C3 Emma’s Back

Umupo ako sa malamig na upuan ng ospital, humihinga ng malalim. Si Mother ay patuloy na umiiyak at hindi matigil. Para akong sinasaksak sa puso sa kanyang kalagayan. Alam ko na mahirap mawala ang lalaking mahal mo sa ganitong hindi inaasahang paraan.

Sobrang nakakagulat pa rin. Inaasahan kong makakabawi siya, pero ngayon patay na siya at hindi ko alam kung paano dapat makaramdam.

Hindi kami nagkakasundo, at kahit na galit siya sa akin, mahal ko siya. Siya ang ama ko, kaya paano ko siya hindi mamahalin?

“You okay?” tanong ni Rowan nang umupo siya sa tabi ko.

Dumating siya mga isang oras na ang nakararaan at ito ang unang pagkakataon na nakausap niya ako mula nang dumating siya. Hindi ko alam kung paano sasagutin ang pag-aalala na ipinapakita niya. Hindi niya kailanman pinahalagahan ang nararamdaman ko noon.

“Yeah,” sagot ko.

Hindi ako umiyak mula nang malaman ang balita. Baka ito ay belated shock o baka nauubos na ang mga luha ko para sa kanya. Sa ngayon, ginagawa ko ang lahat para manatiling buo habang lahat ay nababaliw.

Nakita ko ang mga paa sa gilid ng aking paningin, at nang tumingin ako, natagpuan ko si Travis na nakatingin sa akin. Tulad ng dati, wala ni isang piraso ng init sa kanyang mga mata kapag tinitigan niya ako. Alam ko na mali ang ginawa ko, pero hindi ko na ba siya pinagsisihan nang sapat para sa gabing iyon?

“What?” tanong ko.

“Mom called Emma when dad got shot so she should be arriving soon. She still doesn’t know that dad didn’t make it,” sabi niya.

Narinig ko ang matalim na paghinga ni Rowan. Iyon lang ang kailangan kong malaman na naapektuhan pa rin siya ng pangalan niya. Ang init na ibinigay niya sa akin kanina ay nagiging malamig at alam kong muli akong nawalan sa kanya.

“I figured,” mumble ko dahil ano pa ang dapat sabihin.

Hindi ko na siya nakausap sa loob ng maraming taon. Nagdududa akong gusto niyang makasama ako, alam kung gaano ako kinamumuhian.

“I expect you to be cordial and give her space,” dagdag ni Mother, pinapahid ang mga luha sa kanyang mukha.

“Mother, you know what you’re asking me is nearly impossible.”

“I don’t care what’s possible or not. You ran my daughter off nine years ago with your betrayal. I won’t let you do that again, especially now that your father is no longer with us and we need each other,” sabi niya na may nginig sa kanyang boses.

Naiinis ako sa kung paano nila patuloy na inilalagay ang nakaraan sa aking mukha. Hindi ba’t nagbayad na ako para sa mga pagkakamali ko noong bata pa ako? Pero patuloy pa rin ang kanilang pagpaparusa sa akin.

“In case you’ve forgotten, I’m also your daughter, or am I also dead to you?”

Hindi ko siya binigyan ng pagkakataon na sumagot. Tumayo ako at umalis. Kailangan ko ng sariwang hangin. Kailangan ko ng oras para mag-isip.

Sa labas, huminga ako ng malamig na hangin. Ang mga luha ay sumisiksik sa aking mga mata pero ayaw kong hayaan silang mahulog. Anong ginagawa ko dito? Bakit niya ako tinawag kung sa tingin niya isa na lang ang anak niya?

Isang bahagi ng akin ang gustong umalis at huwag nang lumingon. Sa totoo lang, hindi ko kailanman itinuring ang sarili kong bahagi ng pamilya nila, at hindi rin naman nila ako tinuturing na isa sa kanila. Dapat akong umalis at kalimutan sila, tulad ng tila ginawa nila sa akin.

“Ma’am, are you James Sharp’s daughter?” isang nurse ang nagtanong, nagulat ako.

Tumango ako pagkatapos kalmahin ang mabilis na tibok ng puso ko.

“You’re needed. They’re viewing the body,” sabi niya nang mahinahon, marahil ay sinisikap na maging maingat sa aking nararamdaman.

“Okay, just give me a minute.”

Umalis siya pagkatapos noon, binigyan ako ng espasyo para makapagdesisyon. Sa kabila ng kanyang kapabayaan, nagbigay pa rin siya para sa akin, kaya utang na loob ko ito sa kanya. Sa isip ko, magbibigay ako sa kanya ng maayos na libing, at pagkatapos noon ay aalis na ako.

Sila na lang ang magiging perpektong pamilya. Hindi na nila kailangang tiisin ako.

Pagbalik sa loob, nagtanong ako sa direksyon ng morgue. Pagdating ko roon, tapos na ang iba sa pagtingin sa kanyang katawan.

Tumingin ako sa kanya, nakahiga sa malamig na slab. Parang siya’y tahimik na natutulog. Parang wala siyang ibang kinalaman. Sa katotohanan, patay na siya. Wala na ang kanyang kaluluwa sa katawan.

“Goodbye, father,” sabi ko.

Binigyan ko siya ng isang huling tingin bago umalis sa malamig na silid. Tinanggal ko ang bigat sa puso ko, alam na hindi siya ang tanging aalisan ko ng pamamaalam. Hindi na nila ako mamahalin. Panahon na para pakawalan ang fantasya na iyon.

Pagdating sa waiting area, umupo ako sa pinakamalayong upuan. Si Mother ay abala sa pag-aayos ng mga papeles at bills. Si Travis ay nakatingin sa dingding, mukhang naliligaw at nag-iisa. Wala si Rowan.

Habang nandiyan ako, iniisip ko ang lahat ng kailangan kong gawin. Halos imposibleng iwasan sila, pero determinado akong gawin ito. Ito na lang ang tanging paraan para protektahan ang kapayapaan ko. Pagod na akong patuloy na masaktan. Pagod na akong masaktan ng puso ko sa mga tao sa paligid ko.

Narinig ko ang gulo malapit sa akin at tumingin ako. Doon ko natagpuan siya. Siya pa ring kasing ganda ng dati. Mahahabang blonde na buhok, walang katapusang mga binti, hugis pusong mukha, at isang katawan na sadyang nakakabighani.

Nakaakap si Travis sa kanya. Bumababa ng mga salitang nakakaaliw. Isang bagay na hindi niya ginawa para sa akin nang dumating ako. Tulad ng dati, ang pagnanais at sakit ay tumama sa akin, pero pinigilan ko ito.

Naghihiwalay sila nang dumating si Rowan. Sa sandaling makita siya, bumagsak ang kanyang mga tuhod. Nakikita kong gumagalaw ang kanyang Adam’s apple.

“Emma?” ang boses niya ay nahirapang tawagin ang kanyang pangalan. Napakaraming emosyon ang naipon sa isang pangalan na iyon.

Lumingon siya sa kanyang direksyon. Sa sandaling magkita ang kanilang mga mata, parang nawala ang lahat. Para bang wala nang ibang mahalaga kundi silang dalawa. Mas mabilis pa sa Flash, nasa isa’t isa na sila.

Kung sa tingin ko masakit ang makita si Travis na yakap si Emma, hindi ko alam kung gaano ito makakasira sa akin. Kung paano ito magwawasak sa akin.

Bumalik na si Emma. Nakita siyang nakayakap kay Rowan, walang kailangan sabihin sa akin ang katotohanan na palaging nasa harapan ko. Mahilig pa rin siya kay Emma kahit gaano pa man katagal.