Nobela ni S. Austin

CHAPTER ELEVEN Matapos ang nasaksihan naming iyon ay pinauna na naming umuwi si Andrew. Damien and I went to the nearest cafe as he said that he has something important to tell me. “Ano ang sa’yo?” He looked down at me. His face is serious but gentle. His one hand is in his pocket. I am beside him in front of the counter. Tumingala ako para sa mga pagpipilian. “I’m fine with frappe or coffee jelly.” Ibinalik ko sa kanya ang tingin at naabutan kong nasa akin pa rin ang mga mata niya. “Uh, I’ll go first.” I awkwardly said, pointing the tables. Siya naman ay tumango bago umabante palapit sa counter. I chose the spot near the window where we can watch the vehicles passing by. Nilapag ko ang bag ko sa likod ng pabilog na upuan. I clasped my hands on the table as I watch the view from my side, thinking what will happened on our interview tomorrow with Junjun. I sighed then bo

CHAPTER TEN That talk with Damien marked on my mind. I should go explore their world to make a good scope and story. I need to be one with them. Kaya naman ay ni-chat ko si Andrew sa messenger tungkol sa sinabi ni Damien. Inaya ko siya na puntahan sila Junjun bukas after class, and he agreed luckily. Iyon ang dahilan kung bakit good mood ako pagpasok kinabukasan because I was so excited! "Coral, saan nga pala yung sinasabi mo kahapon?" Sabi ni Andrew nang mamataan ako. "Sa may public market sila laging nag-i-stay kaya siguro doon tayo mamaya." Paliwanag ko. "Okay..." Nang umalis si Andrew ay binalik ko na ang atensyon ko kay Raya at Jen. "Ano yun mag-sh-shoot na kayo mamaya?" Tanong ni Raya. "Hindi pa naman. Ichecheck palang namin kung pwede." "Nice. Sana all. Kami ni Czarina wala pa eh." Jen laughed.

CHAPTER NINEPagpasok ko pa lang sa room ay binati na ako ng mga kaklase ko dahil sa pagkapanalo ko sa nationals. The pictures were posted on our school’s page kaya naman ay paniguradong marami ang nakakita. I even saw Raya posting on twitter an edited image poster that was used in funeral with the word “Congratulations for Winning Nationals”” and my face.“Congrats!”“Paturo naman mag-speech, master.”Inulan ako ng bati hanggang sa makaupo ako sa aking upuan. Agad namang tumabi sa akin sina Jen at Raya na sa tingin ko ay makikichismis nanaman. I rolled my eyes.“Kumusta Baguio? May nakilala ka bang fafi?”“Wala, Jen.”“Tss, eh kayo ni Damien?”“Anong meron sa amin?”“Ano nga ba?” Tano

CHAPTER EIGHT"Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien.Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin."We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila."I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it."Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko.Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly participants and c

CHAPTER EIGHT"Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien.Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin."We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila."I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it."Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko.Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly participants and c

CHAPTER EIGHT "Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko kay Damien. Pagkatapos ng speech ko ay basta na lamang akong hinila ni Damien palabas ng camp. I'm still wearing my corporate clothes kaya maraming napapatingin sa gawi namin. "We'll grab a lunch. I'll treat you because you did a great job." He said. Hindi ko kita ang mukha niya dahil mas nauuna siya sa akin at hawak ng isang kamay niya ang kamay ko na hinihila. "I did?" Sabi kong nasosorpresa. I'm not really that confident on my speech. Hindi naman ako nautal o ano, naprove ko rin naman yung points ko but I'm not really confident about it. "Yes!" I gently smiled upon hearing his compliment. At least alam ko na may isang naniniwala sa kakayahan ko at sa speech ko. Huminto kami sa loob ng isang samgyupsal restaurant na hindi naman kalayuan sa camp. The place was filled with people-- mostly partic