6. ยั่ว

.

.

ลุคค์พยายามดันหน้าเธอไว้ ในรถชุลมุนวุ่นวายไปหมด จีซัสก็พยายามจับไหล่เธอไว้ให้ติดเบาะ แทนไทก็พยายามดึงรั้งเอวบางของอลิซไว้ไม่ให้เขยิบเข้าไปใกล้ลุคค์มากกว่านั้น รถตู้ค่อยๆ แล่นมาจอดหน้าโรงแรมหรูก่อนจะเปิดประตูข้างรถเพื่อให้อนณได้เข้าไปนั่ง ดาราหนุ่มรีบขึ้นรถอย่างรีบร้อน คิ้วเข้มขมวดแน่นเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

“พวกมึง.....”

“รีบนั่งก่อนไหม? แล้วมาช่วยกู”

“มึงก็ลุกดิ”

“เออ”

อนณมองลุคค์ที่พยายามจะลุกขึ้นแต่อลิซกลับไม่ยอมปล่อยให้เขาลุกเลย แทนไทเลยยกมือขึ้นอย่างเรียบร้อยพร้อมกับมองหน้าอนณอย่างจำยอม

“กูเอง กูลุกเองไม่งั้นกูตายแน่”

“รีบๆ นั่งจอดนานไม่ได้”

แซมพูดพร้อมกับมองผ่านกระจก แทนไทรีบลุกไปนั่งข้างๆ จีซัสจากตอนแรกที่นั่งติดหน้าต่างรถ อนณเลยไปนั่งแทนที่ก่อนจะมองไปที่เพื่อนสาวของตนที่ชุดเลิกขึ้นจนแทบจะเห็นแพนตี้ตัวน้อยก่อนจะมองหน้าลุคค์อย่างตั้งคำถาม

“ไม่ต้องมองกู...มันเลิกกระโปรงขึ้นเอง” -ลุคค์

“แล้วทำไมเป็นงั้น” -อนณ

“น่าจะโดนมอมยา” -ลุคค์

“ฮะ? ทั้งที่พวกมึงอยู่ด้วยเนี่ยนะ” -อนณ

“โธ่ มึงไม่น่าพูดได้นะ มึงทิ้งมันไว้ไปกับสาว มันก็ดื่มเต็มที่เลยไม่มีคนขัด” –แทนไท

“แล้วยังขึ้นไปเต้นบนฟลอร์อีก กูถ่ายคลิปเก็บไว้ให้มึงดูด้วย” –จีซัส

อนณหยิบโทรศัพท์ของจีซัสขึ้นมาดูก่อนที่คิ้วจะขมวดกันยุ่งไปหมด เพราะที่เขาเห็นคือเพื่อนสาวเต้นยั่วยวนบนฟลอร์แถมยังรับแก้วจากคนที่ไปรายล้อมมาดื่มไม่พัก อนณขบกรามแน่นก่อนจะยื่นโทรศัพท์กลับไปให้จีซัส สีหน้าของเขาปรับเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปแกะแขนที่โอบคอของลุคค์ออกอย่างง่ายดายและเอามากอดตนแทน

“อืออออ...”

“มึงอยู่นิ่งๆ บ้าง”

“อนณหรออ..”

“เออ กูเอง”

อลิซปรือตามองเพื่อนชายเล็กน้อย แต่เธอไม่รู้เลยว่าการทำสายตาแบบนั้นมันเหมือนการยั่วเขาอย่างตั้งใจ แต่เธอทำไปเพราะไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าสวยซุกไปที่ซอกคอของเขาอย่างออดอ้อน พร้อมกับกอดเขาแน่น และเขาเองก็กอดเธอไว้แน่นเช่นกัน เพื่อนมองภาพตรงหน้าก่อนจะหันไปมองหน้ากัน รวมถึงแซมที่มองผ่านกระจกก็ยกยิ้มพร้อมกับส่ายหัว

“อ้อ...คืนนี้กูตกลงกันว่าจะนอนห้องไอ้ลิซ” -จีซัส

“นอนห้องกู” -อนณ

“อ้าว...แล้วมึงจะปล่อยมันที่เป็นแบบนี้ไว้คนเดียวหรอวะ?” -แทนไท

“เปล่า พวกมึงนอนห้องกู เดี๋ยวกูไปนอนห้องไอ้ลิซเอง” –อนณ

“จะดีหรอวะอนณ? ...กูว่า...”

แซมพูดแย้งขึ้นอย่างรู้สึกไม่สบายใจเท่าไหร่ เพราะจากสถานการณ์ตอนนี้มันอาจจะทำให้อนณคิดจะทำอะไรเกินกว่าเพื่อนจนเสียเพื่อนก็ได้ แต่คนอื่นๆ กลับไม่ได้แย้งอะไร

“ไอ้พี่แซม อย่าคิดมาก ยังไงมันก็ไม่เอาเพื่อนทำเมียหรอก” –แทนไท

“ใช่ว่าไอ้ลิซกับไอ้อนณจะไม่เคยนอนด้วยกัน” –จีซัส

“ฮะ? ...เพื่อนแบบไหนวะ?” –แซม

“ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดหรอกไอ้พี่แซม กูยังตกใจเลยที่ไอ้ลิซเป็นข้อยกเว้นของมัน” –ลุคค์

“.........”

“แล้วไป...กูก็พึ่งรู้จักน้องเขาเนอะ แม่งไม่ยอมพามาเจอกูเลยพึ่งได้เจอก็วันนี้” –แซม

ทุกคนหัวเราะขึ้นเพราะรู้ว่าอนณหวงเพื่อนมากแค่ไหน ถึงเขาจะหวงเพื่อนทุกคนแต่หวงมากสุดก็คงจะเป็นอลิซ อาจจะเป็นเพราะเพื่อนเป็นผู้หญิงเลยห่วงเป็นพิเศษ เห็นอย่างนี้อนณเป็นคนปากจัดพอดู ไม่ว่าหญิงหรือชายเขาก็ด่าได้หมดถ้าไม่ถูกใจ แต่ก็ใช่ว่าจะด่าไม่รู้กาลเทศะขนาดนั้น พวกเพื่อนๆ รู้จักเขาดีจึงมั่นใจว่าอนณไม่ทำอะไรอลิซแน่ๆ

หลังจากที่เล่าเรื่องของอนณอย่างสนุกสนานหรือเรียกว่าเผาเพื่อนให้ผู้จัดการคนสนิทฟัง โดยที่อนณไม่ได้พูดโต้ตอบหรือเถียงอะไร เพราะมัวแต่ประคองคนตัวเล็กที่ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนทั้งที่ตอนแรกยังแผลงฤทธิ์ไม่หยุดจนหมดแรงและอาจจะเพราะความเมาด้วย รถตู้ก็ได้แล่นมาจอดหน้าคอนโดหรูจนสนิท

“ไอ้พี่แซม มึงจะนอนไหน?”

“กูจะกลับไปนอนบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเคลียร์เรื่องละครแต่เช้า”

“ขับรถดีๆ”

“เออ...มึงเถอะอย่าทำอะไรเพื่อนนะเว้ย เสียเพื่อนขึ้นมาแล้วมานั่งร้องไห้กูไม่ปลอบนะ”

“ไม่มีวันนั้นหรอก”

อนณและแซมบอกลากันก่อนที่เพื่อนๆ ของเขาจะเข้ามาช่วยพยุงอลิซที่หลับไม่รู้เรื่องจนแทบไม่ยอมยืน แต่อนณก็ได้ห้ามพวกเขาไว้ก่อน

“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูอุ้มเอง” -อนณ

“จะหวงอะไรกับเพื่อนวะมึงเนี่ย” –จีซัส

“ไม่ได้หวง แต่มันง่ายกว่าต้องแบกหลายคน” –อนณ

“เออ แล้วแต่มึงเลยงั้น” –แทนไท

“ถอดเสื้อนอกของมึงมาไอ้ไท”

อนณหันไปบอกเพื่อนของตน แทนไทถอดเสื้อสูทตัวนอกของเขาออกอย่างว่าง่ายพร้อมกับยื่นให้อนณ ชายหนุ่มรับเสื้อมาก่อนจะมัดตรงเอวของอลิซแล้วช้อนตัวของเธออุ้มขึ้นท่าเจ้าหญิงแล้วเดินขึ้นคอนโดไป เพื่อนๆ ของเขาเดินตามอย่างระวังทางให้คล้ายกับเล่นเป็นบอดี้การ์ดยังไงอย่างนั้น

“มึงทำอะไรของพวกมึงเนี่ย” –อนณ

“ปกป้องมึงกับอลิซไง” –แทนไท

“มันขวางทางกู”

อนณพูดพร้อมขมวดคิ้วเมื่อเพื่อนของเขาเดินวนหน้าวนหลังเล่นกันอย่างกับเด็ก จนเขาต้องเดินๆ หยุดๆ ไม่ถึงลิฟต์สักที อนณมองหน้าเพื่อนที่คิดว่านิ่งที่สุดอย่างลุคค์แต่เขาก็กลับเล่นด้วย

“ลุคค์...มึงก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอวะ?”

“มึงจงภูมิใจที่เห็นกูคนนี้เป็นแบบนี้”

“ไม่ว่ะ....มันไม่เข้ากับบุคลิกโหดๆ ของมึง”

“อ้าว...ไอ้เชี่ยนี่...”

ลุคค์หยุดมองอนณตาขวางเล็กน้อยก่อนจะหันไปเล่นต่อ อนณมองเพื่อนๆ พร้อมกับส่ายหัว กว่าจะถึงห้องทำเอาเขาแทบหอบ เพราะต้องแบกเพื่อนสาวที่ไม่ได้สติไปด้วย

“รหัสห้องมึงอ่ะ?” -จีซัส

“วันเกิดกู...” -อนณ

“วันเกิดอย่างเดียว? มันจะไปครบสี่ตัวได้ไงวะ” -แทนไท

“วันเกิด...ไอ้ลิซ” -อนณ

“มึงนี่แม่ง....ถามจริง?” -แทนไท

“ถามเชี่ยไรเยอะแยะ” –อนณ

“มึงรักไอ้ลิซหรอวะ กูสงสัยมานานล่ะ” –ลุคค์

“สงสัยเชี่ยไรเยอะแยะ”

อนณพูดพร้อมขมวดคิ้วอย่างรำคาญ ก่อนจะกดรหัสห้องของอลิซทั้งๆ ที่ยังอุ้มเธออยู่แล้วเดินเข้าห้องไป ปล่อยให้เพื่อนๆ ยืน งง กันอยู่หน้าห้องพักใหญ่ ทั้งสามคนมองหน้ากันไปมา

“รู้แม้กระทั่งรหัสห้องไอ้ลิซ” -ลุคค์

“พวกเราใช่เพื่อนมันไหมวะ?” -แทนไท

“ช่างแม่งเถอะ รีบเข้าไปอาบน้ำนอนได้ล่ะ มีงานมีการทำแต่เช้า” -จีซัส

ทั้งสามพยักหน้าพร้อมกับทยอยผลัดกันเข้าไปอาบน้ำและถือวิสาสะเอาชุดนอนของอนณมาใส่ ก่อนจะขึ้นไปนอนกองกันรวมอยู่บนเตียงและถีบกันไปถีบกันมาจนผล็อยหลับไปในที่สุด

แต่อีกด้านหนึ่งกลับไม่เป็นแบบนั้น อนณวุ่นวายอยู่กับการเช็ดตัวให้เพื่อนสาวของเขาที่เอาแต่นอนพลิกไปพลิกมาพร้อมกับบอกว่าร้อน แม้ว่าเขาจะเปิดแอร์ในห้องจนเย็นฉ่ำแล้วก็ตาม ด้วยความที่อลิซอยู่ไม่สุขและกลิ้งไปกลิ้งมานั้นทำให้กระโปรงที่สั้นอยู่แล้วเลิกขึ้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไปแล้ว อนณที่เห็นอย่างนั้นก็ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ที่เพื่อนสาวของเขายั่วยวนเขาโดยไม่รู้ตัว ชายหนุ่มเอื้อมมือไปดึงกระโปรงของเธอลงอย่างเบามือ แต่ก็เลี่ยงที่จะไม่ถูกเนื้อหนังของเธอไม่ได้

“อื้มมมม....”

“.......”

อลิซครางเสียงหวานเมื่อปลายนิ้วเรียวของเขาสัมผัสโดนต้นขาอ่อนของตน อนณมองใบหน้าสวยที่ยังคงหลับตาอยู่แต่เธอก็ยังไม่วายที่กัดริมฝีปากอย่างยั่วยวนและไม่รู้ตัว ท่าทางแบบนั้นมันไม่ดีต่อใจเขาเลย ชายหนุ่มจึงหันไปคว้าผ้าห่มคลุมร่างของอลิซทันที ไม่ใช่ว่าเพื่อกลัวเธอหนาว แต่เพราะกลัวใจของเขาเองมันจะพาลทำให้เสียเพื่อนกันไปซะเปล่าๆ

“ร้อน!!...อื้อออ...”

อลิซถีบผ้าห่มออกทันทีพร้อมกับพลิกตัวไปมาอีกครั้งเหมือนภาพในหัวมันหมุนเคว้งไปหมดจนเธอต้องพลิกตัวตาม อลิซปรือตามองคนตรงหน้าที่มองเห็นไม่ชัดนักเพราะเบลอไปหมด แต่เธอจำเขาได้อย่างแน่นอนแม้จะเบลอแค่ไหนก็ตาม

“อนณ...”

“อืม...กูเอง”

“กูร้อน...ช่วยกูหน่อย...”

สายตาคมจ้องมองเพื่อนสาวคนสนิทตรงหน้านิ่งไม่แสดงสีหน้าท่าทางใดๆ ก่อนที่อลิซจะเริ่มถอดชุดของตัวเองพร้อมกับจ้องมองเขาอย่างไร้สติ

“มึงจะทำอะไร...”

“กูร้อนมากเลย...ร้อนข้างใน...”

อนณสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างห้ามใจ เขาไม่ใช่คนดีมากพอที่จะออดทนกับเรื่องแบบนี้ได้มากนัก การที่อลิซทำแบบนี้มันค่อนข้างเสี่ยงกับความสัมพันธ์ของพวกเขา เพราะเป็นเพื่อนกันถึงได้อดทนขนาดนี้ อลิซที่ถอดชุดเดรสของตัวเองออกเรียบร้อยแล้วก็เบี่ยงตัวไปนอนบนตักของเพื่อนชายคนสนิท อนณหับขวับไปมองเพื่อนสาวทันทีที่รู้สึกถึงบางอย่างที่ขาของตน

ภาพตรงหน้าทำให้ใจของเขาไหววูบทันที ทรวดทรงองค์เอวของเพื่อนสาวที่เขาอาจจะเห็นบ่อยครั้ง แต่ไม่มีครั้งไหนที่จะเห็นมากขนาดนี้ ทั้งตัวของเธอเหลือแค่บราปีกนกและแพนตี้สีดำเท่านั้น อนณเริ่มหอบหายใจถี่รัว ภายในกายเริ่มอึดอัดอย่างห้ามไม่ได้ แต่สมองกลับต่อต้านความคิดที่เกินเลยไปอย่างหนัก

“มึงงงง...”

“ลิซ...มึงอย่ายั่วกู....”

“กูไม่ได้ยั่ว...ช่วยกูหน่อย”

“ลิซ อย่า...กูไม่เล่น...”

อลิซไม่ได้ฟังเสียงห้ามปรามของเพื่อนรักของตนเลย กลับจับมือของอีกฝ่ายมาทาบลงบนเนินอกสวยพร้อมกับลากไล้ลงมาเรื่อยๆ จนถึงเต้าตึงงามๆ ของตนอย่างต้องการ ดวงตาสวยจ้องมองใบหน้าเพื่อนหนุ่มสุดหล่ออย่างมีนัย

“...กูไม่ได้พูดเล่น”

.

.

.