KABANATA 3

Break up

Nakabalik agad kami sa manila at hinatid ako ni manong sa bahay namin. Magbabayad sana ako pero tinaggihan niya, kahit anong pilit ko ayaw niyang tanggapin, wala akong magagawa, baka kung ipilit ko pa, mas lalong matatagalan si manong.

Nagpasalamat muli ako at tiningnan palayo ang taxi, mabuti na rin, sinama niya ako sa kanila kahit pagbalik ko may haharapin akong problema. Tiningnan ko ang bahay namin ng malayo na ang taxi.

Nakita ko ang kapitbahay namin na naguusap at nag bulong bulongan habang panay sulyap sa akin kulang nalang iparinig nila sa akin ang chissmis nila.

Pumasok ako sa gate at nagulat ako ng marinig ang sigaw ni papa na parang galit at iyak ni mama, dali dali akong pumasok sa bahay at doon ko nadatnan na sinaktan na naman ni papa si mama, mabilis akong tumakbo palapit sa kanila para pigilan si papa pero tinulak niya ako ng malakas, napaupo ako sa sahig at napapikit sa sakit ng bumagsak ako sa sahig.

"Ayan magsama kayong dalawa total pareho kayong malandi!" galit na sabi ni papa, inis akong tumingin sa kanya kahit masakit ang katawan ko. Nilapitan ako ni mama pero tumingin lang ako kay papa.

"Naniwala ka naman sa mga pinagkalat ng ibang tao papa! hindi mo piniwalaan si mama mas naniwala ka sa sinabi nila!" galit kong sabi sa kanya. Alam ko kung bakit sinaktan na naman niya si mama dahil may narinig na naman siya tungkol kay mama. Palagi siyang ganito at palagi niyang sinaktan si mama at dahil sa pagpigil ko sa kanya masasaktan rin ako.

"Tama na Lyra," umiyak na sabi ni mama, pero hindi ko siya nilingon at masama lang tiningnan si papa.

"Aba talagang sumasagot ka pa ha! ayan Maricel pinaglaban ka pa ng anak mong kalahi mong malandi!" galit na sabi ni papa.

"Tama na sabi papa! bakit ba ayaw mong maniwala kay mama! minahal mo ba talaga si mama!?" galit ko ring sigaw sa kanya, tinuturo niya ako sa galit niya rin sa sinabi ko.

"Yang nanay mong malandi ang tanungin mo! kung bakit lumandi pa yan kong may asawa na ang p*t*ng babaeng yan!" galit niyang turo sa akin, "baka nga hindi kita anak!" dagdag niyang sabi, napapikit ako sa sakit.

"Hindi mo anak!? nahihibang kana ba papa!? sa tagal nating magkasama, nasabi mo yan ngayon!?" galit at may pinaghalong sakit na sabi ko sa kanya.

"Nagsisi ako kung bakit kinupkop pa kita Lyra! halata namang hindi kita anak!" galit niya pa lalo at halos hindi ako makahinga sa sakit ng narinig ko lahat ng yun galing sa sarili ko tatay. Tinuro niya si mama, "yan! duda ako sa babaeng yan baka sa daming lalaki! isa dun ang tatay mo tanungin mo ang malanding yan kung sino ang tatay mo!" galit niyang sabi pero nanghihina na ako at hindi makapagsalita sa sinabi niya. Hinabol ko ang hininga ko habang umiyak at tumingin kay papa na galit na galit habang tumingin sa amin ni mama na nakayakap sa akin.

"P-pa?" umiyak kong tawag sa kanya, hindi ko matuloy ang balak kong sabihin, hindi ko na maaninag ng maayos si papa dahil sa mga luha. Wala ng mas ikakasakit  pa sa mga sinabi ni papa, ang itanggi niyang anak niya ako. "W-wala lang ba sayo yung pinagsamahan natin nong b-bata pa ako? d-diba masaya naman tayong n-naglalaro? diba p-papa? s-sabi mo m-mahal mo kami ni m-mama? anong nangyari papa?" humahagulhol kong iyak habang nakatingin sa kanya pero hindi ko na siya makita ng maayos dahil walang tigil ang pag agos ng luha ko.

"Wala akong pakialam! hindi kita anak!" huling sigaw niya bago tumalikod sa amin. Nag iyakan kami ni mama.

"Anak, pagpasensyahan mo na ang papa mo, nadala lang yun sa galit, wag ka sanang magalit sa kanya, alam kong mahal ka niya," mahinahong sabi ni mama pero umiling ako ng umiling sa kanya.

"Ma! aalis nalang tayo dito!" umiyak kong sabi pero umiling lang siya sa akin.

"Wala tayong pera para diyan anak," sabi niya at hinaplos ang buhok ko.

"Hayaan mo na mama basta aalis na tayo dito! iwanan nalang natin si papa!" mabilis kong sabi pero matigas si mama.

"Anak wala akong pera at hindi natin alam kong saan tayo pupunta pag-aalis tayo, ayaw kong magutom ka anak at matulog sa kalye kung pwede naman dito. May magandang higaan at makakain ka rin ng tatlong beses ng isang araw," sabi niya, napapikit ako sa inis pero wala na akong magawa.

"Mag trabaho ako ng mabuti mama," seryosong sabi ko, "aalis tayo dito," dagdag kong sabi.

"Kung yan ang gusto mo anak," mahinahong sabi niya at tipid ngumiti sa akin.

Nandito ako sa kwarto ko ngayon pagkatapos naming magusap ni mama. Medyo dumilim na rin sa labas. Nagbabasa ako sa social media kung paano nila sinabi kung anong klaseng babae ako. Ito ang kinalabasan sa ginawa ni Vina sa akin. Masaya ba siya sa lahat? Ikakasaya niya ba ito? Ikakasaya niyang masira ako?

Binasa ko lang lahat ng yun at hindi nasaktan o umiyak man lang. Masyadong puno na ng sakit ang damdamin ko, wala ng ibang lugar para sa ibang sakit, hindi na rin tumulo ang luha ko dahil ubos na ata ito.

Nabigla ako ng mag ring ang cellphone ko sa isang tawag at kumalabog ang dibdib ko sa kaba ng makita ang pangalan ni Zey dun. Ayaw ko munang makausap siya pero kailangan naming mag-usap, lalo na sa nangyari ngayon. Kahit kinabahan sinagot ko ito.

Hindi siya nagsalita agad at ang hininga niya lang ang narinig ko sa kabilang linya.

"Hello." Unang salita at ramdam ko ang kalamigan niya dito. Akala ko ubos na ang mga luha ko pero ng marinig ko ang boses niya agad bumuhos ang luha ko.

"Z-Zey" Nanginginig kong tawag sa kanya, wala na akong pakialam kong malalaman niyang umiyak ako.

"Let's break up," malamig niyang sabi, kinagat ko ang pangvibabang labi ko. Kaya nga ayaw ko siyang makausap dahil hindi ko kayang marinig ito sa kanya pero ngayon sinabi na niya sa akin hindi ko alam kong anong sasabihin ko, hindi ko pwedeng tanungin kong bakit? kasi kasalanan ko naman lahat.