PROLOGUE
Influence is the new power. If you are known by many, you have the influence to control their minds and make them as your disciples. Mainam sana kung lahat ay gagamitin ito para sa nakabubuti but there are too many nonsensical and monsterous clouts who are willing to trade their everything for I-don’t-know-things. Is it just for fame? Money? Power? I don’t know. And I can’t understand.
I applied the cherry bomb red lipstick around my lips as I look myself upon the mirror. May pa-ilan-ilang babae ang tumitingin na sa gawi ko, dahil siguro sa magulo kong gamit na nakakalat sa may sink sa harap ko dito sa loob ng CR but I’m too focused on my goal today to care for them.
I wore the black coat paired with my pencil cut skirt. Oh, I really look like an adult today. I said to myself. There’s no trace of the highschooler Coroline Pestano on my face because of the make-up transformation that I’ve created. It gave me a mature and different look, perfect for a woman who is seeking for a revenge.
Nililigpit ko ang mga gamit ko na basta ko nalang sinisiksik sa backpack kong dala nang biglang tumunog ang phone ko. Napatigil ako at kinapa ang bulsa ng coat ko ngunit wala iyon, doon ko lang din napagtanto na nasa loob pala ng backpack ang phone ko! I sighed in irritation.
“Kainis naman.” Walang habas na tinaktak ko ulit sa sink ang lahat ng laman ng bag ko. Nararamdaman ko nanaman ulit ang tingin sa akin ng ibang mga babae rito sa loob ngunit masyado akong lunod sa ginagawa ko para bigyan pa sila ng atensyon.
Nang makita ko ang phone ay agad ko itong kinuha at mas lalo lang akong nainis nang makita ang tumatawag.
“Ano?” Pabulong kong ani habang binabalik muli ang ibang mga gamit sa loob ng bag gamit ang isa kong kamay.
“Girl! Nasaan ka na ba? Nagagalit na si Ma’am pupunta na raw sa next eitenerary.” Pabulong din niyang sabi ngunit mararamdaman ang nababahalang ekspresyon. Bumuntong hininga ako. May field trip kami ngayon at sabi ko pupunta lang ako sa CR kanina pero hindi ko sinabi kung saan. Hindi nila alam na sa ibang lupalop na ng NCR ako nag-CR.
“Sabihin mo may emergency ako kailangan kong umalis.” Walang gana kong sabi.
“Loka! Nasaan ka ba talaga?” Pasigaw na niyang sabi.
“Basta hindi na ako makararating dyan.”
Natahimik saglit ang kabilang linya. “Basta emergency ‘yan ha?” Tila nag-aalangan ang boses niya.
“Oo, basta ako na mag-eexplain mamaya sa kanya. Sige. Bye!” Madali kong pinatay ang tawag at tiningnan ang oras. Nanlaki ang mata ko nang matantong limang minuto nalang ay magsisimula na ang pinaka-aabangan ko ngayong araw.
Niligpit ko ang mga gamit at sinuot ang ID ng media na ako lang din ang gumawa. Ngayon ay mukha na talaga akong isang taga media. I bet they don’t know that I’m still a senior high school student.
Today is the conference of Chairman Thadeus Merced of MG Network, my target for this day.
Nakihalo ako sa mga grupo ng reporters at ibang journalist na hindi ko naman talaga mga kakilala hanggang sa makaupo kami sa pwestong nakalaan para sa kanila. Siguro ay papasa na akong bagong leading lady ng Mission: Impossible ngayon dahil sa pinaggagagawa ko. If I’m with my usual self, I already praised myself.
“You’re new?” Nagulat ako nang bigla akong kausapin ng katabi ko. Isa siyang babae na madalas kong makita sa TV. Si Ivy Ty ito! Pinigilan ko ang sarili na maglabas ng kakaibang ekspresyon pero and totoo ay namamangha na ako.
“A-ahm, yes po.” Hindi ko siya magawang tingnan nang diretso.
“Really? From what company are you?” Nakangiti siya sa akin at masasabi kong maganda talaga siya. Mukha ring mabait.
“Ah…” Hindi ko alam ang sasabihin ko. Shit, paano kung mahalata ako? Nakatingin pa rin siya sa akin. I counted seconds before I opened my mouth to invent a company but in the middle of that moment, I was saved by the sudden flashes of camera and there in front, I saw the center of this conference.
Nawala ang atensyon ko sa kausap at doon nabaling ng tingin. My lips parted as I saw the scene.
I felt my hands trembling. Can I really do it?
“You can do it, okay?” Napaigtad ako nang may humawak sa mga nanginginig kong kamay at nakita ko si Ms. Ivy iyon na diretsong nakatingin sa aking mga mata. “Ganyan din ako nung first time ko.”
Dahan-dahan akong tumango at ngumiti siya bago muling binaling ang tingin sa harap. Kung alam lang nila ang gagawin ko ngayon…
Tahimik lang akong nakaupo at naghihintay ng tamang oras. Siguro nga ay mali ang desisyon kong ito ngayon pero wala na itong atrasan. Sumugal na ako at kailangan ko nang ituloy. I will run out of time.
Pumikit ako nang mariin. Kinuha ko ang mic at tumayo kahit na batid kong may iba pang sinasagot na tanong si Chairman Merced.
“Ten years ago a reporter named Sonny Fuentes from MG Network went missing after a doing a broadcast about the controversy of former congressman Merced who is now the chairman of the same station. The victim was never found since then but the case was listed as closed.” Nagkagulo ang mga tao. Lahat ng camera ay nakatutok na sa akin bigla.
One has to take a brave step to uncover the truth.
I am just looking at my prey who’s now looking at me like he saw the grim reaper. What? Hindi mo inaasahang may maglalabas ng baho mo? I smirked. Hindi pa nga ako nagsisimula.
“On the same year, a journalist, who is the wife of the victim digs the case but also went missing after---” Nabitawan ko ang mic nang bigla akong hablutin ng mga guard. Nagpumiglas ako pero masyado silang malakas. I should have expected this.
Ang mga mata ko ay napupuno ng poot. To turn down that man is the only thing on my mind right now. Nang dahil sa kanya, napakaraming nawala sa akin. Nang dahil sa kanya, nagkagulo-gulo ang buhay ko at alam kong marami kami.
Sa kabilang banda nakita ko Chairman Merced na nagwawalk out na palabas at napalilibutan ng kanyang mga bodyguard. The nerve of that man! Gano’n nalang ba ‘yon? Hindi man lang ba siya naapektuhan?
I suddenly cursed the society for having such kind of system like this.
“I’ll watch your downfall, Thadeus Merced!” Huli kong sigaw bago ako nakaladkad palabas sa conference hall. May ilang media na humabol sa akin at ang iba ay kay Thadeus Merced.
Dinala ako sa isang maliit na opisina dito sa building. Mag-isa ko lang sa loob ngunit alam kong may nakabantay sa akin sa labas. Kanina ay narinig ko na may paparating daw na pulis. Ikukulong ba nila ako? But I’m still a minor! Sinabunutan ko ang sarili ko dahil sa inis, hindi nga pala ako mukhang bata ngayon. Kung ano ba kasing pumasok sa isip ko at ngayon ito ginawa. Kainis palpak din naman pala!
Sa gitna ng pagsabunot sa sarili ay biglang bumukas ang pinto at pumasok ang isang lalaki. I froze. He doesn’t look like a bodyguard to me. He has different shade of suit at mukhang mas mamahalin iyon kumapara sa mga suot ng mga guard dito. Bukod doon ay nakasuot din siya ng shades at sumbrero na wala ang mga bantay.
“Sino ka?” Wala na sa sarili kong tanong.
He smirked and removed the accessories on his head. He seems young and just about a few years older than me. I was mesmerized by his expressive eyes and features but I reminded myself to stay focused and alert.
“Let’s exchange clothes.” Nagmamadali ngunit malamig ang kanyang boses.
Nangunot ang noo ko. “What?”
He started to remove his coat. “Hubarin mo ang damit mo at magpalit tayo. Trust me, this will save you.”
If he did not said those words, I would think of him as a pervert.
Ilang segundo ang lumipas ay nakatingin lang ako sa kanya na ngayon ay tinatanggal na ang kanyang polo. My eyes flew towards his slightly opened chest part. “Gusto mo bang makaalis dito o tutunganga ka nalang dyan?”
Doon ay natauhan ako at naintindihan ang gusto niyang mangyari. “Pwede bang tumalikod ka muna?”
Sumghal siya na tila ‘di makapaniwala sa narinig pero tumalikod din. “’Wag kang titingin ha? ‘Di rin ako titingin.”
Narinig ako ang bahagya niyang pagtawa. “Dalian mo nalang dyan. I won’t look.”
Inalis ko ang suot ko at iniwan ang spaghetti strap ko at cycling shorts. Inabot ko ang mga damit niyang nasa gilid at ganoon din ang ginawa niya.
“Sino ka ba? Anong pangalan mo? Bakit mo ako tinutulungan?” Tanong ko habang madaling sinusuot ang polo niya. Malaki iyon sa akin.
Hindi ako nakarinig ng sagot hanggang sa matapos akong magbihis. Pinusod ko rin ang buhok ko at pinailalim sa kanyang sumbrero. Tinanggal ko na rin ang aking lipstick at ibang make-up, baka kasi may makahalata.
“Are you done?” Rinig kong tanong niya.
“Oo.” Kasabay ng sagot ko ay ang pagharap niya sa akin at ganoon din ang ginawa ko.
Pinasadahan namin ng tingin ang isa’t isa. Pinigilan kong matawa nang makita siya na suot ang damit ko. Batak na batak iyon sa katawan niya at halos mapunit na. Ang zipper ng pencil cut skirt ko ay hindi na umabot sa dulo nito, maging ang blouse ko na isang butones nalang ang nakakabit. “’Wag mo akong tawanan.” Ang malamig niyang tugon at tingin ay nakapagpaseryoso sa akin. (property of s.a. nicolas)
“S-sorry.”
Wala akong narinig na tugon pero naramdaman ko ang paglapit niya sa akin. Hindi ako umatras at nanatili lang ang tingin sa kanya. He has those beautiful eyes with long lashes and thick eyebrows. Matangos din ang ilong niya at natural na mapula ang labi. Sa tagal ng pag-obserba ko sa kanya ay hindi ko na namalayang nakalapit na pala siya nang husto, ang shades niya ay naisuot na rin niya sa aking mga mata.
Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at lumebel sa akin. Kahit na may salaming nakaharang ay tila direkta pa ring nakatingin ang mata niya sa akin. “Pagkalabas mo, nakaabang sa’yo ang bodyguard ko. Sundan mo lang siya at ‘wag mong titingnan o papansinin ang kahit sino. Maliwanag?”
“Bakit mo ako tinutulungan?” Muli kong tanong sa halip.
Dinilaan niya ang pang-ibabang labi at ngumisi. “Just because we have the same goal.”
CHAPTER ONEHalos takpan ko na ang tenga ko mula sa paulit-ulit na sermong aking naririnig galing kay mommy Gwen, ang tumatayong nanay ko simula nang mawala ang pareho kong magulang. She’s not even related to me nor my parents but she wholeheartedly adopted me when she heard my story from the orphanage. She and her husband, daddy Miguel did not got the chance to have a child of their own that’s why they adopted kids. Tatlo kaming lahat na ampon nila ngunit sa aming lahat ay ako ang pinaka sakit ng ulo. I wonder if they are regretting that they adopted me.“Are you really out of your mind? Huh, Coraline?” Palakad-lakad siya sa harap ko habang ako naman ay parang kawawang tutang nakaupo sa gitna ng kama ko. Kararating ko lang at balak sanang matulog nang puntahan niya ako rito nang marinig niyang umalis ako kanina sa kalagitnaan ng field trip at marinig mula sa akin ang ginawa ko.“Look at you
CHAPTER TWOEveryone inside the office suddenly stopped and looked at me shocked. Maging si ma’am Lea ay tila nabigla sa bigla kong pagsigaw.Bigla akong napaayos ng tayo at naglabas ng pilit na ngiti. “Ah… s-sorry po.”Napayuko ako at napapikit nang mariin. Gusto kong kaltukan ang sarili. Bakit kailangan kong sumigaw ng gano’n? At talagang ngayon pa rito sa office kung nasaan naglalagi ang karamihan ng head ng school.“Kilala mo siya, Coraline?” Tanong ni ma’am na naging dahilan ng sunod-sunod kong pag-iling.Napatingin ako sa lalaki bago sumagot kay ma’am Lea. Nakita ko siyang nakatingin din sa akin at may pagkamanghang bumabalot sa mga mata at labi. Agad kong ibinalik ang tingin kay ma’am Lea dahil nadadagdagan nanaman ang pagkapahiya ko.“Hindi po. Parang nakita ko lang po siya sa isang pi
CHAPTER THREEBago pumasok sa eskwelahan ay hinanda ko na ang suit na ibabalik ko. Itinupi ko ito nang maayos at inilagay sa loob ng isang paper bag. Mabuti nalang at nalabhan na ito kahapon kaya malinis at mabango ko itong ibabalik pero kahit naman bago ito labhan ay mabango na dahil sa amoy panlalaking nakabalot dito.Inayos ko ang necktie ko sa harap ng salamin at isinukbit ang bag ko na kulay sky blue sa aking balikat bago bumaba."Aalis ka na?" Nasalubong ko si mommy sa may dulo ng hagdan pababa."Yes ma."Tumama ang mata niya sa hawak kong paper bag at sa laman nito na aninag mula sa pwesto niya."Is that the suit?" She asked me with puzzled look.I laughed. "Yup. Ibebenta ko sa ukay-ukay." Ani ko habang iwinawagayway ang paper bag.Tumakbo na ako papunta sa labas ng bahay. She kissed me goodbye before I walked
CHAPTER FOUR “Jowa mo ba ‘yon?” Pang-iintriga ni Emilie, isa sa mga kaklase ko. “Huh? Wala akong jowa.” Depensa ko habang nag-i-stretch. It’s Friday today at nasa labas ang buong klase namin ngayong umaga para sa Physical Education class namin. Nakasuot kami ng PE uniform namin ngayon. Ang aking buhok ay nakatali ng mataas dahil mainit. “Eh sino 'yongkasama mo nung mga nakaraan, 'yongmukhang college?” Tanong niya pa ahabang naka-squat. “Future jowa palang niya.” Sumulpot bigla si Jen sa tabi ko. Kanina ay nakita ko lang siya sa may kabilang dulo ng court, ang bilis naman niyang napunta rito. Sumighal ako. “Nye nye, coach ko lang 'yonpara sa impromptu.” I denied Jen’s false accusations. “Ganun pala pag coach, kailangan laging kasabay kumain sa canteen.” The two girls laughed for teasing me.
CHAPTER FIVE "Ilan pa ba ang kailangan mo?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad sa kahabaan ng palengke. "Dalawa pa." Pagkatapos naming kumain ay sumama ako sa kanya sa pag-iinterview ng mga informants nila at dito kami napadpad sa pamilihang bayan na hindi rin naman malayo mula sa park. Karamihan sa mga namamalagi ngayon dito ay mga pauwi na galing sa trabaho o kaya ay mga kabataan pero marami rin ang nagtitinda pa rin kahit hapon na. "Hindi ba pwedeng yung mga vendor sa loob ng palengke?" After I witnessed the segment at the TV and the possible involvement of Damien to it, I never asked about it earlier. Nagkunwari lang akong walang alam at hindi kilala ang napanood sa TV. Umiling siya. "Hindi. Kailangan ay yung mga walang permit o pwesto." Sabi niya habang nakamatyag sa paligid habang hawak ang kanyang camera. "Pwede ba siya?" Itinuro ko ang i
CHAPTER SIX Thusday afternoon came. Kami ay nasa school na upang sabay-sabay bumiyahe papuntang Baguio kung saan gaganapin ang kumpetisyon. From our school, we have three contestants-- including me. May isa akong dalang malaking backpack na naglalaman ng mga essential kit at damit ko dahil overnight kami roon. Nakatayo kami sa tapat ng isang van ng school at hinihintay ang huling panauhing kasama namin bago umalis. Syempre 'yon ay si Damien. As far as I could remember, he have classes today. Sabi nga ni ma'am Lea ay kahit hindi na siya magpunta at ibang teacher nalang ang pupunta para sa akin but he insisted. "Heto na ata siya!" Narinig kong sambit ng isang babaeng teacher na coach din para sa essay writing. Tumingin ako sa gawi na iminwestra niya at nakita ko nga roon si Damien na tumatakbo at may dalang isang backpack. Halatang kagagaling lang niya sa eskwela dahil ma
CHAPTER SEVEN “Ayan ang ganda mo, Coraline!” Narinig kong sabi ni ma’am Jojie matapos akong lumabas galing sa changing room ng dorm. “Bagay na bagay sa’yo ang suot mo.” Ngayong araw na ang contest. Later at nine o’clock in the morning is the schedule for impromptu speech at suot ko ngayon ang binigay ni Damien na corporate attire kapalit ng naisuot niya dati nang una kaming magkita. Katulad nga ng sabi niya, it’s the same size and it fits me well. Hapit sa buong katawan ko at higit pa roon ay mukha itong mamahalin. Sinuot ko na rin ang isang 4-inch pump heels ko. “Mukha kang news anchor sa suot mo!” Sabi naman ni ma’am Fay. “Thank you po.” I replied to the teachers who are now wearing the same polo shirt with our school name and logo. “Ayos na ba tayo rito? Baba na tayo nang makapagpractice pa tayo, maaga pa naman.” Said ma’am Jojie. It’s true dahil 7 AM palang and I’ve
CHAPTER EIGHT "Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien. Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin. "We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila. "I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it. "Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko. Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly partic
CHAPTER ELEVEN Matapos ang nasaksihan naming iyon ay pinauna na naming umuwi si Andrew. Damien and I went to the nearest cafe as he said that he has something important to tell me. “Ano ang sa’yo?” He looked down at me. His face is serious but gentle. His one hand is in his pocket. I am beside him in front of the counter. Tumingala ako para sa mga pagpipilian. “I’m fine with frappe or coffee jelly.” Ibinalik ko sa kanya ang tingin at naabutan kong nasa akin pa rin ang mga mata niya. “Uh, I’ll go first.” I awkwardly said, pointing the tables. Siya naman ay tumango bago umabante palapit sa counter. I chose the spot near the window where we can watch the vehicles passing by. Nilapag ko ang bag ko sa likod ng pabilog na upuan. I clasped my hands on the table as I watch the view from my side, thinking what will happened on our interview tomorrow with Junjun. I sighed then bo
CHAPTER TEN That talk with Damien marked on my mind. I should go explore their world to make a good scope and story. I need to be one with them. Kaya naman ay ni-chat ko si Andrew sa messenger tungkol sa sinabi ni Damien. Inaya ko siya na puntahan sila Junjun bukas after class, and he agreed luckily. Iyon ang dahilan kung bakit good mood ako pagpasok kinabukasan because I was so excited! "Coral, saan nga pala yung sinasabi mo kahapon?" Sabi ni Andrew nang mamataan ako. "Sa may public market sila laging nag-i-stay kaya siguro doon tayo mamaya." Paliwanag ko. "Okay..." Nang umalis si Andrew ay binalik ko na ang atensyon ko kay Raya at Jen. "Ano yun mag-sh-shoot na kayo mamaya?" Tanong ni Raya. "Hindi pa naman. Ichecheck palang namin kung pwede." "Nice. Sana all. Kami ni Czarina wala pa eh." Jen laughed.
CHAPTER NINEPagpasok ko pa lang sa room ay binati na ako ng mga kaklase ko dahil sa pagkapanalo ko sa nationals. The pictures were posted on our school’s page kaya naman ay paniguradong marami ang nakakita. I even saw Raya posting on twitter an edited image poster that was used in funeral with the word “Congratulations for Winning Nationals”” and my face.“Congrats!”“Paturo naman mag-speech, master.”Inulan ako ng bati hanggang sa makaupo ako sa aking upuan. Agad namang tumabi sa akin sina Jen at Raya na sa tingin ko ay makikichismis nanaman. I rolled my eyes.“Kumusta Baguio? May nakilala ka bang fafi?”“Wala, Jen.”“Tss, eh kayo ni Damien?”“Anong meron sa amin?”“Ano nga ba?” Tano
CHAPTER EIGHT"Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien.Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin."We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila."I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it."Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko.Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly participants and c
CHAPTER EIGHT"Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien.Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin."We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila."I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it."Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko.Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly participants and c
CHAPTER EIGHT "Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien. Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin. "We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila. "I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it. "Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko. Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly partic
CHAPTER SEVEN “Ayan ang ganda mo, Coraline!” Narinig kong sabi ni ma’am Jojie matapos akong lumabas galing sa changing room ng dorm. “Bagay na bagay sa’yo ang suot mo.” Ngayong araw na ang contest. Later at nine o’clock in the morning is the schedule for impromptu speech at suot ko ngayon ang binigay ni Damien na corporate attire kapalit ng naisuot niya dati nang una kaming magkita. Katulad nga ng sabi niya, it’s the same size and it fits me well. Hapit sa buong katawan ko at higit pa roon ay mukha itong mamahalin. Sinuot ko na rin ang isang 4-inch pump heels ko. “Mukha kang news anchor sa suot mo!” Sabi naman ni ma’am Fay. “Thank you po.” I replied to the teachers who are now wearing the same polo shirt with our school name and logo. “Ayos na ba tayo rito? Baba na tayo nang makapagpractice pa tayo, maaga pa naman.” Said ma’am Jojie. It’s true dahil 7 AM palang and I’ve
CHAPTER SIX Thusday afternoon came. Kami ay nasa school na upang sabay-sabay bumiyahe papuntang Baguio kung saan gaganapin ang kumpetisyon. From our school, we have three contestants-- including me. May isa akong dalang malaking backpack na naglalaman ng mga essential kit at damit ko dahil overnight kami roon. Nakatayo kami sa tapat ng isang van ng school at hinihintay ang huling panauhing kasama namin bago umalis. Syempre 'yon ay si Damien. As far as I could remember, he have classes today. Sabi nga ni ma'am Lea ay kahit hindi na siya magpunta at ibang teacher nalang ang pupunta para sa akin but he insisted. "Heto na ata siya!" Narinig kong sambit ng isang babaeng teacher na coach din para sa essay writing. Tumingin ako sa gawi na iminwestra niya at nakita ko nga roon si Damien na tumatakbo at may dalang isang backpack. Halatang kagagaling lang niya sa eskwela dahil ma
CHAPTER FIVE "Ilan pa ba ang kailangan mo?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad sa kahabaan ng palengke. "Dalawa pa." Pagkatapos naming kumain ay sumama ako sa kanya sa pag-iinterview ng mga informants nila at dito kami napadpad sa pamilihang bayan na hindi rin naman malayo mula sa park. Karamihan sa mga namamalagi ngayon dito ay mga pauwi na galing sa trabaho o kaya ay mga kabataan pero marami rin ang nagtitinda pa rin kahit hapon na. "Hindi ba pwedeng yung mga vendor sa loob ng palengke?" After I witnessed the segment at the TV and the possible involvement of Damien to it, I never asked about it earlier. Nagkunwari lang akong walang alam at hindi kilala ang napanood sa TV. Umiling siya. "Hindi. Kailangan ay yung mga walang permit o pwesto." Sabi niya habang nakamatyag sa paligid habang hawak ang kanyang camera. "Pwede ba siya?" Itinuro ko ang i