เธอเซ็กซี่แต่ไม่เคยได้ใช้มัน เพราะวันๆ ขลุกอยู่แต่ในบริษัทหรือไม่ก็คอนโด ถ้าอนณไม่มาลากเธอไปเที่ยวเธอก็คงไม่ได้ไปไหน และไม่อยากไปไหน เพื่อนก็มีอยู่แค่พวกเขาเท่านั้น

ในวงเงียบลงเมื่อเพื่อนดาราของตนเดินเข้ามาพร้อมกับพาหญิงสาวที่พึ่งไปจีบมาเมื่อครู่มาด้วย หญิงสาวกอดเอวของอนณแน่นพร้อมด้วยรอยยิ้มก่อนจะทักทายทุกคนอย่างเป็นมิตร

“สวัสดีค่ะ ฉันซีเซีย”

“ครับ ผมแซมเป็นผู้จัดการของอนณ”

“ลุคค์”

“แทนไทครับผม”

“จีซัสครับ”

“อลิซค่ะ”

ทั้งกลุ่มทักทายหญิงสาวตามมารยาท ซีเซียมองหน้าอลิซเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองอนณที่จ้องหน้าอลิซไม่วางตาแต่อลิซไม่ได้สนใจอนณแต่อย่างใด กลับเอาแต่ยกแก้วเหล้าดื่มเหมือนไม่เคยดื่มมาก่อน

“เดี๋ยวกูมานะ อย่าพึ่งกลับ”

“เออ รู้น่า”

อนณพูดขึ้นก่อนที่จีซัสจะตอบกลับ แม้แต่ก่อนเขาจะไปเขาก็ยังมองอลิซที่ดูไม่ใส่ใจเขาเท่าไหร่ เธอก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ซีเซียเห็นว่าอนณมองอลิซอยู่บ่อยครั้งจนไม่ยอมไปสักทีเลยถามขึ้นอย่างสงสัย

“คุณอนณกับคุณอลิซ...” -ซีเซีย

.

.

.