10. เพื่อนทำแบบนี้ได้ไหม?

.

.

“นอนกับมึงในห้องได้ไหม?”

“ม..ไม่ได้ มึงก็ไปนอนกับสาวๆ ของมึงสิ”

“แต่กูอยากนอนกับมึง แค่นอนเฉยๆ มึงคิดอะไร”

“ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้ ถ้าจะนอนก็นอนโซฟา”

อลิซที่ตอนแรกหวั่นไหวแต่ก็จะยอมให้เขามานอนกับเธอไม่ได้ เพราะเธอรู้ว่าเพื่อนของเธอนิสัยยังไง การที่ยอมให้เขามานอนด้วยก็เหมือนเปิดทางให้ และไม่มีทางที่เขาไม่ทำอะไรแน่ๆ คนอย่างอนณไม่มีทางที่ปล่อยไปง่ายๆ แน่ ถึงเธอจะเป็นเพื่อนและเขาไม่เคยแตะต้องเลยก็ตาม

“ทำไม? มึงไม่ไว้ใจกูหรอ?”

“ไม่ใช่อย่างนั้น...กูไม่ไว้ใจตัวเอง”

“หึ...มึงจะทำอะไรกูหรอ?”

อนณพูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เพื่อนสาวของเขา เพราะสิ่งที่เขารู้เธอก็คือนักล่าเหมือนกับเขา แต่เธอไม่เคยคิดที่จะหันกลับมามองเขาหรือล่าเขานี่สิคือแปลก แต่ตอนนี้กลับอ้างว่าไม่ใจตัวเองซะอย่างนั้น

“กูไม่ทำแน่นอน มึงกับกูก็ประเภทเดียวกันไม่คิดจะทำเพื่อน”

“แล้วที่มึงบอกไม่ไว้ใจตัวเองคือ?”

“คือ...กูหมายถึง...กูจะนอนไม่หลับ เพราะกูไม่เคยนอนกับใคร”

“ฮะ?”

“หมายถึงไม่เคยค้างกับใครนานๆ อย่างมากก็แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับ”

“กลับเช้าตลอดนี่ไม่กี่ชั่วโมงของมึงหรอ?”

“กว่าจะไปถึงก็ดึกแล้วไหม ผับปิด”

“ลิซ...มึงมีอะไรปิดบังกูหรือเปล่า?”

อลิซเบิกตากว้างก่อนจะส่ายหน้ารัวๆ แต่กลับยิ่งเป็นพิรุจหนักกว่าเดิม ยิ่งเธอพูดก็ยิ่งไม่ค่อยน่าเชื่อไปกันใหญ่ อนณจึงเลือกที่จะไม่ถามต่อ ก่อนจะเอามือวางไว้บนศีรษะเพื่อนตัวเล็กแล้วยิ้มหวานให้เธอ

“กูจะนอน”

พูดจบอนณก็เดินเข้าห้องเธอไปพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเตียงของเธออย่างสบายใจ อลิซมองตามพร้อมกับอ้าปากค้างที่เพื่อนสนิทของเธอไม่ฟังเธอเลยสักนิด ก่อนเธอจะรีบเดินเข้าไปหาเพื่อนตัวดีพร้อมกับยืนจ้องเขา

“เลิกจ้อง วันนี้พี่แซมกับน้องสาวมานอนห้องกู เพราะน้องมีปัญหากับที่บ้าน”

“.......”

“ถ้ากลับคอนโดพี่แซมตอนนี้คอนโดได้ไล่ออกแน่ๆ ห้องกูเลยปลอดภัยสุด”

“โธ่...พ่อพระนะมึง ก็เลยลำบากกูว่างั้น”

“เอาน่า ก็ใช่ว่าจะไม่เคยนอนด้วยกัน”

“ปกติมึงนอนโซฟา วันนี้เกิดนึกคึกอะไรมานอนกับกูในห้อง”

“ปวดหลัง”

“แค่นั้น?”

“เออ”

อลิซยืนกอดอกพร้อมกับส่ายหน้าไปมาแล้วกลอกตามองบน ทำไมไม่บอกเธอตั้งแต่แรกมาเล่นในหัวใจของเธอปั่นป่วนอยู่ได้ อนณมึงหน้าเพื่อนสาวตัวเล็กก็ถึงกับยิ้มขึ้นมาทันที

“ยิ้มอะไร”

“เปล่า กูไปอาบน้ำก่อนนะ”

“แล้วแต่มึงเลยค่ะ แม่ง...”

“มึงดูผิดหวังนะ”

“ไม่ได้ผิดหวัง กูรำคาญ”

“เหรอ”

อลิซพูดจบก็กระโดดขึ้นเตียงตัวเองพร้อมกับห่มผ้าแล้วหันหลังให้อนณทันที คนตัวสูงมองเพื่อนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงก็ส่ายหน้าพร้อมยกยิ้มก่อนจะเดินไปอาบน้ำอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้งเพื่อนสาวคนสนิทของตน อลิซที่พยายามข่มตาหลับแต่กลับนอนไม่ได้ เพราะไวน์เจ้ากรรมพึ่งออกฤทธิ์

ภายในหัวเริ่มหมุนติ้วไปหมดจนเริ่มรู้สึกพะอืดพะอม จะไม่ให้มันวิงเวียนแบบนั้นได้ยังไง ต่อให้เธอคอทองแดงแค่ไหนถ้าดื่มทีรวดเดียวอย่างนั้นก็ต้องมึนกันบ้าง และอีกอย่างเธอก็ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยบด้วยซ้ำไป อลิซลุกขึ้นมานั่งเพราะทนนอนไม่ได้ ก่อนที่อนณจะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันรอบเอวเท่านั้น

“ลุกขึ้นมาทำไม?”

“.......”

อลิซไม่ได้ตอบแต่กลับหันไปมองเพื่อนสนิทที่คุ้นเคยพร้อมสายตาที่สำรวจไปทั่วร่างกายของเขาอย่างห้ามไม่ได้ หุ่นที่มีมัดกล้ามสวยพอดิบพอดี รูปร่างที่เหมือนพระเจ้าตั้งใจสรรค์สร้างชวนทำให้หลงใหลใจเต้น ไหนจะใบหน้าหล่อเหลาระดับพระเอกนั่นอีก สายตาที่มองเขาหยาดเยิ้มทำให้อนณขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินไปใกล้ๆ อลิซเห็นอย่างนั้นก็รีบดึงสติของตัวเองแล้วสะบัดหน้ารัวๆ แต่มันกลับทำให้เธอยิ่งมึนหนักกว่าเดิมเสียอีก

“มึงเป็นอะไรเนี่ย? อย่าบอกนะว่าเมา”

“อือออ...น่าจะ...”

“เฮ้อ...มึงไม่ยอมกินข้าวอีกแล้วใช่ไหม?”

อลิซไม่ได้ตอบแต่ยิ้มหวานให้เขาด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงเรื่อ อนณเองก็ใช่ว่าจะทนด้วยท่าทางแบบนั้นของเธอได้นานหนัก จึงส่ายหน้าแล้วรีบเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าของอลิซที่พอมีเสื้อผ้าเขาอยู่บ้าง เพราะเขาเองก็มาค้างบ่อยๆ เวลาที่เธอเมาๆ และไม่ได้ไปนอนค้างที่อื่น

“ทำไมมึงต้องหล่อขนาดนี้ด้วยวะ”

“ฮะ?”

“แล้วคนที่โคตะระหล่อเสือกเป็นเพื่อนสนิทกูอีก”

“เมาก็นอนไป”

“เสียอย่างเดียว มึงมั่วไปหน่อย ไม่งั้นกูจับทำผัวไปแล้ว ฮ่าๆๆๆ”

คำพูดของอลิซทำให้อนณหันกลับไปมองเธอทั้งที่กำลังใส่เสื้ออยู่ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปนั่งลงบนเตียงที่อลิซนั่งทำตาเยิ้มมองเขาอยู่ อนณขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมกับยกยิ้ม

“เมื่อกี้...มึงว่าไงนะ? ถ้ากูเลิกเจ้าชู้มึงจะยอมให้กูเป็นผัวมึงหรอ?”

“ยิ่งใกล้ยิ่งหล่อ ไอ้ต้าวเพื่อน”

“งั้นกูเลิกไปเอากับคนอื่น มึงจะยอมเป็นเมียกูไหม?”

“ฮ่าๆๆๆ พูดอะไรตลกวะนณ มึงไม่มีทางทำได้อยู่แล้ว เพราะมึงขาดเรื่องอย่างว่าไม่ได้”

“ถ้ากูทำได้ล่ะ?”

“มึงงงง...เป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดีแล้ว เป็นเพื่อนไปแล้วกูก็ภูมิใจนะที่มีเพื่อนหล่อแบบนี้”

อลิซพูดยิ้มๆ พร้อมตบบ่านเพื่อนสนิทของตน แต่คำพูดที่เธอยังคงเน้นย้ำว่าเพื่อนแม้ว่าเธอจะเมาก็ทำให้เขาไม่สบอารมณ์นิดๆ ต่อให้เธอมึงว่าเขาหล่อถึงขนาดมองตาหวานหยาดเยิ้มใส่ก็ยังคงให้เขาแค่เพื่อนอยู่ดี

“เพื่อนสินะ”

“ก็เพื่อนไง ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนมึงไม่ได้มานอนกับกูหรอกนา”

“เพื่อนกันทำแบบนี้ได้ป่ะ?”

อนณไม่ได้รอคำตอบที่เขาถามไปเลยแม้แต่น้อย เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะถามให้ตอบ เขาก็รีบก้มลงชิงจูบปิดปากเรียวสวยที่กำลังพูดมากอยู่ อลิซเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่เขาทำ มือหนาอ้อมไปจับท้ายทอยของเธอไว้เมื่อรู้ว่าเธอกำลังถอยตัวหนีและรั้งให้เข้ามาชิดติดกับเขาเพื่อรับรสจูบหวานคละเคล้าไปรสไวน์ในโพรงปาก

เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ หรือเพราะความสับสนภายในหัวที่ทำให้เธอไม่มีแรงจะปฏิเสธคนตรงหน้าได้เลย เธอเพียงแค่เอามือเล็กของตนวางไว้บนอกแกร่งของเขาเบาๆ เท่านั้น ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาเริ่มบดขยี้รสจูบหนักหน่วงและดูโหยหาต้องการมากขึ้น จนเธอเองก็เผลอเคลิบเคลิ้มไปกับมัน

“อื้มมมม...”

เสียงครางหวานเล็ดลอดออกจากปากของเธออย่างห้ามไม่อยู่ เธอจูบตอบเขาโดยอัตโนมัติโดยที่เขาเป็นคนนำทาง เพราะเธอไม่เคยจูบใครขนาดนี้มาก่อน ความรู้สึกวาบหวามก่อตัวขึ้นตรงช่องท้องอย่าน่าประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จูบที่ไม่ได้ทำให้อึดอัดและต่อเนื่องไปเรื่อยๆ เพราะความชำนาญของเขาที่เว้นช่องว่างให้เธอได้หายใจบ้างเป็นครั้งคราว ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ดันตัวของเธอเอนลงนอนราบกับเตียงและขึ้นคร่อมร่างของเธอไว้ทันที

มือหนาค่อยๆ เลิกชุดนอนของอลิซขึ้นอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ อลิซรีบจับมือเขาไว้จึงทำให้เขายอมละจากจูบแล้วมึงหน้าเธอด้วยสายตาสงสัยไม่น้อย ความมึนเมาเมื่อครู่ของเธอหายไปทันที

“เอ่อ....”

“หืม? ...”

“กูง่วงแล้ว”

“ตอนนี้เนี่ยนะ?”

“อืม กูจะนอน”

“เอาจริงดิวะลิซ”

“อืม”

อนณจ้องมองเธออีกครั้งพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามเพื่อความแน่ใจ อลิซพยักหน้ารัวๆ สายตาของเธอดูหวาดหวั่นและกังวลจนเขาต้องยอมผงะตัวออกจากเธอแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆ อย่างช่วยไม่ได้ อนณหลุบตามองตัวตนของเขาที่ตื่นขึ้นมาเต็มที่ พร้อมกับถอนหายใจและหันไปมองอลิซที่ตอนนี้นอนหันหลังให้เขาแน่นิ่งไปเรียบร้อยแล้ว

เขาแทบไม่อยากเชื่อว่าเธอจะทำแบบนี้ตอนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม แต่ก็อดหัวเราะกับตัวเองไม่ได้ที่เขายังคงอดทนเหมือนเช่นทุกครั้ง ถ้าเป็นคนอื่นต่อให้เธอไม่ยอมคงจะไม่รอดไปแล้วแน่ๆ อนณทำได้แค่หันไปแล้วคว้าตัวเธอมานอนกอดเท่านั้น แม้เขาจะรู้ว่าเธอแกล้งหลับ แต่เขาก็ไม่อยากขืนใจใครถ้าเธอไม่ยอม

.

.

.