Chapter One

CHAPTER ONE

Halos takpan ko na ang tenga ko mula sa paulit-ulit na sermong aking naririnig galing kay mommy Gwen, ang tumatayong nanay ko simula nang mawala ang pareho kong magulang. She’s not even related to me nor my parents but she wholeheartedly adopted me when she heard my story from the orphanage. She and her husband, daddy Miguel did not got the chance to have a child of their own that’s why they adopted kids. Tatlo kaming lahat na ampon nila ngunit sa aming lahat ay ako ang pinaka sakit ng ulo. I wonder if they are regretting that they adopted me.

“Are you really out of your mind? Huh, Coraline?” Palakad-lakad siya sa harap ko habang ako naman ay parang kawawang tutang nakaupo sa gitna ng kama ko. Kararating ko lang at balak sanang matulog nang puntahan niya ako rito nang marinig niyang umalis ako kanina sa kalagitnaan ng field trip at marinig mula sa akin ang ginawa ko.

“Look at yourself,” pinasadahan niya ng buong tingin ang katawan at damit na suot ko. “Paano kung walang tumulong sa’yo? Saan ka nalang ngayon pupulutin? At tingnan mo yang itsura mo, pinalaki ba kitang ganyan? Paano kung may nakakita ng mukha mong ‘yan?” Sunod-sunod niyang tanong.

I’m even still wearing the suit I exchanged with that unknown man.

“I swear, hindi nga nila nakita ang totoo kong mukha. I made sure, okay mom?” Tumayo ako at lumapit sa kanya upang yakapin siya. I know this will calm her down.

“My, my, my! Don’t you know how advanced our technology nowadays? At saka syempre marami ring professional dyan na maaari nilang I-hire. Paano kung makilala ka?” Inalis niya sa kanya ang yakap ko at hinarap ako. “I just want to protect you. Alright, sweetie?”

Ang nangungusap niyang mga mata ay tumitig sa akin. Tila ba humihingi na ito ay pagbigyan. She’s right. I shouldn’t have been that reckless. Hindi ko naisip ang mga posibleng maging kapalit. I sighed as I raised my white flag. I have a soft heart when it comes to them.

“Fine. Hindi na po mauulit, ma. I won’t be this reckless again, I promise. And… I’m sorry.” She smiled as soon as she got the words she ever wanted to hear.

“’Wag mo nang uulitin, ha?” I noded and I smiled a bit.

Lumayo siya nang bahagya sa akin. “Okay. Aasahan ko ‘yan. O, s’ya magpalit ka na dyan at baka asarin ka pa ng mga kuya mo pag nakita ang suot mo. You look like an idiot wearing that.”

Bumusangot ako at sinamaan siya ng tingin. “Ma!”

Tumawa siya nang bahagya bago tuluyang lumabas ng pinto. Nnag masigurong wala na siya ay binagsak ko ang sarili sa kama at hinila ang collar ng suot kong long sleeves. Ang amoy ng taong nagsuot nito bago ako ay nagingibabaw pa rin ang bango. Bigla ko siyang naalala. Hindi ko alam ang pangalan niya o kung ano ba ang posisyon niya sa kompanyang iyon. Ang tanging alam ko lang ay ang mukha niya at ang pagtulong niya sa akin.

After I changed into a comfortable PJ’s, I spent my time browsing on socmed. Napangiti ako nang makita na trending ang pangalang “Thadeus Merced” and “Sonny Fuentes.” Several tweets and posts were about the mysterious death of my father ten years ago. Many were bashing Mr. Merced because of his possible involvement with the case and the MG Network for its ignorance towards its former reporter. Lahat nang iyon ay nag-ugat sa isang video kung saan nagsasalita ako ukol sa kasong iyon sa gitna ng kanyang presscon.

I somehow felt relief and contentment for what I did. I risked my identity but at least it opened the interest and concern of people towards my parents’ case that were ignored years ago.

Kinabukasan sa hapag para sa umagahan ay nangangapa ako kung alam din ba nila kuya Oswald at Darred ang tungkol sa ginawa ko kahapon sa MG Network ngunit parang hindi naman nila alam.

“Hoy balita ko tumakas ka kahapon sa field trip? Bakit, may kinikita ka na sigurong boyfriend ano?” Pang-iintriga ni kuya Darred. Nagkatinginan kami ni mommy pero agad ding nag-iwas ng tingin.

Kaharap ko siya sa hapag at katabi ko naman si mommy. Nasa sentro si daddy at sa kanan niya ay si kuya Oswald na katabi si kuya Darred.

Napairap ako at ipinagpatuloy nalang ang pagkain.

“Hala, ma, may boyfriend na si Coral! “Silence means yes” ‘di ba?” Sumbong niya pa kahit hindi pa masyadong nangunguya ang pagkain.

Kuya Oswald and kuya Darred are also both an orphan like me. Sa aming tatlo ay si kuya Oswald ang pinakamatanda at pinaka-unang natagpuan nila mommy Gwen. Ang rinig ko ay dati raw siyang batang kalye at solvent boy habang si kuya Darred naman ay talagang sa bahay ampunan na nagka-isip at lumaki pero ngayon ay tila maliwanag na ang daan para sa kanila at mukha na silang masaya. Kuya Oswald is now a graduating PolSci student and kuya Darred is a second year Maritime student. I bet they’re both happy in the career in the making that they have chosen.

Pinili ko na lamang manahimik ngunit binigyan ko siya ng nakamamatay na tingin. I don’t have to defend myself. Alam naman na ni mommy at daddy ang rason kung bakit ako nawala kahapon.

“’Di ka nag-react so meron nga?” Pangungulit pa niya. Nanlalaki ang mga mata.

I just rolled my eyes at him.

Tumingin siya kay kuya Oswald na pirming kumakain lang at tila walang pakialam sa pinag-uusapan. “Uy Oswald payag ka no’n ikaw nalang walang love life sa pamilyang ito?”

Pinigilan kong mapangiti sa tinuran ni kuya Darred. Kuya Darred is the playboy type, ilang babae na ang nakita kong girlfriend niya pero kahit isa ay wala namang opisyal na pinapakilala sa aming magulang. Habnag si kuya Oswald naman ay ang tahimik lang at ni minsa’y wala pa akong nakitang girlfriend niya. Tiningnan ko ang reaksyon ni kuya Oswald na ibinaba sa lamesa ang kubyertos bago tingnan nang blangko ang kapatid.

“You have nothing to do with my love life. Mind your own business.” He said wiping the sides of his lips with napkin, not looking at him at all.

After the breakfast ay aakyat na sana ako sa kwarto upang maghanda para sa pagsimba dahil ngayon ay Linggo. Nang malapit na ako sa dulo ng hagdan ay nakita ko si kuya Oswald na nakasandal sa pader at diretso ang tingin sa akin. Nakahalukipkip din siya at tila kanina pa ako inaantay na makarating palapit sa kanya.

Umalis siya sa pagkakasandal at umayos ng tayo nang nasa harap na niya ako.

“Kuya--”

“Darred and me may act dumb in front of our parents but we know what you did yesterday.” Paninimula niya na nakapagpanginig sa akin dahil sa kaseryososhan ng kanyang boses. Napa-awang ang labi ko habang nanlalaki ang mga matang nakatingin sa kanya.

“What?”

Huminga siya nang malalim bago muling ibalik ang tingin sa akin. “Naiintindihan ko na gusto mong bigyan ng hustisya ang pagkamatay ng magulang mo but you can’t face that man now when you have nothing at all. Matatalo ka lang.”

His words shattered my heart. “P-pero I’m now brave enough to face h-him--” I tried hard to defend myself.

“Do you think being brave is enough?” Bahagya siyang napasigaw na nakapagpatigil sa akin. Nagsimulang tumulo ang luha ko habang nakatingin sa kanya.

Why are they all telling me to stop? Wala pa nga akong napapatunayan ay lahat sila pinipigilan na ako. I just want justice. I want that man in jail and this is my last chance to do that. It’s the tenth year since the crime happened at alam ko na pagkatapos nito ay mahirap nang mabuksan muli ang kaso. I can’t let this chance go away ngayon pa na may nasimulan na ako.

Kumalma naman siya nang makita ang reaksiyon ko. Lumebel siya sa akin at hinawakan ang magkabila kong balikat. “Coraline, you know that we just want to protect you, right? You’re young and reckless, you may not understand now pero maiintindihan mo rin sa hinaharap.”

Sa huli tumango na lamang ako ngunit kasalungat nito ang nasa isip ko.

After that incident, no one dared to open that topic again so my day became peaceful kaya lang ay medyo naging ilag ako sa dalawa kong kapatid.

“Uy gaga! Lagot ka kay ma’am! Galit na galit ‘yon sa’yo.” Hindi pa man ako nakakapasok nang tuluyan sa room ay sinalubong na ako ng kaibigan kong si Raya tungkol sa nangyari kahapon.  Ang galing manira ng araw.

Huminto ako sa may pinto at pinakalma ang sarili bago nginitian siya. “Ganda ng bati mo ha? Good morning din!”

Akala ko ay pagkatapos niya ay maaari nan akong makaupo nang payapa sa aking upuan ngunit pagharap ko sa mga kaklase ko ay sinalubong ako ng tahimik at mapanuri nilang tingin. I don’t know if they are angry or what but their stares bothers me.

“Bakit gano’n sila makatingin? Galit ba silang lahat?” Pabulong kong ani kay Raya nang malapit na kami sa upuan.

“Nung una naiinis sila syempre ikaw ba naman mang-ghost ng isang klase sa field trip.” Humalakhak siya. “Pero echos lang ‘yang mga ‘yan. ‘Di na ‘yan mga galit kasi nga may emergency nga raw na nangyari sa’yo.”

“Ano nga palang sinabi mong dahilan?” Tanong ko.

“Sabi ko natatae ka kaso nilamon ka na ata ng bowl kaya ayon tinawagan sila tita. Sorry ha? Wala na kasi akong maisip na dahilan.” Muli siyang humalakhak at nagpalumbabang tumingin sa akin.

Napakapit ako sa sentido because of the secondhand embarassment.

“Nga pala okay ka na ba talaga?”

“Uh… oo, ayos naman.” Nilabas ko ang librong hiniram sa VR at kunwaring nagbasa upang malayo sa usapang binuksan niya.

“Nga pala maraming pwedeng ma-cite na info rito sa librong ‘to about sa research natin. Tinupi ko na 'yong ibang page na related.” Ibinigay ko sa kanya ang libro na agad naman niyang binuklat.

“Oo nga pala! Sorry hindi ako nakapaghanap agad ng libro pero marami naman akong nahanap na sources online. Send ko nalang sa’yo mamaya.” Sumang-ayon ako sa kanya at itinuloy ang pag-uusap namin about sa research bago dumating si ma’am Lea.

Agad naman akong yumuko at itinago ang mukha. Takot na sitahin ako ukol sa field trip. We greeted her “good morning” before she scanned the whole class. Mas lalo akong nagtago nang gumawi rito ang kanyang tingin.

“Miss Pestano?”

Mariin kong naipikit ang mata ko. Sinasabi na nga ba. Huminga muna ako nang malalim bago sinalubong ang tingin ni ma’am.

“Yes, ma’am?” I still managed to act normal pero sa loob-loob ay kinakabahan na ako.

“Can you come out with me for a moment? I have something to discuss with you.” Nagawa ko namang magkaroon ng malinis na record sa buong junior high ko hanggang grade 11. Hindi ko inakalang ngayon pa ako magkakaroon ng record sa guidance kung kailan graduating na ako. Hindi ba valid na reason ang binigay naming dahilan ni mommy na bigla akong nahilo kaya ako nagpasundo nalang sa pamilya ko?

Wala akong ibang nagawa kung hindi tumango at sumang-ayon. Nauna na akong lumabas dahil nagbigay pa ng activity na gagawin si ma’am sa mga kaklase ko.

Paglabas niya ay hinanda ko na agad ang sarili ko.

“Follow me.” Tuloy-tuloy siyang naglakad papunta sa kung saan at agad naman akong sumunod sa kanya.

“Ma’am sorry po talaga about sa nakaraan--”

Naputol ako sa bahagyang pagtawa ni ma’am Lea. “What are you saying? Settled na iyon. Hindi ba nasabi ng mommy mo? She already submitted a letter of explanation and excuse yesterday. Pero sana ay agad kang magpapaalam kung may emergency para hindi kami nag-aalala.” Sabi niya habang patuloy pa ring naglalakad at manlang ako tinatapunan ng tingin.

Natigilan ako. “Sorry po ulit pero kung hindi po dahil do’n, bakit niyo po ako pinatawag?”

“Oh, that… It’s about the regional impromptu speaking contest that you won. Next week ay magsisimula na ulit ang training mo for nationals pero hindi na si Mr. Tiaga ang magiging coach mo.” Ika niya na ikinagulat ko. Saglit na nawala ang kaninang mga tinik sa kalooban ko.

“Bakit po? May nangyari po ba sa kanya?”

Last month, I won the regional broadcast journalism and now I’m on my way to the nationals after three years of constant joining. Sa loob ng tatlong taong iyon ay si Mr. Tiaga ang naging coach namin at masasabi kong magaling talaga siya kaya nakalulungkot lang na hindi siya ang magiging coach ko kung kailan nakasampa na ako sa nationals.

“His son had an emergency sa probinsya kaya kinailangan niyang umuwi but don’t worry, your new coach is also good. He’s still a college boy but he has uncountable achievements and he’s quite known in this field. Dito siya grumaduate ng high school at isa rin sa dating pambato natin sa contests. He aced several competitions.” I can sense admiration as she spoke about him.

“Speaking of him, mukhang nandito na siya.” She looked at the glassdoor with a smile.

Huminto kami sa tapat ng office. Mula sa glass door ay makikita ang isang lalaking nakaupo sa tanggapan ng malaking office at nagbubuklat ng mga magazines na nasa ibabaw lamang ng coffee table na naroon. Hindi ko gaano maaninag ang kanyang mukha dahil bahagyang natatabunan ng hawak na magazine ang kanyang mukha.

Pumasok kami ni ma’am Lea sa loob at bumati pa kami sa nakasalubong na teacher na palabas mula roon. Habang papalapit ay nakapako lamang ang tingin ko sa lalaki. He seems familiar…

“Damien?” Tawag ni ma’am Lea.

Nang mag-angat ng tingin ang lalaki at makita ang kanyang mukha ay tila napako ako sa kinatatayuan. Long lashes, beautiful eyes paired with thick eyebrows. Mapula rin ang kanyang labi at matangos ang ilong. He’s fair skinned at bagay sa kanya ang suot niyang navy blue polo and jeans. Flashbacks of my reckless moves and how a guy helped me suddenly appeared. Nnalalaki ang mga mata akong napaturo sa kanya at napasigaw.

“Hala, ikaw ‘yon!”