C5 Dead Man Ava

May nararamdaman akong kakaiba sa loob ko nang makita kong nakahandusay si Ava, ang ex-wife ko at ina ng anak ko, na may sugat sa malamig na lupa ng sementeryo. Isang damdaming hindi ko akalaing mararamdaman para sa kanya.

Nang makita kong may mga lalaking may baril na nakatutok sa amin, hindi na ako nag-isip. Alam kong ligtas si Noah sa mga magulang ko, kaya't instinct na lang ang kumilos at nilapitan ko si Emma. Handang-handa akong mamatay para sa kanya.

Naka-relief ako nang tumakbo ang mga shooter nang makita ang pulis, pero ang saya ko’y panandalian lang. Nang marinig kong sumigaw ang isa sa mga opisyal para sa ambulansya, bumaling ako, nag-aalala kung sino ang nasaktan. Pero hindi ko inasahan na si Ava ang nakahandusay, at ang makita siyang nasaktan ay halos nagpatumba sa akin.

Mabilis ang mga pangyayari pagkatapos nun. Dumating ang ambulansya at hindi pinayagan ng opisyal si Ava na umalis hangga't hindi siya natiyak na ligtas sa mga kamay ng doktor. Nainis ako sa pagtanggi niyang pakawalan siya. Siya ang asawa ko—ex-wife ko nga, pero higit sa lahat, siya pa rin ang ina ni Noah. Mas galit ako sa sarili ko. Dapat ko siyang pinrotektahan. Kung mas malala ang nangyari kay Ava, paano ko ipapaliwanag iyon kay Noah? Paano ko maipapaliwanag na nabigo akong protektahan ang kanyang ina?

Nandito ako, naglalakad-lakad sa waiting room, labis na nag-aalala dahil wala kaming narinig mula nang dalhin si Ava sa emergency room. Wala ni isa ang lumabas para ipaalam ang kondisyon niya.

“Please let her be okay,” bulong ni Kate, ang kanyang ina.

Ito ang unang pagkakataong narinig ko ang sinseridad sa kanyang boses tungkol kay Ava. Siguro ang pagkawala ng kanyang asawa at ang halos pagkawala ng kanyang anak ay naging dahilan para mahulog siya.

Nandito kaming lahat, maliban kay Noah. Nakaupo si Travis sa tabi ni Kate, at si Emma ay katabi ko, mukhang kinakabahan.

Nang hindi ko na kayang tiisin ang anxiety, umupo ako. Kailangan kong maging okay siya para sa kapakanan ni Noah. Paulit-ulit ko itong sinasabi sa sarili ko.

Hindi ko alam kung gaano katagal kami naghintay, pero nang tumingin ako, nakita ko si Ava sa nurse’s station, nag-aabot ng mga papel. Ang kaliwang kamay niya ay nasa sling habang kinuha niya ang credit card at inilagay ito sa kanyang bag.

Nahihirapan siyang kunin ang phone niya habang bitbit ang bag. Kitang-kita na hindi madali ito, batid sa nakasimangot na ekspresyon sa kanyang mukha.

“Ava,” tawag ko nang malapit na siyang lumampas sa amin.

Tumingala siya, at agad kong napansin na may pagbabago sa kanya. Hindi ko maipaliwanag, pero nandiyan iyon.

“What are you doing here? Did someone else get hurt?” tanong niya, walang damdamin sa boses.

“How are you doing?” tanong ng kanyang nanay sa halip na ako.

“Unfortunately for you, I’m not dead yet.”

Ang sagot niyang iyon ay nagulat sa amin, hindi lang dahil sa salin niyang malupit kundi sa malamig na tono na dala nito.

“Where are you going?” tanong ko.

“Home,” sagot niya, simpleng sagot.

“Your hand is in a sling; you can’t drive,” sabi ko.

“That’s why I called an Uber,” sagot niya, walang pakialam.

“Ava, we need to talk. It’s about your father,” bulong ni Kate, nag-aalala.

Napakunot ang noo ni Ava, malamig ang tingin. “I don’t see what that has to do with me. Last time I checked, he didn’t consider me his daughter.”

Maya-mayang bumuhos ang luha sa throat ng kanyang ina, pero walang pakialam si Ava. Para bang pinatay na niya ang lahat ng damdamin sa loob, naiwan lang ang isang malamig na pamilyaridad.

“Where is my son?” tanong niya bigla.

“At mom’s house,” sagot ni Travis, tinitingnan siya ng masinsinan.

Naghimig siya. “Looks like you’ll get that talk after all.”

“I’ll drive you,” alok ko, umaasa na baka magkasundo kami.

Nainis si Emma sa akin, pero kailangan niyang maintindihan. Kahit gaano pa ang hindi pagkakaintindihan namin, ina pa rin siya ni Noah—at nasaktan siya.

Sa hindi inaasahang pagkakataon, tinanggihan siya. “No need. I’ll use the Uber like I planned and meet you there.”

Walang iba pang sinabi, lumabas siya. Nakatitig kami sa lugar kung saan siya nakatayo kanina.

“Let’s go before she gets home and leaves before we’ve had a chance to talk,” malungkot na sabi ni Kate.

Sumakay kami sa Cadillac Escalade ko at nagmadali patungo sa bahay ni Kate. Dumating kami sa tamang oras para makita si Ava na nagsasara ng pinto.

Pinark ko ang kotse at pumasok. Nandiyan ang mga magulang ko, si Gabe, at si Ava na parang hindi sila pinapansin. Weird na makita ito sa kanya. Karaniwan, sinusubukan niyang makipag-usap kahit pa sila'y nagpapasawalang-bahala.

“Can we just get this over with?” inis na sabi niya habang umuupo.

“James came to me with a business proposal that he wanted to partner with me. I agreed because I thought it was a good investment,” nagsimula ako.

“We signed the required documents, thinking this was a solid company. Later, we realized it belonged to a criminal gang. Neither James nor I wanted anything illegal to touch our companies. So we found a way to terminate the contract and reported them to the police.”

“Okaaay,” sagot niya, parang naguguluhan.

Suminghap ako, pagod na sa lahat ng nangyari. “Turns out the gang members were among the most wanted. They didn’t take it well that we had ousted them, so they went into hiding. We thought that since the police were involved, they would keep their distance.”

Kate ang nagpatuloy. “They started threatening your father. They promised to make him pay, then came after his wife and children. They blamed him because he was the one who approached them, even though he didn’t know they were involved in illegal business. We thought they were bluffing until they gunned down your dad.”

Alam na ito ng mga magulang ko, si Travis, at si Gabe. Tumingin ako kay Emma, nakita kong nagulat at natatakot ang kanyang mukha. Pagtingin ko kay Ava, ang malamig na tingin pa rin ay nandiyan.

“I don’t see how any of this has to do with me,” malamig niyang sabi, parang pinatigas ang tingin niya sa amin.

Tumayo siya. “I’m going to take Noah and leave.”

“Damn it, Ava, you’re not taking this seriously,” sabi ko, nakagiti ang mga ngipin.

Hindi ba niya alam kung ano ang ibig sabihin nito? Gaano siya delikado? Kung paano maaaring nagtatapos ang araw na ito sa pagpaplano ng kanyang libing?

“I am, and like I said, I don’t see how this involves me.”

“Damn it!” sabik na sabik na bulalas ni Travis. “You were shot today; shouldn’t that tell you something?”

Mataas ang tingin niya kay Travis. “All it tells me is that I was in the right place at the wrong time.”

“Ava…” sinubukan sanang magsalita ni Kate, pero pinutol siya ni Ava.

“No. They were after the three of you, not me. Everyone in this damn city knows that none of you consider me part of this family, so what’s the use of going after someone he wouldn’t care one bit if she died?”

Ang mga salitang iyon ay umabot sa hangin na parang naglalagablab. Ang ganitong asal ay napaka-iba sa kanya. Anong nangyari?

Tumingin siya sa akin, at wala akong makitang damdamin sa kanyang mga mata. Para bang patay na siya sa loob.

“If there’s someone you should worry about, someone whose safety should be your priority, then it’s the woman beside you. She was his perfect little princess, so stop dragging me into whatever mess he created,” sagot niya, tinitingnan kami isa-isa.

“Stop with your fake ass concern. I don’t fucking need it, and if it turns out I’m in danger, I will deal with it by myself. I’d rather die than accept any of your protection,” tapos niya.

Napasigaw ang kanyang ina sa gulat, at nakatulala kaming lahat sa kanya. Parang slap iyon kay Kate. Tumingin si Emma sa kanya, sinisindak siya. Sa nakaraan, bumalik si Ava, pero hindi na ngayon.

“Stop being such a little bitch. Just like

 you’ve always been,” Travis na sabay na lumingon sa amin. “We’re not trying to make this about you, Ava, we’re trying to save your life!”

“Then do it!” masiglang sagot niya. “I’ve got my own, and you don’t know me, any of you. Stop trying to save me. I don’t need any of you.”

Nagising ako na may paninikip sa likod at masakit ang braso. Nasa kama ako kasama si Noah, na nagpasya talagang huwag akong iwan matapos ang panonood namin ng TV. Ngumiti ako nang maalala ang sinabi niya na seryoso siyang mag-aalaga sa akin sa buong gabi.

Medyo nahirapan ako, pero nagawa kong ilipat siya nang hindi siya nagising. Mga alas-otso na, at kailangan kong maghanda ng breakfast bago siya magising.

Matapos ang aking morning routine, bumaba ako at sandaling huminto sa harap ng kusina, nag-iisip kung paano ako makakagawa ng breakfast na may isang kamay lang.

Habang kumukuha ako ng mga sangkap para sa pancake, bumalik sa isip ko ang mga alaala ng kahapon. Parang hindi kapani-paniwala ang lahat ng nangyari, na parang isa lang itong masamang panaginip. Kung hindi dahil sa bandage sa balikat ko at ang braso ko sa sling, akala ko talagang hindi ito nangyari.

Nang magising ako sa ospital pagkatapos kong mawalan ng malay, nag-panic ako. Kinailangan ng doktor at nurse para kalmahin ako at ipakita na okay na ang lahat. Sinabi sa akin na ang bala ay naipit sa balikat ko, pero hindi ito nagdulot ng malubhang pinsala. Swerte ako, sabi nila, dahil kung bumagsak ito sa mas mababang bahagi, maaaring tumama ito sa puso ko.

Tinanggal nila ang bala, nilinis ang sugat, tinahi ito, at inilagay ang braso ko sa sling. Binigyan ako ng antibiotics at pain meds, at inutusan akong itaas ang braso ko hanggang sa susunod na appointment.

Habang nagluluto ako ng pancakes, naisip ko ang tungkol sa lalaking tumulong sa akin. Gumawa ako ng mental note na alamin kung sino siya para masabi ko ang pasasalamat ko. Siya lang ang nag-alaga sa akin nang hindi man lang nagpakita ang pamilya ko.

Naistorbo ang mga iniisip ko nang may kumatok sa pinto, at nagtaka ako kung sino iyon.

Masyado akong nagdududa na may sinuman akong gustong makita sa ngayon. Ang mga pangyayari kahapon ay nagdulot ng sama ng loob sa mga tao na minsan kong itinuturing na pamilya.

Lumakad ako papunta sa pinto at maingat itong binuksan. Nabigla ako nang makita ang lalaking nakita ko kahapon na nakatayo sa aking doorstep. Ang una kong napansin ay ang kanyang asul na mga mata. Pinakamalinaw na asul ang nakita ko sa buong buhay ko.

Hindi ko ito napansin kahapon. Siguro dahil sa pagkabigla at sakit, pero talagang guwapo ang lalaki. Siguradong mahigit anim na talampakan ang taas, may mga kalamnan ngunit hindi mukhang bodybuilder, may matibay na panga at perpektong kutis. Ang kanyang maitim na kayumangging buhok ay nakakalat sa isang sexy na paraan, at ang kumpiyansa niya ay humihingi ng atensyon.

“Hey,” sabi ko na parang boses ng naninigarilyo.

Ngumiti siya sa akin, at tinamaan ako sa ganda ng ngiti niya. “Hey, can I come in?”

“Yeah, sure,” sabi ko habang umuusad ako palayo sa daanan.

Pumasok siya at isinara ko ang pinto sa likuran niya. Pinanood ko siyang nag-aaral sa loob ng bahay ko.

“Nice home,” sabi niya sa malalim na boses.

“Thank you,” mahinang sagot ko. “Nagluto ako ng pancakes, gusto mo ba?”

Tumango siya, at tinungo ko siya sa kusina. Bago ko makabalik sa pagluluto, pinigilan niya ako, kaya’t napalingon ako sa kanya.

“We haven’t been formally introduced. I’m Ethan,” dahan-dahan niyang kinuha ang kamay ko, inikot ito, at hinalikan.

Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, parang bigla akong namula. Hindi ako sanay sa ganitong atensyon at charm mula sa mga lalaki. Palaging napapabayaan ako. Ang boring at hindi kaakit-akit na kapatid.

“I-I’m Ava,” nahihirapan kong sagot.

“I already know that, beautiful,” sagot niya na may kasamang wink habang umuupo sa kitchen island.

Nabigla ako, nahulog sa awkward laugh dahil hindi ko alam kung paano kumilos. Para bang umaagos ang masculine energy mula sa kanya, at nakatuon ito sa akin. Wala akong naaalalang ganito sa iba, pero napaka-disconcerting nito.

“So, Ethan with no last name… what were you doing at my father’s burial?” tanong ko habang inilalagay ko ang tasa ng kape bago ang plato ng pancakes.

Umupo ako sa tabi niya at ngumiti siya habang tinitingnan ako.

“A threat had been reported, and given your father was dead because of that threat, the chief wanted us on the lookout in case the same people tried anything with the mourning family,” sabi niya bago siya kumagat.

“So you’re an officer? I’ve never seen you before and I know almost everyone,” tanong ko.

“Yes, I’m an officer… I just moved here a couple of months back. I’ve been swamped with work so I haven’t had much time to mingle,” sagot niya matapos lunukin.

Ngumiti ako sa kanya. “Well, you can consider me one of your friends… I was wondering how to find you just this morning actually.”

“What for?” tanong niya.

“To thank you for saving my life. I don’t remember everything, but I remember you putting pressure on the wound and shouting for an ambulance.”

“I was just doing my job. Besides, it’s not every day you get to have a beautiful woman in your arms even though she faints at the sight of her own blood,” banta niyang iniiwasan ang paminsang pag-ulan ng kanyang ngiti.

Bumuhos ang dugo sa mga pisngi ko. Tumawa ako, sinusubukang itago ang kahihiyan ko. Alam kong isa siyang charmer. Halata ito sa kanyang ngiti at wink. Bagong simoy siya sa buhay ko, isang bagay na matagal ko nang wala.

“And what brought you to my doorstep, and how did you know where I live?” tanong ko.

“I’m an officer, remember? It was easy to find you. As to why I’m here, I wanted to make sure you were okay. I wasn’t able to stay with you yesterday because I was called in to give a report. I went back to the hospital and was told you had been discharged. I didn’t think it would be appropriate coming to your house at night.”

Nagulat ako sa sinasabi niya. Ang estrangherong ito ay nagpakita ng higit na malasakit at pag-aalala sa akin kaysa sa sinuman sa paligid ko sa buong buhay ko. Maliban kay Noah, siyempre. Hindi ko alam kung anong gagawin sa nararamdaman ko dahil hindi ako sanay dito.

“Thank you,” maingat kong sinabi, na parang may damdamin sa lalamunan ko.

Tumingin siya sa akin nang may kakaibang tingin, pero pinabayaan ko iyon at nagbago ng usapan.

Dahil doon, nag-usap kami at kumain. Nakakabigla na para akong kumportable sa kanya, kahit na estranghero siya. Hindi ko maalaala ang ganitong pagiging relaxed kasama ang sinuman maliban kay Noah.

Mga apatnapung minuto ang lumipas, umalis siya. Nagpalitan kami ng numero, pero nag-aalinlangan akong tatawag o magte-text siya kahit na nag-enjoy ako sa oras na iyon. Hindi ako ang uri ng babae na nire-reach out ng mga lalaki sa pangalawang pagkakataon.

Habang naglilinis ako ng mga plato, may muling kumatok. Hindi pa nagigising si Noah, at wala akong balak na gisingin siya.

“Did you forget something?” tanong ko habang binubuksan ang pinto.

Dahil sa nakatagpo kong mukha, parang pinalamig ang aking emosyon. Si Rowan. Nakikita ang mukha niya ay nagdala ng matinding sakit. Naalaala ko kung paano niya ako iniwan para iligtas ang kanyang mahal na si Emma, at nagdulot iyon ng mapait na lasa sa aking bibig.

Walang duda na wala akong halaga sa kanya. Ipinakita kahapon kung gaano siya ka-disregard sa akin. Pinigilan ko ang sakit at sakit. Inilock ko ito kasama ng pagmamahal na naramdaman ko para sa kanya sa pinakamalalim at pinakamadilim na bahagi ng aking kaluluwa.

Patay na sa akin si Rowan, at wala na akong dapat na pagmamahal para sa patay na tao.