C2 Father has been shot.

I get out of my car and slowly walk towards the mansion. Sobrang nanginginig ang mga kamay ko at basa ng pawis ang katawan ko.

Hindi ko pa rin makapaniwala na tapos na. Na finally, divorced na ako sa kanya. Ang patunay na ito ay nasa handbag ko. Nandito ako para dalhin ang final papers at kunin si Noah.

Pumasok ako sa bahay, sinusundan ang tunog ng mga boses pero huminto ako nang malapit na ako sa kusina.

Ngayon, naririnig ko silang malinaw, at ang narinig ko ay parang yelo sa kaluluwa ko.

"I still don’t understand why you can’t live with me and mommy?” tanong ni Noah sa kanyang tatay.

Nakahawak ang nanginginig kong mga kamay sa dibdib ko. Sumasakit ang puso ko sa lungkot ng boses niya. Gagawin ko ang lahat para sa kanya, pero hindi maiiwasan ang divorce na ito.

Mali ang aming kasal. Lahat tungkol sa amin ay mali. Matagal ko lang nakikita ang katotohanan.

“You know why Noah, your mother and I are no longer together,” sagot ng tatay niya na malambing ang boses.

Weird talaga, kasi sa buong kasal namin, hindi siya kailanman nagsalita sa akin nang ganito. Palagi siyang malamig. Walang emosyon.

“But why?”

“These things just happen,” mumble niya.

Naiisip ko ang mukha niyang nag-aalala. Sinusubukan niyang ipaintindi kay Noah para hindi na ito magtanong pa. Pero si Noah ay anak ko. Nasa dugo niya ang pagiging mausisa.

“Don’t you love her?”

Nahulog ang hininga ko sa simpleng tanong na ito. Umurong ako at nakasandal sa pader. Naghihintay ako na marinig ang sagot niya.

Alam ko na ang sagot niya. Matagal ko nang alam. Lahat, maliban kay Noah, siguro ay alam ang sagot na iyon.

Ang katotohanan, hindi niya ako mahal. Hindi siya nagmahal sa akin noon at hindi rin niya ako mamahalin kailanman. Maliwanag na maliwanag iyon. Alam ito, pero gusto ko pa ring marinig ang sagot niya. Sabihin ba niya sa anak namin ang katotohanan o magsisinungaling siya?

Clears his throat siya, halatang nag-aalangan. “Noah…”

“Dad, do you love mommy or not?” tanong ulit ni Noah, determinadong tono.

Narinig ko siyang huminga ng malalim. “I love her for giving me you,” sagot niya sa wakas.

Parang kapayapaan na hindi sagot.

Pinipikit ko ang mga mata ko sa sumisiksik na sakit. Matagal na akong nasaktan. Parang nagbabalik ang pag-iyak sa puso ko. Hindi ko alam kung bakit may konting bahagi sa akin na umaasa na iba ang sagot niya.

Hindi niya kailanman sinabi ang tatlong salitang iyon sa akin. Hindi noong nagpakasal kami o noong nanganak ako kay Noah, o sa mga taon pagkatapos, o kahit noong natutulog kami sa iisang kama.

Ipinagkait niya ang sarili niya sa buong kasal namin. Ibinigay ko ang lahat sa kanya pero wala siyang ibinigay kundi sakit at luha.

Nakasal kami pero sa halip na dalawa, tatlo kami sa kasal na ito. Siya, ako, at ang pag-ibig niya sa buhay. Ang babaeng ayaw niyang bitawan ng siyam na taon.

Puno ng luha ang mga mata ko pero pinahid ko ito. Pagod na akong umiyak. Pagod na akong habulin ang isang lalaking ayaw sa akin.

“Has anyone ever told you it’s rude to listen to other people’s conversations?”

Ang malalim na boses niya ay pumutol sa katahimikan. Pumasok ako sa kusina.

Nandiyan siya malapit sa kitchen counter. Ang ex-husband ko, si Rowan Woods.

Masyadong nakatingin ang mga gray eyes niya sa akin.

Lumipat ang tingin ko kay Noah. Ang pride at joy ko. Ang tanging magandang bagay sa buhay ko. Sa kanya nagmana ang magandang itsura sa kanyang tatay. May brown hair siya na sa akin at ang nakakapanindig-balahibong gray eyes sa kanya.

“Hello,” sabi ko at nagbigay ng maliit na ngiti.

“Hi mommy,” sabi ni Noah. Iniwan ang kalahating kinakain na sandwich at tumalon mula sa counter. Agad siyang nagmamadaling lumapit sa akin at niyakap ang katawan ko. “I’ve missed you.”

“Missed you too, my love,” halik ko sa noo niya bago siya humiwalay at bumalik sa pagkain.

Nakatayo ako roon na awkward. Dati itong tahanan ko, pero ngayon parang wala na akong lugar dito. Parang hindi ako nababagay.

Sa katotohanan, hindi naman talaga ako nababagay.

Alam niya man o hindi, itinayo niya ang bahay na ito para sa KANYA. Ito ang DREAM house NIYA, kahit sa kulay nito.

Dapat ay ito ang unang palatandaan na hindi siya nagbabalak na pakawalan siya. Na hindi siya makabawi sa pagmamahal ko sa kanya.

“What are you doing here?” tanong niya na may inis at tinitingnan ang relo. “You promised you wouldn’t interrupt my time with Noah.”

“I know… nakuha ko ang divorce decree ngayon at naisip kong dalhin ang kopya habang kinuha ko si Noah.”

Naging malamig ang mukha niya, ang mga labi niya ay bumuo ng manipis na linya. Sa bawat tingin niya sa akin, isang bahagi sa akin ang nasisira. Mahal ko siya mula pagkabata, pero wala itong halaga sa kanya.

Paulit-ulit na sinira ang puso ko at pinasira ang kaluluwa ko. Patuloy ko siyang minahal. Humawak. Umaasang magbabago ang lahat, pero hindi nangyari.

Nang ikinasal kami, akala ko makakakuha na ako ng pagmamahal. Ang pagmamahal na matagal ko nang hinahanap mula pagkabata. Nagkamali ako. Ang kasal ay naging bangungot. Palagi akong nakikipaglaban sa multo ng kanyang nakaraan. Ang multo ng isang babae na hindi ko kailanman maabot kahit gaano pa ako kasipag.

Pinaikot ko ang mga kamay ko sa dibdib. Sinusubukan na maibsan ang sakit na nakagapos dito.

Walang silbi. Masakit pa rin kahit naghiwalay na kami sa loob ng ilang buwan.

“Noah, could you go up to your room? Your mother and I need to discuss something,” sabi ni Rowan sa pamamagitan ng mga nakakagat na ngipin, ang salitang mother ay lumabas sa bibig niya na parang karumaldumal.

Tumingin siya sa aming dalawa sa loob ng isang minuto bago umuwing pumayag.

“No fighting,” sabi niya bago umalis.

Pagkatapos umalis na siya, binangga ni Rowan ang kamao niya sa counter sa galit. Ang mga gray eyes niya ay nagyeyelo habang tinutukso ako.

“You could have sent them to my damn office instead of interrupting my time with my son,” bulalas niya na parang ungol. Ang mga kamay niya ay nakapulupot, parang handang magalit.

“Rowan…” sigh ko, hindi kayang tapusin ang sinasabi.

“No. F***ing No! You turned my life upside down nine years ago, you did it again when you asked for that fucking divorce, was it your way of hurting me? Separating me from my son because I couldn’t love you. Newsflash Ava, I fucking hate you.”

Humihingal siya matapos ang lahat ng ito. Ang galit na mga salita ay lumabas sa bibig niya na parang mga bala na tumama sa akin. Ramdam ko silang pumapasok sa puso ko. Bawat salita ay nagwasak sa puso kong sugatan.

“I-I…”

Anong masasabi mo kung ang lalaking mahal mo pa rin ay sinasabi na kinamumuhian ka niya?

“Just get out of my fucking house…I’ll bring Noah home when my time with him is over,” sigaw niya.

Ipinagpatuloy ko ang divorce decree sa counter. Magso-sorry na sana ako nang biglang tumunog ang telepono ko. Kinuha ko ito sa bag ko at tinignan ang caller ID.

MOTHER.

Gusto ko sanang i-ignore ito pero hindi siya tumatawag maliban kung may mahalagang bagay.

Pina-slide ko ang screen at dinala ang telepono sa tainga ko.

Sigh ko, “Mothe…”

Hindi niya ako binigyan ng pagkakataon na tapusin ang sinasabi.

“Get to the hospital now! Your father has been shot,” sabi niya nang halos hysterikal bago ito naghang up.

Nalaglag ang telepono sa kamay ko. Shocked ako.

“What is it?” tanong niya na umabot sa utak ko.

Pulsong bumibilis, hindi ako tumingin habang kinuha ko ang telepono at sinagot siya.

“Father has been shot.”