Isang linggo na mula nang umalis si Noah at hindi ko pa rin alam kung paano ko aayusin ang buhay ko nang wala siya. Ito na ang pinakamahabang panahon na hindi kami magkasama, at hindi ko ikakaila, hirap na hirap ako.Si Noah kasi yung nagbibigay sa akin ng direksyon, at nang wala siya, parang ako’y barkong nawawala sa dagat. Araw-araw, hinihintay ko yung mga tawag niya kasi yun lang ang nagpapakalma sa akin. Yung boses niya, yun lang ang nagpapanatili ng lakas ko.Hindi ko pa rin naririnig si Rowan mula nung araw na yun sa airport. Bahagi ng puso ko ay umaasa pa rin, pero alam ko naman na ito ang tama. Wala namang patutunguhan ang sa amin, at hindi ko na kayang makasama ang isang taong hindi ako mahal.So far, tahimik ang lahat. Wala namang nag-a-update sa akin o nagsasabi ng kung ano. Dahil wala nang mga barilan o may namamatay, safe na sigurong sabihin na nag-lie low na yung mga kriminal.Bigla akong nabangga sa isang tao, nagulat ako’t bumalik sa kasalukuyan."I'm so sorry, I did n
Ava“So, Rowan?” tanong ni Ethan habang pabalik na kami sa bahay.Pagkatapos ng nangyari sa banyo, ayoko nang manatili malapit kay Rowan kaya hiningi ko kay Ethan na ihatid na ako pauwi makalipas ang trenta minutos.“He’s my ex-husband,” sagot ko nang walang emosyon at natahimik kaming dalawa.Hindi pa rin ako makapaniwala sa kapal ng mukha ni Rowan na cornerin ako sa banyo. Kung hindi pa ‘yun sapat, muntik pa niya akong halikan! Hindi siya kailanman naging madalas mag-initiate ng halik, kaya sobrang nagulat ako.Halos bumigay na ako. Ito ang matagal ko nang gustong mangyari, pero naalala ko bigla na kasama na niya si Emma. Malamang hinalikan na niya ito at baka nga may ginawa nang iba. ‘Yun ang nagbigay sa akin ng lakas para itulak siya palayo. Hindi ko na kayang hayaan na gamitin niya ako nang ganun. Hindi na. Si Emma ang kasama niya, at ako, wala—kundi ang pagiging ina ni Noah.Hindi naging seloso o possessive si Rowan pagdating sa akin. Ginawa niya ‘yun dati kay Emma nung mga teen
Rowan.“How is she doing, Rowan?” tanong ni Kate, ang ina ni Ava.Malinaw na nag-aalala siya. Naririnig mo kung gaano siya kahirap pigilin ang pag-iyak. Napakahirap ng mga nakaraang araw at hindi ko pa rin maisip kung paano namin halos nawala si Ava.“She woke up yesterday for a few minutes before going back to sleep and before you start worrying, the doctor said it’s normal for patients with head injuries,” sagot ko.Nakarinig ako ng malalim na buntong-hininga mula sa kanya. Nagbago na si Kate simula nang mamatay ang kanyang asawa. Gusto niyang makasama si Ava, pero ngayon ay nagpasya si Ava na ayaw na niya ng kahit sino sa pamilya niya. Sa totoo lang, ayaw na niyang makisama sa amin lahat.“Will she be okay? Will she make a full recovery?” tanong niya.“Yes, the doctors are confident, but they’re not sure if she will be completely okay. It’s still too early to tell but they say with this type of head injury there might be complications,” sagot ko.Isa yun sa mga bagay na sobrang kina
**Ava**“Miss na kita, Mommy! Bakit hindi ka tumawag?” tanong ni Noah sa akin, may lungkot sa boses niya.Gusto ko sanang yakapin siya. Gusto kong masiguro sa sarili ko na kasama ko pa rin siya. Na hindi ko siya iiwan na walang ina.“Pasensya na, mahal ko. Nawawala kasi ang phone ko at kinailangan kong manghiram ng phone ni Daddy.”“Pwede ba tayong mag-video call? Gusto kitang makita,” nagmamakaawa siya.Alam kong may nararamdaman siyang hindi tama, pero ayokong makita niya akong nakahiga sa kama ng ospital. Mag-aalala siya at gusto niyang umuwi. Dahil sa ngayon, isa akong target, hindi ko kayang ipagsapalaran na may mangyari sa kanya.Hindi ko pa rin matanggap na may posibilidad na isa akong pangunahing target. Na may gustong pumatay sa akin.“Hindi ngayon, baby. Hindi pinapayagan ang video call dito,” sabi ko, nagsisinungaling.“St*pid namang rule ‘yan! Sino bang gumagawa ng mga ganung st*pid na rules?” sigaw niya sa phone.Alam kong frustrated siya kaya't ipapasa ko na lang ‘to.“N
Nagmamadali akong bumangon at nakita kong nag-iisa ako sa kama. Nagbuntong-hininga ako. Alam ko na ito'y isang panaginip lang. Wala talagang paraan na matutulog si Rowan sa kama ko. Hindi ko na maalala ang lahat matapos akong makatulog sa ospital. Napakarami ng gamot na ibinigay sa akin, kaya’t nag-umpisa na akong mag-imagine ng mga bagay na hindi naman totoo.Dahan-dahan akong bumangon, pero kailangan kong umupo nang magsimulang umikot ang kwarto. Pagkalipas ng ilang minuto, naglakad ako nang maingat papuntang banyo at naligo. Gusto ko lang na mawala ang amoy ng ospital sa aking balat.Ang dami kong kailangang gawin pero hindi ko alam kung saan ako magsisimula. Wala akong telepono at wala rin akong sasakyan. Sinabi ng mga pulis na nawasak ang telepono ko nang tumama ako sa lupa. May ilang linggong leave ako mula sa paaralan, pero kailangan kong ayusin ang sitwasyon ko sa sasakyan bago ako bumalik sa trabaho.Pagkatapos kong magbihis, sumakit ang ulo ko.‘F***! Kailangan ko ng pain me
"Ava Sharp, ito si Lydia," sabi ng nurse, nananatili pa rin ang ngiti sa kanyang mukha.Sinusuri ko siya, habang ang mga mata ko ay nakatutok. Tumalikod ako kay Letty na tila pareho ang ginagawa."Wala akong kinuha na nurse," sabi ko sa kanila. "Mukhang nagkamali kayo ng bahay, pero hindi na iyon mahalaga kasi alam niyo ang pangalan ko, kaya ang tanging opsyon na lang ay may ibang kumuha sa inyo o ito ay isang panlilinlang."Huwag niyong isipin na masama ang pagkakaroon ng nurse na mag-aalaga sa akin sa susunod na mga araw o linggo, pero kakaiba ito.Naglagay si Lydia ng bag niya sa sahig bago siya humarap sa akin. "Inupahan ako ni Mr. Wood at sinabi na kailangan akong dumating agad."Isang ugong ng inis ang umalis sa mga labi ko. Naguguluhan ako at galit dahil ginawa niya ito. Nang ako ay nagdesisyon na ayaw ko o kailangan ng tulong niya, dito siya nagpasya na maging bayani. Nasaan siya sa mga pagkakataong iyon sa aming kasal nang kailangan ko siya? Pinabayaan niya ako at tinrato ako
Inayos ko ang hoodie ko para magmukhang presentable, sa halip na parang nakipaglaban ako sa kamatayan.“**Bakit ka naka-beanie, Mommy?**” Tanong ni Noah na may pagdududa.Nag-Skype kami matapos kong ipagpaliban ito ng ilang beses. Karamihan ay dahil halos hindi ko kayang panatilihing bukas ang mga mata ko nang higit sa limang minuto. Pero ngayon, mas mabuti na ako.Humiga ako sa headboard. Ang beanie ay para takpan ang bandage. Wala pang kaalam-alam si Noah kung ano ang nangyari sa akin, at sisiguraduhin kong hindi niya ito malalaman.“**Medyo malamig, at medyo giniginaw ako,**” sabi ko.Naramdaman kong may guilt ako sa pagsisinungaling sa kanya, pero alam kong para ito sa kabutihan. Walang dahilan para mag-alala siya.“**May heater tayo, Mom. Pwede mo namang buksan yun.**”“**Hindi ito gumagana, at nakalimutan kong kumuha ng tao para ayusin ito.**”P*ta, ayaw ko sanang magsinungaling sa kanya. Para bang naging masama akong ina dahil tila wala akong ginawa kundi magsinungaling mula na
RowanNakatayo ako sa desk ko, sinisilip ang ilang papeles na kailangang asikasuhin. Sinubukan kong mag-focus, pero hindi ko magawa. Nasa isip ko pa rin yung katotohanang in-ignore na naman ni Ava ang tawag ko. Kung hindi dahil kay Lydia, malamang hindi ko na alam kung kumusta na siya.Hindi ko pa rin mapaniwala kung gaano siya ka-f***ing nagbago. Masasabing ang Ava na kilala ko noon ay nawala na, at sa halip, nandoon ang isang ganap na estranghero.Noong nagdesisyon si Emma na bumalik, natatakot akong baka magdulot ito ng problema kay Ava. Na baka maging istorbo siya tulad ng dati, nung teenager pa siya. Pero pinatunayan niyang nagkamali ako.Dapat sana ay masaya ako na pinananatili niyang malayo ang distansya. Na hindi siya nagiging sakit ng ulo, pero may bahagi sa akin na naaabala dahil dito. Nakakabaliw na tila palagi siyang nasa isip ko, at ayaw ko na siya ay nandiyan.Nag-give up na ako sa pagsubok na mag-focus at tumayo. Lumipat ako sa bintana, tinitingnan ang labas, sinusubuka
**Making a Promise**“Noah, tapos ka na ba sa homework mo?” tawag ko, pero wala akong narinig na sagot.Biyernes ng hapon at sobrang pagod na ako. Nakalimutan ko na pala kung gaano kabilis mapagod kapag buntis. Lahat ng bagay, nakakapagod.Ang tanging ipinagpapasalamat ko lang ay hindi ko naranasan ang morning sickness, hindi katulad nung buntis ako kay Noah.“Noah?” tawag ko ulit.Ano kayang ginagawa nun? Minsan kasi, agad siya sumasagot. Maliban na lang kung may na-distract siya.Bago ko pa maiangat ang katawan ko para tignan siya sa taas, tumunog ang doorbell.Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi naman kasi na hindi ko gusto makakita ng ibang tao, gusto ko lang talagang magpahinga.Siguro, maligo ng mahaba.Buong araw akong nagtrabaho sa Hope Foundation, at kung anu-anong documents ang kinailangan ko tingnan. Tuyo na ang mga mata ko, ubos ang utak ko, at ang sakit-sakit ng katawan ko.Dahil sa pagod, mabigat ang mga hakbang ko nung binuksan ko ang pinto, at nagulat
**A Kindred Spirit**Today was a chilled day. Wala akong masyadong gagawin. Si Noah, nasa school na, and ako, nandito lang sa bahay, chill na lang.After my mental breakdown, nagdesisyon akong mag-break muna from work. Hindi natuwa yung mga estudyante ko, pero naiintindihan nila na hindi ako okay nitong mga nakaraang linggo.Plan ko mag-resume after ko manganak. Ngayon, focus ko na lang talaga sa mga kids at sa Hope Foundation.Hirap pa akong tanggapin lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Lalo na yung mga pagbabago sa ugali ng mga tao.Ang tanging consistent lang na may pagka-hate pa rin sa’kin, si Emma. Yung iba, parang overnight, naging okay na sa’kin.Pero instead na mag-isip pa tungkol dun, tinabi ko na lang muna at kinuha ko yung phone ko para tawagan si mama. Pag-ring, sinagot agad niya.“Hey, mom,” bati ko. Hindi pa ako sanay tawagin siyang ganun, pero slowly, nagiging okay naman.“Ava!” sigaw niya sa phone, excited na excited marinig ang boses ko. “Theo, love, ang ma
Hindi mapakali ang mga paa ko habang hinihintay na tawagin ang pangalan ko. Nakaupo ako ngayon sa waiting room ng klinika, naghihintay sa appointment ko.Kung kinakabahan lang ang pag-uusapan, sobra-sobra pa nga. Para akong may mini heart attack sa loob.Parang déjà vu lang ito. Pangalawang pagbubuntis ko na ito, at heto na naman ako, mag-isa sa mga check-up. Ang kaibahan lang, si Ethan hindi lang makadalo ngayon, habang si Rowan, noon, hindi man lang sinubukan.Piliting hindi pansinin ang pagbubuntis ko ang goal ko nitong mga nakaraang araw, pero ilang araw na ang lumipas, at napansin kong lumalaki na ang waistline ko. Unti-unti nang lumilitaw ang baby bump, at malapit na itong mapansin ng lahat.Napabuntong-hininga ako at sinubukan ko nang mag-isip kung paano sasabihin sa mga magulang ko. Hindi ko pa kasi kayang aminin na buntis ako sa anak ni Ethan. Partida, anak pa rin nila siya kahit adopted lang. Ang gulo, ‘di ba? Alam kong awkward iyon para sa kanila.Messed up na talaga ang la
Nakatitig ako sa papel na nasa mesa ko, hindi sigurado kung ano ang gagawin dito.Nasa bahay na ako ngayon. Kakauwi ko lang mga isang oras na ang nakalipas. Buong oras na iyon, pinagdedebatehan ko kung bubuksan ko ba ito o punitin na lang.Parang may apoy sa loob ng bag ko habang nagmamaneho ako pauwi. Ngayon, heto ako.Nakatitig pa rin.Curious akong malaman ang laman nito, pero may parte sa akin na wala nang pakialam. Yung taong sumulat nito, galit sa akin. Ano bang mabuting maidudulot ng pagbabasa ng sulat mula sa taong iyon?Pinulot ko ito, akmang pupunitin na, pero may boses na tumigil sa akin.‘Just read the damn thing. What’s the worst that could happen?’ bulong ng utak ko.Napangiwi ako sa narinig.Famous last words, sabi ko sa isip ko.Ang pinakamasama? Masasaktan niya ako.Mas nakakasugat ang mga salita. Mas matindi pa sa kahit anong armas. Hindi ko pa rin malimutan ang masasakit na sinabi sa akin ng mga tinatawag kong magulang. Hanggang ngayon, sariwa pa rin ang mga sugat n
"Ava, can we please talk?" pakiusap ni Mama habang naglalakad na ako palayo.Tinitigan ko siya, hindi sigurado kung ano ang gusto niyang sabihin. Ano pa bang dapat pag-usapan? Hindi ba’t nasabi at nagawa na ang lahat?"There isn’t anything for us to talk about, Mother," sagot ko nang matigas.Paglingon ko, napansin ko kung paano ko tinuturing sina Mama at Papa. Sina Emma at Travis, ang mga kapatid ko, ang tawag sa kanila ay Mom at Dad, pero sa akin, Father at Mother. Malamig, malinis, at walang damdamin.Hindi ko sila kinilala bilang mga magulang ko, kasi sa loob-loob ko, alam ko. Hindi galit ang mga magulang sa anak nila. Hindi sila nagbubulag-bulagan at ginagawang walang kwenta ang anak nila. Ginawa kong impersonal ang tawag ko sa kanila dahil sa puso ko, hindi ko talaga sila itinuturing na magulang."Please, I beg you," nagmamakaawa siya, luhaan.Nakakapanibago siyang tingnan na umiiyak. Mapula ang mukha, malambot ang mga mata. Isang anyo na hindi niya kailanman ipinakita sa akin.
**Ava**Nakatagilid ako sa isang pribadong booth habang nag-eenjoy ng piraso ng cake. Si Noah ay natutulog sa bahay ni Rowan, kaya naman wala akong iniisip tungkol sa bata ngayong gabi.Maganda ang pakiramdam ko sa hindi ko alam na dahilan. Dahil dito, nagdesisyon akong kumain ng something. Nasa mood ako para sa comfort food. Kaya naman andito ako, nag-i-enjoy sa dessert na parang pinagkaitan ako ng pagkain sa loob ng ilang araw.Ang pagbisita ko sa kulungan ay puno ng kaganapan. Inaasahan kong sabihin ni Ethan na ayaw niya sa bata. Pero sa halip, nakakuha ako ng mas higit pa sa inaasahan ko.Ang pag-amin niya ng pagmamahal ay nag-iwan sa akin ng pakiramdam na parang wala akong laman. Kailangan niyang maunawaan na huli na ang lahat. Hindi ko na kailanman maisip na makasama siya. Sinubukan niya akong patayin, para sa Diyos! Kung babalik ako sa kanya, anong klaseng tao ako?Hindi ako sapat na malupit para tanggihan siya ng karapatan bilang ama. Kahit ayaw kong makita siya nang personal.
Nang inilunsad ko ang aking plano, hindi ko inasahan na mahuhulog ako sa kanya. Iyon ang pinakamalakingpagkaunawa sa likod ng lahat ng nangyari sa akin.Akala ko madali lang. Basta patayin siya at makukuha ko na ang lahat ng pinagsikapan ko. Hindi ko alam na magiging mas mahirap ito kaysa sa lahat ng bagay na nagawa ko na.Si Ava ay hindi ang uri ng babae na puwedeng balewalain. Hindi siya yung madaling itapon. Siya ang tipo na mahuhulog ka sa kanya. Ang klase ng babae na nagpapaisip sa iyo na dapat kang maging mas mabuting tao.Alam ko ang sandaling nahulog ako sa kanya. Sinubukan kong pigilan ito, pero imposible. Parang sinubukan mong umiwas sa isang head-on collision. Halos hindi mo ito maiiwasan.Nang malaman kong nahulog na ako para sa kanya, sinubukan kong ayusin ang mga bagay pero huli na ang lahat. Nawasak na ang lahat at alam kong ilang sandali na lang ay mabubunyag ang katotohanan. Sa halip na bitawan siya at lumayo, pinanatili ko siya sa aking tabi sa kaunting panahon na a
Naglinis ako ng bahay. Isang masusing paglilinis para lang mapalayo ang isip ko sa mga bagay-bagay. Pinipilit kong tanggapin na buntis ako.Nang tanggihan ni Rowan ang ideya na magkaroon kami ng isa pang anak, parang iniwan ko na ang pag-asang makapagbigay kay Noah ng kapatid. Pero ngayon, may isa na namang baby na darating, at hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko.Tumunog ang telepono ko at kinuha ko ito. Karaniwan, tatanggi akong sumagot, pero hindi ngayon. Alam kong hindi makabuti ang patuloy na paglayo sa mga tao sa paligid ko.“Hi Letty,” bulong ko habang umuupo.Sobrang pagod na ako nitong mga nakaraang araw. Dapat sana ay alam ko nang may iba pang dahilan para dito.“Oh my God. Sumagot ka! Akala ko hindi ka sasagot,” sigaw niya sa telepono bago humikbi. “Namiss ko ang boses mo. Ilang linggo na.”“Pasensya na.” Inilabas ko ang hininga. “Hindi ko lang alam kung paano haharapin ang lahat kaya't tinanggalan ko ang sarili ko ng mga tao.”Hindi ako naging magaling sa pagpapahay
“Ano’ng ginagawa mo dito?” tanong ko habang humihikbi.Lumuhod siya sa harap ko, ang mga mata niya puno ng emosyon na hindi ko mawari.“Emma told me she saw you at the store. She said you looked hysterical and that you bought a bunch of pregnancy tests before leaving,” sabi niya nang mahina, habang pinupunasan ang mga luha ko gamit ang mga daliri niya.Damn it, Emma, at ang bibig niya! Ano’ng naisip niya na makakamit niya sa pagsasabi kay Rowan na bumili ako ng pregnancy tests?“She shouldn’t have told you. It’s none of her business, neither is it yours,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang boses ko kahit gusto kong sumigaw.Hindi siya nagreact, pero nagtanong ulit, “Have you taken the test?”Tumango lang ako, at lalo pang dumaloy ang mga luha ko.“And?”Hindi ko siya masagot. Hindi ko kayang sabihin sa kanya kung ano ang resulta.Nang hindi ako sumagot, sinuri niya ang paligid. Napansin niya ang mga test na nakakalat sa tabi ng lababo. Tumayo siya at kinuha ang mga ito. Dapat magalit a