C6

Nakikita ko ang sandaling inalis nto ang emosyon niya. Yung tingin na meron siya ilang segundo lang ang nakakaraan, naging malamig. At ang lamig na iyon ay umabot sa akin.

“What are you doing here?” tanong ni Ava, ang boses niya monotone habang pinipilit kong pumasok sa bahay niya.

Parang kausap niya ako na isang estranghero. Para bang wala akong halaga, parang alikabok lang. Nakatitig lang ako sa kanya, hindi makaisip ng tamang salita. Magkasama na kami ng babaeng ito sa loob ng halos isang dekada, at sa ngayon, hindi ko malaman kung anong sasabihin.

Tumingin ako sa kamay niya na naka-sling pa. Pumunta ako dito para kumustahin siya at para sunduin si Noah. Weekend kasi, kaya siya ang oras ko.

Naalala ko yung lalaking nakita kong umaalis, nagkunot ang noo ko. Siya siguro yung dahilan kung bakit siya ngumiti.

Yung maliit na piraso ng katotohanan na iyon ay nagpapagaspang sa panga ko.

“What was he doing here?” tanong ko imbis na sumagot habang sinisikap kong itago ang hindi makatwirang galit na nararamdaman ko.

Alam kong pulis siya at nailigtas siya nito, pero may hangganan. Hindi ko siya gusto at ayokong nandiyan siya sa paligid ni Ava.

“That’s none of your business,” sagot niya.

“It is my business when you’re entertaining men this early in the morning with my son in the house… did he sleep over? Is that why I saw him leaving?”

Yung naiisip na iyon ay nagbigay sa akin ng mapait na lasa sa bibig. Ang huling bagay na gusto ko ay para ilantad si Noah sa mga lalaki buwan matapos ang paghihiwalay namin. Hindi magandang impresyon iyon para sa kanya.

Humagalpak siya ng walang tawa, binalik ako sa kasalukuyan.

“It’s not any of your f***ing business… do you see me meddling in your life while you’re busy entertaining Emma? And isn’t it hypocritical of you to stand there judging me?”

Pinandilatan ko siya. “Emma is different.”

“How so?” Nagkunwari siyang naguguluhan, pero sa mukha niya, nagliliwanag na parang may naisip siyang masama. Alam kong pang-uuyam iyon. “Oh, I forgot she’s the love of your f***ing life.”

Nag-grind ang mga ngipin ko. Nagsisimula na akong magalit sa kanya. Ano bang problema niya?

“I’ll never do anything that would affect Noah, but I’m a single woman and I will have whoever! Beside, I’m bound to start dating. I’m not planning to stay single forever.”

Ang mga kamay ko ay bumilog sa kamao sa huling bahagi. Parang may apoy na umaakyat sa katawan ko na gustong sumuntok ng kahit sino.

Umalis siya sa harapan ko at iniwan akong nakatayo sa hallway. Kumuha ako ng oras para huminga at kalmahin ang sarili ko. Sinundan ko ang tunog ng mga kaldero habang iniimbestigahan ang bahay niya.

Sa totoo lang, hindi ko pa napuntahan ito. Parang ibang-iba mula sa bahay na pinagsaluhan namin. Napakalayo, na panandalian akong napabulalas.

Pinagpawisan ko ang mga naiisip na iyon at nagpatuloy sa paglalakad. Natagpuan ko siya sa kusina, pinapakinis ang countertop.

Tumingin siya sa akin, nagalit. “I had hoped you would leave. In case you haven’t guessed it, your presence is unwanted.”

Shet. Bakit ang lahat ng lumalabas sa bibig niya nitong mga nakaraang araw ay puro venom na? Para bang ang gusto niya ay saktan ako.

“It’s the weekend, Ava. I came for Noah,” sigaw ko.

“Well, he is not awake yet, and you could have done what you always do: honk. You didn’t have to come in.”

Umupo ako sa isa sa mga barstool. Sumimangot siya at binuksan ang bibig para magsalita. Sigurado akong sasabihin niya ang isang bagay na makakapagpahina sa akin, kaya pinutol ko siya.

“That’s okay. I can wait for him while we talk.”

Lalong sumimangot ang mukha niya, at pinigilan niya ang dish towel sa maliliit na kamay niya.

“But that’s the thing, Rowan, we have nothing to talk about. As long as we follow the terms of the custody agreement, then we can live like the other doesn’t exist.”

Napabuntong-hininga ako. Bakit siya naging matigas at mahirap bigyang daan sa isang iglap? Nakakainis! Nasaan na yung nakakaunawang babae na alam kong kabuntot ko?

“Isn’t this what you wanted? For me to be out of your life?” tanong niya.

Pinipiga ko ang tulay ng ilong ko sa inis. “I’m not the one who asked for a divorce.”

Hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa kanya, pero nagsisimula na akong magsisi sa pagpasok sa bahay niya. Para bang ang gusto niya lang ay makipag-away. Hindi ako nasa mood para dito. Hindi kapag kailangan kong makipagkita kay Kanta mamaya.

“True, but that doesn’t mean you didn’t want it, and look, it came at the perfect time, just when Empia comes back to town. Now you can be with her, the one you’ve always wanted,” sabi niya nang may pagnanasa.

Alam kong palaging sour subject iyon, pero hindi ko siya nilinlang. Alam niyang si Emma ang lagi kong mahal. Kung hindi dahil sa pagkakamaling iyon siyam na taon na ang nakakalipas, siya ang magiging asawa ko.

“What do you want me to say? You know I never lied to you. You always knew I loved her.”

Ibinagsak niya ang dishtowel ng galit. “That didn’t stop you from using my body, did it? Gosh, I hate you. I don’t know what I saw in you to begin with. I don’t know why I wasted so much of my time and energy on you.”

Pinipigilan ko ang mga ngipin ko sa kanyang mga salita. Ang mga salita niya ay nagpasiklab sa galit ko. Oo, natulog kami habang kasal kami, pero ito’y dahil sa pangangailangan. Nagbigay ako ng mga pangako, at kahit na hindi ko siya mahal, hindi ko siya niloko.

“I’m not here to talk about the past. I’m here to talk about Noah,” sabi ko, binago ang paksa.

Nakakapagod na paikot-ikot. Kailangan kong sabihin ang gusto kong sabihin, at umalis na bago ako makapagsabi o makagawa ng anumang bagay na pagsisisihan ko.

Yung pangalan ni Noah ang umagaw ng atensyon niya. Hindi siya bumalik ng pag-atake. Sa halip, binuksan niya ang isa sa mga kabinet at kinuha ang bote ng gamot. Binuksan ito gamit ang isang kamay, at isinubo ang dalawang tableta.

Nakita ko ang label, at realize kong pain medication iyon.

“How’s the arm?” tanong ko.

“You came here to talk, so talk, Rowan… we both know you don’t care about me, so quit with the fake concern,” sagot niya.

Hawak ko na ang kamay ko at halos sumigaw. “Damn it, Ava!”

“What? I’m just stating the truth. Are you going to talk? If not, you can leave. I’ll text you when Noah wakes up.”

Tumayo siya at umalis, pero hinawakan ko ang kamay niya na hindi nasaktan. Agad siyang umalis sa hawak ko parang nasunog siya.

“Don’t touch me!” sigaw niya.

Itinaas ko ang kamay ko. Shet! Ganito na ba siya mula ngayon? Ipaglalaban ba namin palagi ang mga bagay-bagay? May anak kami, para sa Diyos.

“This childish behavior is one of the reasons why I always preferred Emma. Why I fell in love with her,” sabi ko, unti-unting lumalabas ang galit ko.

Nag-iba ang mukha niya. Ang mga mata niya ay naging mas malamig pa sa aking inaasahan.

“Say what you came to say then get out of my f***ing house. I won’t have you insulting me and comparing me to Emma. My behavior doesn’t concern you; we are divorced… so if you want to give lectures on anyone about behaviors, go give them to the love of your life.”

Walang sinasabi sa loob ng ilang sandali. Nagtinginan kami, bawat isa ay nagtatanggol. Mukhang nagkaroon na siya ng gulang.

“Look, I’m sorry,” sabi ko.

Tama siya. Hindi ko dapat sinabi iyon. Hindi ko dapat siya ikinumpara kay Emma.

Hindi dapat kami nag-aaway. Makakaapekto ito kay Noah na nakikita kaming nag-aaway. Sakit iyon sa kanya at ayaw kong mangyari iyon.

“You can take that stupid apology of yours and shove it up…”

Pinutol ko siya ng warning. “Ava…”

“Fine… what did you want to talk about, hurry up. I don’t have a

lot of time.”

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Matagal na akong hindi nag-usap sa kanya. Kaya, nagbigay ako ng tawag sa sarili ko para makabawi.

“Baka gusto mong makipag-date ulit? O ano?” panunukso niya, parang nasiyahan sa pag-asa ng pagbagsak ng puso ko.

Ngumiti siya ng masakit, at ang sakit ng pagkasira ng puso ko ay nagdala ng kumpletong takot. Minsan iniisip ko kung matibay ang puso ng babae. Tila siya ay talagang nakatuon sa pagdurog sa akin.

Wala akong salita. Hindi ko na kayang sagutin.

“Damn it, Rowan. What do you want? I thought I knew you, but I see nothing but a scared little boy pretending to be a man. Go away!”

Nag-crash ang mga salita niya. Pumasok siya sa silid at naiwan akong nag-iisa.

Nasa isip ko ang mga pagkakataon kung saan ang puso ko ay lumabas sa likod ng takot. Ang mga pagkakataon kung saan ibinuhos ko ang lahat sa isang babae na hindi ako mahal.